Eimreiðin - 01.01.1909, Blaðsíða 50

5°
Márits, hugsaöu um heiður þinn. Ekkert milli himins og jarðar
getur réttlætt það, að kvenmaður móðgi karlmann þannig. Seztu
upp í vagninn þinn, drengur minn, og farðu leiðar þinnar, án þess
að taka þetta villuráfandi barn með þér. Pað er ekki nema rétt
og maklegt eftir þvílíka meðferð.
Og að lokinni þessari ræðu, tekur hann með stóru höndunum
sínum um höfuð hennar, lyftir því upp lítið eitt, svo að hann
getur kyst hana á ennið.
»Yfirgefðú þetta týnda barn!« segir hann.
En nú fer líka Márits að skilja, hvernig í öllu liggur. Hann
sér glampa bregða fyrir í augum Theódórs hvað eftir annað og
bros leika um varir hans.
»Kondu. Anna María!«
Hún hrekkur við. Nú kallar hann á hana, maðurinn, sem
hún hefur lofast. Henni finst hún verða að fara. Og hún sleppir
Theódór svo skyndilega, að hann getur ekki komið í veg fyrir
það, en henni er þó ómögulegt að fara til Máritsar; svo hnígur
hún niður á gólfið og þar sezt hún grátandi.
»Farðu einsamall heim í vagnskriflinu þínu, Márits«, segir
Theódór byrstur. »Pessi unga stúlka er gestur á heimili mínu,
eins lengi og hún sjálf vill, og ég ætla mér að gæta hennar fyrir
ofstopa þínum«.
Theódór hirðir ekkert um Márits framar. Hann sinnir engu
öðru en að reisa hana upp, þerra af henni tárin og endurtaka að
hann elski hana.
þegar Márits sér þau þannig, annað grátandi, hitt að hugga,
hrópar hann: sþetta er þá samsæri. Eg er dreginn á tálar.
Skárri er það leikurinn. Pú hefur stolið unnustu minni frá mér,
og gjörir þar á ofan gys að mér. í*ú lætur mig kalla á hana,
þó hún ætli sér alls ekki að koma. Eg óska þér til hamingju
með skiftin, Anna María!«
Og um leið og hann þýtur út og skellir aftur hurðinni á eftir
sér, hrópar hann: »Svikadrós!«
Theódór er í þann veginn að hlaupa á eítir honum til að
jafna á honum, en hún stöðvar hann.
Ó, Theódór, lofaðu Márits að segja síðasta orðið. Márits
hefur æfinlega rétt fyrir sér. Svikadrós, það er einmitt það, sem
ég er, Theódór.
Hún hjúfrar sig aftur að brjósti hans, án þess að hugsa sig