Morgunblaðið - 06.07.2001, Side 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. JÚLÍ 2001 37
✝ GuðmundurÁmundi Jónsson
fæddist í Austurkoti
í Flóa 4. ágúst 1917.
Hann lést á heimili
sínu, Arnarsmára 2,
Kópavogi, 30. júní
síðastliðinn. For-
eldrar Guðmundar
voru hjónin Katrín
Guðmundsdóttir,
húsfreyja í Austur-
koti og síðar á
Grafarbakka, f.
27.9. 1876, d. 26.12.
1956, og Jón Brynj-
ólfsson bóndi, f. 7.3.
1876 á Kaldbak, d. 18.6. 1963.
Systur Guðmundar eru: Kristín
Jónsdóttir, húsfreyja á Grafar-
bakka, f. 11.12. 1911, d. 31.3.
1995, maki Kristófer Ingimund-
arson bóndi, f. 10.8. 1903, d.
1975, og Guðrún Jónsdóttir,
húsfrú í Hafnarfirði, f. 6.3. 1913,
maki Páll Vilhjálmur Daníelsson
viðskiptafræðingur, f. 03.04.
1915. Guðmundur trúlofaðist ár-
ið 1950 Huldu K. Kristjánsdóttur
frá Ólafsvík á Snæfellsnesi, f. 14.
júní 1917, d. 18. júní 1953. For-
eldrar hennar voru Guðmunda
Eyjólfsdóttir og Kristján Vigfús-
son í Ólafsvík. Hinn 2. desember
1961 kvæntist Guðmundur Her-
dísi Guðmundsdóttur, f. 3. júlí
1920, frá Sæbóli á Ingjaldssandi.
Foreldrar hennar voru hjónin
Ingibjörg Guðmundsdóttir, f.
15.12. 1890 á Arnarstapa, Snæ-
fellsnesi, d. 22.9. 1965, og Guð-
mundur Guðmundsson, f. 12.02.
1889 á Kleifum í Seyðisfirði, d.
15.10. 1969. Börn Herdísar eru:
1) Svandís Ingibjörg Jörgensen,
f. 25.04. 1940, maki Finnur Guðni
Bernharð Þorláksson, f. 20.3.
1935, þeirra börn: a) Dagný Sæ-
f. 23.02. 1968; og Juan Manuel
Amamble Chaves Jr., f. 9.4. 1979.
5) Margrét Sigríður Jörgensen, f.
23.11. 1949, maki Bjarni Þór
Jónsson, f. 18.2. 1946, þeirra
börn eru Guðbjörg, f. 27.2. 1966,
maki Þormar Sigurjónsson, f.
19.6. 1967, þeirra börn Orri Þór,
f. 20.1. 1994 og Nökkvi Þór, f.
24.05. 2000; Jón Þór, f. 25.04.
1975, maki Halldóra Benedikts-
dóttir, f. 24.5. 1974, þeirra barn
Bjarni Þór, f. 16.4. 1997. 6)
Brynja Dagbjartsdóttir, f. 25.9.
1954, maki Þorleifur Sigurðsson,
f. 18.12. 1947, hennar barn Dag-
bjartur Finnsson, f. 15.11. 1972,
sambýliskona Helga Björg Þor-
geirsdóttir, f. 23.10. 1972, þeirra
barn Guðjón Ernst. Barn Brynju
og Þorleifs er Þorleifur, f. 29.6.
1979, sambýliskona Anna Huld
Guðmundsdóttir, f. 9.3. 1979,
þeirra barn Harpa Eir. Dætur
Þorleifs: Agnes Elsa, f. 21.8.
1967, maki Guðmundur Halldór
Halldórsson, f. 24.2. 1965, þeirra
börn Anna Kristín, f. 25.10. 1986,
Arnór, f. 6.3. 1995 og Rakel
Tara, f. 18.4. 1999; Steinunn Þor-
leifsdóttir, f. 21.12. 1971, maki
Ingólfur Kolbeinsson, f. 11.4.
1966, þeirra börn eru Gunnar
Elvar, f. 16.1. 1992, d. 19.6. 1992,
Sonja Björk, f. 6.5. 1994, og
Brynja Maren, f. 23.3. 1999. Her-
dís og Guðmundur eignuðust
einn son, Guðmund Hilmar, f.
20.10. 1962, sambýliskona hans
er Carolina Negel, f. 26.4. 1964.
Á sínum yngri árum vann Guð-
mundur á býli foreldra sinna en
snemma snerist hugur hans að
akstri og stjórn ýmissa vinnuvéla
og tækja, auk áhuga fyrir útivist
og ferðalögum. Guðmundur
starfaði í mörg sumur við jarð-
boranir og síðar við akstur vöru-
bifreiða en lengst af var hann
starfsmaður Landspítalans í
Reykjavík.
Útför Guðmundar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
björg, f. 7.2. 1958,
maki Kristinn Hann-
esson, f. 29.1. 1957,
þeirra börn eru Finn-
ur Yngvi, f. 28.2.
1979, og Guðný, f.
25.7. 1981. b) Jón
Halldór, f. 3.6. 1964,
maki Asako Ichih-
ashi, f. 3.7. 1966,
þeirra börn eru Mar-
ína Herdís, f. 11.1.
1997, og Nína Katrín,
f. 3.7. 2000. 2) Laur-
itz Constantín Jörg-
ensen, f. 7.11. 1941,
fyrrverandi maki
Sonja Einarsdóttir, f. 30.5 1942,
d. 1.9. 1982, núv. maki Marsha
Jörgensen, f. 22.11. 1939. Börn
Lárusar og Sonju eru Elín Rósa
(Jörgensen) Rimnac, f. 3.4. 1962,
maki Ronald Rimnac, f. 16.12.
1963, þeirra börn eru Rebecca
Marie, f. 14.10. 1988, Jacob, f.
25.11. 1991, og Benjamin Ronald,
f. 22.2. 1994; Lára Íris Lárusdótt-
ir, f. 15.3. 1966, sambýlismaður
Eiríkur Pétursson, f. 28.11. 1962,
hennar börn eru Sonja Rós Jörg-
ensen, f. 24.4. 1985, Dustin Keith
Hines, f. 6.11. 1989, og Sara Jane
Hines, f. 1.12. 1991; Einar Ben
Jörgensen, f. 21.05. 1974, sam-
býliskona Michelle. 3) Vilhelm
Jörgensen, f. 13.11. 1942, d. 4.2.
1944. 4) Dagmar Vilhelmína
Jörgensen, f. 12.4. 1946, maki Ju-
an Manuel Amamble Chaves, f.
11.3. 1942, þeirra börn eru
Donna Lola Chaves, f. 26.01.
1962, hennar börn eru Domingo
R. Padilla, f. 6.2. 1981, og Christ-
al Padilla, f. 30.9. 1986; Tony
John Chaves, f. 12.2. 1963, d. 4.9.
1995; Manuel Joe Chaves, f. 10.7.
1964; David Vaughn Chaves, f.
18.4. 1966; Victoria Ann Chaves,
Einhvern veginn hef ég lengi talið
mig undirbúinn fyrir þennan dag,
faðir minn hefur átt við erfiða heilsu
að stríða í nokkurn tíma, en þegar
stundin kemur áttar maður sig á því
að það er í raun ekkert sem getur
virkilega undirbúið mann fyrir þessi
tímamót. Í dag kveð ég með hryggð í
huga minn elskulega föður sem hefur
verið mér til stuðnings og trausts og
alltaf verið til staðar þegar ég hef
þarfnast hans. Hann var einlægur
maður og rólegur. Ég held að hans
mesta ástríða hafi verið bókalestur.
Ein saga af honum sem er mér minn-
isstæð gerðist á æskuárum hans í
Hraungerðishreppi. Eitthvað fyrir
fermingaraldur tók hann upp á því að
mæta til sérhverrar messu í Hruna-
kirkju. Hann hafði ekki verið þekkt-
ur fyrir sérlegan trúaráhuga og
undruðust margir hans tíðu kirkju-
ferðir. Hin raunverulega ástæða
þessara ferðalaga reyndist raunar
vera bókasafn sveitarinnar sem var
staðsett uppi á lofti kirkjunnar.
Kunni faðir minn ekki við að fara til
kirkju með þeim tilgangi einum að ná
sér í nýtt lestrarefni og þótti réttara
að fara til guðsþjónustu í leiðinni.
Mér hefur oft þótt að ásamt lestr-
aráhuga komi hans sterka skyldu-
rækni hér glöggt fram.
Nokkru eftir fermingu fluttist fjöl-
skylda hans til Grafarbakka. Guð-
mundur var mjög áhugasamur um
vélar og vinnutæki og menntaði sig í
þessum efnum. Um skeið kenndi
hann viðhald og umgang vinnuvéla
við Bændaskólann á Hvanneyri.
Hann vann einnig um árabil sem
verkstjóri við boranir í Krísuvík og á
Keflavíkurflugvelli.
Árið 1950 trúlofaðist faðir minn
Huldu K. Kristjánsdóttur og bjuggu
þau fyrst í stað í Hafnarfirði en flutt-
ust skömmu síðar til Reykjavíkur.
Sambúð þeirra varð skammvinn, árið
1953 lést Hulda af heilablóðfalli. Það
var ekki háttur föður míns að tala
mikið um sína hagi eða lífshlaup og
hann minntist aldrei á þennan ör-
lagaríka atburð í lífi sínu við mig.
Nokkrum árum síðar kynntist hann
móður minni, Herdísi Guðmunds-
dóttur, og gekk hennar börnum frá
fyrra hjónabandi í föðurstað. Um
svipað leyti hóf hann störf við Land-
spítalann þar sem hann vann í 23 ár
samfleytt.
Faðir minn var einn af þeim mönn-
um sem koma sífellt á óvart með vitn-
eskju sinni. Hann var endalaus
brunnur fróðleiks um sveitir landsins
og áhugasamur um flesta hluti. Sem
barn í Kópavogi man ég eftir tíðum
heimsóknum hans í bókasafnið.
Kirkjuferðum hafði þá heldur fækk-
að, enda ekkert bókasafn við Kópa-
vogskirkju. Mér hefur oft verið hugs-
að til þess hvort faðir minn hefði ekki
þráð að geta notið lengri menntunar
en þeirrar einu sem hann hlaut við
barnaskólann í Hraungerðishreppi.
Síðustu árin hef ég búið erlendis
og hefur samband okkar feðganna
verið bundið við símtöl og árlegar
heimsóknir. Vitneskja um að sérhver
samverustund gæti verið sú síðasta
er ein af þeim staðreyndum lífsins
sem best eru látnar ósagðar. Í dag er
komið að kveðjustundinni. Ég mun
ávallt minnast þín, faðir minn, sem
stórmennis og mun búa að þinni
hlýju og ást allt mitt líf.
Guðmundur Hilmar
Guðmundsson.
Elsku Guðmundur.
Mig langar til að þakka þér fyrir
öll þau ár sem við höfum fengið að
hafa þig hjá okkur. Við systkinin
misstum föður okkar árið 1951 en þið
mamma kynntust tíu árum síðar og
giftuð ykkur 2. desember 1961. Síðan
þá hefur þú gengið okkur í föðurstað
og hugsað um okkur eins og við vær-
um þín eigin börn. Það var mikil
gæfa fyrir okkur Svandísi, Lárus,
Dagmar og Brynju. Í þau 40 ár sem
við höfum verið saman varst þú okk-
ur sem góður faðir, afi og langafi
barna og barnabarna okkar. Við eig-
um öll eftir að sakna þínen þær góðu
minningar sem við eigum munu vera
í hjarta okkar og hlýja okkur um
ókomna tíð, vitandi það að þú ert
kominn á mun betri stað í annan
heim þar sem við munum öll hittast
síðar. Systur mínar sem nú eru
erlendis, þær Dagmar, sem býr í
Albuquerque í New Mexico, og
Brynja, sem er á ferðalagi í Banda-
ríkjunum, biðja fyrir góðar kveðjur
með innilegu þakklæti fyrir allt. Það
er alltaf erfitt að kveðja og ekki síst
þegar farið er yfir móðuna miklu.
Guðmundur minn, við þökkum þér af
alhug allt það sem þú gerðir fyrir
okkur og fyrir það yndislega heimili
sem þið mamma bjugguð okkur, þar
sem ætíð ríkti friður og kærleikur til
okkar allra.
Ég ætla að enda þessa kveðju til
þín á bæninni „Í hendi Guðs“.
Drottinn minn og Guð minn, þú
gefur lífið og þú einn getur tekið það
aftur. Þú hylur það eitt andartak í
leyndardómi dauðans til að lyfta því
upp í ljósið bjarta sem eilífu lífi til ei-
lífrar gleði með þér.
Lít í náð til mín í sorg minni og
söknuði. Lauga sorg mina friði þín-
um og blessa minningarnar, jafnt
þær björtu og þær sáru. Lát mig
treysta því að öll börn þín séu óhult
hjá þér. Í Jesú nafni. Amen.
Margrét Sigríður Jörgensen.
Margar góðar stundir höfum ég og
fjölskylda mín átt með honum Guð-
mundi afa.
Ég var lítil stelpa er amma kynnt-
ist honum en hlýjar og góðar minn-
ingar geymi ég um hann.
Í gamla daga í sveitinni var spenn-
andi að vita af því að afi og amma
væru að koma frá Kópavogi með litla
soninn þeirra, Guðmund Hilmar. Oft
fórum við suður í heimsókn en þá var
gist hjá afa og ömmu. Hjá lítilli
stelpu var þetta spennandi og gaman
að koma á heimili þeirra. Afi var
hljóðlátur, hlýr og traustur maður og
vann mikið. Seinna kynntist ég hon-
um betur. Á yngri árum ferðaðist
hann mikið um landið ýmist við vinnu
eða ferðalög. Hann var fróður um
landið og hafði gaman af að segja frá
hinum ýmsu stöðum og reynslu er
hann hafði upplifað. Það var gaman
að hlusta á frásögn hans. Hann var
áhugamaður um gróður og hafði sér-
stakt dálæti á blómum. Það var ein-
mitt það sem hann var að undirbúa,
að koma blómunum fyrir rétt áður en
hann kvaddi á þessum sólríka laug-
ardegi. Afi og amma stóðu mjög vel
saman. Þau ræddu mikið um menn
og málefni, ferðalög og annað, bæði í
nútíð og þátíð. Það var því oft líflegt
og gaman að heimsækja þau. Þau
stóðu saman í því að gera sem mest
hlutina sjálf og undraðist maður oft
dugnaðinn í þeim. Fyrir tveimur ár-
um keyptu þau íbúð sem er mjög fal-
leg og hlýleg eins og heimili þeirra
hefur alltaf verið. Afi var eins og
stráklingur að standa í þessu. Auð-
vitað fengu þau hjálparhönd en
þeirra lífsstíll var að bjarga sér sem
mest sjálf. Oft dáðumst við yngra
fólkið að dugnaði þeirra og hafa
börnin mín sagt: „Langafi og
langamma, þau eru alveg ótrúleg.“
Fyrir stuttu dvöldu þau í Skálholti
í viku með fólki á þeirra reki og höfðu
mikla ánægju af. Amma mín, ég veit
að þær minningar eiga eftir að ylja
þér og vonandi hjálpa þér og styrkja.
Ég er þakklát fyrir þær stundir sem
ég og fjölskylda mín höfum átt með
ykkur afa.
Dagný og Kristinn.
Elsku afi. Nú ertu kominn á nýjan
og betri stað þar sem sólin skín alla
daga eins og daginn sem þú fórst frá
okkur.
Við munum aldrei gleyma öllum
góðu stundunum sem við áttum sam-
an eins og á aðfangadag þegar við
komum í heimsókn með jólapakkana.
Þá var alltaf spjallað um heima og
geima, þú sagðir okkur alls konar
sögur af þér frá því að þú varst ungur
og sagðir okkur frá því hvernig lífið
var í þá daga. Þú hafðir óteljandi sög-
ur að segja og alltaf var jafn gaman
að heyra þær. Núna munum við varð-
veita þær góðu minningar sem við
höfum átt með þér og ömmu í hjarta
okkar. Megi Guð blessa þig.
Elsku amma, megi Guð gefa þér
styrk eftir þennan stóra missi. Við
vitum að afi er hjá þér öllum stund-
um.
Ykkar barnabarnabörn,
Finnur og Guðný.
Guðmundur Jónsson lést 30. júní
sl. tæplega 84 ára að aldri. Hann var
mágur minn og alla tíð góður og
traustur vinur. Guðmundur var einn
þeirra hógværu manna sem gekk
lífsveg sinn föstum og öruggum
skrefum. Vegvísar hans voru prúð-
mennska, skyldurækni, hjálpsemi og
umhyggja. Hann vann störf sín af al-
úð og samviskusemi og kappkostaði
að skila vönduðu og vel unnu verki.
Hann var trúr í smáu sem stóru.
Guðmundur var því eftirsóttur til
starfa af þeim sem hann þekktu.
Aldrei heyrði ég á hann hallað og
hann var vandur að virðingu sinni.
Guðmundur stóð strauminn í blíðu og
stríðu og lét ekkert víkja sér af réttri
leið.
Guðmundur var fæddur og uppal-
inn í sveit. Hann vann því við land-
búnaðarstörf frá barnsaldri. Síðan
vann hann almenn störf á vinnu-
markaðnum, m.a. í nokkur ár við
jarðboranir. Árið 1961 réðst hann til
Landspítalans og vann þar uns hann
lét af störfum vegna aldurs. Alls
staðar reyndist hann dugmikill og
trúr starfsmaður sem hægt var að
treysta.
Guðmundur var minnugur og fróð-
ur mjög um land og þjóð. Hann las
mikið og hafði mjög gaman af ætt-
fræði og kunni skil á fjölda fólks.
Guðmundur hóf sambúð með Huldu
Kristjánsdóttur en hún lést eftir
stutta samveru. Mikil umskipti urðu í
lífi Guðmundar þegar hann giftist
eftirlifandi konu sinni, Herdísi Guð-
mundsdóttur frá Sæbóli á Ingjalds-
sandi. Börnum hennar reyndist hann
góður og umhyggjusamur og var það
gagnkvæmt. Og það var mikil gleði
þegar þeim hjónum fæddist sonur og
hans eigið bættist í hópinn. Ástrík og
samhent fjölskylda var mikið til að
lifa fyrir. Þau hjónin byrjuðu búskap
sinn í Reykjavík en keyptu sér fljót-
lega íbúð í Kópavogi og hefur bærinn
verið þeirra byggðarlag. Heimilið
var fallegt, vel búið og blómum prýtt.
Utanhúss var fallegur vel hirtur
garður en Guðmundur hafði mikla
ánægju af því að rækta blóm og hlúa
að þeim.
Þau hjónin fluttu í litla íbúð þegar
aldur færðist yfir en fannst of þröngt
um sig og keyptu núverandi íbúð að
Arnarsmára 2. Þar var haldið áfram
að laga og bæta innanhúss og utan,
bílskúr var byggður og nú síðustu
ævidagana var Guðmundur að girða
blett fyrir framan húsið sem tilheyrði
íbúðinni og koma þar til gróðri.
Þessu verki var lokið.
Það var ekki aðeins ánægjulegt að
koma inn á fallegt heimili þeirra
ágætu hjóna heldur var gestrisnin
frábær og alúðin og hlýjan ýtti
amstri hversdagsleikans til hliðar.
Það var notalegt að heimsækja þau.
Við vissum að Guðmundur gekk
ekki heill til skógar. Hann vissi það
líka en hann kvartaði ekki.
Við söknum góðs manns og vinar
og biðjum honum blessunar guðs á
nýjum vegum. Herdísi og fjölskyldu
flytjum við innilegar samúðarkveðj-
ur.
Páll V. Daníelsson.
GUÐMUNDUR
ÁMUNDI JÓNSSON
vel lesin og snögg til svars. Ég velti
því oft fyrir mér hvaða ævistarf hún
hefði valið sér ef hún hefði fæðst
nokkrum áratugum síðar þegar
langskólanám kvenna var orðið að
sjálfsögðum hlut. Henni hefði fátt
verið ofvaxið. Þótt það liggi fyrir
okkur öllum að deyja er það æði mis-
jafnt hvernig lokabaráttan verður.
Steingerður fékk að vita það fyrir
rúmum tveimur árum að hún ætti
ekki langt eftir. Ég hef fylgst með
því, að hluta til úr fjarlægð og að
hluta til í nálægð, hvernig hún nýtti
þann tíma sem hún átti eftir. „Þetta
var góður dagur,“ sagði hún gjarnan
að kvöldi ef hún hafði verið þrauta-
lítil og getað notið þess að vera með
sínu fólki. Það var sárt að sjá hvernig
sjúkdómurinn herti tökin en hún var
nógu sterk til þess að nota tímann til
hins ýtrasta.
Ég hef fylgst með því hvernig
æskuvinkona mín, Svava, hefur stutt
mömmu sína þetta síðasta tímabil.
Ég man fyrst eftir Svövu í hlutverki
engils í Gullna hliðinu eftir Davíð
Stefánsson, á sviðinu í gamla Sam-
komuhúsinu á Akureyri. Mér þótti
hún ekki dæmigerður engill. Hún
var of stórvaxin í hlutverkið. Núna,
næstum hálfri öld seinna, finnst mér
hún passa í hlutverkið sem vernd-
arengill. Hún hefur verið vakin og
sofin í því að gera líf mömmu sinnar
eins innihaldsríkt og mögulegt var.
Hún sat við hliðina á Steingerði þeg-
ar hún kvaddi. Það var engin tilvilj-
un. Það er góður vitnisburður um
móður að hafa alið upp svo góða dótt-
ur og heilsteypta manneskju sem
Svava er og var. Tíminn flýgur. Mér
finnst svo stutt síðan ég var fasta-
gestur á æskuheimili Svövu. Í hvert
skipti sem ég geng Skólastíginn á
Akureyri hugsa ég til fjölskyldunn-
ar. Skólastígur 13 tilheyrir þessari
fjölskyldu þótt hún sé löngu flutt
þaðan. Öll mín skólaár á Akureyri
var þetta hús nokkurs konar vin á
Brekkunni, þar sem ég var alltaf vel-
komin. Síðustu árin bjó Steingerður í
Munkaþverárstræti. Ég heimsótti
hana þar í vetur, í snjókomu og norð-
angarra. Ég var að koma úr inn-
kaupaleiðangri með litla ömmu-
stelpu. Ég var að kaupa handa henni
þríhjól. Við stóðum á tröppunum,
veðurbarðar og glaðar. Steingerður
kom til dyra. Hún faðmaði mig eins
og henni einni var lagið. Ég sá að
henni var brugðið. En augun voru
þau sömu. Hún var með augu ungrar
stúlku. Við horfðum hvor á aðra. Ég
vissi að við vorum að kveðjast í síð-
asta sinn. Ég held að hún hafi vitað
það líka. Ég barðist áfram í snjónum
með barn og hjól. Svona er víst lífið.
Það geysist áfram. Kynslóðir koma
og kynslóðir fara. Kynslóðin á undan
okkur er smám saman að hverfa og
við sem fæddumst um miðja síðustu
öld erum að taka við því ábyrgðar-
mikla hlutverki að vera afar og ömm-
ur – elsta kynslóðin. Svava er nú orð-
in höfuð sinnar fjölskyldu. Ég veit að
hún axlar það hlutverk með sóma.
Elsku Svava. Ég samhryggist þér og
þínum systkinum, börnum og barna-
börnum. Yngvar, Þorleifur Stefán og
Héðinn hugsa til ykkar á þessari
saknaðarstund.
Sigrún Stefánsdóttir,
Kaupmannahöfn.