Eimreiðin - 01.01.1915, Qupperneq 18

i8
get ekki séð betur, en að allar þessar spurningar og ályktanir
væru réttmætar.
Ekki skulum við nú láta okkur detta í hug, að Kristur hafi
haldið, að ailir fræðimennirnir, sem komu til hans með bersynd-
ugu konuna, hafi drýgt sama glæp og hún, eða neinn annan
glæp, sem varðaði við lög. En það mun hann hafa vitað, að
hugsanir þeirra voru ekki alveg tárhreinar. En hvernig eru nú
okkar hugsanir? Hvernig eru þær, þegar einhver annar hlýtur
eitthvert happ, sem við vildum ná í, eða þegar okkur finst ein-
hver segja eitthvað rangt um okkur ? Ætli okkur þætti nokkuð
að því, þó mótstöðumanni okkar yrði eitthvað að falli, eða hann
t. d. hrykki upp af.
Ekki held ég það. En hvað verður svo um allar þessar
haturshugsanir? Getur ekki verið, að þær berist frá einum til
annars, altaf sterkari og sterkari, leitandi að verkfæri til að koma
sér í framkvæmd, unz þær koma þar að, sem garðurinn er lægst-
ur og mótstöðuaflið minst, og fá þar full Völd í bili? Og hvað
mundi þá ske? T. d. morð. En væri nú svo, hverjum ætti þá
að hegna? Á að hegna mér, sem fyrst sendi haturshugsunina frá
mér, eða á að hegna nábúa mínum, sem tók við henni af mér,
eða á kannske að hegna þér, sem tókst við hugsuninni af nábúa
mínum, og efldir hana stórum, áður en þú sendir hana frá þér,
eða á að hegna morðingjanum? Ef ætti að hegna honum, þá
mætti alveg eins vel hegna mér eða þér.
Eg get ekki séð neitt réttlæti í því, að berja fremur bróður
minn, sem hrasar, þó hann meiði aðra í fallinu, heldur en þá mig
eða þig, sem brugðum fæti fyrir hann. Og ég held, að við ætt-
um ekki að vera að leita uppi menn, til að hegna þeim; ég held,
að við ættum heldur að leita uppi menn, til að hjálpa þeim. Pví
ef við leitum uppi menn, til að hegna þeim, þá förum við að,
eins og óskynsamir menn, sem allir eru fjötraðir sama fjötrinum,
• en í staðinn fyrir að leysa hnútinn, sem bindur þá alla saman,
toga* þeir í bandið beggja megin, svo hnúturinn verður harðari og
harðari.
Hver einasti einstaklingur, hvort heldur sem hann styður eða
styðst við þjóðfélag sitt, hlýtur að bera einn hluta af ábyrgð
gerða þess. Sé því eitthvert band, sem bindur þjóðfélagið í
heild sinni, er því sama bandi brugðið um fót hvers einasta ein-
staklings þess. Hver einstaklingur tekur beinlínis eða óbeinlínis