Morgunblaðið - 13.01.2001, Blaðsíða 54

MINNINGAR
54 LAUGARDAGUR 13. JANÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ AuðbjörgÁmundadóttir
fæddist í Dalkoti í
Kirkjuhvamms-
hreppi í V-Húna-
vatnssýslu 25. nóv-
ember 1928. Hún lést
á heimili sínu á Brá-
völlum 1, Egilsstöð-
um, aðfaranótt 5.
janúar síðastliðins.
Foreldrar hennar
voru hjónin Ámundi
Jónsson, f. 26. maí
1885, d. 10. mars
1970, bóndi í Dalkoti,
og Ásta Margrét Sig-
fúsdóttir, f. 6. maí 1890, d. 18.
október 1960. Auðbjörg var yngst
13 systkina. Hin eru: Rögnvaldur
Bergmann, f. 3. september 1906, d.
15. apríl 1979; Sigríður Ingibjörg,
f. 20. september 1907, d. 26. júní
1985; Arilíus Dagbjartur, f. 9. júní
1909, d. 20. júní 1946; Sveinsína
Sigurbjörg, f. 3. mars 1910, d. 10.
október 1933; Hulda Guðrún, f. 17.
júní 1912, d. 28. janúar 1985; Ólaf-
ur Marz, f. 27. febrúar 1914; Emil
Ófeigur, f. 24. október 1915; Böð-
var, f. 1. janúar 1917, d. 24. janúar
Sindri Snær, f. 28. febrúar 1989. 2)
Ásta Margrét, f. 3. janúar 1951,
verslunareigandi, gift Kjartani
Reynissyni, f. 4. apríl 1952, versl-
unareiganda. Börn: Auður Vala
Gunnarsdóttir (faðir Gunnar
Karlsson flugstjóri), f. 2. janúar
1971, gift Helga Sigurðssyni, f. 11.
júní 1972. Esther, f. 18. september
1976, Reynir Helgi, f. 3. október
1981. 3) Ingibjörg, f. 17. mars
1952, d. 10. júní 1990, húsfreyja,
gift Guðjóni Sveinssyni, f. 27. janú-
ar 1950, verktaka. Barn: Sveinn, f.
17. mars 1974. 4) Ómar Arinbjörn,
f. 8. apríl 1956, skipstjóri, sam-
býliskona Elínborg Bárðardóttir,
f. 13. maí 1948, framreiðslukona.
Barn: Sigfús Valgeir, f. 7. nóvem-
ber 1978.
Eftir að almennri skólagöngu
lauk fór Auðbjörg í Húsmæðra-
skólann á Blönduósi veturinn
1949–50. Auðbjörg og Sigfús
fluttu til Blönduóss 1954 frá
Reykjavík. Þar starfaði hún sem
húsfreyja og Sigfús var búnaðar-
ráðunautur hjá Búnaðarsambandi
A-Hún. Árið 1966 fluttist fjölskyld-
an til Egilsstaða og árið 1972
keyptu þau jörðina Fossgerði í N-
Múl. og gerðust bændur. Þau
stunduðu búskap til ársins 1996 er
þau fluttu aftur til Egilsstaða.
Útför Auðbjargar fer fram frá
Egilsstaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
2000; Margrét Ingi-
björg, f. 23. júní 1919,
d. 14. mars 2000; Jón
Marz, f. 11. október
1921, d. 12. júní 2000;
Sveinbjörn Sigurður
Ingvar, f. 12. mars
1924, d. 5. nóvember
1988; Vigdís, f. 10.
október 1925.
Auðbjörg giftist 6.
júní 1952 Sigfúsi Þor-
steinssyni, búfræðingi
frá Sandbrekku í N-
Múlasýslu. Foreldrar
hans eru Þorsteinn
Sigfússon, bóndi á
Sandbrekku, og Ingibjörg Geir-
mundsdóttir húsfreyja. Börn Auð-
bjargar og Sigfúsar eru: 1) Þor-
steinn, f. 12. janúar 1949, bóndi að
Skálafelli í A-Skaft, kvæntur Þóru
Vilborgu Jónsdóttur, f. 27. júní
1953. Börn: Sigfús Már, f. 5. nóv-
ember 1973, sambýliskona Svala
Hjaltadóttir, f. 7. ágúst 1972, Jón
Pálmar, f. 18. september 1976,
sambýliskona Hrafnhildur Sigurð-
ardóttir, f. 22. janúar 1978, Þor-
valdur Heiðar, f. 20. desember
1980, Ingi Steinn, f. 6. mars 1986,
Elsku amma mín.
Ég veit þú heim ert horfin nú
og hafin þrautir yfir,
svo mæt og góð, svo trygg og trú,
svo tállaus, falslaus reyndist þú,
ég veit þú látin lifir!
(S. Sigurðsson.)
Amma, þú hefur verið stór hluti af
lífu mínu alla tíð síðan ég kom til
ykkar afa út í Fossgerði. Mamma fór
að læra svo þið tókuð mig að ykkur á
meðan, síðan hef alltaf átt mitt ann-
að heimili hjá ykkur. Mér fannst
gott að vera hjá ykkur afa í sveitinni
og þaðan á ég margar góðar minn-
ingar. Þú elskaðir að sitja með mér
og segja frá bernskuminningum þín-
um, hvernig lífinu var háttað áður
fyrr sem og því sem var að gerast á
líðandi stundu. Það var mikill gesta-
gangur á heimili þínu og sem sannur
gestgjafi barstu alltaf á borð nokkr-
ar tegundir af sætabrauði enda
varstu búin að kenna mér að baka
tólf ára þannig að ég gæti aðstoðað
þig við baksturinn. Við eyddum líka
miklum tíma saman við bústörfin og
unnum við sem einn hugur. Ég á
mörg minningabrot sem eru mér
mikilvæg á svona stundu, eins og
þegar við borðuðum appelsínur við
ákveðið sjónvarpsefni, hvernig þú
breiddir sængina yfir mig á kvöldin
þegar ég var lítil, þegar við fórum á
kvöldin með vasaljós og horfðum á
rollurnar bera, allir rúntarnir okkar
í gegnum tíðina til að fá okkur ís.
Fyrir nokkrum árum fluttu amma
og afi til Egilsstaða úr sveitinni, það
fannst mér skrítin tilfinning en engu
síður var amma búin að búa sér til
notalegan kaffikrók sem var mikið
notaður af gestum og gangandi.
Amma hafði alltaf nógan tíma fyrir
alla og þetta var kona sem hafði
skoðanir á hlutunum en var þó sann-
gjörn. Amma var sterk kona og gaf
mér svo mikinn fróðleik og visku
sem ég geymi í hjarta mínu. Hún átti
engan sinn líka.
Elsku amma, ég veit að þú verður
hjá mér áfram, guð geymi þig,
Þín að eilífu,
Auður Vala.
Hún Auðbjörg amma okkar er dá-
in. Við vissum frá því í haust að kall-
ið gæti komið hvenær sem var en
samt kom það okkur á óvart. Við
hittum hana síðast í vor þegar hún
kom í fermingu Inga Steins, þá datt
okkur ekki í hug að það væri í síð-
asta sinn. Við eldri bræðurnir fórum
venjulega einu sinni á sumri í heim-
sókn með foreldrum okkar til ömmu
og afa í Fossgerði. Fengum við þá að
fara með í hænsnahúsið og tína egg-
in eftir fyrirmælum ömmu, hún var
góður stjórnandi og vildi hafa allt í
röð og reglu. Alltaf þegar við komum
vildi amma slá upp veislu og kallaði
þá líka á frændfólk okkar á Egils-
stöðum og auðvitað var Fossgerðis-
kjúklingur á borðum. Alltaf var allt
fágað og fínt hjá ömmu þótt oft væri
margt fólk í heimili og líka mjög
gestkvæmt. Við munum minnast
hennar ömmu sem ákveðinnar konu
sem vildi hafa tímann fyrir sér, til
marks um það voru það alltaf fyrstu
jólapakkarnir sem komu til okkar
frá ömmu og afa í Fossgerði. Oftast
voru þeir mjúkir, við könnuðum það
strax, en amma sagðist nú helst vilja
senda okkur eitthvað nytsamlegt.
Fyrir síðustu jól komu pakkarnir
óvenju snemma, 26. nóvember, dag-
inn eftir afmælið hennar, síðustu
veisluna hennar ömmu, en þá var
hún orðin veik og vissi að hverju dró.
Þótt Ísland sé svo lítið getur það
verið svo stórt þegar landsfjórðung-
ur skilur fjölskyldur að, og þegar
þetta er ritað er það ljóst að tveir
okkar bræðra, Valdi og Ingi Steinn,
geta ekki fylgt ömmu okkar síðasta
spölinn, þar sem við munum annast
bú foreldra okkar. Við vitum að
amma skilur það, þar sem hún var
samviskusöm kona sem annaðist
heimili sitt og bú með alúð á meðan
kraftar leyfðu. Hún taldi sig vart
eiga heimangengt meðan þau afi
bjuggu í Fossgerði enda farnaðist
þeim þar vel. Við vonuðum að sá tími
kæmi að við gætum hist oftar en það
er of seint. Við vitum að nú líður
ömmu vel og hún er búin að hitta
Ingibjörgu frænku okkar sem hún
syrgði svo mjög. Við þökkum henni
allt það sem hún var okkur. Megi
hún hvíla í friði. Elsku afi, Guð
styrki þig í sorg þinni og missi.
Jón Pálmar, Þorvaldur
Heiðar, Ingi Steinn og
Sindri Snær Þorsteinssynir.
Mig langar til að minnast vinkonu
minnar Auðbjargar Ámundadóttur í
örfáum orðum.
Ég kynntist henni fyrst á ættar-
móti fyrir um ellefu árum, en Fúsi
maðurinn hennar er frændi minn.
Þá sá ég strax að þar fór kona sem
var bæði hrein og bein og kom til
dyranna eins og hún var klædd. Var
það ekki síst þessi eiginleiki hennar
sem ég dáðist að.
Auðbjörg mín, þótt kynni okkar
hafi ekki verið löng ef miðað er við
heila mannsævi, en kannski hvað
mest nú síðustu mánuði, er þið Fúsi
dvölduð hér á Akureyri, var vinátta
þín og hlýja mér ákaflega mikils
virði.
Dugnaður þinn og æðruleysi í
þeim veikindum sem þú áttir við að
stríða síðustu mánuði voru aðdáun-
arverð.
Ég mun ætíð minnast þín með
mikilli hlýju og virðingu.
Guð blessi þig og geymi í faðmi
sínum.
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala.
Og einn þeirra blakar bleikum væng
svo brjóstið þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stef.)
Elsku Fúsi minn og aðrir aðstand-
endur.
Innilegar samúðarkveðjur til ykk-
ar allra. Guð blessi ykkur og styrki.
Vala Valgarðsdóttir.
Þegar mér barst andlátsfregn
Auðbjargar föðursystur minnar
framkölluðust ljúfar minningar og
þakklæti, enjafnframt einmanaleiki
um stund. Á tæplega einu ári hafa
fjögur af 13 systkinum frá Dalakoti á
Vatnsnesi horfið yfir móðuna miklu,
var Auðbjörg þeirra yngst. Þegar ég
kvaddi hana 16. júní síðastliðinn á
útfarardegi föður míns óraði mig
ekki fyrir að svo skammt undan yrði
hennar hinsta kveðjustund, en 11.
október síðastliðinn, á afmælisdegi
hans, bárust tíðindi um illvígan sjúk-
dóm sem lagt hefur hana af velli allt
of fljótt. Í Hlíðardal í Vatnsnesfjalli
bjuggu amma og afi, þar liggja
bernskuspor frænku minnar fyrstu
æviárin en síðan flutti fjölskyldan til
Hvammstanga þar sem Auðbjörg
ólst upp.
Hér af bruna hvassra eggja,
hvert sem litið er,
þykir hátt og vítt til veggja,
vittu, hvað þú sér:
Tinda Eyjafjarðarfjalla,
fjölda hnjúka, skörð,
allt frá vegi Vatnahjalla
vestur á Breiðafjörð.
Suður heiðar víða vegu
vötn og gróið land,
austur flæmin eyðilegu,
ís og hraun og sand,
Snæfellsbyggðir mistri máðar
móti Skor og Bæ.
Sjáðu höf á hendur báðar,
hvort með sínum blæ.
Húnaflóa Furðustrendur,
firðir, eyjar, sker,
þetta er allt í augsýn – stendur
opið fyrir þér.
Lítum austur, opnast geimur
eins og sjónhverfing.
Þetta er enginn „annar heimur“,
aðeins Húnaþing.
(Sigurður Norland.)
Vatnsnesfjallið var fjallið hennar
og sterkar taugar hafði hún til
Húnaþings, þótt búseta austur á
Héraði yrðu heimkynni hennar og
starfsvettvangur, lengst af. Fyrstu
minningar mínar um Auðbjörgu eru
úr húsi ömmu og afa á Hvamms-
tanga, fjölskyldumynd á stofuskápn-
um, Auðbjörg og Fúsi með börn sín
Þorstein, Ástu og og Ingibjörgu,
Ómar ekki fæddur. Þetta er ein eft-
irminnilegasta fjölskyldumynd í
mínu barnsminni. Á þessum tíma
voru þau búsett á Blönduósi og við á
Hvammstanga og heimsóknir þeirra
viðburðir sem lifa í minningunni, fjör
hjá frændfólkinu, sjálfsagt prakk-
arastrik, þótt þau séu gleymd. Efst í
huga á kveðjustund þakklæti fyrir
elsku og kærleika sem umvafði okk-
ur og reynst hefur okkur gott vega-
nesti. Ég minnist heimsóknar til
hennar í gamla læknisbústaðinn á
Blönduósi sumarið 1961, þegar hún
bauð í kvöldmat að lokinni heimsókn
fjölskyldu minnar til Rögnvaldar í
Vatnahverfi föðurbróður míns. Þar
var veitt af rausn eins og henni einni
var lagið, sósan með kjötinu var
ógleymanlega góð. Á fermingardag-
inn minn komu Auðbjörg og Fúsi
með rausnarlega gjöf handa mér. Þá
voru gefin undirpils, fallega blátt
með blúndum og slaufum hafði
frænkan valið og meira, silfurhring
sem mér þótti afar varið í að eignast,
á ég hann enn í dag, sem er mér
minjagripur um elskuleg hjón. Eftir
að þau fluttu austur á Hérað fækk-
aði samverustundunum, þó var
fylgst með úr fjarlægð. Mikil var
gleði Auðbjargar, Fúsa og foreldra
minna sem um líkt leyti fengu
„ömmu- og afatitil“, töldu þau sig
yngjast við svo merk tímamót. Svo
er um, að barnabörnin hafa verið
þeim öll augasteinar og gleðigjafar,
sum komin með eigin fjölskyldur og
nýr titill kominn til sögunnar. Heim-
sóknir í Fossgerði urðu ekki margar,
því miður, en eftirminnilegar og var
ekkert til sparað að gera okkur allt
það mesta og besta sem hægt var,
t.d. hef ég aldrei bragðað eins góða
kjúklinga og það sem meira var þeir
voru úr eigin bústofni. Af kjarki og
dug byggðu þau hjón upp kjúk-
lingabú og voru afurðir vinsælar á
markaði. Fúsi sagði mér að hann
hefði farið að búa með búgrein sem
hann kynni minnst til, en hagur
þeirra blómstraði, það hefur þurft
dug og eljusemi við að markaðssetja
nýjungar, það tókst þeim vel. Auð-
björg varð fyrir alvarlegu heilsu-
farsáfalli aðeins 46 ára gömul og var
á Landspítalanum um nokkurra
vikna skeið. Í heimsóknartímum til
hennar var aðdáunarvert þegar hún,
mikið lömuð, var ákveðin í að komast
sem fyrst heim til eiginmanns síns
og taka þátt í störfum utan og innan
húss og umönnun barna sinna, og
allra sem að hennar garði komu; það
tókst. Auðbjörg var ættrækin og
óskaði heitt að fá frændgarðinn í
heimsóknir, þráði að við fjölmennt-
um austur á ættarmót. Það er eins
og leiðin austur sé lengri, en að aust-
an, alla vega varð aldrei af því, en
hún og hennar fólk var duglegt að
koma eða láta í sér heyra af eitthvað
var um að vera. Það hefur myndast
stórt skarð í fjölskylduna hans
pabba á stuttum tíma sem verður
ekki fyllt en minningar um systkinin
milda og styrkja komandi tíma. Auð-
björg var vinnusöm, viljug og mynd-
arleg í störfum sínum hvar sem hún
fór. Þegar ég hef hitt samferðamenn
hennar er einrómur um góða konu
sem gott var að þekkja og þau hjón
bæði.
Sorgin gleymir engum. Í júní 1990
lést Ingibjörg yngri dóttirin, aðeins
38 ára gömul, syrgð af öllum sem
hana þekktu. Samhugur og styrkur
fjölskyldunnar auðveldaði erfiða
tíma, einkum Fúsi „án hans hefði ég
aldrei komist í gegnum þetta allt
saman“, sagði Auðbjörg. Sumarið
1999 voru þau í heimsókn í Húna-
þingi í nokkra daga og bar fundum
okkar saman með kunningjum að
austan, þar sem þau voru í glöðum
hópi vina sinna, hlátur og gaman-
semi í fyrirrúmi. Þegar ég hugsa til
baka til þessa tíma leið henni vel,
fegurð og friður yfir heimabyggð
hennar er hún kvaddi þar í hinsta
sinn. Á kveðjustund er margs að
minnast, söknuður, jafnframt þakk-
læti til elsku Auðbjargar, fyrir allt
sem hún gaf okkur, samferðafólki
sínu.
Hver lítil stjarna, sem lýsir og hrapar,
er ljóð, sem himinninn sjálfur skapar.
Hvert lítið blóm, sem ljósinu safnar,
er ljóð um kjarnann, sem vex og dafnar.
Hvert lítið orð, sem lífinu fagnar,
er ljóð við sönginn, sem aldrei þagnar.
(Davíð Stefánsson.)
Einlægar samúðarkveðjur til
Fúsa, barna þeirra og fjölskyldna,
svo og allra ástvina. Guð blessi ykk-
ur öll.
Guðrún Jónsdóttir.
Kynni okkar hjóna af Auðbjörgu
voru góð. Þau hófust þegar þau giftu
sig Helgi og Auður Vala en milli
Auðar Völu og Auðbjargar var sterk
taug og samband þeirra náið og gjöf-
ult. Auðbjörg var kvik í fasi, glögg á
mannkosti fólks, fylgdist greinilega
vel með því sem var að gerast í
kringum hana og hafði auga með
sínu fólki.
Hún var fulltrúi þeirrar kynslóðar
í landinu sem hefur frá mörgu að
segja og miklu að miðla um reynslu
sína og þau gildi sem gefast best í
samskiptum fólks. Þessu miðlaði
Auðbjörg hiklaust og þess njóta nú
þeir sem hún umgekkst og hafði
samskipti við. Sá sem kynnist slíku
fólki verður að ríkari.
Auðbjörg var höfðingi heim að
sækja og gott að koma til hennar og
Sigfúsar. Það var gaman að hitta
þau hjónin þegar þau buðu öllum til
sín í grillveislu í garðinum daginn
fyrir brúðkaup Auðar og Helga. Það
AUÐBJÖRG
ÁMUNDADÓTTIR
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett.
Birting afmælis- og
minningargreina
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.