Frjáls verslun - 01.11.1997, Síða 75

ListirC^mennin?
vísandi auglýsingu. í útgáfu Guðjóns á Börnum sólarinnar, sem
Nemendaleikhúsið frumsýndi íýrir fáeinum vikum, vottaði ekki
fyrir hófstilltu og blæbrigðariku raunsæinu í skáldskaparveröld
Gorkís; þarna var allt keyrt upp í fáránlegan ýkju-farsa, silalegt
tempóið þó nánast hið sama frá upphafi til enda að undanskildum
fáeinum stórfurðulegum „hraðaupphlaupum", búningar sitt úr
hverri áttinni, lætin í leikendum stundum blátt
áfram óþolandi. Brothætt tragík leiksins var auðvit-
að í tætlum, en leikendur fengu þó alltaf stöku hlát-
ur frá hinum lítilþægari meðal áhorfenda.
I sýningu Listaverksins eftir Yasmina Reza, sem
var frumsýnt í Þjóðleikhúsinu í vor og gengur enn
við vinsældir í Loftkastalanum, „skreytti“ Guðjón
svo tiltölulega hefðbundinn kammerleik fyrir þijá
leikendur með „slap-sticki“ og alls kyns uppátækj-
um sem voru með öllu óviðkomandi verkinu
(kassaveggurinn á baksviðinu sem hrundi með
fyrirgangi, byltur og fettur einstakra leikenda
o.s.frv.) og tókst þannig að gera sýninguna
sennilega þriðjungi lengri en nauðsyn var. Hilm-
ir Snær brilljéraði að vísu eina ferðina enn, en
Baltasar og Ingvar E. voru oftast að leika skrípó.
Þó efast ég ekki eitt andartak um, að þeir hefðu
allir staðið sig með sóma undir almennilegri
leikstjórn.
Þór Rögnvaldsson, höfundur
Bualeiks sem hlaut
-L verðlaun í
sanikeþpni L.R.
Viðburðir ársins
Þetta yfirlit hefur að miklu leyti snúist um leikstjórana af
ástæðum, sem ég vona að lesandinn skilji. Leikstjórinn er mikil-
vægur hlekkur í keðju leikhússins, en hann getur aldrei orðið
sama uppspretta skapandi listar og skáldið og leikarinn. Ekki
ætla ég að ganga svo langt að fullyrða, að þeir atvinnuleikstjórar,
sem nú halda um stjórnvölinn í tveimur aðalleikhúsum þjóðarinn-
ar, sitji beinlínis ofan á helstu leikurum og leikskáldum vorum.
Þó finnst mér naumast einleikið, hversu fá leikafrek koma upp í
hugann, þegar horft er um öxl aftur til
síðustu áramóta. Vissulega væri
hægt að nefna fáein nöfn, en
þau yrðu ekki fleiri en svo, að
ég sleppi því hér.
Það vefst hins vegar ekki
fyrir mér að tilnefna leikara
ársins: Eggert Þorleifsson,
sem hefur lengi verið í góðri
sókn og sýndi prýðisleik í
tveimur af fyrstu leiksýningum
haustsins: sem fjölmiölaljónið
Jón Logi í Beinni útsendingu
og samkynhneigður barþjónn
í Hinu ljúfa lífi. Eggert ræður
yfir feikilegri tækni jafnt í lík-
amsbeitingu sem framsögn -
það var t.d. aðdáunarvert hvað
t tUefni af aldarafmœli
félagsins.
hann gat talað hratt í hlutverki Logans án þess það kæmi nokkru
sinni niður á skýrleik - en hann er líka næmur skapgerðarleikari,
eins og hann sýndi með lýsingu barþjónsins, sterkum karakter
sem ber leyndan harm í hljóði.
Þegar kemur að leikriti ársins, er ég aftur á móti lens. Mér
dettur helst í hug, að það sé verk sem við höfum ekki fengið að
sjá, þ.e.a.s. leikrit Þórs Rögnvaldssonar, Búaleikur, sem hlaut
fyrstu verðlaun í samkeppni þeirri, sem L.R.
efndi til í tilefni af aldarafmæli sínu. Þar klifu
þrír höfundar verðlaunapallinn; auk Þórs,
Benóný Ægisson með Hörpuslætti daufra,
sem var víst vinnuheiti Hins ljúfa lífs, og Jón-
ína Leósdóttir, sem hlaut 3. verðlaun fyrir
Sælustundir. I blaðafréttum kom fram, að
dómnefnd mælti með þvi, að Búaleikur yrði
frumsýndur í Borgarleikhúsinu að ári liðnu,
11. janúar 1998. Það vakti því meira en litla
furðu, að ekki sást haus né sporður af verkinu
á verkefnaskrá L.R. nú í vetur. Var leikhússtjór-
inn eða -ráðið svona ósammála dómnefndinni?
Eða tókust ekki samningar með höfundi og
leikhúsi? Hver sem skýringin er, hljóta menn
eftir þetta að spyrja, til hvers sé yfirleitt verið að
efna til slíkra kappleikja, ef úrslitin eru svo huns-
uð. A.m.k. er ekki ólíklegt, að höfundar hugsi sig
um tvisvar, áður en þeir þekkjast næsta boð um
að keppa til verðlauna.
Leiksýning ársins verður hér sviðsetning
Hilmars Jónssonar á Að eilífu eftir Arna Ibsen. Sýningin var
samstarfsverkefni Hermóðs og Háðvarar og Nemendaleikhúss-
ins og tókst sú blanda útskriftarnemenda og reyndari leikara í
alla staði prýðisvel. Verkið var út af fyrir sig ekki veigamikið og
dálítið þunglamalegt framan af, en engu að síður miklu betur
unnið en sumt af því, sem Arni hefur
sent frá sér upp á síðkastið, húmor
þess ágætur og það skrifað af
þeirri sviðskennd sem er
einn helsti styrkur höf-
undar. Eg má til
með að nefna, að
sýningin endaði
í einhverjum
skemmtileg-
asta „fínal“
sem hér hefur
lengi sést í
leikhúsi og
bar styrkri
hönd leik-
stjórans
fag u r t
vitni. BS
Úr Börnum sólarinnar: Helga Vala
Helgadóttir (Skúlasonar og Helgu
Bachmann) og Agnar Jón Egilsson.
Úttekt Jóns Viðars á leikhúsárinu 1997
75