Eimreiðin - 01.01.1895, Síða 76

7 6
fslenzk efni (í »VerhcindlungC'H dcr Bcrliucr (itithropologischcn Gcscllschcijtt-). Það
er sama konan, sem áður hefur svo prýðilega þýtt meginið af »íslenzkum þjóð-
sögum«, »Sigurð formann« eptir Gest Pálsson, úrval ur ljóðmælum hinna helztu
íslenzku skálda o. fl. Á síðastliðnum vetri hefur og cand. mag. Carl Kúchler í
Leipzig bæði þýtt »Leidd i kirkju« eptir Þorgils gjallanda (í sLeipziger Litteratur-
Berichte«, 20. nóv. 1894, bls. 226—30) og »Vordraumur« eptir Gest Pálsson (í >>Aus
fremden Zungen«, 1. h. 1895, bls. 39—50) og enn fremur ritað langa ritgerð um
hinn nýrri sagnaskáidskap íslendinga (í slnternationale Litteraturberichte«, nr. 27—
31, 1894). í ritgerð þessari lýkur hann miklu lofsorði á ýms sagnaskáld vor, eink-
um Jónas Hallgrímsson, Jón Thóroddsen og Gest Pálsson, sem hann segir að
hafi verið gæddur svo framúrskarandi hæfileikum sem sagnaskáld, að fáa geti
jafnoka hans í þeirri grein í bókmenntum alls hins menntaða heims (seinem
Tálente, wie nur selten eines unter den Prosadichtern sámtlicher literarisch thátigen
Nationen aufgetreten ist«). , Þótt enginn vafi sje á því, að bæði þessir þrír skáld-
sagnahöfundar og fleiri aðrir eigi lof skilið, er þó ekki laust við, að oss finnist
Kúchler gera heldur mikið úr þeim, og sumt af því, sem hann getur um, hefði
alls eigi átt að nefna á nafn, t. d. »Sveitalífið« eptir Baldvin Jónatansson o. fl.
Kúchler hefur áður ritað ýmsar vingjamlegar greinar um Island og meðal annars
þýtt »Kærleiksheimilið« eptir Gest Pálsson. Kom 1. útg. af þeirri þýðingu út í
Khöfn árið 1891, en 2. útg. í Leipzig 1894. Eptir 1. útg. hefur sögunni svo
aptur verið snúið á hoflenzku af dr. H. C. Muller og kom sú þýðing út í Dor-
trecht 1893 (í »Europa« bls. 122—162).
Á Skotlandi hefur W. A. Craigie, kennari við háskólann í St. Andrews, þýtt
nokkrar íslenzkar þjóðsögur á ensku (í »The Yelloiu Fairy Book«, London 1894).
Svo virðist sem Frakkar ætli nú líka að fara að taka eptir bókmenntum
vorum. Á það bendir grein, sem stóð í einu hinu helzta Parísarblaði, Journal
des Débats, 28. des. 1894. Sú grein hljóðar svo:
»Þótt bókmenntir Norðurlanda sjeu mjög farnar að ryðja sjer til rúms hjá
oss, þekkjum vjer þó enn eigi bókmenntir íslendinga. Þær eru þó til og er alls
eigi örvænt að við fáum líka að sjá þær á sínum tíma. Satt að segja eru þær
líka skynsamlegri en bókmenntir Norðmanna og Svía. Hinar ákaflegu fjarstæður
Strindbergs hafa ekki enn náð fótfestu þar. Auk þess er þar mest ort af ljóð-
mælum, sem jafnan hafa á sjer sjerstaklega íslenzkt snið. Öndvegis-öldungur
íslenzkra skálda er kennari í gömlu málunum við latínuskólann í Reykjavík og
njóta rit hans ffábærrar alþýðuhylli á fósturjörð hans. Hann heitir (Stgr.) Thor-
steinsson og er fæddur árið 1830. Hann hefur þýtt fyrir landa sína mikinn fjölda
útlendra rita, eptir Shakespeare, Bvron, Goethe o. s. frv. Hann kveður einkum
um hina dapurlegu og hrikalegu náttúru, um fósturjörðina og frelsið: »Og ánauð
vjer hötum, því andinn er frjáls, hvort orðum hann verst eða sverðunum stáls.. .«
Honum er mjög tamt að lofa hreysti hinna fomu íslendinga; hann yrkir líka
heimsádeilukvæði. Rit hans hafa flogið út t'fir hafið og eru gefin út í Kaup-
mannahöfn.
Annars virðist sem Khöfn sje hinn andlegi höfuðstaður íslenzkra skálda.
Þar hafa tveir rithöfundar, sem eru vngri en Thorsteinsson, aflað sjer andlegs
menningarþroska (sont formés), þeir Hannes Hafstein og Einar Hjörleifsson. Hinn
fymefndi fetar trúlega í lótspor Thorsteinssonar bæði að því er snertir val á yrkis-
efni og framsetning; ljóðmæli hins síðarnefnda eru meira sorgblandin og við-
kvæmari. Þótt hann ynni sveitum fósturjarðar sinnar, hefur hann þó yfirgefið
hana og flutzt til Ameríku og gefur þar út íslenzkt blað í Winnipeg. Smásögu