Eimreiðin - 01.01.1915, Síða 63

63
fyrir löngu, að það, sem þið segið, er blóðlaust og bragðlaust og
særir hvorki né græðir. Kærleikurinn, sem þið látið klappa öllu,
illu og góðu, er hálfvolg sætsúpa, sem enginn hefir lyst á. Eng-
inn sækir prédikanirnar ykkar, nema uppgefnar aumingja kerling-
ar, sem búnar eru fyrir langa-löngu að taka út á sál og líkama
hegninguna fyrir æskuyfirsjónir sínar, og nú koma í kirkjuna, til
að spara sér að leggja í heima hjá sér.«
»Söfnuðurinn« fór að hlæja, þó lágt væri.
En nú var prestunum nóg boðið. Áskoranirnar til formanns-
ins um að gera enda á þessu urðu altaf háværari og háværari.
Nú sáu allir, að ekki mátti fresta því lengur, að láta séra Kela út.
Séra Keli lét sem hann hvorki sæi eða heyrði, hvað nauðað
var innan við grindurnar, en hélt áfram:
»Og þið sjálfir — prestarnir — eruð orðnir svo gagnsýrðir af
þjóðarlygunum, sem þið lifið og hrærist í og andið að ykkur, —
svo drukknir af víni þessarar — Babýlonar, að þið sjáið ekki
sjálfir, hvar þið eruð staddir. Kirkjan ykkar er á undanhaldi.
Virki eftir virki hefir hún orðið að gefa upp síðasta mannsaldur-
inn. Hún er að gliðna sundur og ganga af göflunum, og þið
sjálfir eruð að yfirgefa hana eins og sökkvandi fleytu. Hver sem
betur getur, reynir að ná sér í einhverja aðra stöðu, þeir í þing-
menskuna, sem ekki eiga annars von. Enginn ykkar finnur gleði
og svölun í prestsþjónustunni; enginn ykkar er prestur af köllun.
Allir hafið þið hugann á einhverju öðru. Lang-flestir prédika ut-
angarna, af skyldurækni og til þess að glata ekki kiól og kalli,
og varast þá auðvitað að segja annað en það, sem kemur sér
bezt. . . .«
»Látið hann út!« hrópaði prófasturinn og hringdi formanns-
bjöllunni. »Látið hann út!«
Enginn hreyfði sig, og séra Keli skerpti röddina enn þa
betur:
»Við, sem aldir erum upp í kirkjunni fyrir svo sem þrjátíu
árum, þekkjum okkur ekki í henni lengur. Hún er orðin skuggi
fyrri tilveru sinnar; mér liggur við að segja, að það sé lygi —
eins og svo margt annað — að hún sé lifandi. Alt, sem gaf
henni hnykla í brýrnar og vald til aga og umvöndunar, er skor-
iS burtu, svo að ekkert er þar eftir, nema örin og sárin. Helvíti
er kulnað út — djöfullinn dottinn úr sögunni. . . .«
»Látið hann út, látið hann út!« hrópaði prófasturinn og hringdi