Eimreiðin - 01.01.1915, Qupperneq 51

51
Fundarskrifarinn, sem líka var prófastur, og þar að auki
alþingismaður, tók við tillögunni og fór að færa hana inn í fund-
arbókina.
»Tillagan liggur fyrir til umræðu,« sagði prófasturinn og fór
makindalega að öllu. Meðan hann beið eftir því, að einhver bæði
um orðið, tók hann upp silfurdósirnar sínar og fékk sér ofurlitla
tölu upp í sig — auðvitað með prófastslegri hæversku.
— Framan við grindurnar, sem stóðu þvert yfir gólfið í
fundarsalnum, var troðfult af fólki. Pað voru alt áheyrendur, sem
komnir voru þangað af forvitni og kannske líka af kristilegum á-
huga. Hver veit —? Flestir sátu á bekkjunum, sem stóðu út
frá veggjunum beggja megin. En þeir, sem ekkert sæti höfðu
getað fengið, stóðu í þröng frammi við dyrnar.
Fundurinn var haldinn í Good-Templarahúsinu í Vogabúðum.
En af því að sama húsið var líka notað fyrir fundi hreppsnefnd-
arinnar og sýslunefndarinnar og uppboð sýslumannsins, voru
þessar grindur til, til að setja þær þvert yfir gólfið, þegar skilja
þurfti sauðina frá höfrunum. Stöku sinnum var húsið líka notað
fyrir réttarhöld, og þá voru grindurnar dómgrindur. Prestarnir
voru það frjálslyndari en allir aðrir, sem húsið notuðu með grind-
unum, að þeir létu hliðið standa opið. Tað var óhætt. Vogabúða-
menn voru svo vel siðaðir, að enginn þeirra tróð sér inn fyrir til
prestanna.
Peir sátu því afskektir í öllum heilagleik sínum og höfðu
rúmt um sig í instu sætunum, sem von var, því að það voru
þeir, sem leigt höfðu húsið til fundarhaldsins. Allir aðrir, sem
þar sátu, voru gestir þeirra, sem þeir gátu rekið út.
En þeim var nú eitthvað annað í hug. Peir sátu þar allir
sælir og ánægðir, sem von var, því að þeir höfðu allir nýlega
lesið það í »Eimreiðinni«, að prestarnir væru og hefðu jafnan
verið aðalfrömuðir íslenzkrar menningar. Enginn hafði mótmælt
því, og þá var það auðvitað satt. Þeir brostu allir góðlega og
glaðlega, því að sjaldan hafði nokkur þeirra ljómað fyrir jafn-
fjölmennum söfnuði, sem þarna var. Og þeir létu sér koma
prýðilega saman, þó að þeir væru sinn af hverjum stjórnmála-
flokkinum og allir vissu það. Nú fundu þeir það á sér, að þeir
áttu að vera fólkinu til fyrirmyndar.
Séra Halldór á Hraunsstað sat í einskonar hásæti fyrir miðj-
um gafli, með bjöllu á borðinu fyrir framan sig, sem táknaði vald
4’