Eimreiðin - 01.01.1915, Blaðsíða 28

28
Þótt 'nér sé aðeins rætt um dróttkvæðan hátt, og nokkuð fljót*
yfir sögu farið, þar sem hvorki er getið um rannsóknir S. Bugges,
Sievers né annarra, sem Jón Þorkelsson hafði á að byggja, né heldur
um »Bragfræði-< Finns Jónssonar, hyggjum vér, að mörgum muni
greinin þó kærkomin, jafnljós og hún er og framsetningin alþýðleg.
RITSTJ.
Oddny Eykyndill.
i.
Sól, er land mitt ljóma sveipar
langan dag og blíð-kvöld rótt,
lýsir þú til ljósra drauma
ljúfvin mínum hverja nóttf
Vekur þú til æsku-yndis
elskhugann, sem nú er fjær?
Myrkvast aldrei angurskýjum
augun djúp og himinskærf
Vængi stormsins vildi eg eiga,
varma þinn og geislaskraut,
svo ég gæti um hann andað,
öllum skuggum dreift á braut.
En mér vaxa aldrei vængir,
enginn vinur kveðju ber
þangað, sem ég þrái dreymin,
þangað, sem að vor mitt er.
Strjúk þú, blær, hans bjarta enni
blítt og stilt, sem ástrík hönd,
er þú, létt sem löngun hjartans,
líður burt frá minni strönd.
Líknskin bjart, sem ástaraugum
yfir lítur sæ og grund,
kyss þú hlýtt á hönd og vanga
hann á hverri, hverri stund.
II.
Lít ég þig, hetja,
löngum vinna
afreksverk stór
í ókunnum löndum
Alvitur þín er ég
og yfir höf
flýg fagurvængjuð
með fleyi þínu.
Lít ég þig, ljúfvinur,