Morgunblaðið - 13.01.2001, Blaðsíða 55

var líka gott að vera nálægt þeim í
annan tíma og verða þess heiðurs
aðnjótandi að mega setjast í eldhús-
krókinn hjá þeim og taka þátt í
spjalli dagsins. Þá var sérlega gam-
an að fylgjast með því þegar Auð-
björg dreif sig til Noregs í heimsókn
til Auðar Völu og Helga, það var
ekkert verið að hika, gamla konan
dreif sig bara af stað og ferðin tókst
vel.
Auðbjörg var hrein og bein í skoð-
unum og gaman að ræða við hana
um það sem efst var á baugi. Skiln-
ingur hennar á samskiptum fólks
var á sömu nótum, hún vildi ekki að
hallaði á neinn og að hlutirnir væru á
hreinu. Það var gott að vera nálægt
Auðbjörgu og víst er að nálægð
hennar í minningu aðstandenda
verður góð.
Á þessari kveðjustund viljum við
þakka Auðbjörgu samskiptin, allan
hlýhug og ræktarsemi. Innilegar
samúðarkveðjur til Sigfúsar og allra
aðstandenda, minningin um Auð-
björgu lifir með okkur öllum.
Sigurður Jónsson og
Esther Óskarsdóttir.
Andlátsfregn Auðbjargar
Ámundadóttur kom undirrituðum
mjög á óvart. Jólakort barst frá
þeim hjónunum, svo sem verið hafði
um fjöldamörg undangengin ár, allt
frá því þau fluttu héðan frá Blöndu-
ósi, en hér dvöldu þau á árunum
1954 til 1966 er maður Auðbjargar,
Sigfús Þorsteinsson frá Sand-
brekku, gegndi ráðunautarþjónustu
fyrir Búnaðarsamband Austur-
Húnavatnssýslu.
Þetta umrædda árabil er senni-
lega mesta umbóta- og framfara-
tímabil landbúnaðarins, ekki aðeins í
Austur-Húnavatnssýslu heldur og
um gjörvallar sveitir landsins. Sig-
fús var nýkominn frá búnaðarnámi,
fullur áhuga og starfsþreks sem við
bændurnir á sambandssvæðinu hrif-
umst af og tileinkuðum okkur af feg-
inleika.
Sigfús aðlagaðist auðveldlega
fólkinu í sýslunni og greiðir gagn-
vegir mynduðust við heimili þessara
ungu hjóna þar sem Auðbjörg tók á
móti gestum með frjálsmannlegri
reisn og fullum skilningi á starfi
bónda síns, samhliða því að annast
móðurhlutverk ungra barna er um
þetta leyti fæddust hvert af öðru.
Auðbjörg var mikil húsmóðir og
mótaði heimilið af hlýju og höfðing-
dómi samfara meðfæddri greiðasemi
við þá sem að garði bar.
Er þau hjón Auðbjörg og Sigfús
hurfu héðan úr Húnavatnsþingi,
æskuumhverfi Auðbjargar, til æsku-
héraðs Sigfúsar austur á landi höfðu
þau eignast stóran hóp samstarfs-
fólks, kunningja og vina er þau hafa
æ síðan haldið meira og minna
sambandi við í gegn um árin. Mun
það hafa verið nokkuð gagnkvæmt
frá beggja hálfu þannig að þau komu
hingað í héraðið og stöldruðu við svo
sem ástæður þeirra leyfðu hverju
sinni og eins var það að Húnvetn-
ingar lögðu leið sína austur á Hérað
á fund þeirra. Sem fyrr var hús
þeirra hjóna opið og viðtökur mót-
aðar af feginleika þeirra sem gest-
gjafa. Húsmóðurinni var í engu
brugðið um skörungsskap, skjót-
leika og hlýtt, en þó óvæmið viðmót,
en ánægð var hún ekki nema matur
væri þeginn og helst næturgreiði,
með tilheyrandi spjalli, sem henni
var svo eiginlegt. Þetta reyndi ég og
fjölskylda mín oftar en einu sinni og
er minnisstætt, sem og öll kynni við
þau Auðbjörgu og Sigfús frá fyrstu
tíð.
Auðbjörg Ámundadóttir hefir lot-
ið lögmáli lífs og dauða. Í upphafi
nýrrar aldar, en fyrir aldur fram, er
hún kvödd til annars sviðs. Lífið gaf
henni starfsþrek og hamingju en ag-
aði hana einnig með baráttu við
sjúkleika og annað mótlæti er hún
mætti með reisn og þolgæði. Þegar
veikindastríðið hafði náð hámarki
fékk hún heitustu ósk uppfyllta að fá
að vera á heimili sínu yfir jólahátíð-
ina meðal ástvina. Gott er að hún
hefir verið leyst frá hinni þungu
raun.
Samhug votta ég vini mínum Sig-
fúsi Þorsteinssyni, sem og afkom-
endum þeirra hjóna.
Grímur Gíslason, frá Saurbæ.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. JANÚAR 2001 55
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sjáum um alla þá þætti sem hafa ber í huga
er andlát verður
Útfararstofa Íslands, Suðurhlíð 35, Fossvogi.
Sími 581 3300. Þjónusta allan sólarhringinn.
www.utfararstofa.ehf.is
Útfararstjórar okkar búa yfir áratuga reynslu af störfum við
útfararþjónustu.
Sjáum um útfarir á allri landsbyggðinni.
Sverrir
Olsen
útfararstjóri.
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri,
sími 896 8242
✝ Elín K. Sig-mundsdóttir
fæddist á Breiða-
bólsstað í Vest-
mannaeyjum 28.
febrúar 1936. Hún
lést á krabbameins-
deild Landspítalans
við Hringbraut 30.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Sigmundur
Karlsson frá Stokks-
eyri, f. 23.9. 1912, d.
13.4. 1994, og Klara
Kristjánsdóttir frá
Heiðarbrún í Vest-
mannaeyjum, f. 8.7. 1917, d. 23.1.
1993. Þau eignuðust ellefu börn.
Elst var Elín, þá Guðmundur sem
dó barnungur, Karl Sesar, Ester,
Auður, Ólafur, Svavar, Heimir,
Hlynur, f. 17.12. 1993, og Birkir, f
25.3. 1994. Áður átti Klara tvö
börn með Páli Ragnarssyni en
hann lést á nýársdag árið 1983.
Börnin eru Ragnar Freyr, f. 25.11.
1973, maki Thelma Bárðardóttir,
þeirra barn er Heiðar Páll, f. 9.9.
1996. Helga Lind, f. 17.11. 1982. 2)
Elsa, sjúkraliði, búsett í Vest-
mannaeyjum, f. 7.2. 1961, maki
Björn Indriðason tæknifræðingur.
Þeirra börn eru Elín Sigríður, f.
29.7. 1976, maki Símon Þór Eð-
varðsson, þeirra barn er Aron
Máni, f. 2.2. 1996. Elva Dögg, f.
3.9. 1982. 3) Gunnar Hallberg,
nuddari, búsettur í Reykjavík, f.
27.2. 1972, maki Anna Elísabet
Górska, þeirra barn er Adrian
Ari, f. 20.4. 2000. Auk þess á Anna
tvö börn af fyrra hjónabandi,
Mikka og Natalíu, og fyrir á Gunn-
ar dótturina Rakel Ösp, f. 30.10.
1997, með Elínu Hafsteinsdóttur.
Útför Elínar fer fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum í
dag og hefst athöfnin klukkan
10.30.
Hörður, sem er látinn,
Kristján og Laufey.
Elín hóf sambúð ár-
ið 1953 með eftirlif-
andi eiginmanni sín-
um Gunnari Jóhanns-
syni frá Þórshöfn á
Langanesi, f. 31.5.
1931. Foreldrar hans
voru Hans Johansen
og Sigríður Svein-
björnsdóttir sem bæði
eru látin. Elín og
Gunnar bjuggu lengst
af í Vestmannaeyjum
en fluttu í gosinu árið
1973 til Reykjavíkur
og hafa búið þar óslitið síðan. Þau
eignuðust þrjú börn. Þau eru: 1)
Klara, hjúkrunarfræðingur, f. 3.3.
1955, búsett á Selfossi, maki Víðir
Óskarsson læknir. Þeirra börn eru
Elsku mamma mín. Ég trúi því
varla ennþá að þú sért dáin. En þú
ert farin þangað sem engir verkir
og engin mein eru. Í huga mínum
áttir þú alltaf að vera til staðar.
Þegar ég heyrði sjúkdómsgrein-
inguna þína fyrir þremur mánuðum
snart kaldur veruleikinn mig, en
mig grunaði ekki að þetta tæki
svona fljótt af.
Það er mjög sárt að vita til þess
að þú sért ekki lengur meðal okkar.
Þeir sem fengu að kynnast þér vissu
af góðmennsku þinni og gjafmildi.
Það leið varla sá dagur að þið pabbi
fengjuð ekki gesti sem fengu að
njóta gestrisni og góðra veitinga.
En þótt söknuðurinn og sorgin sé
sár á þessari stundu er hjarta mitt
fyllt þakklæti fyrir að hafa átt þig
sem móður. Í æsku minni minnist
ég þess hve mikilvægt það var fyrir
mig að þú varst ávallt heima og
tókst svo vel á móti mér og þannig
hefur það alla tíð verið. Hlýja þín og
hjálpsemi við mig og fjölskyldu
mína var mikil. Þau voru ófá skiptin
þar sem þú komst á heimili okkar og
annaðist það í fjarveru okkar Víðis.
Hún mamma mín fylgdist vel með
barnabörnunum og barnabarna-
börnunum, vildi alltaf fá fréttir af
því hvernig þeim liði og hvað þau
væru að gera.
Þótt dauði þinn sé sorglegur veit
ég að þú vilt að við sem eftir lifum
brosum, það var einn af mörgum
góðum eiginleikum þínum að brosa,
jafnvel á erfiðum stundum.
Ég þakka þér, elsku mamma, allt
og veit að þú ert komin á stað þar
sem þér líður vel og þín bíða ný
verkefni. Vafalaust munt þú halda
áfram að fylgjast með fólkinu þínu
og vaka yfir velferð þess.
Ég bið góðan guða að umvefja þig
örmum sínum þangað til fundum
okkar ber saman á ný.
Elsku pabbi, guð varðveiti þig og
gefi þér styrk.
Klara.
Elsku mamma. Þá er komið að
kveðjustund. Víst gæti ég skrifað
heila bók um manngæsku þína, ást
og umhyggju, ekki bara hvað fjöl-
skylduna varðaði, heldur líka við
alla sem þú kynntist. Minningarnar
eru margar en flestar þeirra vil ég
hafa fyrir sjálfa mig, geyma þær í
hjarta mínu. Ég á eftir að sakna þín
sárt en ég veit að þegar minn tími
kemur tekur þú á móti mér með op-
inn faðminn eins og þegar ég kom
til þín á spítalann á annan í jólum.
Það var svo gott að finna faðmlag
þitt og ástina sem streymdi frá þér.
Þakka þér fyrir allt mamma mín.
Ég kveð þig með þessum línum og
býð þér góða nótt:
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um huga minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Þín dóttir
Elsa.
,,Gunni minn, ég keypti handa
þér einhvern nýjan rétt... eitthvað
mjög gott.“ Þessi setning hljómar
svo kunnuglega í huga mínum þeg-
ar ég hugsa til þín. Við í fjölskyld-
unni könnumst öll við þegar þú
komst gangandi þínum þolinmóðu
skrefum eftir Lindargötunni með
þitt hljóðláta bros og oftast tvo
poka úr búðinni sem höfðu að
geyma eitthvað ljúffengt handa
okkur ásamt auðvitað bláu mjólk-
inni og skyrinu sem þú máttir ekki
sleppa fyrir nokkurn mun. Það var
alveg sama hver átti í hlut. Það varð
alltaf að vera til eitthvað spennandi
handa hverjum og einum og allir
höfðu sína sérstöðu í huga þínum og
ef eitthvað var ekki nógu gott, þá
var bara að smeygja sér í skóna og
rölta annan túr út í búð. Já, það var
sama hvernig viðraði, alltaf varst þú
tilbúin að leggja á þig nýja ferð til
að gleðja aðra. Þó að innihald pok-
anna væri spennandi voru það hug-
ur þinn og umhyggja sem lágu að
baki sem skiptu mestu máli, og þú
kaust ætíð að tjá umhyggju þína og
hugulsemi í verki. Þú þurftir ætíð
að vera að tína í okkur gjafir og það
var regla að gefa tengdadætrum að
minnsta kosti eina peysu í mánuði.
Þú hafðir ótæmandi þörf fyrir að
gefa og gleðja og vildir ekkert í
staðinn nema kannski litla Egils
appelsín í plasti því dósir voru
ómögulegar til að drekka úr.
Að hafa þig ætíð nærri var eins
og að byggja hús á bjargi sem
stendur af sér öll veður og vinda,
svo traust varst þú.
En jafnvel björg gefa eftir í tím-
ans rás og áfallið kom síðasta haust
þegar við fengum að vita um veik-
indi þín. Allt í einu breyttist líf okk-
ar allra og okkur datt ekki í hug að
þú yfirgæfir okkur á svo skömmum
tíma. Það er mér mikils virði að hafa
fengið tækifæri á því að faðma þig
og kveðja og þú verður alltaf í
hjarta mér.
Guð geymi þig, elsku mamma.
Þinn sonur
Gunnar Hallberg.
Þegar fréttin barst um að þú
værir að hefja baráttu við slæman
sjúkdóm var það eins og þruma úr
heiðskíru lofti, þú barðist hetjulega
þessa stuttu en hörðu baráttu.
Það er merkilegt að á svona tím-
um fara minningarnar á hraða ljóss-
ins og mínar minningar um þig ein-
kennast af einu, þeirri gífurlegu ást
og umhyggju sem þú barst fyrir öll-
um og máttir aldrei neitt aumt sjá
eða neikvætt heyra um fólk.
Við kynntumst fyrir 27 árum og
var ég mjög heppinn að fæðast inn í
þessa fjölskyldu og eignast þig sem
ömmu. Mín fyrstu ár man ég ekki
en við hlógum oft saman á Lind-
argötunni þegar þú minntist þess-
ara tíma og hversu skapstóran
ömmustrák þú áttir.
Alla mína barnaskólagöngu var
heimili þitt minn daglegi áningar-
staður en það var á Kárastíg og var
ekkert betra en að koma til þín og fá
mjólk og kleinur. Það sem olli mér
miklum vangaveltum var af hverju
þú opnaðir mjólkurfernuna á þenn-
an sérstaka hátt. Þegar þú fluttir
svo á Lindargötuna var það sama
upp á teningnum, næstum daglegar
heimsóknir og alltaf gat maður
fengið mjólk og heimsins bestu
kleinur. Á seinni árum fór þetta að
breytast, heimsóknir urðu ekki dag-
legar vegna anna en á sunnudögum
var komið við hjá þér og var alltaf
gott að fá kaffibolla og kleinur, geta
rætt öll heimsins mál, sagt skoðanir
sínar, fíflast og komið þér til að
hlæja með einhverjum lélegum
bröndurum sem enginn skildi nema
þú.
Þegar kom að þeim tímamótum
að kynna skyldi unga konu sem
komið hafði inn í líf mitt, þá var það
eins og með allt annað, þessari
stúlku var tekið opnum örmum og
varð strax mikill kærleikur á milli
þín og hennar.
Matur var mjög mikilvægur þátt-
ur í samskiptum okkar og ekkert
var betra en að fá þitt fræga ömmu-
læri í sunnudagshádegi og Royal-
búðing í eftirrétt með blönduðum
ávöxtum, kleinur og vínarbrauð var
einnig hátt skrifað.
Við sáumst ekki mikið síðustu ár-
in vegna þess að ég hafði flutt af
landi brott en þegar komið var í
heimsókn var fyrsti áningarstaður
ávallt Lindargatan og tókst þú allt-
af svo innilega á móti okkur með
faðmlagi sem einkenndist af kær-
leika og umhyggju.
Þegar lítill drengur kom í heim-
inn og gerði þig að langömmu var
það mikill hamingjudagur og var
hann eins lánsamur að hafa fengið
þig sem langömmu og frá því að þið
fyrst sáust voruð þið í miklu upp-
áhaldi hvort hjá öðru og ég minnist
þess að þegar hann kom í fang þitt
róaðist hann og sofnaði. Hann fann
þetta hlýja hjarta og vissi að þarna
var öruggt að vera, þú hafðir ótrú-
lega gott vald á börnum og þau voru
líka alltaf velkomin til þín.
Þessi litli drengur naut þess að
vera hjá þér og láta dekra við sig
eins og þú gerðir og bað hann iðu-
lega um að fá að heimsækja lang-
ömmu á Lindargötunni.
Eitt misstir þú aldrei þótt þú
værir orðin mjög lasin og það var
þessi kímnigáfa og löngunin til að
hlæja og þú sagðir margt sem fékk
okkur hin til að brosa út í annað og
skella upp úr.
Barátta þín við veikindin tók svo
enda einn kaldan dag í desember og
var það mikill sorgardagur í lífi
mínu, þú varst lögð að stað í hið
mikla ferðalag.
Kæra amma, ég vil þakka þér fyr-
ir þetta líf sem þú hefur fært mér,
allan þann andlega auð sem þú hef-
ur blessað mig með, allan þann kær-
leika sem þú hefur sýnt mér í gegn-
um súrt og sætt, allan þann tíma
sem ég hef notið í návist þinni, allan
þann þroska sem þú hefur gætt mig
og alla þá umhyggju sem þú hefur
sýnt mér og fjölskyldu minni.
Kæri afi, ég votta þér samúð
mína og hrósa þér fyrir hetjulega
baráttu í gegnum mikil og erfið
veikindi og þú sýndir það í verki
hversu mikill maður þú ert og
hversu stórt hjarta þú hefur.
Hjarta mitt er fullt af sorg, sökn-
uði og góðum minningum um bestu
ömmu sem nokkur getur óskað sér
og munu þessar minningar lifa og
fylgja mér uns við hittumst á ný.
Ég vil enda þetta með setningu
sem var mér ofarlega í huga 30. des-
ember árið 2000: ,,Sjá, guðs englar
fagna og lofsyngja, því að ein af
drottins fegurstu sálum hefur snúið
aftur til himnaríkis.“
Þinn ömmustrákur,
Ragnar Freyr Pálsson.
ELÍN KRISTÍN
SIGMUNDSDÓTTIR
SJÁ FRAMHALD Á SÍÐU 56