Eimreiðin - 01.05.1909, Qupperneq 45

125
segði sitthvað, sem ég mundi hafa tekið illa upp hjá öbrum og
hefnt grimmilega, ef ég hefði þorað.
Eg var lengi að brjóta heilann um þetta efni, studdi olnbog-
anum á búrhilluna og nagaði á mér vísifingurinn annan.
Alt í einu kom mamma inn. Hún strauk hendinni um höf-
uðið á mér og stakk upp í mig vænum sykurmola.
— Sona, ertu nú ekki búinn að jafna þig?
Eg svaraði engu. Eg ætlaði fyrst að krefja hana reiknings-
skapar og spyrja hana, vegna hvers hún hefði látið flengja mig
saklausan. Ekki fanst mér hún mundi geta svarað því nema með
einhverjum útúrdúrum. Þó hætti ég við að rekast í því. Pað
var komið, sem komið var. Auk þess hafði sykurmolinn mýkt
síðustu særindin í kverkunum. Nú var ekkert annað en sneypan
eftir.
— Komdu nú að hátta, væni minn, sagði mamma, og leiddi
mig út og inn göngin, inn í baðstofu. Snöggvast datt mér í hug
að þrjózkast við að fara inn; þó varð ekkert úr því.
Mamma tók af mér skóna, en síðan háttaði ég sjálfur, það
sem eftir var, nema mamma hnepti frá mér kotinu.
Mamma þurfti snöggvast að skreppa fram í búr.
Imba kom á meðan trallandi inn í baðstofuna og stikaði
stórum. Hún sá mig strax í rúminu og vissi, að ég var ekki
vanur að vera háttaður um þetta leyti.
— O, ræfillinn, hefurðu nú fengið skömm í hattinnl Eg læt
það vera!
— Þú ert ótugt, sagði ég og sneri mér til veggjar.
í því kom mamma inn.
— Blessuð, farðu að mjólka, Imba, vertu ekki að þessu
hangsi!
Þetta var það seinasta, sem ég heyrði. Eg sofnaði sigri
hrósandi.
Mig dreymdi Angalang og útilegumenn. Svo dreymdi mig,
að búið væri að þjappa Imbu Skankalöng saman, svo að hún var
orðin minni en ég. Það var rétt svo, að ég þekti hana. Svo
dreymdi mig, að ég væri orðinn stór og sterkur, þriggja álna
risi. Eg var staddur í kirkju. Það heyrðist ekkert til prestsins
fyrir sköllum og óhljóðum í krakkahóp, sem var frammi á túni að
leika sér. Eg læddist út úr kirkjunni og faldi stóran garðsófl
undir jakkalafinu. Krakkarnir tóku ekkert eftir mér, fyr en ég