Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1962, Page 83

83
3. Munurinn á dagsnyt hópanna minnkaði verulega, þeg-
ar kvígurnar voru komnar út á beit, og var að meðaltali um
1.6 kg frá og með byrjun 33. viku til og með byrjunar 40.
viku mjaltaskeiðsins eða aðeins rúmur helmingur þess, sem
hann var meðan mestur munur var á kjarnfóðurgjöfinni.
Mér finnst þau atriði, sem ég hef rakið hér, benda ein-
dregið til þess, að eðlismunur á afkvæmahópunum til
mjólkur hafi verið minni en munur sá, sem fram kom í
rannsókninni, þ. e. að mismunandi fóðurmagn kunni að
hafa átt sinn þátt í að gera muninn eins mikinn og hann
varð.
Eins og ofanritað ber með sér, er skoðanamunur okkar
Ó. J. fyrst og fremst í því fólginn, hvort eigi að gefa kvíg-
unum afurðafóður nákvæmlega eftir nythæð eða ekki. Olaf-
ur vill, að aldrei sé lagt í þá áhættu, að kýrnar hætti að auka
nyt með auknu fóðri, heldur sé kvígan látin taka af sjálfri
sér það, sem þarf til að auka nytina frá einni viku til ann-
arrar eftir burðinn. Hafi kvígan hækkað í nyt ótilneydd, er
bætt við fóðrið, sem hækkuninni nemur, en annars ekki.
Mér finnst aftur á móti eðlilegt, að kvígunni sé gefið
færi á að sýna, a. m. k. fyrstu 6 vikurnar eftir burðinn,
hvort hún geti breytt auknu fóðri í aukna nyt. Ef kvígan
hækkar um 2.5 kg í nyt við það að fá einni fóðureiningu
meira að éta, þá á hún þessa fóðureiningu skilið og aðra í
viðbót til að vita, hvort hún geti hækkað enn meir næst.
F.f hún hækkar ekki í nyt við aukna gjöf, þá verður nýting
afurðafóðursins léleg og fóðureyðsla á kg mjólkur mikil, og
þá er hægt að hætta að auka gjöfina með góðri samvizku,
en fyrr ekki.
Ólafur heldur því fram, að kvígan geti komizt í þá dags-
nyt, sem henni er eðlileg með því einu að vera vel undir
burðinn búin.
Er þá fróðlegt að taka til samanburðar, á hvern hátt Dan-
ir hafa hagað fóðruninni á kvígunum á afkvæmarannsókna-
stöðvum sínum.
6*