Eimreiðin - 01.01.1913, Síða 15

i5
frumlur kirtilsins velja efnin úr blóöi móðurinnar, og búa mjólkina
til úr þeim. Mjólkin myndast því að eins, að konan ali barn, og
heldur áfram að myndast, sé mjólkurinnar neytt af afkvæmi manna.
Hver spendýrategund er af náttúrunnar hendi gædd þessum
guðdómlega eiginleika, til þess að geta haldið við ættinni, eða
með öðrum orðum: alið afkvæmi og komið þeim á legg. Spen-
dýr hafa ýmsa byggingu, hvert öðru ólíka, og hver tegund hefur
frábrugðnar nauðsynjar og þaríir annarri, að því er snertir viðbún-
að í baráttunni fyrir lífinu.
Sameiginlegt fyrir afkvæmi allra spendýra er, að þau þrífast
því að eins til fulls, að þau geti neytt mjólkur móðurinnar. Onn-
ur mjólk en móðurinnar er þeim óskyld og ónáttúrleg. Pess-
vegna á ungbarnið að fá að neyta mjólkur móðurinnar, kálfurinn,
folaldið og lambið á sama hátt o. s. frv.
2. Hversvegna á konan að hafa barnið á brjósti?
Samkvæmt því, sem áður er getið, er það lögmál náttúrunn-
ar, að konan ali ungbarnið á því efni, er hún veitir henni, því til
viðhalds. Enginn má nú halda, að þetta sé sagt út í bláinn, því
að það er staðfest af margra alda reynslu, að þetta er hollast og
bezt. Pað ungbarn, er nýtur mjólkur móðurinnar, verður marg-
falt mótstöðumeira og þolmeira, gegn ýmsum þeim hættum, er
því mæta á fyrsta skeiði æfinnar, en hitt, er fær ónáttúrlega fæðu
eða neytir fæðu annarrar dýrategundar, hverju nafni sem nefnist;
mun nánar drepið á þetta síðar í grein þessari. Margt barnið
missir líf, en sum heilsu, vegna þess glapræðis, að þeim er ekki
leyft að neyta þeirrar fæðu, er náttúran hefur gert þau úr garði
til að neyta og færa sér í nyt; dauðameinin eru tíðast magaveiki
og næringartruflanir og minkað mótþol, sem þessu er samfara.
fessi sannleikur er staðfestur af reynslunni, og því er það, að
þeir, er skyn bera á þetta mál, berjast af kappi og áhuga fyrir
því, að barnið fái náttúrlega fæðu, sér og öðrum til gagns. En
samt skella margir foreldrar skolleyrunum við ráðum þeirra manna,
er þeim ráða hollast og bezt í þessu efni.
Pegar spurt er að orsökum til þessa, kennir þar margra
grasa; oftast er sú viðbáran höfð, að konan mjólki ekki; algengt
er og að bera við annríki og slappleika konunnar; heyrst hefur
ennfremur sú mótbára, að brjóstin verði ófegurri með aldrinum
en ella. Pegar farið er kryfja þetta til mergjar, kemur það brátt