Eimreiðin - 01.01.1913, Síða 56

56
fjörugt lagið og fögur hljóðin,
FOSSINN hvítur og ástarljóðin,
og þessi koss, sem hann kysti þær,
kom þeim til þess, að læðast nær.
Sú hefir orðið sættin á,
þær séu hjá honum öllum dögum,
að skiftast á kvæðum,kossum, sögum,
og láta ekki koma blund á brá.
Hann væri sæll, er svona gæti
til sinna gengið kvikum fæti,
og létt sér þar hverja lífsins þraut,
sem lækur falli í unnar skaut.
Er þetta ekki alveg sama sagan og við sjáum hérna á mynd-
inni, þar sem hún HOFSÁR-ÚNDÍNA er að kveðast á við hann
HOFSÁR-FOSS frænda sinn og þau »öllum dögum að skiftast á
kvæðum, kossum, sögumf* y Q
Arið sem leið.
Orstutt pólitiskt yfirlit.
Pað var að ýmsu leyti stórtiðinda-ár, árið sem leið, og enginn
eftirbátur nánasta fyrirrennara síns að því er snerti ófrið og
ófriðarhættu. Árið 1911 lá við sjálft, að stórveldunum lenti
saman út af deilunum í Marokkó, og einkum slægi í harða brýnu
milli Englendinga og Pjóðverja. En menn vissu ekki alment af,
hve hættan hafði verið mikil, fyr en hún var hjá liðin. En síðari
hluta ársins 1912 hefir svo mátt heita, að öll Norðurálfan hafi
staðið eins og á nálum. I suðurhluta Evrópu, á Balkanskaganum,
hafa blóðugir bardagar sífelt verið háðir 3 síðustu mánuði ársins,
og blóðferill ársins 1912 því engu minni en nafna þess hundrað
árum áður, ársins 1812, er Napóleon mikli fór sína örlagaþungu
Rússlandsför. Menn hafa þó í öðrum hlutum álfunnar látið sér
það liggja í tiltölulega léttu rúmi, þótt Búlgarar, Serbar, Grikkir
og Svartfellingar brytjuðu niður Hundtyrkjann, og þeir hverjir
aðra; því Tyrkinn hefir aldrei átt miklum vinsældum að fagna c
Evrópu, og flestir ánægðir með, að hann yrði algerlega burt-
flæmdur þaðan, sem að vísu eru nú loksins nokkrar horfur á að
verði, en hefði átt að vera fyrir löngu síðan. Petta hefir því