Morgunblaðið - 13.01.2001, Blaðsíða 49

Þá er hún amma dáin. Minningarn-
ar úr sveitinni í gamla daga hrannast
upp, og þá saknar maður sko liðinna
tíma. Amma og afi bjuggu á Innra-
Hólmi og stunduðu þar búskap en
voru þó farin að minnka við sig þegar
ég man eftir mér. Amma sá þó um
púddurnar sínar alveg þangað til þau
fluttu frá Hólmi, og í stígvélum með
fötu rölti hún út í hænsnakofa og
spjallaði við vinkonur sínar á meðan
hún gaf þeim að borða. Afi var hins
vegar meira fyrir hestana og átti
endalausar sögur um þá frá því hann
var ungur.
Alltaf var gott að koma í sveitina og
á meðan maður hámaði í sig heima-
bökuðu kræsingarnar sem amma
bauð alltaf upp á lá afi á bekknum í
eldhúsinu og sagði sögur eða svaf með
Moggann yfir hausnum og hraut
rausnarlega. Amma hugsaði vel um
heimilið og aldrei man ég eftir neinu
drasli. Hún dekraði líka við okkur
barnabörnin og man ég þegar ég,
gikkurinn, gisti í sveitinni, þurfti ég
ekki að borða „sveitamatinn“ sem var
ekki vinsæll hjá mér heldur hafði
amma keypt kókó puffs og pulsur og
fleiri nýjungar sem ég fékk í kvöld-
matinn sem þau annars borðuðu ekki.
Jólin í sveitinni eru líka ógleymanleg
og það er eitthvað sem maður mun
alltaf sakna. Þá hittumst við, börn og
barnabörn sem bjuggu í sveitinni eða
á Skaganum, og opnuðum pakka og
gæddum okkur á hlaðborði að hætti
ömmu. Þá var sko líf og fjör eins og
svo oft var í litla húsinu. T.d. eftir
messur í Innra-Hólmskirkju bauð
amma söfnuðinum upp á kaffi og með
því og þá var margt um manninn. Eft-
ir að amma og afi fluttu frá Hólmi og á
Ásfelli jók amma enn meir við handa-
vinnuna og eru þeir ótalmargir púð-
arnir sem hún saumaði út og dúkarnir
sem hún málaði á sem fóru í jólapakk-
ana.
Síðast þegar ég hitti ömmu tók hún
gott hláturskast sem hún gerði ósjald-
an og þannig man ég hana, hægláta en
alltaf stutt í húmorinn. Hún fékk að
fara snöggt og þjáningarlaust 88 ára
gömul.
Nú eru amma og afi saman á ný og
einungis góðar minningar sem lifa.
Elsku amma, takk fyrir allt.
Þín
Heiða.
til dyranna með sitt hlýja bros,
breiddi út faðminn og tók mér eins
og hún ætti í mér hvert bein.
„Komdu í eldhúsið, við skulum fá
okkur kaffisopa“ var síðan það
næsta. Ef Óli sat ekki þá þegar við
borðsendann var þess ekki langt að
bíða að hann kæmi. Ég settist alltaf á
rósóttu rýjamotturnar á eldhús-
bekknum innan við borðið og Auður
á móti mér. Svo var drukkið blek-
sterkt kaffi og spjallað um alla heima
og geima. Óli kunni frá mörgu að
segja og Auður kímdi og pírði þá svo
skemmtilega annað augað. Þetta
voru góðar stundir og þó þær verði
ekki fleiri hérna megin er minningin
það sem ekki verður frá okkur tekið.
Auður hafði yndi af blómum og
þeim leið vel hjá henni, blómstruðu
mikið bæði úti og inni. Í litla gróð-
urhúsinu sunnan við bæinn ræktaði
hún rósir og margt annað og þar undi
hún sér vel.
Sumarið var henni og þeim báðum
erfitt. Óli á sjúkrahúsi og hennar
heilsa ekki sem best ofan á áhyggjur
af honum. Eftir að hún varð ein í
haust fór heilsa hennar versnandi.
Hún lærbrotnaði þegar hún ætlaði
að snara sér fram úr rúminu og svara
í símann sem hana dreymdi að væri
að hringja. Stuttu fyrir jólin komst
hún heim til dóttur sinnar, þá komin í
göngugrind. En skyndilega hafði ill-
kynja sjúkdómur, sem hún var búin
að kljást við um árabil, betur.
Auður mín, ég þykist vita að þú
sért nú komin til Óla og Lóu, farin að
hella upp á bleksterkt kaffi, baka
heimsins bestu pönnukökur, kíma að
öllu því broslega og hafir þú mögu-
leika á að rækta kartöflur verður það
ekki útsæðið þitt sem síðast spírar í
vor.
Hafðu þökk fyrir allt.
Elsku Þórir, Hanna, Gunna, Halli,
barnabörnin og fjölskyldur. Gott veri
með ykkur, innilegar samúðarkveðj-
ur.
Kolbrún Sveinsdóttir.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. JANÚAR 2001 49
Elsku Halli frændi okkar. Það
fékk mikið á okkur þegar mamma
hringdi og sagði okkur að þú værir
farinn. Við vildum ekki trúa því að
þú skyldir fara strax og við grétum
rosalega. Þú varst okkur sem ann-
ar afi og vildir allt fyrir okkur gera.
Þegar við vorum búnar að jafna
okkur að mestu þá fórum við syst-
urnar að rifja það upp þegar við
krakkarnir vorum hjá þér á hverj-
um einasta degi alltaf eftir skóla og
um helgar og fengum okkur heitt
kakó og neskaffi með miklum sykri
og kringlur með, þá var spjallað um
lífið og tilveruna, það voru alveg
yndislegar stundir.
Líka það þegar þú safnaðir tóm-
um eldspýtustokkum og við lékum
okkur með þá með því að henda
þeim í gamla tösku sem þú hengdir
upp og kepptumst við um það
hverjir hittu sem flestum. Svo safn-
aðir þú líka fiskbeinum og skarst út
fallega svani og settir þá upp á hill-
una þína og svo spiluðum við líka
alltaf kasjón, olsen olsen og fleira.
Þú fórst alltaf með okkur á rúntinn
út á skaga og skutlaðir okkur hing-
að og þangað.
Elsku Halli okkar, það er sárt að
vita það að þú sért farinn en við
vitum að þér líður vel þar sem þú
ert.
Það var æðislegt að fá að kynn-
ast þér, við munum aldrei gleyma
þér og viljum við þakka fyrir allar
góðu stundirnar sem við áttum
saman, minningin lifir að eilífu. Við
elskum þig öll og munum alltaf
gera.
Megi sál þín hvílast og varðveit-
ast af guði.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Oddný Kristrún Ásgeirsdóttir
og Sólrún Jóna Ásgeirsdóttir.
Hann Halli frændi var mjög góð-
ur maður og þótti gaman að spila
og kenna börnum á spil. Þegar
maður kom gat maður alltaf fengið
heitt kakó og spilað við hann. Ég
átti einu sinni heima fyrir ofan
hann þegar ég var lítil. Það kom
fyrir að pabbi skutlaði mömmu í
vinnuna snemma um morguninn,
þá vaknaði ég stundum og varð
hrædd að vera ein, en þá fór ég
alltaf niður til Halla frænda og
fékk að kúra í rúminu hjá honum
þangað til pabbi sótti mig. Á hverj-
um laugardegi eða sunnudegi, þeg-
HALLDÓR JÚLÍUS
INGIMUNDARSON
✝ Halldór JúlíusIngimundarson,
Garðstöðum í Garði
fæddist 14. júní 1912.
Hann lést á heimili
sínu 3. janúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Jónína
Guðmundsdóttir, f.
22.10. 1882, d. 6.3.
1970, og Ingimundur
Guðjónsson, húsa-
smiður, f. 28.3. 1886,
d. 22.5. 1958. Systk-
ini Halldórs: Þórunn
Þorlaug, f. 1908, d.
1978; Guðmundur, f.
1913; Valgerður, f. 1915; Guð-
mundur Björgvin, f. 1917; Guðni,
f. 1923, og Ingimar, f. 1926.
Halldór byrjaði ungur að vinna
við vegagerð og varð síðan vöru-
bílstjóri og var það hans ævistarf.
Halldór var ókvæntur og barn-
laus.
Útför Halldórs fer fram frá Út-
skálakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
ar mamma og pabbi
voru ekki vöknuð, fór
ég alltaf niður til hans
og við fengum okkur
morgunmat saman,
venjulega ég kornfleks
og hann kaffi. Svo
leyfði hann mér að fá
litla skeið og fá kan-
elsykur. Þegar ég
nennti ekki að leika
við sjálfa mig og
mamma og pabbi voru
að horfa á fréttirnar
fór ég niður til Halla
frænda. Þar sat hann í
stólnum sínum og
horfði á fréttirnar en hann vildi
samt alltaf spila við mann, hann
hafði alltaf tíma fyrir mann. Ég
vona að honum líði mjög vel því
hann á það skilið því hann var mjög
góður maður. Hann Halli frændi
átti marga ketti um ævina en upp-
áhaldskötturinn hans var Rósa,
hann átti hana þegar ég flutti inn-
.Hann Halli var svo góður eins og
afi, stundum mismælti ég mig og
sagði:Heyrðu afi, nei ég meina
Halli. Honum fannst gaman að
leggja kapal eða leysa krossgátur.
Á veturna var gott að koma til
Halla og fá heitt kakó. Stundum
þegar maður kom til hans á sumrin
var hann stundum úti sitjandi á
litlum bekk sem hann smíðaði. Þar
sat hann í sólinni og í kringum
hann voru blóm sem mamma hans
gróðursetti. Nú er Halli kominn til
mömmu sinnar og pabba og þau
hafa örugglega tekið vel á móti
honum. Ég veit að þér líður vel
núna, Halli minn, og ég er þakklát
fyrir að hafa fengið að kynnast þér.
Guð blessi þig.
Þín
Eva Berglind.
Frændi kær og vinur, þitt endað ævi-
skeið,
en eftir lifa minningarnar björtu.
Dáður fyrir drengskap og dyggð, hvar lá
þín leið,
á langri vegferð þinni, sem blessa þakk-
lát
hjörtu.
Við ungar misstum föður, sem okkur var
svo kær,
hans auða sæti vakti sorg og trega.
Þá komst þú frændi góði með
kærleiksgjafir þær,
sem kunnu að hugga og gleðja, þess
minnumst ævinlega.
Þá heiðursmaður kveður, er hljótt um
heimabyggð,
er horfin ár sem dýrar perlur skína.
Við biðjum Guð að launa þér gjafir, hlýju
og tryggð,
er gröfin lokast hljóða. Og blessum
minning þína.
(I.S.)
Erna og Ingibjörg.
Þá er hann Halli okkar dáinn, á
89. aldursári. Það gleymdist oft
hversu gamall hann var því hann
var svo hress og, að manni fannst,
alltaf eins nema þetta síðasta ár
hans eftir að hann fékk hæga heila-
blæðingu; hann varð aldrei aftur al-
veg eins og hann átti að sér. Við
hjónin vorum svo heppin að fá að
vera á Garðstöðum meðan við vor-
um að byggja, eins og svo margir
aðrir í fjölskyldunni. Þetta voru
fjögur og hálft ár og erum við
þakklát fyrir að hafa átt þennan
tíma með Halla. Hann var svo létt-
ur í lund og hafði mikið skopskyn
og var fljótur að átta sig á öllu
djóki. Hann var líka svo minnugur,
bæði á gamla tímann og það sem
var að gerast þá stundina enda
fylgdist hann vel með fréttunum.
Hann borðaði með okkur á kvöldin
þegar allir voru heima og þótt hann
væri orðin þetta gamall þá var
hann alltaf til í að smakka nýja
rétti sem hann var ekki vanur að
borða en hann lét vita ef honum lík-
aði það ekki. Eins og þegar hann
smakkaði hvítlauksbrauð þá sagði
hann: „Uss þetta er nú bara vont!“
Ég var líka mikið á Garðstöðum
sem krakki og þær eru ófáar minn-
ingarnar sem maður á frá þeim
tíma. Halli var mikil barnavinur og
hafa börn, bæði úr fjölskyldunni og
víðar, lagt leið sína til Halla og
fengið eitthvað gott í gogginn.
Hann fékk mikið út úr þeim heim-
sóknum þar sem honum auðnaðist
aldrei að eiga nein börn sjálfur og
bjó einn eftir að foreldrar hans lét-
ust.
Kallið er komið
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Við kveðjum þig, elsku Halli, og
þökkum fyrir þær samverustundir
sem við áttum saman. Við vitum að
þér líður vel á þeim stað sem þú ert
kominn á og biðjum Guð að geyma
þig.
Ágústa og Magnús.
Bernskuár mín á loftinu á Garð-
stöðum eru mér ógleymanleg. Þau
geyma minningar sem eru svo
óskaplega ljúfar og góðar. Það eru
minningarnar um Halla frænda.
Ég var svo heppin að fá að búa í
sama húsi og Halli frændi og eyddi
því með honum ófáum stundum og
kynntist honum mjög vel. Hann
kenndi mér svo margt um lífið og
tilveruna sem ég á og varðveiti í
hjarta mínu. Ég sagði honum ein-
hvern tímann þegar ég var u.þ.b.
fimm til sex ára gömul að ég ætlaði
að giftast honum, þegar ég yrði
stór. Hann brosti nú kankvís og
sagði að þegar að því kæmi myndi
sennilega einhver annar verða fyrir
valinu. Halli frændi var þeirrar
náttúru gæddur að sjá ávallt hinar
broslegu hliðar lífsins. Hann var
brunnur af sögum og hafði gaman
að því að segja þær á sinn
skemmtilega hátt. Halli frændi
kenndi mér að drekka neskaffi og
þeir voru nú ófáir bollarnir sem
runnu ljúft niður við eldhúsborðið á
Garðstöðum.
Margt var brallað á þessum ár-
um hjá Halla frænda sem ekki var
eins vinsælt á öðrum bæjum. Halli
frændi kenndi okkur krökkunum
sem hópuðust að honum, t.d. leik-
ina Hollinn, skollinn og að fela hlut.
Hann var ótrúlega þolinmóður við
okkur og hafði oft og tíðum gaman
af ærslaganginum, en lét okkur þó
alltaf vita þegar komið var yfir
strikið.
Dýrmætustu minningarnar um
Halla frænda eru þó þær stundir
sem ég átti með honum einum.
Varla leið sá dagur að ég kæmi
ekki niður til Halla frænda, til að
heilsa upp á hann og spjalla. Á
þeim stundum kenndi hann mér
m.a. að leggja kapal og baka flat-
kökur á eldavélahellunni. Mörgum
stundum eyddum við líka í að spila
kasinó, rommý og Olsen. Krossgát-
urnar voru þá ekki langt undan, en
Halli frændi var mjög snjall í að
leysa þær á skömmum tíma. Halli
frændi kenndi mér líka mörg lög og
ung að árum raulaði ég t.d. rev-
íulagið um hana Tótu litlu tindil-
fættu. Halli frændi kenndi mér líka
að syngja lagið Dagný og ég man
hversu mjög mér þótti það fallegt.
Þá var lagið um 10 litla negra-
stráka í sérstöku uppáhaldi hjá
mér, því Halli frændi gerði leik úr
laginu sem mér þótti svo skemmti-
legur og skellihló.
Á þessum árum með Halla
frænda var lífið svo óskaplega ljúft,
áhyggjulaust og einfalt séð með
augum barnsins. Þær minningar
mun ég geyma ævilangt.
Elsku Halli frændi, ég vil nú með
þessum fátæklegu orðum þakka
þér fyrir allt, allar stundirnar og
gleðina sem þú gafst mér. Hvíl þú í
friði, elsku frændi og vinur. Ég
kveð þig nú með laginu sem við
sungum svo oft saman.
Er sumarið kom yfir sæinn
og sólskinið ljómaði um bæinn
og vafði sér heiminn að hjarta
ég hitti þig, ástin mín bjarta.
Og saman við leiddumst og sungum
með sumar í hjörtunum ungum,
– hið ljúfasta úr lögunum mínum,
ég las það úr augunum þínum.
Þótt húmi um hauður og voga,
mun himinsins stjörnudýrð loga
um ást okkar, yndi og fögnuð,
þótt andvarans söngrödd sé þögnuð.
(Tómas Guðmundsson.)
Þín
Helga Birna.
Elsku Halli minn, þú varst svo
góður, svo góður við mig, og þú
varst besti vinur minn, ég sakna
þín svo mikið. Þú kenndir mér að
spila Ólsen Ólsen, steliþjóf og veiði-
mann. Við fengum okkur alltaf að
drekka saman, þú neskaffi en ég
heitt kakó og kringlur eða snúð
með. Það var svo gott að koma til
þín, Halli vinur minn. Stundum
varstu bara að hlusta á útvarpið og
þá sofnaði ég í sófanum hjá þér,
það var líka gott að koma við hjá
þér þegar ég var að leika mér inni í
Garði og hvíla mig aðeins, en núna
þarf ég að labba beint heim því þú
ert ekki lengur heima. Manstu einu
sinni þegar þú komt heim, þá var
ég sofandi í rúminu þínu? Þú vaktir
mig og gafst mér heitt kakó og
snúð sem þú varst að kaupa í búð-
inni. Það var alltaf hægt að koma
inn, því þú læstir aldrei hjá þér. Á
kvöldin þegar ég fer að sofa bið ég
Guð um að passa þig og ég er búin
að biðja Guð um að leyfa þér að
fylgjast með mér.
Ég verð að segja bless núna,
Halli vinur minn, þú verður alltaf
besti frændi minn. Guð blessi þig
og geymi og sofðu rótt.
Ó Jesú bróðir besti,
og barna vinur mesti,
æ breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
(P. Jónsson.)
Þín
Lilja Bjarklind.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring,
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Elsku besti Halli frændi, takk
fyrir allar góðu stundirnar okkar
saman, takk fyrir að kenna okkur
að spila og allt kakóið og kringl-
urnar. Mamma sagði okkur að
núna væri ekki hægt að koma til
þín því að þú værir farinn að sofa
og vaknaðir hjá Guði, því að hann
ætlar að passa þig núna og gera
þig að engli. Þegar þú færð vængi,
Halli, og ert orðinn engill, viltu þá
fljúga um og passa okkur? Mamma
segir að þú gerir það örugglega og
núna getur þú leikið þér við Brúnó,
þá leiðist honum ekki. Vertu bless,
Halli frændi. Guð blessi þig og
geymi, góða nótt og dreymi þig vel.
Sigurður og Kristinn Sveinn.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Elsku besti Halli, takk fyrir hvað
þú varst alltaf góður við mig, ég
mátti kalla þig frænda eins og hinir
krakkarnir þótt við værum ekkert
skyld. Ég á eftir að sakna þín mjög
mikið, Halli minn. Guð blessi þig og
geymi, sofðu rótt.
Eydís Ósk, Hausthúsum, Garði.