Eimreiðin - 01.01.1915, Síða 48

48
en nú vakti það einhverja andstygð hjá henni, er hún hugsaði
um hana. Ef til vill hefði það verið það, sem gjörði þá Björn
og Pétur svo óaðskiljanlega vini, að Pétur . . . altaf . . . hefði
verið á varðbergi? Pað var einkennilegt — nú fyrst mundi hún
eftir, að svipurinn í augum Björns og hljómurinn í rödd hans
hefði ekki æfinlega verið jafn-vinalegur, þegar hann skifti orðum
við — vin sinn. Hvernig stóð á því, að hún hefði ekki fyr veitt
því eftirtekt? Ónei, henni hefði víst verið Björn, og það, sem
þeim fór á milli, of ríkt í huga til þess, að hún hefði tekið eftir
nokkru öðru.
Og þegar svo Pétur einn góðan veðurdag kom einsamall
— og bað hennar, — hefði hún tekið honum undir eins. Alt
hefði gjörst eins og af sjálfu sér, eins og það hefði verið undir-
búið bæði vel og lengi. Hún hefði hreint ekki orðið vör við,
þegar hann kom. Hann hefði líklega farið sér hægt og rólega,
eins og hann átti vanda til. I hvert sinn, sem Björn kom, buldi
rómur hans strax gegnum allan bæinn. En hún hefði verið
frammi í eldhúsi, þegar Pétur kom, og dyrnar út í göngin hefðu
staðið opnar, svo hann hlyti að hafa farið framhjá þeim, án þess
hún yrði þess vör, á leiðinni inn í baðstofuna til foreldra hennar,
— til þess að tala fyrst við þau. Hún hefði aldrei hugsað út í
þetta áður. ... — Pað kom alt í einu drengur fram til hennar,
og bað hana að koma inn í herbergi foreldra hennar, — þau
vildu tala við hana. Hún fór inn, og inni hjá þeim hitti hún
Pétur, sem heilsaði henni með slíkri alvöru, að henni flaug í
hug, að hann hlyti að vera kominn til að flytja þeim fregn um
eitthvert mannslát. Strax flaug henni Björn í hug, — að eitt-
hvert slys kynni að hafa hent hann. En henni gafst enginn
tími til frekari hugsana, því móðir hennar, sem var farin að tár-
fella af gleði, bar undir eins fram bónorð Péturs. Hún mundi
óglögt eftir, að hún alt í einu hafði séð sjálfa sig í anda sem
húsfreyju á stærsta heimili sveitarinnar, og áður en hún eiginlega
vissi, hvað hún gjörði, hafði hún gefið honum jáyrði sitt. En
það versta var, að hún fann á sjálfri sér, að þó hún hefði beðið
um frest og hefði hugsað málið, þá mundi hún — samt sem áð-
ur — hafa játast honum. Pað var það, sem var eitthvað svo
ógeðfelt, og sem gjörði, að henni fanst hún vera svo mikið ó-
hræsi og svo léleg manneskja. En hefði hún nú átt að gjöra
það upp aftur, þá hefði hún aldrei játast honurn, — aldrei!