Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1962, Qupperneq 120

120
En svo er kominn nýr og voldugur gerandi til sögunn-
ar, sem heitir peningar. Þótt flestir ættu nú að hafa frjálst
val um starf og stöðu og ættu því að geta kosið verksvið og
viðfangsefni eftir löngun hjartans og upplagi, þá er þetta
ekki lengur ráðandi burðarásar í framtíðardraumum fjöld-
ans, heldur það, hvaða stöður og störf eru bezt launuð og
því líklegust til að gefa mesta peninga í aðra hönd. Þó er
því ekki að leyna, að rómantík og æfintýraþrá kemur nokk-
uð til greina, einkum á vissu aldursskeiði. Þessi viðhorf
gera víða vart við sig, svo sem í aðsókn að hinum ýmsu
deildum háskólans, á starfsfræðsludögum, þar sem áhugi
unglinganna virðist beinast mest að flugi og tæknifræð-
um. Veldur þessu sjálfsagt að nokkru nýjabrum, en einnig
að um vel launuð störf er að ræða.
Þegar viðhorfið er þannig, er þess varla að vænta, að
mikill áhugi sé fyrir starfsgreinum, er ekki þykja vænleg-
ar til mikillar og skjótrar fjáröflunar og þurfa auk þess
mikið stofnfé, eins og landbúnaður. Það má líka með sanni
segja, að margir þeirra, sem nú stunda þennan atvinnuveg,
hafi gert og geri enn sitt ýtrasta til að ófrægja hann og
fæla ungt fólk frá honum.
Sé svo, sem mér sýnist, að áður fyrr hafi ungt fólk ekki
fengið notið hæfileika sinna vegna efnaskorts og andstæðra
örlaga, en nú gerist þetta sama vegna fordildar og fjársýki,
þá veit ég ekki hvort við erum svo mikið betur á vegi stödd
nú, en áður var í öllu getuleysinu.
Það er nefnilega staðreynd, að þeim, sem veiur sér lífs-
starf í samræmi við gáfur sínar og upplag, farnast yfirleitt
bezt í lífinu. Hann er líklegastur til að ná mestri fullkomn-
un og beztum árangri í starfi og hann mun tvímælalaust,
er til lengdar lætur, verða sáttastur við tilveruna og kjör
sín. Séu önnur sjónarmið látin ráða, svo sem fjármunir, er
hætt við, að mikið misræmi verði milli starfsgreina. Of-
vöxtur í þeim, er í svipinn þykja líklegastar til fjáröflunar,
en uppdráttur í hinum, sem óvænlegri eru til ávinnings.