Eimreiðin - 01.01.1913, Síða 26

26
Hrynhenda um Jón í Múla.
Eftir GUÐMUND FRIÐJÓNSSON.
Vörpulegum og vænum garpi
varð eg feginn á bernsku-degi,
— þjóðkjörnum í þingmanns-
stöðu, —
þá er hann í fyrstu sá eg;
höfuð bar og herðar yfir
hversdagsmanna flokk í ranni;
eygður svo, að í mig lagði
ægibál úr speglum sálar.
Átti eg ferð og orti á hurðir
arftakanda Héðins djarfa.
Undi hann þá að elda-lendi
Uxahvers með skapi hersis.
Höndum tveim og hreifum anda
hann tók mér og leiddi í ranninn
ástúðlega með ærnum kostum, —
ungan dreng með rím á. tungu.
Braga ættar, brúna-léttur
brýndi hann mig á ljóða-stigu.
Síðan hafa símar góðir
sálir okkar tengt að málum.
Býð eg því hins bezta kvæðis
bragarhátt, er geymir saga,
— hljóm, er sæmir horskum
guma, —
hrynhenduna látnum vini.
Börmum Jóns er búinn harmur,
beygðum föður kjarkur deigður;
eldmóð vöxnum skarð fyrir skildi;
skygði að systrum efni hrygðar;
skáldum sorg að horfnu haldi;
harmur konu mestur að vonum;
börnum skörungs bilaöar varnir,
bringu-hlífar Austfirðingum.
Hann var sínum heimamönnum
hald og traust og gleðivaldur;
rismikill, ef rak að þrasi,
röggsamur og starfaglöggur.
Undan gekk í iðjuvændum
anna liði á sláttu-miðin.
Lýður fræva ei lögum náði,
ljárinn hans þegar gerði skára.
Minnast lengi munu grannar
Múla-skörungs, risnu-öra,
aftan síð, er önnum slepti,
yfir glóðum víns og ljóða.
Skálda-frændi andans elda
orna lét í hverju horni.
Lengi verða lýðnum unga
leiftrin þaug fyrir hugskots-augum.
Verður seinfylt skjaldar-skarðið
skyldmennum hins öra og milda;
flokkinum, sem forysturakkur
fullhugi mála sæmdi gulli.
Undan gekk í viðsjár vanda
vaðbergsmaðurinn langt úr hlaði;
fljótur að sjá, hvar fiskar lægju
faldir í leyni undir steinum.
t
i