Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1952, Blaðsíða 77

77
Einungis sárfá mál eru nú meira aðkallandi en það, að
hefjast handa til að stöðva eyðing landsins og vinna aftur
það, sem bjargað verður af því mikla svæði, sem komið er í
auðn. En slíku verður ekki komið til leiðar nema með skipu-
lagsbundnu, einhuga og samtaka átaki allrar þjóðarinnar og
þolgóðri baráttu hennar um langa tíma. í glímunni við
þennan óvin þarf þjóð vor að notafæra sér það fullkomnasta
baráttufyrirkomulag frjálsra manna, er fundið hefur verið
upp,en það er skipulag hersins.Já, víst er það,að íbaráttunni
við þennan óvin, þarf ekki að úthella blóði, ekki að „slá“,
heldur „græða“. En það er engin ástæða gegn því, að vér not-
færum oss ekki hið fullkomnasta og bezta starfs- og baráttu-
fyrirkomulag og völ er á, eins og líka sjálfsagt er að notfæra
sér hin fullkomnustu og stórvirkustu áhöld og tæki, sem völ
er á. í þágu þessa máls er hið bezta ekki of gott og hið full-
komnasta ekki of fullkomið.
í þessari óblóðugu styrjöld við eyðilegginguna mun þjóð
vorri ekki veita af að taka á allri þeirri þolinmæði, þraut-
seigju, langlundargeði og öðrum þeim beztu skapkostum,
sem hún á til. Henni ber að varpa frá sér öllum lúxus og hóg-
lífisvenjum, en taka upp sparsemi, sjálfsaga, harðfylgi og
baráttuvilja Spartverjans. Það er gæfubrautin, sem þjóð vor
á að ganga, og herferð vor gegn eyðingu landsins á að vera
fyrstu spor vor á þeirri braut.
Baráttan gegn eyðingu landsins hlýtur aðallega að vera í
því fólgin að klæða landið aftur skógi eins vítt og skógur eða
kjarr getur vaxið sem yfirgróður, en öðrum gróðri þar, sem
kjarrið getur ekki fest rót, en einhver gróðrarmold er enn
ófokin.
Ef kallað væri á sjálfboðaliða til slíkrar herferðar gegn
eyðileggingu landsins, er ég ekki í efa um, að margir mundu
bjóða sig fram. En slíkt mundi þó, er til lengdar léti, reynast
öldungis ónóg. Hér dugar ekkert minna en það að herskylda
allan æskulýð landsins, karla og konur, er með skóflu, haka,