Eimreiðin - 01.01.1915, Blaðsíða 21

21
spiltur, og þyrfti lækningar við, fremur en nokkur hinna, sem
brutu af öðrum ástæðum.
Ég get þess vegna ekki séð annað, en að hver helzt sem
það væri af þessum ástæðum, sem hefði rekið manninn út í
glæpinn, þyrfti hann hjálpar og nýrra lífslinda, en ekki hegn-
ingar.
Og eru þá nokkrar líkur til, að slík hegningaraðferð, sem ég
hefi í ófullkomnum dráttum lýst hér að framan, væri fremur fær
um að veita þessa hjálp og þessar nýju lífslindir, heldur en nú-
verandi hegningaraðferð ?
Tökum líkingu til svars: Segjum, að ég eigi jurtagarð.
Jurtirnar eru misháar og beinvaxnar og misjafnlega skrúðmiklar.
Pað er misjafnlega langt síðan, að þær teygðu sig fyrst upp úr
moldinni. Nú tek ég eftir því, að kyrkingur er kominn í eina af
jurtum mínum. Blöðin skrælna, og hún hættir að vaxa. Hvað
geri ég nú? Sé skemdin mikil, ríf ég plöntuna upp með rótum
og kasta henni burt úr garði mínum. Annars læt ég mér nægja
að byrgja plöntuna fyrir sól og yl og sjá um, að hún fái enga
gróðrardögg. Svo hugsa ég með mér, að þetta sé henni mátu-
legt, fyrst hún hafi ekki getað vaxið eins og hinar. Og meiri og
meiri kyrkingur kemur í jurtina, og hún visnar að rót niður. Eg
sé nú fleiri jurtir, sem kyrkingur er í, og ég fer eins með þær
allar. Garður minn verður því strjálvaxinn og allur með auðum
skellum. Ég er lélegur garðyrkjumaður, og hefi þess vegna litla
gleði af starfi mínu.
Líking þessi er spegilmynd núverandi hegningar þjóðfé-
lagsins.
En segjum nú, að ég reyni aðra aðferð við ræktunarstarf
mitt. Gerum ráð fyrir, að þó kyrkingur komi í einhverja af
plöntum mínum, hafi ég það altaf hugfast, að hún sé sprottin af
sömu rót og allar hinar, sem eru beinvaxnar og skrúðmiklar.
Gerum ráð fyrir, að ég trúi því, að hún þurfi aðeins nákvæmari
aðhlynningar við, og muni hún þá vaxa. Ég beygi mig þess
vegna niður að kyrkingsvöxnu plöntunni, tek með varúð burt öll
bliknuð blöð, og reyni að rétta hana við og kenna henni að
vaxa beint. Og ég sé um, að hún njóti sólar, yls og vökva.
Og smátt og smátt færist nýtt líf í plöntuna, hún réttir úr sér,
teygir sig hærra og hærra móti sólunni, og áður en ég veit af,
er hún orðin há, beinvaxin og skrúðmikil. Sömu aðferð hefi ég