Eimreiðin - 01.01.1915, Blaðsíða 61

6i
»Nú tek ég af þér orðið. Nú verður þú að fara héðan út
með góðu. Annars . . .«
Séra Keli brýndi röddina:
»þú tekur ekki af mér orðið, Halldór prófastur, riddari af
Dannebrog, — prœter plura! Eg þekki þig frá gamalli tíð.
Hempunni þinni get ég ekki svift þig, en þá hempu, sem þú
hefir ofið þér sjálfur með lygum og svikum og óheiiindum, skal
ég svifta utan af þér, svo allir sjái, ef þú hefir þig ekki hægan.«
Prófasturinn fölnaði í framan og hætti að hringja.
Séra Keli var nú kominn í slíkan algleyming, að engin von
var til, að hann tæki neinum sönsum. Augu hans brutinu af
hálfgerðri tryllingu, og viprurnar í andliti hans urðu enn þá ægi-
legri. Menn horfðu á hann kvíðablandnir, og sumir, einkum
kvenfólkið, með hálfgerðri skelfingu. Allir vissu, að hann mundi
verða látinn út, en jafnframt, að það mundi ekki ganga stimp-
ingalaust. Sumir höfðu gaman af þessu öllu saman og unnu
prestunum með góðu geði þeirrar meðferðar, sem þeir fengu hjá
honum. Peir litu svo á málið: Margt af þessu, sem karlinn
segir, er í raun og veru satt, og fuh þörf á að segja það, þó
að fáir hafi viljað verða til þess. Og prestarnir eru vísir til að
þola séra Kela það, sem þeir mundu ekki þola öðrum — eða
eitthvað því um líkt.
En það leyndi sér ekki, og því gleymdi heldur enginn mað-
ur, að þessi maður var veiklaður á geðsmunum. Ur því að hann
hafði náð að byrja, gat hann ekki stilt sig, fremur en kletturinn,
sem veltur fram af brekkubrúninni. Hann varð að halda áfram,
þar til kraftar hans væru tæmdir, eða eitthvað annað yrði til að
stöðva hann. Petta, sem hann nú jós yfir prestana, var ekkert
nýmeti. Pað var beiskja, sem hann hafði búið lengi yfir, ef til
vill síðan hann var »rekinn út úr Paradísinni«, eins og hann
hafði stundum komist að orði. Beiskja, sem ef til vill hafði
eitrað alt líf hans og verið hin sanna orsök í öllu óláni hans —
gert hann illan og óþjálan og óviðráðanlegan öllum þeim, sem
vildu vera honum góðir. Pessi beiskja hafði búið í honum í
leyni, þegar hann sat við það, að kenna smá-krökkum að stafa.
Hún hafði verið föruuautur hans, er hann gekk einsamall yfir
langar heiðar, og hún hafði vaxið honum yfir höfuð, er hann lá
í hálmfleti í lestarúmi gufuskipanna og gallið gekk upp í kverk-