Dagblaðið Vísir - DV - 15.12.1990, Qupperneq 33

LAUGARDAGUR 15. DESEMBER 1990.
41
hún fór á eftir honum til Ameríku.
Lagði af stað út í óvissuna en ferðin
bar ekki árangur að öðru leyti en því
að Guðlaug kom heim með barn hans
undir belti. „Konan hans var sjúkl-
ingur og hann gat ekki skilið við
hana,“ segir hún. „Það var áfall sem
ekki verður lýst með orðum. En ég
er búin aö fyrirgefa honum fyrir
löngu.“
Guðlaug var ekki mjög sleip í
ensku en hann, sem var lærður lög-
fræðingur, fór í háskólann til að læra
íslensku. í bókinni segir hann að þau
hafi skipst á orðunum: Ég mikið, ég
meira. Hún sagðist elska hann mikið,
hann meira. Hún sagðist ætla að ís-
lenska nafnið hans og kallaði hann
Lúðvík og þar sem faðir hans hét
einnig Louis sagði hún hann Lúð-
víksson.
Guðlaug fór tvisvar til Bandaríkj-
anna og í síðara skiptið dvaldi hún í
heilt ár hjá vinafólki sínu, íslenskri
vinkonu sem giftist bandarískum
hermanni. Þau Louis hittust nokkr-
um sinnum á þeim tíma. Eftir ferðir
Guðlaugar til Ameríku var klippt á
samband þeirra. Guðlaug ól son sinn
upp, festi kaup á eigin íbúð og vann
áfram í Landsbankanum. Hún er
fædd og uppalin í Reykjavík. Bjó
lengst af með móður sinni og syni
og giftist aldrei. Móðir hennar dvaldi
síðustu árin einnig á Elliheimilinu
Grund en hún varð 102ja ára. Guð-
laug sá aldrei neinn annan mann.
Syninum var sagt að faðirinn væri
dáinn.
Leitaði föður síns
Þegar Sveinn Áki fór að eldast
og spyrjast fyrir um föður sinn var
fátt um svör. „Ég vissi að það var
eitthvað bogið við þetta og grunaði
að hann væri ekki látinn. Mig grun-
aði að hann hefði verið bandarískur
hermaður og fékk það staðfest hjá
móður minni. Ég fór að spyrjast fyr-
ir um hann á flestum þeim stöðum
sem mér datt í hug. Ég skrifaði lög-
reglustjóranum í San Antonio. Fékk
fyrst ekkert svar, skrifaði því aftur
og sagðist hafa farið í sendiráðið og
vissi um hann. Þá fékk ég strax svar
frá skrifstofu sem 'hefur með að gera
týnt fólk. Þeir höfðu sett sig í sam-
band við föður minn en þar sem hann
kannaðist ekki við mig vildu þeir
ekki gefa mér upp heimilisfangið.
Þeir höfðu hins vegar gefið honum
mitt heimilisfang. Það leið nokkur
tími þar til ég dreif í að gera eitthvað
í málinu. Það versta var að ég vissi
ekki hvernig ég ætti að kynna mig
fyrir föður mínum,“ segir Sveinn
Áki, sem er 43ja ára, þar sem hann
situr við hlið móður sinnar. Eigin-
kona mín sendi bréf til Póst- og síma-
málastofnunar í San Antonio, en við
vissum að hann byggi þar, og sagðist
vera mikill símaskrársafnari og að
hana vantaði einungis skrána frá
þessari borg. Nokkrum mánuðum
síðar fékk hún símaskrána senda í
sjópósti og jú, við fundum nafnið
hans og heimilisfang," segir Sveinn
ennfremur.
„Stuttu síðar sendi hann mér
skeyti og nú á ég nákvæmar veður-
farslýsingar frá San Antonio sl. tutt-
ugu og þrjú ár. Hann er mjög harður
í skriffmnskunni.“
Þannig lýsir Louis þessu í bók
sinni:
„Það hðu 23 ár. Þá fæ ég bréf. Stórt
gult umslag með hörðum spjöldum.
Upp úr því dreg ég stóra brúðar-
mynd. Tvö glæsileg ungmenni, geisl-
andi af lífsgleði, trúnaðartrausti og
hamingju. Hún ljóshærð og björt
yfirlitum í hvíta kjólnum sínum,
krýnd slæðu sakleysisins.. Hann
dökkur á brún og brá. Um leið og ég
sé svipinn verður mér hverft við. Það
kemur eins og högg í hjartað.
Á baki myndarinnar stendur skrif-
að: Til föður míns - mig langaði bara
að þú fengir að sjá hvað þú átt fall-
ega tengdadóttur. Þinn sonur Sveinn
Áki Lúðvíksson.
Ég gat ekki neitað því sem ég vissi
um leiö og höggið kom. Hann var lif-
andi eftirmynd Raymonds bróöur
míns. Áþekkur sjálfum mér en alveg
eins og Ray...
... Við þekkjumst núna. Það er
honum að þakka, ekki mér, að ég
fékk að kynnast honum eftir öll þessi
löngu tómu ár.“
Sveinn Áki er einkasonur Louis
Guðlaug Sigurðardóttir i dag.
Marshall. Hann varð ekkjumaður og
talar um einmanalega ævi.
Engirerfiðleikar
Guðlaug vill ekki meina að það
hafi verið erfitt að vera einstæð með
lítið barn. „Ég hafði góða aðstööu og
átti góða móður sem gerði allt fyrir
mig. Ég var aldrei litin hornauga
þrátt fyrir að ég væri með hermanns-
barn. Þegar ég kom heim eftir að ég
átti haim beið uppbúið barnarúm
heima hjá mér. Vinkona mín, eigin-
kona Björns Ólafssonar í Kóka kóla,
haföi.komið með það.“
Guðlaug og Louis skrifuðust á um
tíma en hún lét Svein Áka brenna
öll bréf og myndir þegar hún flutti á
elliheimilið fyrir nokkrum árum.
Hann leit ekki á bréfin og hún vill
ekki tala um hvað í þeim stóð. „Mað-
ur verður að eiga eitthvað fyrir sjálf-
an sig,“ segir hún.
Guðlaug segist ekki vera bitur út í
lífið. Hún á sínar góðu minningar.
Hún segist alltaf hafa verið heilbrigð
og vann úti allt til sjötugs - í Lands-
bankanum. Louis vann sem lögfræð-
ingar en á áttræðisaldri dreif hann
sig í að læra hagfræði og lauk dokt-
orsprófi í þeirri grein auk lögfræð-
innar. „Hann haföi ekkert að gera
eftir að hann hætti að vinna og klár-
aði þá doktorsnám, sem hann var
byijaður á, í lögfræði og hagfræði,"
segir Sveinn Áki. „Þegar þvi var lok-
ið settist hann niður til að skrifa
bókina. Hann skrifaði hana í sam-
starfi við Áslaugu Ragnars en hann
keypti sér faxtæki og sendi allt efni
í gegnum það,“ heldur Sveinn áfram.
Gott samband
Sveinn hefur alloft hitt föður sinn
frá því þeir kynntust. „Hann bauð
mér og fjölskyldu minni til sín 1
fyrsta sinn en svo hef ég þrívegis
hitt hann í San Antonio eftir það.
Einnig hefur hann komið hjngað til
lands, síðast sl. sumar en þá hélt
hann fyrirlestur í Árbæjarsafni í til-
efni af að fimmtíu ár voru liðin frá
hernáminu."
Sonur Sveins Áka var skiptinemi í
eitt ár í Bandaríkjunum og þá haföi
hann samband viö afa sinn. „Hann
átti eitt sinn að skrifa ritgerð um
kreppuárin í Bandaríkjunum. Þá
leitaði hann til afa síns sem skrifaði
átta vélritaðar síður um kreppuárin
fyrir barnabamið en kennarinn
sagðist aldrei fyrr hafa séð svo ítar-
lega skrifað um þann tíma,“ segir
Sveinn Áki ennfremur.
Þegar Guðlaug er spurð hvort hún
heföi ekki viljað fá Louis til sín svo
þau gætu eytt saman elhárunum
svarar hún: „Æth við séum ekki orð-
in of gömul til þess. Ég haföi gaman
af að hitta hann aftur en það var
óneitanlega svolítið skrýtiö."
Guðlaug, sem uppliföi tvisvar sinn-
um ástarsorg vegna erlendra her-
manna, segist vera glöð yfir að eiga
soninn. „Hann var það eina sem ég
gat huggað mig við,“ segir hún. „Og
sé ekki eftir að hafa átt þennan dreng
nema síður sé. Stundum þegar ég
hugsa til baka fmnst mér eins og
þetta hafi aldrei gerst. Þetta er fjar-
lægt enda langt síðan. En maður
gleymir aldrei ástinni."
-Ætlar Guðlaug að lesa bókina?
„Ef hún er á íslensku þá les ég
hana að minnsta kosti tvisvar.“ -ELA