Eimreiðin - 01.01.1915, Qupperneq 62

62
arnar á honum. Hún var ef til vill orðin annað eðli hans. Og nú
brauzt hún út með öllu því afli, sem í honum var.
Séra Keli stóð ofurlitla stund þegjandi og sótti í sig veðrið.
Síðan mælti hann:
»Einu sinni naut ég þeirrar sæmdar, að standa í stólnum í
dómkirkjunni í Reykjavík. Pað eru mörg ár síðan, eins og þið
vitið. Biskupinn sat í stúkunni sinni rétt við vangann á mér, og
landshöfðinginn í stúkunni hinumegin, því að þá var enginn ráð-
herra hér á landi. Ojæja. Eg stóð þar ekki nema einu sinni.
Eg hefi aldrei kunnað þá list, að ráðast á garðinn, þar sem hann
var lægstur. Mér var kent það í ungdæmi mínu, að það gerði
enginn annar en sá, sem ekki var talinn eftirbreytnisverður. Nú
þykir það fair play. — Nei, ég miðaði á höfuðið að því sinni,
og hvort ég hafi hitt — ja, um það skulum við ekki tala hér.
Ekki heldur um afleiðingarnar. En þó skift sé nú hamingju og
hlutur minn smár, iðrast ég ekki eftir þeim orðum, sem ég talaði
þar. Einhverntíma uppsker ég launin fyrir þau.«
»En?þið« — séra Keli brýndi aftur röddina og krepti hnef-
ana — »þið standið í stólnum sunnudag eftir sunnudag, einir um
orðið, ábyrgðarlausir, nema fyrir guði himnanna einum. fið horf-
ið ofan yfir bekkina. Pangað safnast allur þessi ósómi, sem
gengur vel til fara, alt þetta, sem skreytir sig með yfirskini
drengskapar og föðurlandsástar, alt þetta, sem lifir á þjóðarlyg-
inni og heldur henni feitri og fallegri, — og þið flettið ekki af
því flíkunum. Eið sjáið hræsnina, óheilindin og yfirdrepsskapinn
í öllum sínum aumkvunarlegu myndum, sjáið í gegnum það alt
saman og inn í fúann og ýlduna, sem undir býr. Pið þyrftuð
ekki annað en blása á þessar páfuglafjaðrir, til þess að þær fykju
í allar áttir, en þið gerið það ekki. Nei, þið haldið lygunum og
svikunum undir ykkar prestslegu vernd . . .«
Séra Keli þagnaði í miðri setningunni, og prófasturinn í for-
setastólnum greip tækifærið til að hringja bjöllunni og hrópa:
»Svona! Nú er nóg komið. Hættu nú og farðu út!«
En séra Keli byrjaði aftur og hafði hærra en bæði prófast-
urinn og bjallan:
»Eg bið ykkur að afsaka, herrar mínir. En nú var ég sjálf-
ur farinn að fara með ósannindi. — Pið horfið ekki ofan á neitt
úr stólnum, annað en bekkina. Par sitja engir — ekkert af því,
sem ég nefndi áðan. Kirkjurnar ykkar eru tómar. Menn vita það