Morgunblaðið - 08.11.2001, Blaðsíða 54

MINNINGAR
54 FIMMTUDAGUR 8. NÓVEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Jóhanna Guð-mundsdóttir
fæddist á Kambhóli í
Víðidal í Vestur-
Húnavatnssýslu 9.
desember 1939. Hún
lést á gjörgæsludeild
Landspítalans á
Hringbraut 29. októ-
ber síðastliðinn. Hún
var dóttir hjónanna
Guðmundar Jóhann-
essonar bónda, f.
13.6. 1908, d. 5.5.
1997, og Ólafar A.
Pétursdóttur hús-
freyju, f. 28.2. 1919.
Jóhanna fluttist með foreldrum
sínum fjögurra ára að aldri að
Efri-Svertingsstöðum í Miðfirði í
Vestur-Húnavatnssýslu þar sem
hún ólst upp til sextán ára aldurs
er hún fluttist til Reykjavíkur og
sótti þar Húsmæðraskólann í
Reykjavík. Systkini hennar eru
Pétur, f. 31.3. 1938, kona hans er
Sonja Nikulásdóttir, f. 23.7. 1940;
Þórdís, f. 2.11. 1945; Inga, f. 11.9.
1947, maður hennar er Magnús
Kristinsson, f. 11.8. 1945; og Guð-
laugur Guðmundsson, f. 4.3. 1951,
sambýliskona Ásgerður Pálma-
dóttir, f. 8.7. 1955.
Jóhanna kynntist eftirlifandi
eiginmanni sínum, Sigurði Ing-
ólfssyni málarameistara, f. 19.9.
1933, fljótlega eftir komuna suður.
Þau gengu í hjónaband hinn
27.desember árið 1957. Foreldrar
Sigurðar voru sr. Ingólfur Þor-
valdsson, f. 20.7. 1896, d. 15.9.
1968, og Anna Nordal húsfrú, f.
21.11. 1897, d. 4.1. 1986. Bræður
Sigurðar voru Vilhjálmur, f. 6.10.
1922, d. 21.7. 1993, og Ragnar, f.
26.5. 1925, d. 27.2. 1997. Jóhanna
og Sigurður eignuð-
ust tvo syni, Þorstein
Viðar Sigurðsson
málarameistara, f.
29.12. 1959, og Ing-
ólf Sigurðsson offset-
prentara, f. 24.11.
1962. Sambýliskona
Þorsteins er Hrefna
G. Magnúsdóttir hár-
greiðslumeistari, f.
30.9. 1966, börn
þeirra eru Sigríður
Þóra, f. 2.8. 1980,
sambýlismaður
hennar er Róbert Ar-
nes Skúlason, f. 1.9.
1973, barn þeirra er Kristófer Ar-
nes, f. 4.5. 2000; Fanney Rut, f.
17.5. 1984, Rakel Ósk, f. 19.1. 1991,
og Magnús Hlífar, f. 12.9. 1993.
Sambýliskona Ingólfs er Þuríður
Ó. Valtýsdóttir, f. 12.6. 1963, börn
þeirra eru Sólveig, f. 13.7. 1980,
dóttir hennar er Elín Ósk, f. 20.11.
1999; Berglind, f. 9.6. 1985, Krist-
ín, f. 29.4. 1988, Ingibjörg, f. 19.3.
1992, og Fredrik, f. 6.8. 1995.
Jóhanna starfaði á Landmæl-
ingum Íslands í tíu ár eða til ársins
1982 er hún hóf störf sem bókari
hjá Bæjarútgerð Reykjavíkur sem
síðar varð Grandi hf. eftir samein-
ingu Bæjarútgerðarinnar við Ís-
björninn hf. Starfaði hún þar til
dauðadags.
Hún gekk til liðs við Oddfell-
owregluna Rebekkustúku nr. 4,
Sigríði, árið 1989 og starfaði þar í
ýmsum embættum. Einnig var hún
virk í ýmsum félagsstörfum á
starfsævi sinni svo sem Klúbbi eig-
inkvenna málarameistara.
Útför Jóhönnu fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Ég leitaði blárra blóma
að binda þér dálítinn sveig,
en fölleit kom nóttin og frostið kalt
á fegurstu blöðin hneig.
Og ég gat ei handsamað heldur
þá hljóma, sem flögruðu um mig,
því það voru allt saman orðlausir draumar
um ástina, vorið og þig.
En bráðum fer sumar að sunnan
og syngur þér öll þau ljóð
sem ég hefði kosið að kveða þér einn
um kvöldin sólbjört og hljóð.
Það varpar á veg þinn rósum
og vakir við rúmið þitt
og leggur hóglátt að hjarta þínu
hvítasta blómið sitt.
(Tómas Guðm.)
Hún á aldrei eftir að taka á móti
mér í matarboð og ég á aldrei eftir að
heyra fallega hláturinn hennar aftur.
Af hverju þurfti hún að deyja,
mamma? spurði dóttir mín mig
harmi lostin, hún var svo góð.
Tengdamóðir mín er dáin og við höf-
um engin svör nema bænina með
börnunum. Það eru liðin tvö ár síðan
ég kynntist Jóhönnu. Þá var kominn
tími til að kynna fjölskylduna. Ég
man að ég bar þessi væntanlegu
kynni mín undir eina Odddfellow-
systur Jóhönnu sem ég þekki og voru
hennar orð á þá leið: „Já, heiðurs-
hjónin Jóhanna og Sigurður, jæja,
þér verður ekki í kothús vísað,
Hrefna mín.“ Það voru orð að sönnu.
Umhyggja fyrir fjölskyldunni var í
fyrirrúmi hjá Jóhönnu, hún var sönn
eiginkona, dóttir, móðir, tengdamóð-
ir, amma og langamma. Faðmur
hennar var stór og hlýr og enga hef
ég þekkt sem hefur faðmað mig jafn
innilega þétt og með svo mikilli vænt-
umþykju.
Minningarnar verða dýrmætar,
við sem vorum bara rétt að byrja.
Söknuðurinn er mikill, við hefðum
viljað hafa hana svo miklu lengur hjá
okkur. Við biðjum algóðan Guð að
styrkja okkur og hugga. Með þessum
orðum minnist ég tengdamóður
minnar. Minning hennar lifir.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesú mæti.
Hrefna Magnúsdóttir.
Í dag kveðjum við samstarfsmann
okkar og vinnufélaga til margra ára,
Jóhönnu Guðmundsdóttur. Hún lést
skyndilega hinn 29. október síðastlið-
inn. Hún starfaði við bókhald á skrif-
stofu Granda hf. frá stofnun fyrir-
tækisins, og hafði áður starfað hjá
Bæjarútgerð Reykjavíkur í nokkur
ár. Störf sín rækti Jóhanna af mikilli
samviskusemi og trúmennsku. Okk-
ur vinnufélögum sínum var hún um-
hyggjusöm og hlýleg og lagði mikið
fram til að skapa þann starfsanda,
sem svo nauðsynlegur er á vinnu-
staðnum til að hverjum og einum líði
þar vel. Hún tók virkan þátt í kjörum
annarra, var hljóðlát, en þó gaman-
söm í dagfari. Jóhanna tók þátt í
starfi Oddfellow-reglunnar. Þar eru
aðrir færari til að bera vitni um störf
hennar, en augljóst var að starfið þar
veitti henni mikla lífsfyllingu og
gleði.
Fjölskyldan var mikill hornsteinn í
lífi Jóhönnu, og hún ræktaði afar vel
tengsl sín við fólkið sitt. Mikill harm-
ur er nú að þeim kveðinn við fráfall
hennar. Eiginmanni hennar Sigurði,
sonum þeirra, barnabörnum og öðr-
um ættingjum sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur, og biðj-
um þeim blessunar og styrks í sorg-
inni. Við kveðjum mæta konu, og
góðan vinnufélaga með virðingu og
þökk.
Samstarfsmenn á
skrifstofu Granda hf.
Sá sem eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pét.)
Það var fyrir allmörgum árum sem
ég fyrst heyrði af Jóhönnu þar sem
systir mín vann fyrir Sigurð, eftirlif-
andi eiginmann hennar, en Jóhönnu
sjálfri kynntist ég þó ekki fyrr en
löngu seinna. Mér var strax ljóst að
hér fór ákaflega traust og áreiðanleg
kona og kom það greinilega í ljós á
síðastliðunum árum þegar aðstæður
höguðu því þannig til að við áttum
mjög náið samstarf við stjórnarstörf í
Oddfellowstúkunni Sigríði, en þar
var Jóhanna í forsvari þegar hún féll
frá.
Jóhanna átti ekki langa skóla-
göngu að baki, en það var auðheyrt á
tali hennar að það hefði hún kosið ef
aðstæður hefðu leyft. Hún var mjög
greind og hafði þroskast vel í skóla
lífsins og leysti öll þau störf sem hún
tók sér fyrir hendur með stakri prýði.
Jóhanna var ákaflega samvisku-
söm og lagði allt í þau verkefni sem
hún vann að. Öll verkefni voru unnin
af áhuga og röggsemi og þeim var
alltaf lokið. Það var aldrei horfið frá
hálfnuðu verki. Hún átti gott með að
tala máli sínu og var mjög vel máli
farin.
Jóhanna bar mikla umhyggju fyrir
fjölskyldu sinni, svo og öllum vinum
og félögum og var hún ávallt með
hugann hjá þeim jafnt í gleði sem í
sorg.
Við Jóhanna áttum saman margar
góðar stundir undanfarin ár bæði í
leik og starfi sem ber að þakka af al-
hug. Ég hafði ekki ástæðu til að halda
annað en svo yrði um næstu framtíð,
en lífið er hverfult og Jóhanna lést
mjög skyndilega eftir stutta sjúk-
dómslegu án þess að hafa kennt sér
meins. Gengin er góð kona langt um
aldur fram.
Ég og Ólafur, eiginmaður minn,
vottum Sigurði, sonum og fjölskyld-
um og móður Jóhönnu okkar dýpstu
samúð.
Guðlaug Björg.
Elsku amma mín, nú ertu búin að
kveðja þennan heim. Ég sit hérna
heima hjá þér og afa og horfi á kertið
loga, þitt kerti. Ég á svo erfitt með að
sætta mig við þetta, ég efast um að ég
muni nokkurn tíma gera það. Af
hverju þurfti Guð að fá þig strax?
Hann hefur ábyggilega þurft mikið á
þér að halda fyrst að hann valdi þig.
Ég er svo þakklát fyrir allar stundir
sem við áttum saman, sem voru ekki
fáar. Við töluðum saman nánast dag-
lega um allt og ekkert, við vorum
bestu vinkonur. Mikið á ég eftir að
sakna þess að heimsækja þig og setj-
ast niður við eldhúsborðið og spjalla
við þig, þú gast alltaf huggað mig ef
eitthvað var að. Ég hefði ekki getað
hugsað mér betri ömmu. Ég veit að
þér fannst hálfskrítið að skrifa minn-
ingargreinar, og ef fólk hefði eitthvað
að segja eða skrifa ætti það að gera
það á meðan manneskjan væri enn þá
lifandi, en aldrei datt mér í hug að þú
myndir kveðja svona fljótt. Ég veit að
við munum hittast aftur á betri stað.
Ekki hafa áhyggjur af afa, ég mun
gera mitt besta til að hugsa um hann.
Þú átt alltaf sérstakan stað í hjarta
mínu. Ég elska þig, amma.
Maríusonur mér er kalt,
mjöllina af skjánum taktu,
yfir mér einnig vaktu.
Lífið einnig og lánið er valt,
ljós og skuggi vega salt,
við lágan sess á ljóstýrunni haltu.
(Höf. ók.)
Láttu nú ljósið þitt,
loga við rúmið mitt,
hafðu þar sess og sæti,
signaður Jesú mæti.
(Höf. ók.)
Takk fyrir allt.
Sigríður Þóra.
JÓHANNA
GUÐMUNDSDÓTTIR
✝ Jón HaukurGuðjónsson
fæddist í Ási í Rang-
árvallasýslu 12. júlí
1920. Hann lést á
Landspítala við
Hringbraut 14.
október síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Ingiríður Ei-
ríksdóttir húsmóðir,
f. 14. des. 1884, d.
18. des. 1972, og
Guðjón Jónsson,
bóndi í Ási, f. 9. júlí
1878, d. 2. júlí 1965.
Jón Haukur var
yngstur fimm systkina. Þau eru:
Hermann, f. 13. des. 1911, Eirík-
ur, f. 2. feb. 1913, d. 31. ágúst
1988, Guðrún Hlíf, f. 9. des.
1914, og Ingveldur, f. 5. apríl
1918. Hinn 28. feb. 1953 kvænt-
ist Jón Haukur Dagmar Helga-
dóttur frá Vík í Mýrdal, f. 15.
júní 1914, d. 10. okt.
1980. Þau stofnuðu
heimili fyrst á
Fornhaga 22 og síð-
an í Hamrahlíð 35 í
Reykjavík. Þau
eignuðust Guðjón
Inga, f. 24. ágúst
1953, en Dagmar
átti fyrir Helga, f.
8. október 1942,
sem Jón Haukur
gekk í föðurstað.
Jón Haukur
stundaði ungur
hefðbundin sveita-
störf en fór síðan í
Iðnskólann og lauk þaðan meist-
araprófi í húsasmíði. Hann starf-
aði við húsasmíðar mestan hluta
starfsævinnar en síðustu árin
fékkst hann einnig við handa-
vinnukennslu og heyskap.
Útför Jóns Hauks fór fram í
kyrrþey 23. október.
Fallinn er í valinn Haukur Guð-
jónsson frá Ási í Ásahreppi eftir
stutta en snarpa baráttu við sláttu-
manninn mikla. Það er ótrúlegt til
þess að hugsa að þessi hrausti og
atorkusami maður skuli vera horf-
inn á brott eftir aðeins örfárra
vikna veikindi.
Ekki þekki ég lífsferil Hauks
nógu vel til þess að rekja hann,
þótt ég hafi þekkt hann nánast frá
því að ég man eftir mér, en hann
var kvæntur föðursystur minni,
Dagmar Helgadóttur. Haukur var
alltaf glaðlegur, vingjarnlegur og
hress í bragði þegar maður hitti
hann, þótt sambandið hafi verið lít-
ið í mörg ár. Það var ekki fyrr en
Haukur komst að því fyrir nokkr-
um árum, að ég væri að brasa með
hross, að samband komst á að nýju.
Þá vildi hann endilega hjálpa mér
með hey, en hann hafði heyjað tún-
in í Ási eftir að bróðir hans, Eirík-
ur bóndi í Ási, féll frá. Það varð að
samkomulagi að hann gæti kallað í
mig til aðstoðar við heyskapinn
þegar hann vantaði hjálp. Það verð
ég að segja, að ekki hallaði á mig í
þeim viðskiptum. Auk þess var það
ekkert nema ánægjan að koma í
heyskapinn með Hauki, nánast allt-
af í blíðskaparveðri.
Haukur var alltaf lifandi og
kraftmikill og fullur af hugmynd-
um. Hann hvatti mig t.d. eindregið
til þess að koma á fót kattarsands-
verksmiðju í gamla tívolíhúsinu í
Hveragerði. Það voru ekki orðin
tóm, því hann sýndi mér ýtarlegar
teikningar og uppdrætti af verk-
smiðjunni sem hann hafði gert.
Það var í heyskapnum sem mað-
ur sá dálítið aðra hlið á Hauki. Þá
var hann ekki mikið fyrir spjall eða
kurteisishjal. Meðan heyið var flatt
og hugsanleg rigningarský við
sjóndeildarhringinn, þá var ein-
beitingin alger og ekki var litið upp
fyrr en síðasti bagginn var kominn
inn í hlöðu.
Um leið og ég kveð Hauk og
óska honum góðrar ferðar á nýjum
sviðum tilverunnar, þá vil ég þakka
einstaka velvild og vináttu í minn
garð. Gauja, Helga og fjölskyldum
þeirra sem og öðrum ættingjum og
vinum, votta ég mína dýpstu sam-
úð.
Gylfi G. Kristinsson.
Mig langar að minnast vinar
míns Hauks smiðs með nokkrum
orðum. Ég kynntist Hauki fyrir
tæpum aldarfjórðungi þegar hann
vann að ýmsu viðhaldi fyrir fyr-
irtæki er ég vann hjá. Hann hafði
þá nýlega misst konu sína og flest-
ar helgar og lengri tíma að sumr-
inu fór hann að sinna bústörfum á
föðurleifð sinni austur í Ási í Holt-
um þar sem hann aðstoðaði systk-
ini sín við búskap. Þau systkini
voru þá öll komin yfir miðjan aldur
og farið að draga úr þreki þeirra til
búskapar. Haukur heyjaði þá túnin
fyrir bú systkinanna og síðar er
þau höfðu lagt af búskap seldi hann
heyið til hrossabænda því eins og
hann sagði gat hann ekki horft upp
á að þau tún sem hann hafði tekið
þátt í að rækta færu í órækt meðan
hann hefði heilsu til að halda þeim í
ræktun. Að auki byggði hann þar
mikið íbúðarhús sem hann ætlaði
til afnota fyrir þann er vildi taka
við búinu. Lengi lifði hann í voninni
um að einhver úr ætt sinni tæki við
búrekstri en ekkert varð úr því.
Leiðir okkar Hauks lágu meir
saman fyrir tveimur áratugum er
hann tók að sér að þrábeiðni minni
að verða meistari að íbúðarhúsi er
við byggðum saman. Hafði hann
færst nokkuð undan og sagðist
vera alveg hættur að taka að sér
svona stór verk. Setti hann það
skilyrði að ég yrði alveg með sér
meðan við ynnum að verkinu. Hóf-
um við verkið í veðurblíðu í byrjun
sumars og hélst sólskin að mestu
meðan við unnum við sökkla og
botnplötu. Aftur gerði veðurblíðu
um haustið þegar við vorum til-
búnir að slá upp fyrir kjallaranum
og áfram hélt blíðan því eins og
Haukur sagði; „ekki þarf annað en
að hreyfa til spýtu í þessu húsi, þá
er komin veðurblíða“. Þannig var í
kringum Hauk samfelld hlýja og
velvild þannig að skaparinn brosti
sínu blíðasta þar sem hann var í
nánd því oft fékk ég hret og fúlviðri
ef Hauk vantaði við bygginguna.
Síðar rættist svo úr að Haukur
tók að sér að verða meistari minn
til sveinsprófs í húsasmíði og nokk-
ur minni verk unnum við saman á
næstu árum. Oft var hann gam-
ansamur og stundum gerði hann
grín að smásmuguhætti mínum við
smíðarnar. Var þá stundum við-
kvæðið að sem betur fer hefði verið
búið að finna upp sparslið áður en
hann lærði að smíða og við skyld-
um ekki eyða öllum deginum í
svona dútl heldur drífa þetta af og
athuga svo um sparslið. Síðar þeg-
ar aldurinn færðist yfir hann fór
hann í listnám og fékkst nokkuð við
að gera „skúlptúra“ enda sagðist
hann þá geta notað sparslið óspart.
Hann var sérlega heilsteyptur og
góður félagi þar sem gaman og al-
vara fundu gott vægi.
Fljótlega eftir að leiðir okkar
lágu saman varð hann fjölskyldu-
vinur sem ánægjulegt var að um-
gangast þótt alltof sjaldan væri.
Þegar Helgi fóstursonur hans kom
með San Fransisco ballettinn til Ís-
lands fyrir rúmu ári frétti hann að
okkur hafði ekki tekist að fá að-
göngumiða á sýninguna. Þá kom
hann allt í einu og dreif okkur inn á
lokaæfingu þar sem við nutum ein-
hverrar frábærustu skemmtunar
sem við höfðum upplifað. Fleira
slíkt mætti segja frá kynnum okkar
af Hauki en við látum hér staðar
numið og kveðjum með trega góð-
an vin.
Ágúst Guðmundsson.
Alin upp við afl og fjör,
er það fagur leikur,
Hermann, Guðrún, Eiríkur
Ingveldur, Jón Haukur.
JÓN HAUKUR
GUÐJÓNSSON
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur