Eimreiðin - 01.01.1907, Síða 65

65
kvæðum, enda á hann það ekki langt að sækja. Um Gunnarshólma
segir hann:
»nú horfir ei neinn þaðan heim til lands,
nú horfir landið og væntir manns«,
og Dettifoss biður hann að hjálpa íslandi og
»leggja á bogastreng þinn kraftsins ör«.
Hann lætur »hilling« spegla hið forna söguhérað Njáls og Gunnars, hann
sér svip þess eins og
»bergmál í sjónanna heimi«.
Hann hefir óbilandi og óbifandi trú á framtíð landsins, að ísland nái aftur
öndvegissæti meðal þjóðanna fyrir andlegt atgjörfi Islendinga, að þeim sé
ætlað hið mikla hlutverk að miðla milli hins gamla og hins nýja heims.
Mörg kvæðin eru heimspekileg, og kennir þar Pantheismus og Buddhismus,
en þó líka skoðana Nietszche, um höfðingja og þræla, sem eru svo líkar
skoðunum forfeðra vorra á söguöldinni.
»Milli lægsta djúps og hæstu hæða
heimssál ein af þáttum strengi vindur«,
eða:
»því duft og loft er fult af sál
síns guðs —«
Þá er önnur hlið á kveðskap Einars. Eins rameflt og magnað kvæði
um afturgöngu og »Solveig á Miklabæ« er ekki til á íslenzku. það fer
hrollur um þann, sem les það. Sami forneskju- og forynjukeimur er t. d.
að þessu í »Colosseum« :
»Dregur súg um dyr og hlið
sem dauðra hugir varpi öndu.
Yfir völl um vernd og grið
vofa tímans bendir höndu«.
í »Skýjafar« veður tunglið í skýjum yfir vatninu, þar sem Hanníbal barðist
en honum var sent höfuð Hasdrúbals, bróður hans, af Rómverjum. Tunglið
»skygnist fram og grímu lyftir
bleikt sem höfuð — Hasdrúbals«.
Þó Einar þyki myrkur og risti of djúpt, er samt til hjá honum ljós og
óbrotinn kveðskapur, sem er engu tilkomuminni:
»Er nokkuð svo helsnautt í heimsins rann
sem hjarta er aldrei neitt bergmál fann?«
Honum er fundið til foráttu, að hann sé þungskilinn, en það er bæði
kostur og löstur, að hann bindur bagga sína öðrum hnútum en samferða-
menn hans, svo erfitt er að leysa hnútana. Hann hefur verið víða í út-
löndum og er einn af þeim fáu íslendingum, er hafa séð borgina, sem
»meitlaði svip sinn f ásýnd heimsins«, Rómaborg. Hann hefur því meiri
útsýn, ef nota má það orð, en íslenzk skáld eru vön að hafa, og hugsun
5