Morgunblaðið - 06.07.2001, Qupperneq 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. JÚLÍ 2001 41
manni sem hefur verið jafnlífsglaður
og jákvæður. Það var sama hvað Villi
var að taka sér fyrir hendur; hvort
hann var að fara að spila golf, fara í
veiði eða í útilegu með fjölskyldunni;
alltaf var hann jafnfullur eftirvænt-
ingar og tilhlökkunar. Stórt skarð er
nú höggvið í hóp vinnufélaganna sem
ekki verður uppfyllt. Villi var ein-
staklega ósérhlífinn til vinnu og það
var honum mikið kappsmál að
standa sig vel sem hann og gerði. Ég
á eftir að sakna þess að geta ekki tal-
að um golfið sem var sameiginlegt
áhugamál okkar Villa. Við gátum
eytt heilu matar- og kaffitímunum í
að ræða golf, hvernig okkur hafi
gengið í gær eða jafnvel æfa sveifl-
una og að leiðbeina hvorum öðrum
um það er betur mætti fara. Því er
ekki að leyna að þegar við Villi vor-
um saman í mótum var alltaf ákveðin
keppni okkar á milli, en það var nú
allt í gamni gert.
Síðustu tvær vikur eru tvímæla-
laust erfiðustu dagar sem fjölskylda
okkar hefur upplifað; að Villi deyr í
þessu hörmulega vinnuslysi á sama
tíma og sonur okkar liggur stórslas-
aður. Orð mega sín lítils á stundum
sem þessum, en þeim mun meira hef-
ur leitað á hugann. Menn standa
agndofa yfir þessum atburði. Ljósið í
myrkrinu er minningin um góðan
félaga og að þjáningum hans skuli nú
vera lokið. Megi algóður Guð styrkja
Ástu, börnin og aðra ástvini Vil-
hjálms í þeirra djúpu sorg og blessa
minninguna um góðan dreng.
Pétur Þór Brynjarsson,
Aldís Guðmundsdóttir,
Daníel Karl Pétursson.
Á skammri stundu skipast veður í
lofti, gleði getur breyst í sorg. Okkur
var mjög brugðið þegar við fengum
þær fréttir að Villi væri farinn.
Svona er nú lífið, kemur manni sífellt
á óvart og eitt af því sem við vitum er
að allir fara að lokum en enginn veit
tímann nema Hann sem ræður öllu.
Við minnumst þess hve okkur þótti
gaman að skreppa í Álakvíslina í
heimsókn og alltaf var vel tekið á
móti okkur. Þegar Villi var heima
hafði hann alltaf frá einhverju að
segja og yfirleitt eitthvað sem kitlaði
hláturtaugarnar.
Þann 15. júní sl. héldum við smá
útskriftarhóf þar sem systkini okkar,
makar og foreldrar komu til að gleðj-
ast með okkur. Ekki hvarflaði að
okkur þá að þetta yrði okkar síðasta
samverustund með Villa í þessum
heimi.
Því eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það, en samt ég verð að segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
Ég gái út um gluggann minn.
hvort gangir þú um hliðið inn.
Mér alltaf sýnist ég sjái þig.
Ég rýni út um rifurnar,
ég reyndar sé þig alls staðar,
þá napurt er.
Það næðir hér
og nístir mig.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson.)
Við erum þakklát fyrir þær stund-
ir sem við fengum að njóta með Villa
og munum varðveita þær vel í hjarta
okkar.
Elsku Ásta, Vilhjálmur Þór, Anna
Kristjana og Jóhanna Ásta. Guð veri
með ykkur og sé ykkur stoð á þess-
um erfiða tíma.
Sæunn, Gísli Þór og börn.
Elsku Villi!
Okkur langar að þakka þér fyrir
alla hjálpina og elskulegheitin síðan
við fluttum hér við hliðina á ykkur.
Við höfum alltaf sagt að við lentum
við hliðina á bestu nágrönnum í
heimi. Við eigum eftir að sakna
spjallsins og pípuilmsins hér í dyra-
skotinu, það verður aldrei eins aftur.
Elsku Ásta og börn, ef eitthvað
vantar þá erum við hér við hliðina.
Juan og Ragnheiður.
Það var skömmu eftir að ég byrj-
aði á vöktum í Áburðarverksmiðj-
unni vorið 1972 að Gunnar Þór Krist-
jánsson, sem var löngum yfirmaður
minn, kynnti Vilhjálm fyrir mér sem
litla bróður sinn. Kynni okkar urðu
ekki mikil fyrst í stað því ég var
bundinn á mínum stað en hann kom
aðeins stöku sinnum til að gera við.
Allnokkru síðar vildi svo til að þau
hjónin fluttu inn í íbúðina á móti okk-
ur, með tvö börn. Þá upphófst vin-
átta milli fjölskyldnanna, sem aldrei
hefur borið skugga á síðan. Og greið-
viknin og hjálpsemin var einstök.
Fljótlega fæddist þriðja barnið, og
áður en langur tími leið, tókst þeim
að komast í eigin íbúð. En vináttan
hélst áfram, þótt þau væru þar miklu
fremur veitendur.
Vilhjálmur lét sér mjög annt um
börn sín og heimili, og saman tókst
þeim hjónum að veita börnum sínum
það skjól og öryggi, sem of mörg
börn og unglingar fara á mis við í
dag.
Áhugamálin voru mörg. Knatt-
spyrna, sem hann var þó hættur að
geta stundað, brids og veiðiskapur.
Hann reyndi að komast eina ferð á
ári í Veiðivötn, með góðum félögum,
og þá brást ekki að við fengjum sil-
ung. Einnig reyndi hann að komast á
gæsaveiðar ef færi gafst.
Kappsamur var hann við vinnu og
vildi láta hlutina ganga en þótti gott
að geta slakað á á laugardögum við
að horfa á fótbolta í sjónvarpinu.
Það er erfitt að skilja hvers vegna
svo ungur ágætismaður er kallaður
svo skyndilega burt frá konu og
börnum, sem hefðu þurft að hafa
hann svo miklu lengur hjá sér. En
tíminn dregur úr sársaukanum og
eftir lifir minningin um góðan dreng.
Með innilegri samúðarkveðju til
þín og barnanna, elsku Ásta mín, frá
okkur öllum.
Ragnhildur, Gunnar, Anna
Sólveig og Gunnar Þór.
Það var rétt fyrir leik mfl. Fylkis
og ÍBV að við fréttum að hann Villi
vinur okkar væri dáinn og það var
undarleg tilfinning að ganga í áhorf-
endastúkuna vitandi að Villi myndi
ekki framar vera þar á sínum stað
mitt á meðal okkar, því hann Villi átti
sinn stað í nýju stúkunni okkar Fylk-
ismanna, rétt eins og hann átti sinn
stað í vitund okkar sem hann þekkt-
um. Við munum ekki svo gjörla hve-
nær við sáum Villa fyrst en líklega
hefur það verið á einhverjum leikja
yngri flokka Fylkis þar sem við vor-
um að fylgjast hver með sínum syni.
Raunverulega kynnumst við Villa
ekki fyrr en við unnum saman í for-
eldraráði við undirbúning keppnis-
ferðar til Svíþjóðar. Þar bundust ein-
stök vináttubönd, við sem ekki létum
okkur allt fyrir brjósti brenna eign-
uðumst þennan trausta og einlæga
félaga sem stóð með okkur í gegnum
þykkt og þunnt, varði okkur þegar
mest á reyndi og stóð með okkur eins
lengi og stætt var. Þannig kom Villi
okkur fyrir sjónir, traustur, einlæg-
ur, eilítið hlédrægur en umfram allt,
mikill vinur vina sinna.
Sú vinátta sem þarna hófst hefur
vaxið og dafnað síðan. Við höfum
horft á drengina okkar spila fótbolta
saman, stækka og þroskast. Við höf-
um átt margar ánægjustundir saman
á hliðarlínunni og ávallt var Villi okk-
ur uppspretta gleði og ánægju hvort
sem gekk betur eða verr inni á vell-
inum og þótt Villi hefði ákveðnar
skoðanir lagði hann aldrei illt orð til
nokkurs manns. Oft ræddum við
hvað framtíðin bæri í skauti sér,
kannski hefðum við farið saman á
Evrópuleik eða skroppið á Villa Park
til að hvetja Aston Villa til dáða, hver
veit. Og svo var þessu öllu lokið, eng-
inn Villi lengur á meðal okkar á vell-
inum og þar verður tómlegt án hans.
Fylkismenn sjá á eftir góðum félaga.
Við félagarnir sjáum á eftir ein-
stökum vini. Við sendum Ástu og
börnunum okkar innilegustu samúð-
arkveðjur og biðjum góðan Guð að
veita þeim styrk á erfiðum tímum.
Hafðu þökk Villi fyrir allt, þú varst
einstakur vinur og félagi. Minningin
um góðan dreng og félaga lifir.
Fyrir hönd Fylkisfélaganna,
Daníel Gíslason,
Hilmar Viktorsson.
Ég var staddur norður í landi er
ég heyrði í fréttum að tveir menn
hefðu orðið fyrir ljósbogabruna við
vinnu sína í álverinu í Straumsvík.
Hvernig getur slíkt gerst, hvað hefur
farið úrskeiðis? Síðan komu fréttir af
læknisaðgerðum, líðan mannanna
væri eftir atvikum og að annar mað-
urinn væri látinn. Mér hafði ekki
komið í hug að starfsmaður sem
starfaði að viðhaldsverkefnum gæti
orðið fyrir slíku slysi, þar sem
strangar reglur eiga að gilda um slík
verkefni. Það er ekki alveg sama
hvort það er einhver óviðkomandi,
eða vinur og samstarfsmaður til
margra ára, er verður fyrir slíku,
þótt ég ætli ekki öðrum slíkt. Vil-
hjálmur var úr áburðarverksmiðju-
fjölskyldunni, en það orð var notað
yfir þá sem höfðu unnið í áratugi hjá
Áburðarverksmiðjunni. Þegar óviss-
an um framtíð Áburðarverksmiðj-
unnar var sem mest, en það líkaði
Vilhjálmi illa, vildi hann ekki búa við
óvissu um framtíð atvinnu sinnar.
Hann vildi skipuleggja sinn tíma
milli atvinnu, fjölskyldu og tóm-
stunda til lengri tíma. Því fór hann að
leita að öðrum starfsvettvangi. Hug-
ur hans stóð til vinnu hjá Íslenska ál-
félaginu í Straumsvík, þar fór hann
til sumarafleysinga og endaði síðar
sem starfsmaður verktakafyrirtækis
þar á staðnum. Í vinnu var Vilhjálm-
ur stundvís, vinnusamur og lífsglað-
ur. Hann sá oft spaugilegar hliðar á
málum og átti þá til með að bregða á
leik með skemmtilegum orðsending-
um eða öðru álíka. Vilhjálmur bar
mikla umhyggju fyrir fjöldskyldu
sinni, þar voru kona hans, Ásta, og
börn þeirra þrjú honum ofarlega í
huga og af þeim var hann stoltur. Vil-
hjálmur vann að félagsmálum fyrir
stéttarfélag sitt og var trúnaðarmað-
ur þess hjá Áburðarverksmiðjunni.
Hann var auk þess virkur félagi í
Starfsmannafélagi Áburðarverk-
smiðjunnar. Vilhjálmur var áhuga-
maður um veiðar á fugli og fiski og
þar naut hann sín í góðum félags-
skap.
Það er sárt að horfa á eftir þér á
vit feðranna, þú lífsglaði strákur.
Með þessum orðum kveð ég þig, Vil-
hjálmur.
Georg R. Árnason.
Í dag kveð ég Villa, vin minn og
vinnufélaga, með miklum söknuði.
Það var mikil harmafregn að
frétta að tveir góðir vinnufélagar
mínir hefðu orðið fyrir slysi við störf
á vinnustað okkar í Straumsvík. Ég
var staddur úti á landi og fannst erf-
itt að vera ekki á staðnum og geta
kannski eitthvað gert. Villi var ein-
staklega góður vinnufélagi, sérlega
iðinn, nákvæmur og hafði gaman af
að skipuleggja það sem við unnum
saman við. Trúmennska, réttsýni og
umhyggja fyrir öðrum voru einnig
miklir kostir sem prýddu drenginn
þann. Þetta og margt annað gerði
það að verkum að gott var að tala við
Villa um sín helstu hugðarefni og mál
líðandi stundar. Leiðir okkar lágu
fyrst saman, er við störfuðum saman
hjá Vegagerðinni fyrir margt löngu,
og aftur um tíma hjá Áburðaverk-
smiðjunni þar sem Vilhjálmur starf-
aði einna lengst sinnar starfsævi.
Er ég svo hóf að starfa sem trún-
aðarmaður fyrir Félag járniðnaðar-
manna var þar fyrir Villi sem tók
mér opnum örmum og var mér stoð
og stytta eins og hans var lag meðan
ég var að fóta mig á þessum nýja
vettvangi. Ég veit að stórt skarð er
hoggið í hóp okkar félaganna hjá
Kerfóðrun þar sem Villi var svolítið
stríðinn enn ávallt gætinn í orðum og
æði. Fjölskyldunni, sem Villa þótti
svo vænt um, sendi ég mínar innileg-
ustu samúðarkveður og megi góður
Guð gæta ykkar í framtíðinni.
Karl Marinósson.
Föstudagsmorguninn 22. júní
vaknaði ég að venju og gekk niður á
stoppistöð, ÍSAL-rútan mætti níu
mínútur yfir sjö samkvæmt venju.
Vilhjálmur ekki mættur og ég man
að ég hugsaði til þín er ég settist nið-
ur, syfjaður við gluggann.
Villi hefur líklega tekið sér frí, eða
farið á einkabílnum og svo pældi ég
ekki meira í því.
Brunaútkall í vinnunni, óljósar
fréttir um slys. Smátt og smátt verða
fréttirnar er ganga manna á milli
ljósari, tveir menn mjög alvarlega
slasaðir, mikið brenndir og annar
þeirra ert þú. Þú hafðir þá komið á
einkabílnum til vinnu. Þér var vart
hugað líf, svo fæddist von, gervihúð
að utan, langar og strangar aðgerðir,
öll tiltæk tækni en allt kom fyrir
ekki.
Miðvikudaginn 27. júní kom kallið,
ótímabært og ósanngjarnt, góður
drengur fallinn frá í blóma lífsins.
Það er komið vel á annan áratug-
inn síðan ég kynntist þér fyrst bæði
sem nágranna hér í Álakvísl og í
tengslum við sameiginlegan félags-
málaáhuga.
Það lá ekki fyrir okkur að verða
vinir í þrengstu merkingu þess orðs
en ýmislegt vissum við um hvors
annars hagi og ræddum oft opinskátt
okkar á milli bæði um okkar áhuga-
mál og einkahagi.
Ég man í fyrrasumar, hve þú ljóm-
aðir er þú sagðir mér frá tjaldvagn-
inum sem þú hafðir nýlega fjárfest í
og hve vel hann reyndist og hvað
skemmtilegt það væri að geta svo
fyrirvaralítið brunað með fjölskyld-
una á vit náttúrunnar og valið nátt-
stað þar sem best hentaði hverju
sinni.
Ég man hve innilega þú lifðir þig
inn í veiðisögur, í Veiðivötnin fórstu
árlega, þú lást fyrir gæs á haustin
austur í sveitum og á vorin var farið á
svartfuglaskytterí út á bugt. Golf
spilaðir þú betur en margur og
vannst til verðlauna, nú síðast fyrstu
verðlaun í sveitakeppni með liði
ÍSAL í Stóriðjumótinu árlega.
Þú varst félagsmálamaður af lífi
og sál, valinn til ábyrgðarstarfa af
vinnufélögum og nágrönnum enda
fádæma vandaður maður og ábyggi-
legur.
Fjölskyldan var þér þó kærust af
öllu, það var auðvelt að merkja á því
hve ástúðlega þú talaðir um konu
þína og börn og á því er enginn vafi
að í faðmi þinna nánustu leið þér
best.
Ég kveð þig með söknuði og þakka
þér fyrir að hafa auðgað líf mitt.
Fjölskyldu þinni og vinum sendi
ég mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur .
Minning þín lifir.
Reinhold Richter.
Í dag kveðjum við góðan vin og
félaga Vilhjálm Kristjánsson. Villi
eins og við kölluðum hann í daglegu
tali var mikill áhugamaður um öll
málefni sem snertu verkalýðshreyf-
inguna. Sérstaklega hafði hann
áhuga á innra félagsstarfi og var
einn af þeim sem dreif áfram sameig-
inlegt félagsstarf iðnfélaganna á
Suðurlandsbraut 30. Hann var
áhugamaður um brigde og sá um að
halda úti brigdeklúbbi fyrir iðnfélög-
in til margra ára. Hann stóð fyrir
fjölda keppna á hverjum vetri í sam-
starfi við fyrirtæki í starfsgreinun-
um. Villi var einnig áhugamaður um
golf og átti stóran þátt í að koma á
árlegu golfmóti fyrir Samiðnarfólk
og hann var meðal þátttakenda á
mótinu í júní s.l. Villi gerði kröfur til
samstarfsmanna sinna um nákvæmi
og að það sem þeir segðu ætti að
standa. Hann gerði kröfu um að þeg-
ar menn mættu til leiks væri allt
tilbúið og hafði það fyrir reglu að
mæta vel fyrir tíma til að ganga úr
skugga um að allur undirbúningur
væri í lagi. Hann átti auðvelt með að
starfa með öðrum, var léttur í lund
og glettnin ætíð skammt undan. Nú
er þessi ágæti félagi okkar búinn að
kveðja löngu fyrir tíma. Að Villi sé
farinn er okkur öllum mikill missir
og á þessari stundu er hugur okkar
hjá fjölskyldu hans. Við sendum fjöl-
skyldu Villa okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Starfsfólk iðnfélaga
á annarri hæð
Suðurlandsbraut 30.
Við strákarnir í 2. flokki Fylkis
tókum nærri okkur þegar við frétt-
um að pabbi hans Villa félaga okkar
hefði lenti í alvarlegu slysi í Álverinu.
Allt í einu vorum við minntir á að
slysin gerast snöggt og sá sem verð-
ur fyrir því á hug okkar allan. Þannig
fylgdumst við með baráttu Vilhjálms
fyrir lífi sínu. Við minnumst Vil-
hjálms sem tryggum stuðningsaðila
okkar strákanna í boltanum. Hann
var löngum á línunni að hvetja okkur
og hefur fylgt okkur mörgum síðustu
tíu árin. Það eru ófáar ferðinar sem
ég fékk far með þeim feðgum á æf-
ingar eða kappleiki. Fyrir það þakka
ég og votta félaga mínum Villa og
hans fjölskyldu innilega samúð.
Kristján Andrésson,
2. flokki Fylkis.
%  
-
  

  ! !


 "
&2
@#2#& ,A4344 $ -
16"
#+ 0*1  $  & #+ +  
0 01  / "
 
& 
B4


! $ 1 C
!/*
-    
$ " 



6
 
7"

!


  //
/ (  - "
3  


&
&"



&

& &=

  (!6 # 
 $ 
$ "'
 ( " 
.

 
  
  
;+ #+( +  
& 
! >  : D 
*1 > !"