Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1952, Qupperneq 64

(il
beinlínis hindrað eðlilega þróun. Það, sem fyrst og fremst
þarf að vinna að í ráðunautastarfseminni, er ef til vill að efla
samstarf ráðunautanna innbyrðis, samstarf héraðsráðunauta
og landsráðunauta, samstarf ráðunauta og tilrauna- og rann-
sóknarmannanna.
Engar kriifur verða til þess gerðar, að þetta yfirlit um
búnaðarfræðsluna í landi voru, bendi á nokkuð það, er valda
mundi straumlivörfum eða byltingu. Tilætlunin er miklu
fremur að vekja athvgli á því, að hér fer í raun og veru fram
all víðtæk og fjölbreytt búnaðarfræðsla, og það sem aflaga
kann að fara, er ekki ætíð vegna skorts á fræðslu, heldur
frernur vegna tómlætis um að notfæra sér hana. Ennfremur
er gagnlegt, í sambandi við þær furðu miklu breytingar, sem
orðið hafa á búnaðarháttum vorum síðustu 50 árin, eða jafn-
vel síðustu 30 árin, að hugleiða, hvort búnaðarframleiðslan
muni ekki eiga drjúgan þátt í þeirn, þótt til séu þeir menn,
sem hnjóði í hana og telji hana hafa unnið lítið gagn, svo að
ekki sé meira sagt. Mundi mönnum áreiðanlega bregða
ónotalega í brún, ef hún hefði aldrei nein verið, og því um-
svifameiri og fjölbreyttari, sem bústörfin verða, þeirn mun
víðtækari búnaðarfræðslu er þörf. Auðvitað verður henni í
ýmsu ábótavant og umbótaþörf, eins og þeim, er hún á að
þjóna, og auðvitað verður jafnan að dæma hana í samræmi
við þekkingu, þarfir og skoðanir líðandi stundar.