Morgunblaðið - 13.01.2001, Blaðsíða 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. JANÚAR 2001 51
niður í Vík eftir að við höfðum stolist
þangað, en það þurfti svo sem aldrei
að leita að okkur því það var viðbúið
að við værum þarna.
Afi missti mikið þegar amma dó,
hún var hans hægri hönd og rúmlega
það. En hann var ansi duglegur að
bjarga sér, maður sem aldrei hafði
þurft að elda ofan í sig, þvo þvott eða
annað slíkt. Hann meira að segja
dreif sig á námskeið til að læra að
elda í örbylgjuofni og var bara nokk-
uð slyngur í því. Þegar aldurinn fór
að færast yfir hann vildi hann nú
reyna að halda sér í formi, keypti
þrekhjól og fór að synda á hverjum
morgni. Ekki notaði hann hjólið mik-
ið, en hann mætti í laugina allt þar til
hann hætti að keyra. Það var án efa
mikill missir fyrir hann því sundið
gerði honum gott, þó aðhann hafi nú
ekki farið margar ferðir á milli bakk-
anna.
Þrátt fyrir að hann hafi ekki átt
gott með að hreyfa sig síðustu árin
var hann alltaf vel með á nótunum,
kollurinn var í góðu lagi. Nú rétt fyr-
ir jólin hringdi hann í mömmu og bað
hana að kaupa fyrir sig gsm síma!
Við vorum reyndar búin að kaupa
einn til að gefa honum í jólagjöf
þannig að það hittisst vel á. Hann var
fljótur að læra á hann og notaði hann
óspart til að hringja í ættingja og
vini og alltaf vildi hann fá fréttir af
fiskiríi. Þegar hann hringdi úr sím-
anum til að prófa hann sögðum við að
nú væri hann orðinn eins og ungling-
arnir, bara kominn með gemsa. Þá
hló hann mikið.
Elsku afi, við vitum að þú ert í
góðum félagsskap með ömmu,
Möggu og Magnúsi og svo fjölmörg-
um öðrum. Langri og viðburðaríkri
ævi þinni hér á jörðu er lokið en
minningin um afa og ömmu í Vík
mun lifa um ókomna framtíð. Hvílið í
friði.
Klara og Þuríður.
Hann afi minn, Þorlákur Gíslason
frá Vík í Grindavík, „Láki í Vík“ eins
og hann var oftast kallaður, lést hinn
3. janúar síðastliðinn á Heilbrigðis-
stofnun Suðurnesja.
Þær eru margar minningarnar
sem renna í gegnum hugann þegar
maður er að kveðja einhvern sem
hefur verið manni kær. Ekki var ég
nú gamall þegar að ég fór að strjúka
niður í Vík til ykkar ömmu ef að ég
var ekki alveg sáttur við hana móður
mína. Alltaf var tekið vel á móti
manni og fékk ég þá að sofa til fóta
hjá ykkur ef ekki vildi betur til. Það
var kannski ekki skrítið að lítill polli
vildi hvergi annars staðar vera,
þarna voru kindurnar, hestarnir og
allt það frjálsræði sem að lítill dreng-
ur gat hugsað sér. Maður var kom-
inn í sveitina og ekki langt að fara
fyrir stutta fætur.
Man ég alltaf eftir því þegar þú
kallaðir á kindurnar þínar á þinn sér-
staka hátt kibba kibb og alltaf komu
þær til þín, en þegar ég ætlaði að
reyna það sama gerðist ekkert. Þær
litu kannski upp en hreyfðu sig ekki
úr sporunum. Eins var það þegar þú
varst að tala við þær í kofanum, þá
var eins og þær skildu hvert orð sem
að þú sagðir. Seinna þegar unglings-
árin runnu upp og ég flutti meira og
minna til ykkar gastu nú verið svolít-
ið harður og ákveðinn við mann, því
ef einhver tók eitthvað að sér átti
hann að gera það fljótt og vel. Ég
skildi það ekki fyrr en seinna á lífs-
leiðinni að ekki var það illa meint,
heldur varstu að leggja manni lífs-
reglurnar, því að það borgaði sig að
vera iðjusamur og stundvís.
Varð mér stundum hugsað til þess
nú í seinni tíð þegar að heilsu þinni
hafði hrakað svo, að þú varðst að
hætta að keyra jeppann þinn og
hringdir kannski og athugaðir hvort
hægt væri að fara á rúntinn. Þá vild-
ir þú að ég kæmi á umsömdum tíma
og ekkert múður með það. Nú þegar
að þú ert búinn að fá hvíldina og hitt-
ir ömmu á ný og börnin þín tvö, sem
að fóru langt fyrir aldur fram, þakka
ég þér, afi minn, fyrir allt sem þú
gafst mér og kveð.
Þorlákur Guðmundsson.
Frændi minn, vinur og velgjörð-
armaður, Þorlákur í Vík, hefur ekki
sagt sitt síðasta nema hér á þessari
braut vetrar og stiga. Því rita ég
þessar fáu línur að hann var nábúi
minn, félagi, vinur og umfram allt
lærifaðir ungum strákpjakki sem
taldi sig geta og vita allt um búskap
og útgerð ásamt og fleiru. Þetta var
árið 1968. Ég átti eftir að vita meira
um manninn: Það er duga skal ef
meira þarf. Strákurinn frá Garðhús-
um pakkaði niður og fór reynslunni
ríkari en án þess að skaða nokkurn
það best hann veit. Þorlákur var sér-
kennilegur maður, sem erfitt var að
átta sig á. Hann var ljóngáfaður þó
að margir hafi haldið annað. Því segi
ég þetta til að minna okkur á að við
erum stundum minni en við höldum.
Enginn er fullkominn. Ekki var Þor-
lákur félagi minn á vísu Bakkusar,
en þó kann ég einn slíkan; seinnipart
dags mörgum árum eftir að ég flutti
fann ég óvænt Þorlák á hlaði hans í
Vík. Við tókum tal saman og eftir
stutta stund spurði ég hvort ekki
mætti bjóða í glas. Hann þáði. Og
bætti við: Ekki býrðu svo vel að eiga
brennivín, Einar? Ég átti það ekki
en bílstjórinn gat bætt úr. Að þess-
um formáli loknum settumst við nið-
ur á tröppur hússins í blíðskapar-
veðri og kynntist ég þá Þorláki í
fyrsta og hinsta sinn. Hann sagði
mér ýmislegt um afa minn og fleiri
en það verður tíundað síðar. Það eitt
get ég sagt að hann var hreinmáll og
sagði sína meiningu umbúðalaust.
Það skal engum getum að því leitt að
mér þótti vænt um þennan mann og
megi góður Guð varðveita og blessa
börn hans og niðja.
Blaktandi glæður af ógrynnis eldi
áttar hugann um dali og heiðar
augnablikið í aldaveldi
anda vorum beinir til leiðar
uns fyrirheit Guðs yfir gröfina auða
geymir á milli hafra og sauða.
(Einar Ben.)
Einar G. Ólafsson
frá Garðhúsum.
Ég á margar góðar æskuminning-
ar frá ótal heimsóknum mínum til
ömmu og afa í Vík. Í minningunni er
eins og alltaf hafi verið sumar. Vænt-
anlega er ástæðan sú að alltaf var
gott að vera hjá þeim. Við barna-
börnin lékum okkur yfirleitt þar
enda alltaf líf í tuskunum. Hundarn-
ir, kindurnar og litlu lömbin, fjaran,
túnið og eldhúsið hjá ömmu. Það var
hvergi betra að vera en hjá ömmu og
afa í Vík. Afi úti á túni að sinna sauð-
fénu og amma inni í eldhúsi að búa til
besta mat í heimi eða bakandi
dásamleg brauð. Við höfðum öll mat-
arást á henni og flestum fannst betra
að borða þar en heima hjá sér. En
það var ekki bara gott að borða hjá
ömmu og afa, það var líka toppurinn
á tilverunni að fá að kúra á milli
þeirra. Heimili þeirra var miðpunkt-
urinn í þessari stóru fjölskyldu og
amma var sú sem stjórnaði af mikilli
sanngirni og góðmennsku. Það var
því mjög sárt þegar amma dó árið
1981. Hún var fasti punkturinn í lífi
okkar allra og ég sakna hennar enn.
Missirinn var sárastur fyrir afa.
Hann hins vegar stóð sig eins og
hetja. Hann sem hafði verið dekr-
aður af eldamennsku ömmu lærði
húsverkin á gamals aldri. Hann var
duglegur að fara í sund og út að
labba og ég dáðist að honum hvað
hann var sprækur. Duglegur var
hann líka að heimsækja börnin sín
meðan hann hafði heilsu til og þegar
hún fór hrakandi þá var bara notast
við símann. Þótt afi væri orðinn veik-
ur var hann alveg skýr í kollinum og
fylgdist vel með öllu og öllum og kom
manni sífellt á óvart. Ég kveð hann
með miklum söknuði en jafnframt
gleði þar sem ég veit að nú líður hon-
um vel og er hamingjusamur. Nú er
hann kominn til konunnar sinnar og
barnanna sinna, Margrétar og
Magnúsar, og nú passa þau öll upp á
okkur.
Jóhanna Helga
Halldórsdóttir.
✝ Ingibjörg Gísla-dóttir fæddist 2.
september 1907. Hún
lést 3. janúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Gísli
Þorvarðsson frá Fag-
urhólsmýri í Öræf-
um, bóndi í Papey, og
kona hans Margrét
Gunnarsdóttir frá
Flögu í Skaftár-
tungu. Þeirra börn
voru: Gunnar, Þor-
varður, Ingólfur,
Gústaf, Sigríður,
Ingibjörg og Mar-
grét. Síðari kona Gísla var Jó-
hanna Gunnarsdótt-
ir (systir fyrri konu).
Þeirra börn voru
Snorri, Kristín og
Gunnþóra.
Ingibjörg giftist
Hinriki Einarssyni,
bónda á Hömrum í
Þverárhlíð, 22. júlí
1951 og bjuggu þau
á Hömrum þar til
þau fluttu í íbúð fyr-
ir aldraða í Borgar-
nesi haustið 1998.
Útför Ingibjargar
fer fram frá Borgar-
neskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Elli, þú ert ekki þung
anda Guði kærum;
fögur sál er ávallt ung
undir silfurhærum.
(St.Th.)
Við fáa hefur þessi vísa átt jafn-
vel og Imbu frá Hömrum. Undir
hennar silfurhærum var falin ein-
hver fegursta sál sem ég hef
kynnst. Langlundargeð hennar var
mikið og kærleika til manna og þó
sérstaklega málleysingja átti hún í
ríkum mæli, en þó var það hóg-
værðin sem einkenndi hana öðru
fremur.
Þuríður Ingibjörg Gísladóttir var
fædd í Papey 2. september 1907 og
var dóttir hjónanna Gísla Þor-
varðssonar og konu hans, Margrét-
ar Gunnarsdóttur. Imba var næst-
yngst sjö barna þeirra sem upp
komust. Margrét lést af barnsför-
um, en þá hún hafði fætt stúlku
sem heitin var í höfuð móður sinn-
ar, en hún hafði gengið með tví-
bura og dó annar þeirra. Síðar gift-
ist Gísli svo systur fyrri konunnar
og áttu þau þrjú börn sem lifðu og
lifa enn, en ein alsystir Imbu, Sig-
ríður, er á lífi. Í Papey átti Imba
svo heima þar til hún var 25 ára en
þá fór hún til Reykjavíkur. Í
Reykjavík vann hún lengst hjá sæl-
gætisgerðinni Víkingi, tvö sumur
var hún í veiðihúsunum við Langá
og eitt sumar við Norðurá. Síðan
hitti hún Hinna og þá voru örlög
hennar ráðin. Eftir það fylgdust
þau að í kringum hálfa öld, öll árin
á Hömrum – að undanskyldu því
síðasta sem þau áttu heima í Borg-
arnesi. Mér er afar minnisstætt
þegar ég, nýflutt upp í Þverárhlíð,
fór í heimsókn að Hömrum. Þar
áttu þá heima gömlu hjónin Guð-
rún og Einar, bæði komin fast að
níræðu og börn þeirra Guðrún,
Sigursteinn og Hinrik – og Imba
kona hans. Að sjálfsögðu bar Imba
okkur veitingar en ekki óraði mig
fyrir því að þessi kona sem gaf mér
mjólk að drekka og gerði mér sætt
í munni ætti eftir að verða ein mín
besta vinkona þó að 36 ár skildu
okkur að, en aldur virðist ekki
skipta máli þegar vinátta er annars
vegar. Frá þessari heimsókn man
ég ekki eftir að Imba segði nema
sæl og svo vertu sæl, þar kom til
sá háttur hennar að halda sig til
hlés. Smám saman fórum við að
spjalla meira og þar kom að ég
taldi mig þekkja hana mæta vel, en
þar skjátlaðist mér. Þegar ég svo
fór til þeirra í heimilishjálp sá ég
fyrst hversu mikil hún var, hún var
ein af þessum fágætu manneskjum
sem vex í viðkynningu.
Sjaldan heyrði maður hana segja
styggðaryrði um nokkurn mann,
hitt var sýnu oftar að hún berði í
bresti manna ef á þá var hallað.
Einn var sá þáttur í fari Imbu sem
var ríkastur, það var ást hennar á
ferfætlingum. Hjá henni áttu allar
skepnur skjól og voru fljótar að
finna það og treystu henni tak-
markalaust, enda var því lambi
ekki lífs vænt sem hún á annað
borð ekki gat komið til. Þetta vissu
Geiri í Kvíum og Helga þegar þau
fundu móðurlaust lamb úti í haga
snemmsumars 1998. Þau fóru með
það til Imbu ef það mætti verða til
þess að lambvesalingurinn héldi lífi
Það gekk eftir, en ekki veit ég um
aðra konu 91 árs sem hefur staðið
við að baka tebollur með rúsínum
handa
heimalningnum sínum, en það
gerði Imba því hún Kaka borðaði
þó jólaköku ef ekki bauðst betra.
Tebollur voru bestar og þá bakar
maður að sjálfsögðu það besta
handa vinum sínum. Imba var kím-
in þegar hún sagði frá. Það voru
henni daprir dagar þegar síðustu
ánum var fargað, en sínu verri þó
dagurinn þegar þeir voru felldir að
velli vinirnir Lubbi og Kisi. Það
var eins með umhyggjuna fyrir
Köku. Imba var söm við sig og
þann dag var hvítasta og fínasta
lakið á bænum tekið og hún sat við
að sauma utanum vinina sína, sam-
an skyldu þeir hvíla og fallega um
þá búið. Geri aðrar konur betur þó
yngri séu en 92.
Í sumar leið bauð Óli í Klettstíu
þeim hjónum að aka með þau til
Djúpavogs svo hún gæti fengið
þeirri þrá sinni fullnægt að komast
einu sinni enn út í Papey. Þökk sé
honum fyrir það. Það endaði þann-
ig að ég fór með því það eina sem
háði henni var sjóndepra, svo ég
aðstoðaði hana á ókunnugum stöð-
um. Þetta var ævintýraferð og hún
yngdist svo að við urðum að stoppa
hana af úti í Papey til hvíldar.
Örnefnin streymdu af vörum
hennar eins og perlur á bandi, því
hver blettur var henni svo kær.
Það er eins og þar stendur að:
Þótt ég lifi og leggi í strand
langt frá dölum þínum,
aldrei hverfur Austurland
andans sjónum mínum
(H.B.)
Sárt þótti mér að þurfa að neita
síðustu bón hennar að syngja fyrir
hana úr Vísum Austfirðinga: Það
er svo margt að minnast á frá
morgni æsku-ljósum. Oft hefur
mér þótt önugt að vera laglaus en
sjaldan sem þá, en hvað gerði sú
fullorðna, helsjúk raulaði hún bara
fyrir mig í staðinn og skeikaði
hvergi. Andlegum kröftum hélt
hún meðan meðvitund var til stað-
ar. Hún sagðist ætla að vera í mót-
tökunefndinni minni þegar þar að
kæmi og bætti við glettin á svip:
„Ég tek jafnvel hann Lubba með,
þið voruð svo góðir vinir.“
Að sjálfsögðu var hún ekki galla-
laus frekar en aðrir, en ekki nennir
maður að grafa eftir þeim þegar
kostirnir eru svo margir. Nú þegar
komið er að leiðarlokum vil ég
þakka alla hennar góðvild mér og
mínum sýnda.
Hinna, systkinum hennar og öðr-
um ættingjum sendi ég og fjöl-
skylda mín okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Það er gott að eiga
þess von að Imba taki á móti mér
því eins og stendur í Hávamálum:
…til góðs vinar
liggja gagnvegir,
þótt hann sé firr of farinn.
Ragnheiður
á Sigmundarstöðum.
INGIBJÖRG
GÍSLADÓTTIR
flokki Kjartans Sveinssonar. Þessi
flokkur sá um viðhald á loftlínum
víða um landið. Byrjað var austur í
Öræfum og unnið vestur að Mark-
arfljóti, þá flutt og unnið í báðum
Húnavatnssýslunum og um haustið
endað í Borgarfirðinum. Næsta sum-
ar var Barðastrandarsýslunum bætt
við. Þetta var útilegulíf. Fyrst um
vorið var gist á bæjum, en síðan í
búðum sem samanstóðu af litlum
svefnskúrum og matartjaldi. Þetta
var hollt líf fyrir harðnandi stráka,
Kjartan og Þórhildur sáu um að
óregla væri ekki til staðar. Við feng-
um að fara á eitt ball allt sumarið!
Þegar gaggó Aust lauk, ákváðum við
Logi að Samvinnuskólinn í Bifröst
væri góður kostur. Við vissum að það
þyrfti að þreyta inntökupróf til að
komast inn. Logi stakk þá upp á að
við útveguðum okkur bækur, hæfum
lestur á laugardögum og sunnudög-
um, heima í koju. Þarna sýndi vinur
minn framsýni og foringjahæfileika
sína, en ég var kærulausari og latur
að eðlisfari. En þetta tókst og við
hófum nám í Bifröst, og auðvitað
deildum við herbergi báða veturna.
Aldrei minnist ég að styggðaryrði
færi á milli okkar vinanna öll þessi
ár, enda Logi snyrtimenni og lét líka
alltaf alla njóta sanngirni í öllum
málum. Loga var flest til lista lagt,
en þó ekki eitt, hann komst ekki í
skólakórinn, og síðar var það ein af
uppáhalds sögunum hans, hvernig
sjentilmaðurinn Halldór kórstjóri,
kom Loga kurteislega í skilning um
að betra væri að hann notaði tóm-
stundirnar í annað. Þegar skóla-
göngu lauk, tók við að mynda fjöl-
skyldu og ævistarf. Þar var Logi
einstaklega heppinn. Hann kvæntist
Önnu og eignaðist dóttur og son og
síðan starfaði hann með Runólfi föð-
ur sínum í Blossa, öll árin sem fyr-
irtækið hefur starfað. Því miður ger-
ist það þegar alvara lífsins tekur við
eftir skólagöngu, skilur leiðir, og
hver fer að strita í sínu horni og sjá
um sig og sína. Því var minna um
samveru milli okkar vinanna þegar
árin liðu. En ég hafði stundum hug-
leitt hvað við myndum gera saman,
þegar starfsævi lyki. Golf, göngur
eða bara ræða málin til þrautar, eins
og við, Helgi Hákon og Guðmundur
gerðum heilu næturnar. Nei, því
miður er komið að endanlegri
kveðju, allt of fljótt, því miður. Ég
óska þess að sá sem öllu ræður, haldi
verndarhendi yfir fjölskyldu Loga,
föður og bræðrum, og veiti þeim
styrk í harmi. Blessuð sé minning
Loga Runólfssonar.
Gissur Karl.
Kæri Svanberg
minn. Við hjónin kveðj-
um þig með söknuði og
þökkum þér fyrir allar
SVANBERG
ÁRNASON
✝ Svanberg Árna-son fæddist á Ak-
ureyri 28. janúar
1950. Hann lést á
gjörgæsludeild
Fjórðungssjúkra-
hússins á Akureyri
27. desember síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Akur-
eyrarkirkju 4. janú-
ar.
ánægjustundirnar og
öll jólakortin frá ykkur
hjónum. Það er sárt að
missa sína nánustu, en
lífið er nú bara svona,
enginn veit hver er
næstur, það er lífsins
saga. Við vitum að Guð
vakir yfir þér og vernd-
ar þig og blessar. Góð-
ur Guð, láttu þitt eilífa
ljós lýsa honum.
Við hjónin sendum
Ragnhildi og sonum og
Fanneyju móður hans
samúðarkveðjur.
Laufey og Haukur.