Morgunblaðið - 25.04.2001, Page 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 25. APRÍL 2001 47
Vaktu minn Jesú, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér,
sálin vaki þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
Mín kæra góða mágkona, Svana
Einarsdóttir, kvaddi jarðlífið 14.
apríl sl. Kveðjustundinni fylgir sár
söknuður. En samfara því fylgja all-
ar góðu og hugljúfu minningarnar,
sem geymdar eru í fylgsnum hug-
ans. Þá er gott að njóta þeirra og
hugleiða.
Svana var sanntrúuð kona, sem
vildi aldrei hlusta á níð um aðra.
Hún átti þýska foreldra og fæddist í
Þýskalandi 18. nóvember 1921, og
ólst þar upp. Hún upplifði allar
hörmungar stríðsáranna; svo þegar
SVANA
EINARSDÓTTIR
✝ Svana Einars-dóttir fæddist í
Þýskalandi 18. nóv-
ember 1921. Hún lést
í Landspítalanum í
Fossvogi hinn 14.
apríl síðastliðinn.
Eiginmaður Svönu
var Guðmundur Ein-
arsson, f. 29. október
1907, d. 18. septem-
ber 1988 en hann átti
sex börn áður. Þau
bjuggu lengst af í
Reykjavík.
Útför Svönu fer
fram frá Fossvogs-
kapellu í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
friður komst á var allt í
rúst. Matur af skorn-
um skammti og enginn
sem gat gefið upplýs-
ingar um fjölskyldur
eða ættingja.
Á þessum árum
vantaði fólk við land-
búnaðarstörf hér á
landi, sérstaklega kon-
ur, sem gátu unnið
bæði inni á heimilun-
um og við heyskapinn.
Svo var það að þýsk-
um stúlkum stóð til
boða að koma hingað
til lands og vinna á
sveitaheimilum víðsvegar um land-
ið. Fjöldi af þýskum stúlkum kom
hingað og þáði þetta atvinnuboð, og
reyndust þær góðir starfskraftar.
Margar af þessum stúlkum ílent-
ust hér. Svana mágkona mín var ein
af þessum stúlkum, hún varð seinni
kona Guðmundar bróður míns og
var honum góður og traustur föru-
nautur. Hún lagði heimili þeirra lið
með því að vera útivinnandi hús-
móðir.
Heimili Guðmundar og Svönu bar
vott um snyrtimennsku húsmóður-
innar. Allt var hreint og hver hlutur
á sínum stað. Það var gaman að
koma á heimilið þeirra í Meðalholti
3. Guðmundur spilaði bæði á orgel
og harmonikku á meðan Svana bar
fyrir gestina kaffi og höfðinglegt
meðlæti.
Árin liðu og Svana hætti að vinna,
var hún kvödd af vinnuveitanda sín-
um með þakklæti fyrir trúmennsku
og dugnað í starfi.
Ég spurði Svönu einu sinni um
hennar fyrra skírnarnafn. Hún
svaraði: Mitt löglega nafn er Svana
Einarsdóttir, ég er líka íslenskur
ríkisborgari sem mér þykir vænst
um af öllu sem ég á.
Ég þakka Svönu fyrir allar okkar
samverustundir og kveð hana með
orðum frelsarans.
Jesús sagði: Ég lifi og þér munuð
lifa.
Sigrún Einarsdóttir.
Elsku Svana vinkona mín. Hjarta
mitt er fullt af þakklæti fyrir þá
Guðs gjöf að hafa fengið að kynnast
þér og allri þeirri hlýju sem fylgdi.
Þú varst svo góð og skilningsrík
kona, enda varst þú búin að lenda í
miklum þjáningum og sorgum og
gleði.
Við áttum góðar stundir saman,
stundir sem aldrei gleymast. Þú
fórst í þína hinstu ferð 14. apríl sl.,
en ekki í ferðina til Hveragerðis
með orlofsnefnd húsmæðra, sem við
hlökkuðum svo til að fara í 29. apríl.
En enginn veit hvenær kallið kem-
ur. Mér finnst vænt um að hafa ver-
ið hjá þér síðustu stundina þína. Þér
varð að ósk þinni, þú þurftir ekki að
þjást lengi áður en þú kvaddir.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Blessuð sé minning þín, elsku
vinkona.
Álfheiður.

 


&




!!67&..77*!
#  
+ '$
8
# $


   
' 
$ 
 

  
"  # 

 
 
)
(*   

+,
 
 
!,,
+ ( $
3'$%+   '' . 9%
1 0
3%+   ''
& %+   $%1  ''
': 
%+   ; # ' ''


4'+%+   ''  %

  

0  0
0  0  0%
-&

<;(;-!3!*7&-.77*!
=
# "#
 =
$ ' ,="#
> '=
 
  
.
  
 
+
  
"  # 
 /
 3'
=#$   

  ''


=#$ 
3'#  $  ''
'#,)0
  ' %

 
&


 
&
 &

 
0
 1 1 

 !.
!5
(!7(*.77*!

 0 
 )' 


3 
4
 

   
 
*    

 5
 
 
!,,

$'%(  '' ? "& ; 0'
+ ? " 3' =   
'' $ >  ; 0'

'*
& =
!   ) 4 '' & 

3'%(  3'$%1
 ''
,3'$(  ''
 
(  '' + @%#  
+ "
#
(  '' & 0%'
( 
#&    
 ''

  %
6
2
&
 

& 



&2!
(&..77*!
3 ))
ABC
!"# $



7
# 

 
 

0 30
8

 




1

9 11   &  >4' '
 $=

# 

, '
 0  0
0  0  0%

 







%  0 'CD
!"# $
 
+
  
"  # 
 
 /
  

4'1' 
" '#,)E'
=# " %
Það eru þung skref
stigin þegar Hilmar
bróðir minn er borinn
til grafar, rúmum mán-
uði eftir veisluhöld á
sextugsafmæli hans.
Svo skjót brottför kemur miklu
róti á hugann, minningar kvikna og
söknuðurinn sækir að.
Við áttum okkar stundir saman í
æsku og á fullorðinsárum, það eru
mikil verðmæti í góðum bróður alla
tíð og ég skynja það sterklega þegar
ég reyni að setja saman kveðju á
erfiðri stundu.
Sem smá gutti fann ég að það var
visst öryggi falið í því að eiga stóran
bróður í bakhöndinni þegar ósætti
kom upp í strákastóðinu sem ólst
upp í Sörlaskjólinu og Faxaskjólinu.
Það var eins og að geta sagt að
pabbi minn sé lögga að eiga hann að.
Það reyndi ekki á það en gat verið
fyrirbyggjandi.
Hilmar var hagur í höndum strax
í æsku. Ég dáðist að leikni hans þeg-
ar allir strákar í Skjólunum smíðuðu
sér boga og tálguðu örvar af miklum
áhuga. Fyrirmyndirnar sóttar í bíó-
myndir þar sem indíánar og Hrói
höttur sýndu listir sínar. Boginn
hans Hilmars dró svo langt að örv-
arnar týndust. Það var flottast.
Kassabílar og kofabyggingar til-
heyrðu hinu daglega lífi, dúfnarækt
var ómissandi á stundum, áhuga-
málin komu og fóru, oft uppnefnd
sem dellur.
Hilmar fór að keyra bíl um leið og
aldur leyfði en til eru óstaðfestar
sögur um að bílar hafi ekið um við
kartöflugarða þar sem enginn sást
ökumaðurinn og grunaði ýmsa að
það væri vegna smæðar hans að
hann sást ekki nema vel væri að-
gætt.
Seinna birtist leikni hans í bíla-
HILMAR
HEIÐDAL
✝ Hilmar Heiðdalfæddist í Reykja-
vík 2. mars 1941.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 7. apríl síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Breið-
holtskirkju 17. apríl.
viðgerðum þegar hann
og Geiri Torfa, Diddi,
Ari, Offi, Jón o.fl.
gerðu upp gamla hert-
rukka, Dods Vípon
eins og þeir voru
nefndir upp á íslensku,
til þess að komast í
öræfaferðir. Það var
legið undir bílunum og
gert við fram á brott-
fararstund og mikið
starf að halda þeim
gangandi í erfiðum
ferðum þegar öxull
vildi brotna fjarri
mannabyggðum. Bestu
minningarnar tengjast ferðalögum
um hálendi Íslands þegar ég og mín
fjölskylda ferðuðumst með Hilmari
og Hrefnu. Hvergi var ég öruggari í
öræfaferðum en í bíl hjá honum.
Fleiri hafa sagt sömu sögu. Þolin-
mæði hans takmarkalaus, hugsað
fyrir öllu og akstur yfir ólgandi jök-
ulár framkvæmdur af yfirvegun og
öryggi. Ökuleikni Hilmars kom „í
beinan karllegg“ frá pabba okkar
sem keyrði um landið þvert og endi-
langt í embættiserindum. Við Hilm-
ar sýndum bílum hans mikinn áhuga
og sátum stoltir í De Soto og Merc-
ury lúxuskerrum sem dúuðu eins og
títt var á árum varahlutaskorts og
skömmtunar.
Bílarnir hans Hilmars urðu marg-
ir og margvíslegir, áðurnefndir Ví-
ponar, frambyggður Rússajeppi,
Ford og síðast 25 ára gamall Uni-
mog. Hilmar smíðaði forláta hús á
hann og margar ferðir farnar í Þórs-
mörk, Lónsöræfi, Emstrur og víðar.
Allar þessar góðu minningar ylja
mér nú þegar ég að leiðarlokum
kveð bróður minn með söknuði og
hugsa til Hrefnu, Dagnýjar, Kára,
Björns Þórs og fjölskyldnanna sem
geyma minninguna um góðan
dreng.
Hjálmtýr Heiðdal.
Það er erfitt að vera langt í burtu
þegar fjölskyldumeðlimur kveður
þennan heim. Það minnsta sem ég
get gert er að hripa niður nokkur
orð og hugsa til allra heima sem
hafa misst svo mikið. Undanfarið
hef ég hugsað mikið til Hilmars
frænda eftir að ég frétti að hann
væri veikur. Ég settist upp á þak,
horfði til tunglsins og reyndi að
senda honum hugskeyti og láta hann
vita að ég hugsaði til hans. Kannski
hafa þau komist til skila, ég veit það
ekki. Þegar ég hugsa um Hilmar
frænda minn koma mér alltaf í hug
stórir bílar, snjósleðar, útilegugræj-
ur og einstaklega skemmtilegur
hlátur sem kom mér alltaf til að
brosa. Rólegur maður og mér virtist
ekkert geta komið honum úr jafn-
vægi. Ég veit að þegar ég vann með
Hilmari frænda talaði samstarfsfólk
hans einstaklega vel um hann,
kannski voru það rólegheitin sem ég
upplifði í kringum hann, kannski var
það hláturinn. Ég rakst oft á hann á
Laufásveginum þar sem ég gekk
eftir gangstéttinni og Hilmar keyrði
framhjá á vinnubílnum. Þegar hann
sá mig sendum við hvort öðru bros
en þegar hann sá mig ekki sendi ég
honum samt bros. Þó svo að við töl-
uðum kannski ekki manna mest
saman þótti mér alltaf vænt um að
sjá hann þó ekki væri nema í nokkr-
ar sekúndur þegar hann keyrði hjá.
Þessi litlu augnablik koma ekki
aftur, en ég geymi þau í hjartanu
mínu ásamt minningunni um hlát-
urinn hans Hilmars frænda. Á
kvöldin horfi ég til tunglsins okkar
allra og segi bless í huganum.
Stundum virðist lífið vera óréttlátt,
en oft er betra að hvílast en þjást.
Amma Maja og Ásta frænka hafa
tekið vel á móti honum eins og þeim
einum var lagið. Hilmar er í góðum
höndum.
Kæra Hrefna, Björn Þór, Kári,
Dagný og fjölskyldur, við sendum
ykkur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Megið þið eignast frið í
hjörtum ykkar vitandi að Hilmar
frændi er hættur að vera veikur.
María Hjálmtýsdóttir og
fjölskylda í Mexíkó.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.