Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1961, Qupperneq 47

47
heyja okkar landvarnarstríð og í þann herkostnað verðum
við að leggja fé svo um muni, svo við veitum ekki aðeins við-
nám heldur sækjum verulega fram.
Það verður að játa, að nokkur vandkvæði kunna að vera á
því að vekja alþjóðaráhuga og hrifningu á slíkum fram-
kvæmdum. Við erum því svo alvön að horfa á gras, að í
augum flestra er það aðeins hversdagslegur raunveruleiki.
Mörg önnur ræktun og þá sér í lagi skógrækt er ólíkt meira
heillandi og rómantískari, ef til vill meðfram vegna þess,
að árangurinn er hulinn í fjarrænni blámóðu einhvers stað-
ar milli vonar, óskar og trúar.
Nú er það fjarri mér, að amast við skógræktaráhuga og
rómantík. Vafalaust yrði sjónarsviptir að hvoru tveggja, ef
)>að hyrfi úr þjóðlífinu, og sjálfsagt er að virkja álmga þjóð-
félagsþegnanna til góðra átaka, jafnvel þótt markmiðið
kunni að vera nokkuð óljóst og draumkennt, en jafnframt
verðum við að gera okkur það ljóst, að til þess að liefta jarð-
vegsspjöll af völdum uppblásturs eða græða örfoka og gróð-
urvana land, nær skógræktin skammt. Þar verðurn við að
grípa til raunhæfari aðgerða, sem reyndar hafa alltaf legið
rétt við nefið á okkur, en það er hin gamla og margreynda
líftaug íslenzks landbúnaðar — grasrœktin. Ný áburðarnotk-
un og véltækni gerir nú kleift að nýta grasgræðsluna í stór-
um stíl til landvarnar, stöðva þannig frekari eyðingu verð-
mætra gróðurlenda og vinna nýjar, svo verulegu muni, en
þar á hvílir, að veridegn leyti, þróun og efling íslenzks land-
búnaðar.