Eimreiðin - 01.01.1915, Qupperneq 16

i6
ingur getur meö óskírlífi sínu valdið öðrum einstaklingum meiri
þjáninga og lagt þyngri stein í götu þjóðfélags síns, heldur en þó
hann drýgi eitthvert brot, sem varðar hegningu. Pá óheill, sem
hver maður á þann hátt getur velt yfir þjóðfélag sitt, er auðvit-
að ekki unt að mæla. Skal því ekki um það mál fjölyrt hér. Eg
vildi að eins benda á þetta atriði og spyrja svo: hvers vegna eig-
inlega þióðfélagið ætti að taka svo afarstrangt á brotum, sem gera
því minna ilt, úr því það hefir ekki tök á að hegna þeim brotum,
sem gera því mest ilt? Ekki svo að skilja, að mér fyndist heppi-
legt að flytja hegninguna selflutningi, frá einum breyskleikanum og
yfir á hinn. Nei, langt frá. Peir menn, sem ekki, óþvingaðir,
finna skyldu sína til þess, að reyna að láta eftir sig sem fæst ó-
hrein spor, á hvaða sviði lífsins sem er, munu ekki öðlast skyldu-
tilfinninguna, þó farið væri að refsa þeim.
Gerum nú ráð fyrir — sem þó er ótrúlegt —, að einhvers-
staðar innan þjóðfélagsins fyndist sú skoðun, að glæpum væri
aldrei of harðlega refsað, og væri þess vegna skylda þjóðfélags-
ins, að hafa hegningaraðferðina sem allra-strangasta og afleiðingar
hennar sem þyngstar og sárastar. Glæpamenn ættu aldrei nema
skilið, að fá sín makleg málagjöld.
Pað er nú svo.
Eg ætla alls ekki að fara út { trúmál hér. En af því að mér
hefir verið sagt, að þetta þjóðfélag væri kristið, get ég ekki séð,
að það liggi svo fjarri, að minna á dálítið atvik, sem gerðist í
Gyðingalandi fyrir meira en nítján öldum. Ekki svo að skilja, að
mér detti í hug að halda, að sá, sem hefði áðurnefnda skoðun,
gæti ekki verið miklu betur að sér í Nýjatestamentinu sínu, held-
ur en ég. Nei, langt frá.
Atvikið hljóðar svo:
Nokkrir misvitrir fræðimenn og Farísear tóku sig einu sinni
til og leituðu uppi bersynduga konu, þrömmuðu með hana á
milli sín inn í helgidóminn, þar sem Kristur var að kenna, tóku
sér stöðu frammi fyrir honum og spurðu: »Meistari, kona þessi
er beinlínis staðin að því, að drýgja hór. Móse hefir nú boðið
oss í lögmálinu, að slíkar könur skuli grýta; hvað segir þú nú
um hana?« En þetta sögðu þeir til að freista hans, til að hafa
eitthvað til að ákæra hann fyrir. En Jesús laut þá niður og
skrifaði með fingrinum á jörðina. En þar eð þeir héldu áfram
að spyrja hann, rétti hann sig upp og sagði: »Sd yðar, sem