Eimreiðin - 01.01.1907, Blaðsíða 53

53
hafi verið ljúfur og fagur og ab þessir sæludagar séu nú löngu
liðnir. Ef Einar Benediktsson hefði ort um F’órsmörk, hefði
kvæðið sennilega byrjað á langri lýsingu og að síðustu fallið í
stafi yfir svo voldugri og töfrandi fegurð. Og lýsingin á íslenzku
lágnætti verður að kvæði um ástargaman. forsteinn er þar alt
af samur við sig. Árdagssól og aftan fallast í faðmlög norður
við heimskaut. Ægir gamli stendur á öndinni, er hann sér hæð-
irnar skarta náttkjólum sínum, en dætur hans væta hár sólarinnar.
Þetta minnir á samlíking eftir Sigurð Breiðfjörð, er lætur sólina
greiða hár sitt upp úr öldunum1 og á öðrum stað í mansöngum
hans greiðir hún »gullhárið í gaupnir jarðar niður«. Þorsteini og
Hannesi Hafstein svipar saman að því leyti, að þeir líkja mörgu
við ástir og konur. Hannes lætur »fjallsins ás og vatnsins dís«
faðmast að karla og kvennasið. Og sólarlagið verður að ástarleik
í einu erindi eftir hann. Sólin sveipar kjólnum frá hvelfdum
brjóstum, breiðir hann við rekkjuröndina, roðnar við og brosir, er
hún stígur upp í hvíluna til Ægis með slegið gullhár og hnígur í
faðm honum.
Pað er auðséð á þessu, að Porsteinn er ástinni kunnugur, enda
kemur það í ljós í »Eiðnum«. Sá kvæðabálkur sýnir, að hann er
sálarfræðingur. Þar er góð a 1 m e n n lýsing á vorgróðri ástarinnar,
og aðdraganda kossa og faðmlaga. Par er kafli, sem minnir á j
»Kvennagaldur« Sigurðar Breiðfjörðs, en lýsing Porsteins er svo
miklu fegurri og skáldlegri, að þar kemst enginn samjöfnuður á.
Góð er lýsingin á Ragnheiði, er hún stendur upp frá skrifborðinu
og öllum kossunum og leggur af stað á fund föður síns. Ekki
hefðu allir munað eftir því, að láta hana stanza snöggvast fyrir
framan herbergisdyrnar. Pá eru »álfarnir«, lýsingin á ástar- og
brúðardraumum Ragnheiðar, ekki hvað sízt, skemtilegir og dans-
andi.
Annars eru myndir Porsteins oftast íslenzkar, hverju sem
hann lýsir. 1 »Myndinni« er vegur lífsins um tún og engjar, að
íslenzkum sið. Lýsing á von og vonbrigðum verður að mynd af
íslenzkum sjósóknum og fiskiveiðum. Og samlíkingar hans eru
oft hittnar og heppilegar, svo sem í þessu erindi:
»Sólin klár á hveli heiða
hvarma gljár við baugunum.
A- sér har hún er að greiða
upp úr bárulaugunum«.