Eimreiðin - 01.01.1907, Side 6

6
Staka þessi var kveöin fyrir Sturlu þórðarsyni enn fyrir
fundinn:
Val-falli, mun vella valr slítr varma kilju;
vápnröstj náir föstu; verð ek þangat til ganga.
Pessi vísa var kveðin fyrir
Nú munu nauðir
Norðmenn kveða
Sighvats sona,
slíkt eða meiri.
þeim manni, er Bergr hét:
Göngum blóðgir
með bana-sárum
sigr-leiks snarir
sverð at rjóða:
sem þat munum rjóða.
Petta var kveðit fyrir konu einni skamt frá fingeyra-stað
um ljósan dag; en eigi sá hún manninn. En hátt var kveöit:
Leikr er í norðri, geirum sveipa:
lýðir berjask, mun-at þeir Gizur
þeir vilja Gizur geirum sveipa.
Porgeirr hét prestr; hann
at honum ok kvað þetta:
Líð ek of heim úr heimi
heims myrkrum frá þeima,
hörð munu gjöld of gjalda
grimmleik statir rimmu
dreymdi fyrir fundinn, at kona kom
Fásk munu sár af sárum,
svá er heldr þar er menn feldusk,
koma mun hörð fyrir harða
hríð, ok skamt at bíða.
Sigurð Styrbjarnarson dreymdi þat fyrir Orlygs-staða fund, at
hann þóttisk sjá hrafna tvá, ok
Hverir munu birni beitask?
hverr býst mest við rómu?
hverr mun falla hinn frækni?
faðir Kolbeins eða Sturla?
kvóðu þetta, sitt orð hvárr:
Brátt kemr böðvar ótti,
beit egg í tvau leggi;
menn gera, mest þeir er u'nnu
mannspell, í styr falla.
Eyjólf forna dreymdi, er hann svaf hjá Skytju í Skagaíirði,
at kona kvæði þetta:
Sefr þú úti, sé ek eld yfir þér.«
Bæði er það, að Sturlunga er svo fágæt orðin, að þorri
manna sér hana aldrei, enda er þessi kafli svo merkilegur, að ég
vildi láta hann halda sér í heilu lagi.