Morgunblaðið - 06.07.2001, Page 38

MINNINGAR
38 FÖSTUDAGUR 6. JÚLÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Skafti Krist-ófersson var
fæddur að Köldu-
kinn í Austur-Húna-
vatnssýslu hinn 14.
mars 1913. Hann lést
á Héraðssjúkrahús-
inu á Blönduósi 26.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Kristófer
Kristófersson og
Dómhildur Símonía
Jóhannsdóttir.
Skafti átti tvö syst-
kini, Jóhann Sverri,
f. 3.3. 1921, d.
9.12.1995, og Jónu, f. 20.4. 1918.
Kona Skafta var Helga María
Ólafsdóttir, f. 10.7. 1915, d. 10.8.
1982. Börn þeirra eru: 1) Sigríður
Svanhildur, f. 6.9. 1939, gift Þor-
birni Sigurðssyni,
þau eiga tvær dæt-
ur. 2) Ingimar, f.
12.10. 1940, kvænt-
ur Jósefínu Hrafn-
hildi Pálmadóttur
og eiga þau fjögur
börn og sex barna-
börn. 3) Sverrir, f.
25.5. 1942. 4) Ólafur,
f. 17.12. 1951,
kvæntur May-Helen.
Hann á tvö börn frá
fyrra hjónabandi og
eitt barnabarn. 5)
Flosi, f. 6.11. 1961.
Hann á tvö börn með
Guðnýju Sigurgeirsdóttur og eitt
barnabarn. Þau skildu.
Útför Skafta fer fram frá
Blönduóskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Afi í Hnjúkahlíð er farinn frá okk-
ur. Sú kalda staðreynd blasti við okk-
ur þennan fallega dag júnímánaðar.
Minningarnar hrannast upp því
margt skemmtilegt hefur á dagana
drifið. Ég man aldrei eftir afa nema
sem bónda.
Þá var hann með stórt fjárbú, kýr,
hross og hænur. Afi var við búskap-
inn allan daginn því honum féll aldrei
verk úr hendi. Mér fannst kindurnar
hans afa alveg sérstaklega fallegar
vegna þess að litirnir voru svo marg-
ir. Þær voru margar golsóttar og mó-
rauðar. Ég fékk hana Móru mína frá
ömmu og afa þegar ég fæddist. Hæn-
urnar voru margar og afi seldi eggin í
Verslunina Vísi á Blönduósi. Oft vor-
um við systkinin með afa að tína egg-
in í stóru járnfötuna og fórum með
þau inn í eldhús til ömmu og þau voru
þvegin og sett í bakka. Ég man hvað
ég skammaðist mín mikið ef ég braut
eitthvað. Svo fór afi á Blönduós á
Willis-jeppanum sínum.
Við krakkarnir fengum oft að
hjálpa til við heyskapinn og var þá oft
glatt á hjalla. Þegar baggarnir voru
komnir í hlöðu var farið í kaffi. Maður
kom aldrei að tómu eldhúsi hjá ömmu
en ekkert jafnaðist á við pönnukök-
urnar og lummurnar hennar ömmu
með ískaldri mjólk. Við Pálmi Þór
bróðir fórum oft uppeftir þegar
mamma og pabbi nýttu tún í Hnjúka-
hlíð og fengum eitthvað gott.
Sumarið 1982 breyttist margt. Afi
missti ömmu og ári síðar fluttist hann
að Hnitbjörgum á Blönduósi. Hann
kom sér vel fyrir með allt það nauð-
synlegasta í kringum sig og honum
leið vel. Hann hafði góðan félagsskap
og þá sérstaklega af Hallgrími frá
Helgavatni en hann leit við daglega.
Afi fór í bíltúr dag hvern og kom þá
oft í Árholt í kaffi eða keyrði fram að
flugvelli og horfði upp að Hnjúkahlíð.
Hann hafði gaman af að ferðast og
fór eitt sinn til Færeyja. Sú ferð var
honum örugglega ógleymanleg.
Þegar ég fór til Reykjavíkur í
skóla kom ég alltaf heim einu sinni til
tvisvar í mánuði. Þá fór ég alltaf í
heimsókn til afa þótt tíminn væri oft
naumur. Þessar heimsóknir eru mér
mikils virði í dag því við spjölluðum
margt saman og gerðum að gamni
okkar. Rétt fyrir jólin 1997 veiktist
afi og varð aldrei sá sami eftir það.
Samt var alltaf stutt í glettnina og
svörin hafði hann alltaf á reiðum
höndum. Hann hafði gaman af því
þegar langömmubörnin komu í heim-
sókn og hann gaf öllum nammi.
Hrafnhildur mín fór oft með malt og
appelsín og fékk sér með langafa sín-
um. Yngri dóttur mína skírði ég
Helgu Maríu í höfuðið á ömmu og ég
sá á afa að hann var ánægður með
það. Ég var hjá afa hans síðustu
stundir ásamt Helgu Björgu systur
minn og Stellu frænku og ég veit að
amma hefur beðið hans með hlýjan
faðminn.
Elsku afi, ég þakka þér fyrir allt.
Þín,
Dómhildur Jóna.
Jæja, kæri afi, nú ertu farinn,
elsku kallinn minn. Ég er nú ekki
mjög döpur heldur sátt, því þú varst
orðinn svo veikur. Ég trúi líka að þú
sért sáttur núna. Ég kom til þín síð-
ast um páskana í fyrra. Þá kynnti ég
þig fyrir unnusta mínum. Nú er liðið
rúmt ár og hann er nú búinn að gefa
mér lítinn strák. Mér finnst tíma-
setningin mjög sérstök, því Gunnar
Flosi fæddist á afmælisdaginn þinn,
14. marz, þinn síðasta afmælisdag.
Mér fannst rosalega erfitt í þessari
síðustu heimsókn, því þú varst orðinn
svo veikur. Þú varst mjög óskýr-
mæltur og átti ég mjög erfitt með að
skilja þig. Ég þurfti að taka á honum
stóra mínum því tárin voru allan tím-
an handan við hornið. Þú lást bara í
rúminu þínu og hreyfðir þig mjög lít-
ið. Þetta var svo skrítið, því þú hefur
alltaf verið svo hress og fullur af lífi.
Alltaf þegar við komum norður til þín
að Hnitbjörgum, þá varstu svo glað-
ur í bragði og mikið að grínast. Þið
pabbi töluðuð alltaf um hinn og þenn-
an og ekki vissi ég hverjir þeir voru,
en mér var alveg sama, það var alltaf
gaman að hlusta. Þú varst líka gjaf-
mildur, iðulega með Mackintoshið á
lofti. Nú eru komin tæp 20 ár síðan
amma var borin til grafar. Þá var ég
tæplega 3ja ára, en ég man samt eftir
því, þó ég hafi ekki vitað hvað um var
að vera. Ein frænka mín úr Reykja-
vík var fengin með til að passa mig
meðan allir fóru í jarðarförina. Við
vorum á meðan í Hnjúkahlíð og fór-
um í berjamó. Ég man alltaf eftir
þessu því það komst köngulló í berja-
fötuna. Nú eru liðin 20 ár og nú er ég
orðin mamma. Ótrúlegt hvað tíminn
líður, ekki finnst mér svo langt síðan
ég lék mér að rauða bílnum og ljón-
inu á Hnitbjörgum. Mér finnst afar
leiðinlegt að Gunnar Flosi fékk ekki
tækifæri til að hitta þig, en ég veit að
þú fylgist með honum. Ég hlakka svo
til þegar hann verður eldri og við för-
um með hann norður og sýnum hon-
um Blönduós, þennan fallega bæ sem
á stóran hlut í mínu hjarta. Auðvitað
sýni ég honum Hnjúkahlíð, æsku-
stöðvar pabba. Alltaf þegar ég fer
norður keyri ég að Hnjúkahlíð, því
mér þykir svo vænt um þennan bæ.
Þegar ég var yngri langaði mig alltaf
að flytja þangað. Jæja elsku afi, nú er
kominn tími að kveðja. Ég þakka þér
innilega fyrir allar góðu stundirnar á
þessum 23 árum sem ég var svo
heppin að eiga þig fyrir afa. Mundu
að mér þykir rosa vænt um þig. Skil-
aðu kærri kveðju til ömmu og allra
hinna, þín sonardóttir,
Helga Sigríður Flosadóttir.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margt að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku afi, með þessum orðum vil
ég kveðja þig og þakka þér dýrmæta
samveru. Nú líður þér vel, laus við
allar þjáningar og kominn til ömmu.
Við þökkum fyrir ástúð alla
indæl minning lifir kær,
núna mátt þú höfði halla,
við herrans brjóst er hvíldin vær.
Í sölum himins sólin skín,
við sendum kveðju upp til þín.
Hvíldu í friði, elsku afi minn, og
hafðu þökk fyrir allt. Kær kveðja,
Sigurgeir Skafti.
Elsku afi, nú eru þessi stuttu en
erfiðu veikindi að baki og þú kominn
á æðra tilverustig, þar sem örugg-
lega hefur verið vel tekið á móti þér
af ömmu Helgu, Sverri bróður þín-
um, langafa og langömmu og fleiru
góðu fólki. Síðan amma dó og ég
fluttist í burtu hef ég alltof lítið hitt
þig en alltaf fengið fréttir af þér og
þinni líðan.
En eftir lifir minningin um það
þegar ég var krakki og kom til ykkar
ömmu upp í Hnjúkahlíð. Þið amma
voruð nokkuð ólík, hún svona róleg
og dagfarsprúð á meðan þú varst
ákveðnari og skapmeiri, en allaf var
stutt í glettnina hjá þér.
Búskapurinn átti hug þinn allan og
varst þú bæði duglegur og ósérhlíf-
inn við hann alla tíð, hvort sem það
voru kindurnar, kýrnar, hænurnar,
hestarnir eða bara kettirnir og ekki
má gleyma uppáhaldshundinum þín-
um og besta vini honum Gutta.
Það var gaman að fá að vera með
þér í útiverkunum þó líklega hafi ekki
verið mikið gagn í því sem maður
gerði. Ég man enn eftir því þegar þú
komst í bæinn á jeppanum þínum
með eggin og fékkst þér kaffi og
sagðir nokkra brandara ef því var að
skipta og aldrei brást að þú notaðir
orðatiltækið þitt sem hljóðar ein-
hvern veginn svona: jam og jæja.
Það voru örugglega mikil viðbrigði
fyrir þig að fara frá Hnjúkahlíð eftir
að amma dó, þú varst orðinn slæmur
í skrokknum svo að búskapurinn var
orðinn þér erfiður.
En ég held að þér hafi líkað vel í
Hnitbjörgum innan um bæði sveit-
unga þína og annað fólk sem þú
þekktir og kynntist. Ekki varstu í
vandræðum með að umgangast fólk,
þar sem þú varst bæði hress og kátur
og gast alltaf laumað skemmtilegum
gullmolum að ef því var að skipta og
verið hrókur alls fagnaðar.
Ég kveð þig með þessum fátæk-
legu orðum og bið Guð að geyma þig.
Þín dótturdóttir
Hulda Þorbjarnardóttir.
Við komum í heimsókn til langafa
fyrir um þremur vikum og hann lék
við Helgu Maríu uppi í rúmi eins og
hann var vanur. Hann sagði að þau
væru nú alltaf falleg þessi börn með-
an þau væru svona lítil.
En einn daginn sagði mamma mér
að langafi væri dáinn. Ég skil það
ekki alveg en ég veit að hann er hjá
Guði og nú líður honum vel.
Hrafnhildur.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem.)
Kæri Skafti. Nú er komið að
kveðjustund. Þar sem það er sú síð-
asta langar mig til að þakka þér fyrir
góða samveru. Já, þú ert farinn á
braut, til bjartari og betri heim-
kynna, laus við þrautir lífsins. Mikið
held ég að þér líði vel núna, enda hef-
ur þú mátt þola erfið veikindi um
langan tíma. Núna ertu loksins kom-
inn í heimahöfn innan um vini.
Þegar ég leystur verð þrautunum frá,
þegar ég sólfagra landinu á
lifi og verð mínum lausnara hjá
það verður dásamleg dýrð handa mér.
(Lárus Halldórsson.)
Margar minningar koma upp í
hugann, enda margs að minnast.
Stundirnar sem við áttum saman í
eldhúsinu í Hnjúkahlíð hér forðum
standa þó uppúr, enda sannkallaðar
gleðistundir. Við sátum þar svo oft og
létum brandarana fjúka, bæði um
menn og málleysingja. Já, mikið gát-
um við hlegið og spjallað saman, jafnt
í gamni og alvöru þú og ég, því eins
og þú sagðir svo oft, við skildum
hvort annað. Einnig eru mér ógleym-
anleg samskipti þín og hundsins þíns,
hans Gutta. Hvernig þið komuð fram
hvorn við annan, þar var sannkölluð
vinátta og virðing á ferðinni á báða
vegu. Það var yndislegt að fylgjast
með ykkur í leik og starfi.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Kæri Skafti, ég þakka fyrir hlýju
og vináttu í minn garð alla tíð. Þótt
þú hverfir á braut mun minningin um
þig lifa. Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Megir þú hvíla í friði. Aðstandendum
öllum votta ég mína dýpstu samúð.
Kveðja,
Guðný Sigurgeirsdóttir.
SKAFTI
KRISTÓFERSSON
✝ Kristín Jóhann-esdóttir Ober-
man fæddist í
Bonthain í Celebes í
Indónesíu 26. mars
1929. Hún lést á
dvalarheimilinu
Lundi, Hellu, 28.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jóhannes
Oberman, landstjóri
Hollendinga í
Indónesíu, og Lauf-
ey Friðriksdóttir frá
Syðra-Lóni á Langa-
nesi. Kristín var
yngst fimm systkina sem öll eru
nú látin og voru Friðrik, Guðjón
Guðmundur, Foppe Pieter og
Wija Alida. Í ágúst 1954 giftist
Kristín Halldóri Briem sem nú er
látinn og átti með honum tvö
börn, þau skildu. Börn þeirra eru
Laufey, fiskverkakona á Ísafirði,
f. 29. okt. 1954, gift Flosa Jónssyni
Þuríður, húsmóðir á Selfossi, f.
20.9. 1964, gift Steinari Vilhjálms-
syni og eru börn þeirra Harpa,
Davíð og Sæþór. Pétur Ásgeir
kjötiðnaðarmaður á Hellu, f.
18.12. 1966, trúlofaður Ase Bir-
han.
Kristín ólst upp til níu ára ald-
urs í Indónesíu er hún flutti með
foreldrum sínum heim til Hol-
lands, þar sem hún gekk í skóla.
Hún kom með móður sinni fyrst til
Íslands laust fyrir stríð en var bú-
sett í Hollandi öll stríðsárin. Aftur
kom hún til Íslands 1946, þá til að
stunda nám í Reykholti og síðar í
húsmæðraskólanum á Varma-
landi. Kristín flutti alfarið til Ís-
lands 1953 og bjó fyrst í Reykja-
vík. Þar sem hún starfaði á
Landspítalanum, en fluttist að
Stokkalæk 1958 og stundaði bú-
skap þar með Sigurði til 1983, er
hann lést af slysförum, og með
sonum sínum til 1986. Þá fluttist
hún að Hellu þar sem hún hélt
heimili með Pétri, yngsta syni sín-
um. Síðustu tvö árin bjó hún á
Dvalarheimilinu Lundi, Hellu.
Útför Kristínar fer fram frá
Keldnakirkju á Rangárvöllum í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
og eru börn þeirra,
Sigurður Kristinn,
Guðjón Smári og Ey-
dís, og Gunnar Jó-
hannes verkamaður,
f. 2. ágúst 1956, bú-
settur í Þorlákshöfn.
Kristín giftist 17. maí
1959 Sigurði Egils-
syni, bónda á Stokka-
læk, f. 22.9. 1913, d.
5.12. 1983. Börn
þeirra eru fimm: Egill
bóndi á Berustöðum,
f. 2.6. 1959, giftur
Erlu Traustadóttur
og eru börn þeirra
Andri Leó, Signý og Eygló Krist-
ín. Friðrik Foppe sjómaður í Vest-
mannaeyjum, f. 6.9. 1961, giftur
Ingibjörgu Þórhallsdóttur, og eru
börn þeirra Sigþór og Þórhallur.
Guðmundur trésmiður á Írlandi, f.
20.1. 1963, trúlofaður Nuala
Whyte, en hann á 2 börn af fyrra
sambandi, Kára og Sigurð Má.
Elsku mamma, þá er hvíldin kom-
in og margbrotin ævi að baki. Þú
varst okkur sú móðir er flestir
myndu óska sér. Við minnumst þín í
þeim kærleika og ást er þú sýndir
okkur.
Oss minni sérhver morgunstund
á miskunn Drottins þá,
er lætur eftir barnablund
oss betri morgun sjá.
(V. Briem.)
Með þessum orðum færum við þér
okkar hinstu kveðju.
Egill og Friðrik.
KRISTÍN J.
OBERMAN




  
  

  


     




  
  !  "
 

 
 



 ""

"#


$  ! %"
#$ "   

 "

  
%&'
 ( " 


)"&! 

 "+ " & '&"#( 
 )*+$ "#(     +  
&  "#( 
 $ "#(  *   ,- +  

! & '#(  .  &/ $#+ 
0 01 "