Eimreiðin - 01.01.1895, Qupperneq 53

53
og neyta svo kraptanna, er guð honum gaf,
og gægjast ögn vonleysis-þúfunni af, —
mundi ekki víðsýnið verða þá meira
og vegirnir breytast og kaupmenn og fleira,
og jörðin og sjórinn gefa honum gróða,
sem gefst aldrei neinum vonleysis-slóða?
Ef hættir hann öllu hallærisvoli
og hyggur að annarra karlmennsku þoli;
og eí hann hættir í sjóvetling sinn
að safna þeim aurum, er fær hann inn
fram yfir það, sem maginn hans meltir
og miðlar hann öðrum, er dugleysið sveltir,
og ver þeim heldur til heiminn að sjá
og hlaðvarpanum að komast frá,
og sjá, hvernig aðrir með atorku berjast,
og örbirgð með dugnaði og framkvæmdum verjast
að sjá, hvernig flóana fram þeir skera
og fara ur holtunum tún að gera;
að sjá, hvernig ullina sjálfir þeir vinna,
að sjá, hvernig þeir fara að kemba og spinna;
að sjá, hvernig róður og sigling þeir greiða
og síldina og hvalinn og fiskinn þeir veiða;
að sjá, hvernig úr því þeir gera sjer gull,
og gugna ekki, en hamast unz pyngjan er full.
En eigi hann að geta sjeð þetta sjálfur,
hann svingla má eigi sem tjóðraður kálfur
á þúfunni sömu og sífrandi baula
um sultinn og kuldann og fátækt í þauia,
og einblína á steinana starblindu auga
og stynjandi sjá tóma volæðis drauga. —
Hann verður að ferðast og frama sig
og fræðast og kanna ókunnan stig;
og þá mun hann sjá, að sumt má þó gera,
er sýndist ei áður mögulegt vera.
Og þá mun hann sjá, að samgöngur þjóða
sannlega er undirrót hagsmuna og gróða;
og þá mun hann ekki í sjóvetling sinn
æ safna þeim aurum, er fær hann inn,