Eimreiðin - 01.01.1909, Blaðsíða 31

3i
II.
Hvernig er »það« komið? Pað, sem hún þorir ekki að nefna
nafni sínu.
Pað er komið á sama hátt og döggin kemur á grasið, liturinn
á rósina og sætleikurinn í berin, dularfult og ljúft, án þess að
gera boð á undan sér.
Einu gildir líka hvernig »það« kom, og hvað »það« er. Hvort
sem það er gott eða ilt, fagurt eða ljótt, þá er »það« hið óleyfi-
lega, það sem alls ekki ætti að eiga sér stað. »f*að« gerir hana
hrædda, iðrunarfulla, ógæfusama.
«f)að« er nokkuð, sem hún aldrei framar vill hugsa um.
xPaðí er nokkuð, sem á að rífa upp með rótum og fleygja og
þó er því þannig háttað, að ómögulegt er að ná tökum á því né
halda því föstu. Hún lokar það úti, og samt kemst það inn í
huga hennar. »Pað« rekur blóðið úr æðunum og rennur sjálft
eftir þeim, rekur hugsanirnar úr heilanum og gerir sig heimakomið
þar, dansar eftir hverri taug og ólgar fram í hvern fingur. »f*að«
er alstaðar, um hana alla, svo að ef hún hefði getað numið alt
það burtu, er hún kallar sinn eigin líkama, og látið aðeins »það«
verða eftir, mundi »það« hafa verið fullkomin mynd og líking
hennar sjálfrar. Og samt sem áður er »það« hreint ekki neitt.
Hún ásetur sér að hugsa aldrei um »það«, og þó getur hún
ekki um annað hugsað en »það«.
Hvernig hefur hún getað orðið slíkur ræfill? Og hún rann-
sakar sjálfa sig og spyr sjálfa sig, hvernig »það« hafi komið.
Ó, dúfa litla, litla fisið þitt! F’ví er lund þín svo viðkvæm,
því er svo auðvelt að hræra hjarta þitt!
Hún var viss um, að »það« var ekki komið við morgun-
verðinn, nei, áreiðanlegt var það, ekki við morgunverðinn.
Fá hafði hún verið einungis hrædd og feimin. Henni hafði
fallist mikið um, þegar húti kom niður til morgunverðar, og hitti
ekki Márits, heldur aðeins Theódór námueiganda og námustjóra-
frúna.
Auðvitað var það mjög hyggilegt af Márits, að vera farinn á
veiðar, enda þótt óskiljanlegt væri, hvað hann ætlaði að veiða nú
um jónsmessuleytið, eins og námustjórafrúin líka hafði orð á. En
hann vissi náttúrlega, að honum væri bezt, að láta Theódór ekki
sjá sig í nokkrar klukkustundir, þangað til hann hefði jafnað sig.