Þjóðviljinn - 24.12.1968, Síða 10

höfnirmi. Blysin þeirna slokikna
lör>gu áður en þeir komast alla
leið. En þeim er sama ura það.
Þeir leggja hendurnar um háls-
inn hver á öðrum, syngja og
hrópa. En fólk, sem enga söng-
rödd hdfur, og getur ekki tekið
undir, rœðst að þeim, faðmar þá
og kyssir.
Gildisbræður koma í smáhóp-
um hver úr sínum borgarhluta,
þar sem sama iðjan hefur ver-
ið stunduð í þúsund ár. Hér
koma múrarar með fána sinn
og söngflokk, þá steinsmiðdr Og
þama fiskimennimir. Gild-
in mætaist og heilsast með fán-
unum. Sumir nema staðar og
flytja stutta tölu. Þeir hylla
íangana fimm, sem stjórnin
hefur náðað. Mannifjöldinn
hrópar: Lifi Bósó! Lifi Felice!
Lifi Perró! Lifi Barbató! Lifi
Alagóna! — — —.
Allir bátarnir í höfninni eru
umsvifalaust teknir traustataiki.
Skraiuitlýstar snekkjur dansa til
og frá um höfnina, og flugeld-
um er skotið í sífellu. Klæði
eru breidd á borð og þóftur.
Þar stja fallegu Palermóstúlk-
umar, klæddar ljósum og fag-
ur.Tiarjöum silkikjólum.
Róðrarbátarnir eru ýmist á
víð Og drei'f, eða þeir skipa séir
1 flota. En skútumar og litlu
gufuskipin bruna áfram meö
ljósker í siglutrjám og blóm-
sveiga um reykháfana. Lygn
sjórinn endurspeglar furðulega.
Birtan frá einu litlu ljóskeri
verður glitrandi geisladýrð. Og
það er eins og gull hrdslist
af árablöðunum. Á hafnarbökk-
unum bíða 150 þúsundir manna.
Fólkið faðmast í gleði sinni.
Sumir vikna. Skyndilega kvikna
bál á hæðunum umhverifis borg-
ina, þar sem Garibaldi forðum
lagði leið sína.-----
Stóra eimskipið frá Napólí
kemur af hafi. Og á þilfarinu
stendur uppreisnarmað'.rinn
Alagóna. Hann er andvaka og
reikar fram og aftur. Skipstjór-
inn yröir á hann. En honum er
varnað máls. Bráðum kemur
hann heim til Sikileyjar.
Hann hetfur setið í fangelsi í
rúm tvö ár, þjáðst og saknað.
Var það tilgangslaust, að hann
var hugsjón sinni trúr og lét
handtaka sig? Huasuðu menn
til hanis? Hafði þjáning hans
verið sósíalismanum styrkur?
Hann hefur fært þetta f tal
við skipstjórann. En skipstjór-
inn kann ekki skil á sh'ku, tal-
ar við hann eins og hvern ann-
an farþega og veit ekki fyrir
hverju hann barðist. En nú snýr
hann sér til skipstjórans, tekur
um handlegg hans, leiðir hann
út að borðstokknum og spyr,
hvaða bjarmi þetta sé í suðr-
inu.
Skipstjórinn horfir góðiátlega
f áttina, en sér engan roða við
sjóndeildarhringinn. Þá genguir
hann fram þilfarið til háset-
anna og spyr þá.
„Það er Palermó", svara beir.
„Það er alltaf biarmi yfir borg-
fnni á nóttunni“.
Þetta getur heldur ekiki ver-
ið neitt, sem honum kemur við.
Hans vegna gerist ekki neitt.
Hvernig ættu allir menn allt í
ein.u að verða sósíalistar? Hitt
er annað mál, að hér er áreið-
anlega eitthvað um að vera.
Sjómennirnir flykkjast allir
flram í stefnið.
„Palermó er að brenna“, segja
þeir.
Þarna kom það. Þjáning hans
var svo mikil, að honum fannst
ósjálfrátt, að eitthvað hlyti að
gerast sín vegna.
Nú sér skipshöfnin bálin á
fjallatindunum. Þetta er ekki
eldsvoði. Þetta hlýbur að vera
dýrðlingshátíð. Þeir spyrja
hvern annan, hvaða dagur sé.
Svo spyr hann skipstjórann um
þessa hótíð. En hátíðir eru nú
svo margar.
Skipið nálgast, og ómurinn af
glaumi borgarinnar berst til
beirra.
„öll borgin vakir við söngva
og hljóðfæraslátt í nótt“.
„Það hefur komið skeyti frá
Afríku um sigur í stríðinu".
Engum dettur f hug, að við-
höfn sé hans vegna. Hann fær-
ir sig aftur í skut og langar
ekki til að sjá neitt. Engar tál-
vonir angra hann. Hvf skyldi
borgin fagna fátækum uppreisn-
armanni með blysför?
Einn hásetanna sækir hann.
„Komdu og sjáðu Palermó.
Þetta hlýtur að verða kontmgs-
k'oma. Komdu og sjáðu“.
Hann hugsar sig um, en man
ekki eftir neinum kóngi, sem
gæti verið á ferðinni. En hverj-
um er fagnað svona?
Skyndilega rekur skipshöfnin
upp óp mikið. öll f senn.
Stór skemmtisnekkja stefnir
á skipið og skríður á hlið við
það. öll er snekkjan blómum
skreytt og borðstokkurinn tjald-
aður rauðu og hvítu. Gaetanó
Alagóna stendur í sömu spor-
um og brýtur heilann um,
hvaða orindi þessi glæsilegi
sendiboði geti átt við skipið.
Skyndilega snýr snekkjan
þöndu segli að skipinu, og
þar stendur letrað á hvítan
dúkinn: Lifi Alagóna!
Nafn hans! Það er bá ekki
dýrlingur. Ekki konungur. Ekki
sigursæll herforingi. Það er
hann sjálfur. Þetta er naifnið
hans. Natfnið hans!
Snekkjan þeytir flugeldum f
löft upp og þeir falla eins og
stjörnuhrap yfir skipið. Svo»
brunar hún leiðar sinnar.
Inni á höfninni kveða við
fagnaðaróp og árnaðaróskir.
En hann þykist alls jjessa ó-
maklegur. Hann langar til að
falla á kné fyrir þessum hundr-
að og fimmtíu þúsundum og
biðja fólkið að fyrirgefa, hvað
hann er vesæll og hefur enn
ekki getað hjálpað þvi neitt.
Það er hending, að donna
Micaela er stödd í Palermó
þennan morgun. Hún er enn
einu sinni að reka erindi vegna
þeirra framkvæmda, sem hún
sífellt hetfur á prjónunum til
að friða sól sína. Nú er það
víst ræisagerð eða grjótnám.
Hún er niðri við höfnina eins
og allir aðrir. Hún vekur eftir-
tekt, þar sem hún ryður sér
braut niður á hafnarbakkann,
hávaxin, dökkihærð, föl, með
viljafestu í andlitsdráttum en
auðmýkt og sorg í augnaróð-
inu.
Donna Micaéla á í harðri
baráttu við sjálfa sig, meðan á
móttökunum stendur. Ef hann
vissi, að hún er hér —. Ef
hann kemur auga á hana, get-
ur hún------.
Annan eins mannfagnað hefur
hún aldrei séð. Á þessu augna-
bliki elskast allir eins og bræð-
ur. Þetta er ekki aðeins vegna
þess, að uppreisnarmaður er úr
helju heimtur, heldur eru þedr
sikyndilega sannfærðir um, að
heimurinn geti orðið haminajur
samur.
Hann gmnaði ekki, að heim-
koman yrði svona. Eftir að
hann losnaði úr fangelsinu fyr-
ir nokkrum vikum, gekk hann
f dvala af vana og vissi ekki
hvort hann ætti að fara heim
eða ekki. Hún, sem hann unni,
var dáin, og hann kveið fyrir
að vekja söknuð sinn á ný.
Þannig reikaði hann stefnu-
laus dag eftir dag. Að lokum
hleypti hann í sig kjarki. Vesa-
lings móðir hans varð að fá
að siá hann. Og begar hann
að lokum er kominn heim í bæ-
inn sinn, finnur hann, að hann
hetfur þráð hveiTi stein og hvert
strá. — —
Þeraar donna Elísa kemur
auga á Gaetanó í dyrunum,
huigsar hún fyrst af öllu:
segi honum frá Micaelu. Hann
veit líklega ekki, að hún er á
lífi. En hún dregur þetta æ
lengur. Ekki aðeins til að n.ióta
návistar hans eín, heldur veit
hún, að ástarsorgin nær tökum
á honum. Því að ekki giftist
Micaela honum. Það heifur hún
sagt ótal sinnum. Hún revndi
að frelsa hann úr fangelsinu.
En vantrúarmanni gifti.st Mica-
ela aldrei.
Donna Elísa hugsar sér að
n.ióta nærveru hans ein svo sem
hálfa klufckustund. En ekki fær
hún lengi að halda um hendur
hans f friði og spyrja han.n oS
spyrja, því að nágrannamir vita
að hann er kominn. Gatan fyll"
ist af fólki. Donna Elísa hefur
að vísu lokað dyrunum vand"
lega. en ekkent dugir. Það er
barið pg ifka kallað utan við
gluggana.
„Don Gaetanó! Don Gaet-
anó!“ hrópar fólkið.
Gaetanó Alagóna hlær og
gengur til dyra. Menn veifa
húfum og hrópa. Hann hraðar
sér út á götuna og faðmar hvem
eftir annan. En það nægir ekki.
Fólkið vill, að hann flytji ræðu
af húsþrepunum. Hann á að
segja því, hvað stjórnin var