Morgunblaðið - 15.12.2001, Blaðsíða 53

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. DESEMBER 2001 53
✝ Sigurveig Sig-tryggsdóttir
fæddist í Syðri-Nes-
löndum 11. desem-
ber 1906. Hún and-
aðist á
Heilbrigðisstofnun
Þingeyinga 9. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sigríður Jó-
hannesdóttir, f. 2.
október 1866, d. 5.
febrúar 1949, og
Sigtryggur Þor-
steinsson, f. 22. apríl
1870, d. 17. desem-
ber 1952. Sigurveig var yngst
þriggja systkina. Elst var Guð-
rún Hólmfríður, f. 30. desember
1896, d. 9. september 1978. Hún
giftist Tómasi Sigurtryggvasyni,
f. 8. ágúst 1891, d. 16. febrúar
1956. Synir þeirra
voru tveir: Reynir
bóndi í Eyvík, f. 28.
maí 1925, d. 21. júní
2001, kona hans er
Emma Kolbeins-
dóttir, f. 11. mars
1923, þau eiga þrjú
börn; og Tryggvi
Tómasson bóndi í
Björk, f. 14. apríl
1928, d. 5. nóvem-
ber 1999, kona hans
er Ingibjörg Páls-
dóttir, f. 3. maí
1919, þau eiga þrjú
börn. Jón Sig-
tryggsson bóndi í Syðri-Neslönd-
um, var næstur í röðinni, f. 17.
júlí 1903, d. 22. október 1987.
Útför Sigurveigar fer fram frá
Reykjahlíðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Sunnangolan leikur hlý í frjálsum fjallareit
fuglarnir og vorið koma heim í
Mývatnssveit.
Vakinn upp með sólarkossi brosir lítill bær
brumið vex á greinunum og lyng í móa
grær.
Gufustrókar kynjamyndum skreyta heiðið
hátt
hverfa svo í daggarperlum út í loftið blátt.
Endurnar á vatnsfletinum synda hlið við
hlið
heyra má í klettasprungu þýðan lækjarnið.
Vökunætur rökkurlausar verma huga
manns
vindurinn og glettin bára stíga léttan dans.
Yfir færist sumarlognið, allt er kyrrt og
hljótt
undarlegt er Hverfellið í vorsins björtu
nótt.
Við mér blasa æsku minnar ævintýralönd
óravíður fjallahringur rís við sjónarrönd.
Átthaganna von og trú í brjósti bærist heit
og björtust finnst mér sólin vera hér í
Mývatnssveit.
Elsku Veiga frænka. Mér koma í
hug þessar ljóðlínur Hákonar Aðal-
steinssonar þegar ég minnist þín.
Það var júníkvöld fyrir mörgum ár-
um. Ég og móðir mín fórum út á vatn
að vitja um net sem lágu vestur á
Leiru sem kölluð er. Veðrið var eins
og það getur fegurst orðið í Mývatns-
sveit. Logn var á vatninu og sól á lofti
en brátt hvarf hún bak við fjöllin.
Fuglasöngurinn ómaði allt um kring
og kríurnar flögruðu yfir en stungu
sér öðru hverju eftir síli. Þegar við
höfðum vitjað um netin datt okkur í
hug að líta við í Syðri-Neslöndum hjá
Jóni og Veigu. Við settum því bátinn
upp í Skáley og gengum heim að
bænum. Eitthvað höfðu systkinin
orðið vör mannaferða og hundur kom
geltandi á móti okkur. Lambær voru
á túnum og allt iðandi af lífi. Okkur
var vel tekið eins og ævinlega og boð-
ið í bæinn. Veiga var fljót að hella á
könnuna og brátt sátum við yfir rjúk-
andi kaffibollum og spjölluðum sam-
an um alla heima og geima. Það var
því orðið framorðið er við lögðum af
stað heim aftur. Þá var sólin byrjuð
að rísa á himninum á ný en fugla-
söngur hljóðnaður. Þegar báturinn
klauf vatnið hljóðlega breyttist yfir-
borð þess í gylltar lognöldur sem
vögguðu út frá bátnum. Allt um-
hverfið var eins og draumaveröld og
þessi sýn mun aldrei líða mér úr
minni.
Önnur minning kemur upp í hug-
ann þegar ég hugsa til þín. Það var í
fyrsta skipti sem ég kom í Syðri-Nes-
lönd með foreldrum mínum. Þá var
vetur og farið á bíl yfir ísinn. Við
komum inn í gamla bæinn í Syðri-
Neslöndum og þar voru dimm bæj-
argöng. En inni í eldhúsi var bjart og
hlýtt. Eitthvað var ég feimin við allt
þetta fólk sem var á heimilinu en þú
tókst í höndina á mér og leiddir mig
að eldhússkáp sem var úti í horni.
Þar tókst þú stóran kandísmola og
stakkst í lófa minn og sagðir – þú
mátt eiga þetta.
Já, það koma svo ótal myndir fram
í huga minn þegar ég hugsa um þig.
Þið systkinin voruð svo samhent við
búskapinn og alltaf var nóg að starfa
bæði úti og inni. Dugnaður og þraut-
seigja ásamt þolinmæði og útsjón-
asemi held ég hafi einkennt lífsstarf
ykkar. Á þessum bletti eydduð þið
ykkar ævidögum og unduð glöð ykk-
ar hag. En eftir að Jón bróðir þinn
lést varstu ein í bænum og undir þér
við tóvinnu og prjónaskap. Allt lék í
höndum þér og margir eiga rósavett-
linga eftir þig. Þú kunnir öll þessi
handtök svo vel að það var gert
myndband um þig og hvernig hægt
er að vinna úr íslensku ullinni. Fyrst
var að taka ofanaf reyfinu, svo að
kemba – spinna – tvinna – og svo að
prjóna vettling eða leist. Þú varst svo
yfirveguð og örugg meðan á upptöku
stóð að það var einsog þú hefðir aldr-
ei gert annað en sitja fyrir framan
kvikmyndavél. Og þegar mynda-
tökumaðurinn spurði þig hvort þú
værir ekki hrædd við vélina svaraðir
þú: „Nei, er einhver ástæða til þess?“
Ég sagði áðan að þú hefðir verið
ein í bænum eftir lát bróður þíns en
það er ekki alveg rétt því að sá sem
trúir á Guð og helgar honum lífsstarf
sitt er aldrei einn. Þú áttir líka svo
marga vini og margir urðu þeirrar
gæfu aðnjótandi að fá að þekkja þig.
Þú varst svo traustur vinur og góð
manneskja að við erum öll miklu rík-
ari að hafa fengið að kynnast þér.
Fjölskylda mín á þér mikið að þakka
og vil ég fyrir hönd okkar allra þakka
þér ógleymanlegar stundir. Nú þeg-
ar þú ert farin er eins og hafi mynd-
ast eitthvert tómarúm sem ekki
verður fyllt aftur. Minningin um þig
lifir um ókomin ár. Far þú í Guðs
friði. Ættingjum þínum öllum votta
ég mína dýpstu samúð.
Sólveig Illugadóttir.
Heillin!
Það verða víst ekki margir eftir
þína tíð sem kalla okkur þessu ljúfa
nafni. Við minnumst ferðanna norður
til þín í Syðri-Neslönd, hvað það var
yndislegt að koma en erfitt að fara.
Ferðirnar á vatnið, eggjatínslan
og þegar við komum kaldar og
þreyttar heim beiðst þú tilbúin með
heita kokseldavélina og stungum við
köldum táslunum inn í ofninn á
henni.
Leikföngin þín voru ekki eins og
þessi hefðbundnu, urðu því leggirnir
og hornin ennþá meira spennandi en
allt annað.
Við lærðum að hreinsa netin, þrífa
og undirbúa silunginn til reykingar,
með þinni leiðsögn. Alltaf var líka sá
reykti bestur eftir þig. Svo sauðst þú
silunginn, hausana og lagaðir indælis
silungssúpu.
Það var stórkostlegt að fylgjast
með því hvernig þú annaðist kind-
urnar þínar, sem bönkuðu á dyrnar
þegar þær langaði í eitthvert góð-
gæti. Hvernig þú hélst reglu á heim-
ilinu þrátt fyrir að hafa fullt hús af
gestum og varst alltaf með kræsing-
ar á borðum.
Minni þitt var einstakt, þú fræddir
okkur um nöfn á fjöllunum kringum
vatnið, sagðir okkur ýmis örnefni og
kenndir okkur heilmargt. Við horfð-
um líka aðdáunaraugum á hve hand-
lagin þú varst. Við eigum okkar
uppáhaldsvettlinga prjónaða eftir
þig og ullina vannst þú sjálf. Skriftin
var líka í samræmi við það og voru
jólakortin og bréfin alltaf jafn fallega
skrifuð og vönduð eins og allt sem þú
gerðir, sama hvað árin liðu.
Elsku Veiga okkar, við minnumst
þín alltaf með hlýju í hjarta, hve ein-
stök þú varst og hvað við vorum
heppnar að fá að kynnast persónu
eins og þér.
Þínar
Heiða Björg og Dagný.
Þegar ég sest niður og rita þessi
fátæklegu orð til þín er 11. desem-
ber. Afmælisdagurinn þinn. Þú hefði
orðið 95 ára. Þú kaust að halda frek-
ar uppá hann annarsstaðar og ekki
efast ég um að þér líði vel þar. Um-
vafin öllu þínu fólki sem hefur eflaust
beðið þín með opna arma.
Já ég veit að þú ert hvíldinni fegin
enda var líkamlegt þrek þitt farið að
gefa sig verulega, eins og við er að
búast hjá fólki á þessum aldri.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að fá að kynnast þér í gegnum
tengdafólk mitt.
Ég man alltaf er ég hitti þig fyrst.
Þá sagðir þú: „Ertu nokkuð hrædd
við kerlinguna núna?“ Ég hafði
nefnilega komið á hlaðið 10 árum áð-
ur og var þá á ferðalagi með mínum
heittelskaða í tilhugalífinu. Hann
vildi endilega heilsa upp á einhvert
fullorðið frændfólk sem hann átti við
Mývatn.
Ég var þá innan við tvítugt og vissi
ekkert hvort ég yfir höfuð myndi
nokkuð ílengjast í þessari fjölskyldu
svo ég beið bara úti í bíl á meðan
Tommi hljóp inn til ykkar.
En enn þann dag í dag sé ég eftir
því að hafa ekki farið líka, þá hefðu
bæst 10 ár við okkar kynni. Að kynn-
ast svona manneskju eins og þér
kennir manni ýmislegt. Svona heið-
arleg, hreinskiptin og vel gerð kona
er ekki á hverju strái.
Frá því ég kom í Neslönd til þín í
fyrsta skipti fyrir um það bil 20 árum
var allt eins og það er í dag. Það er
næsta víst að ég gæti gengið að öllum
hlutum á sama stað og þeir voru þá.
Alltaf allt í röð og reglu. Borðbún-
aður og allt eins nema hvað gamla
koks-eldavélin þín gafst upp fyrir
nokkrum árum, en stendur ennþá í
eldhúsinu og verður þar eflaust
áfram, enda virkar hún eins og minn-
isvarði um þig. Já þú hafðir í umferð
það magn sem þú þurftir til daglegra
nota af leirtaui og öðru slíku, en ef við
komum til þín öll fjölskyldan þá var
dregið fram viðbótarleirtau sem
geymt hafði verið vel inn pakkað í
búrinu. Þar leyndist ýmislegt ef á
þurfti að halda. Ef þú sást að við vor-
um að leita að einhverju til að nota í
eldhúsinu þá komst þú og spurðir:
„hvað vantar þig heillin?“ og svo kom
svarið „bíddu hæg, við skulum sjá
hvað ég á“. Oftar en ekki varstu óð-
ara komin með tilheyrandi hlut. Allt-
af eru leggirnir og hornin á sínum
stað fyrir börnin og ekki eru þau fyrr
komin í Neslönd en búið er að dreifa
þeim um allt stofugólfið. Svo var
„baukurinn“ í eldhússkúffunni alltaf
á sínum stað með einhverju góðgæti
í.
Náttúrubarn varstu fram í fingur-
góma og unnir „sveitinni“ þinni mjög
heitt.
Það er mér mjög minnisstætt þeg-
ar við skelltum okkur með þig í í
Herðubreiðarlindir fyrir nokkrum
árum. Þá varstu að koma þar í fyrsta
skipti og naust þess virkilega að velta
fyrir þér gróðurtegundum og þeirri
miklu náttúrufegurð sem þar er.
Dýravinur varstu mikill og gaman
var að sjá ærnar þínar koma og
banka til að fá köggla í þvottahúsdyr-
unum eða Skotta í Ytri-Neslöndum,
hvað hún brosti blýtt til þín með von
um góðgæti, þegar hún kom til þín.
Það var eins og þú talaðir við dýrin.
Við höfum nú veitt nokkrar brönd-
ur þarna hjá þér um dagana í sam-
vinnu við þig. Fengið að nota byttuna
þína og á árum áður reyktir þú fyrir
okkur silung. Að horfa á þig verka
silunginn í reyk var engu líkt. Hand-
tökin snör og ákveðin.
Síðan var ruslið aðskilið. Allt líf-
rænt út í gjótu, nýttir það sem hægt
var að endurnota, svo sem pappa í
ýmiskonar merkisspjöld og restin fór
svo í gáma.
Handavinnan þín er víða geymd
eins og gullmolar, bæði hérlendis og
erlendis. Helst vildi ég ramma inn
vettlinga sem þú færðir okkur.
Handunnir beint af sauðkindinni.
Það er áreiðanlega ekki víða gert enn
þann dag í dag. Rokkurinn þinn,
snældan og kambarnir búnir að vera
í notkun alveg fram undir aldamót.
Mikla ánægju hafðir þú af því að
senda gesti í Ytri-Neslönd og skoða
fuglahúsið hans Geira. Enda er það
engu líkt. En sá góði drengur var
tekin frá ykkur á Tanganum fyrir
rétt um það bil tveimur árum, með
sviplegum hætti. Þá misstuð þið mik-
ið. En þú stóðst alltaf eins og klettur
sama hvað á móti blés. Horfðir á eftir
frændfólki og ástvinum yfir móðuna
miklu. Bjóst ein í húsinu þínu frá því
þú misstir Jón bróðir þinn. En erfitt
hefði það verið þér, ef þú hefðir ekki
notið stöðugrar ástúðar og umönn-
unar fólksins í kring um þig. Og ber
að þakka þeim öllum fyrir það.
Það var okkur, sem bjuggum
svona langt frá þér, ekki lítils virði að
vita af þér í svona góðum höndum.
Systurnar í Ytri-Neslöndum
fylgdust vel með þér og alltaf tilbún-
ar að snúast fyrir þig. Svo hún Dísa í
Helluhrauni eins og við köllum hana.
Hún hefur verið þér mikils virði og
hafði hún þig hjá sér þegar þú gast
ekki verið ein heima eftir að þú veikt-
ist. Hún fékk svo að fylgja þér síð-
asta spölinn. Dvaldi hjá þér á sjúkra-
húsinu þar til yfir lauk. Elsku Veiga,
ég gæti haldið endalaust áfram að
rifja upp einhverjar samverustundir
með þér, en nú er mál að linni.
Neslandatangi er ekki samur án
þín. Við Tommi og okkar fjölskylda
munum halda áfram að koma þangað
og hugsum áreiðanlega til þín í
hverju spori er við dveljum þar hjá
öllu því sem var þér svo kært.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem.)
Þórdís Pálmadóttir,
Laugarvatni.
Ó hve heitt ég unni þér,
allt hið besta í hjarta mér
vaktir þú og vermdir þinni ást,
æskubjart um öll mín spor
aftur glóir sól og vor
og traust þitt var það athvarf
sem mér aldrei brást.
Óska ég þess angur mitt
aldrei snerti hjarta þitt.
Til þess ertu alltof ljúf og góð. –
En ég vil þú vitir það,
vina mín, þó hausti að,
að þú varst mín sumarþrá,
mitt sólskinsljóð.
(Tómas Guðm.)
Elsku hjartans Veiga mín! Mig
langar að skrifa nokkur orð til að
kveðja þig.
Takk fyrir allt sem þú hefur kennt
mér og gert fyrir mig þegar ég hef
heimsótt þig í Syðri-Neslönd.
Guð geymi þig.
Þín
Sigurveig (Veiga)
Laugarvatni.
Þig faðmi liðinn friður guðs,
og fái verðug laun
þitt góða hjarta, glaða lund
og göfugmennska í raun.
Vér kveðjum þig með þungri sorg,
og þessi liðnu ár
með ótal stundum ljóss og lífs
oss lýsa gegnum tár.
Vér munum þína högu hönd
og hetjulega dug,
og ríkan samhug, sanna tryggð
og sannan öðlingshug.
Guð blessi þig! Þú blóm fékkst grætt,
og bjart um nafn þitt er.
Og vertu um eilífð ætíð sæll!
Vér aldrei gleymum þér.
(Jón Trausti.)
Elsku Veiga. Við viljum þakka þér
innilega fyrir þann tíma sem við
fengum að eyða með þér. Þessi tími
sem við dvöldum fyrir norðan, á þín-
um uppáhaldsstað var yndislegur.
Sögurnar þínar og vettlingarnir, við
munum geyma það vel. Við munum
sakna þess að koma til þín á hverju
sumri og fá að njóta þess að vera með
þér. Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Inga Birna, Tryggvi
og Guðbjörg.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann allsherjar dóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni
en nú ertu genginn á guðanna fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson frá Gríms-
stöðum.)
Hugsanir þær sem ég hlýjastar á
þær hvarfla til þeirra sem langt eru frá
og heim til þín veginn þær velja.
Þær þurfa ekki fylgd eða fargjald til þín
þær finna hvar sólin heitast skín
og hvar hlýtt er og helst er að dvelja
(Ók. höf.)
„Komið þið sæl heillin“ sagði hún
þegar komið var í hlaðið á Syðri-Nes-
löndum. Hve oft höfum við ekki
heyrt þessa notalegu kveðju frá þér,
Veiga okkar. Þú hefur nú yfirgefið
þessa jarðvist eftir langa ævi og áttir
einungis efitr 2 daga í 95 árin. Okkur
finnst við hafa hlotið viss forréttindi
að hafa fengið að dvelja í Neslöndum
og kynnast þér, einstakri konu sem
af nægjusemi hafði alltaf allt til alls.
Þú upplifðir eins og samtíðarmenn
þínir þær miklu breytingar frá mold-
argólfum til okkar tíma. Gamalt
handverk kunnir þú vel og mörgum
gömlum verkfærum og munum hef-
ur þú safnað í gegnum tíðina.
Ófáir eru vettlingarnir frá þér,
jafnvel til um allan heim, unnir frá
upphafi til enda af þér. Að taka of-
anaf, kemba, spinna og prjóna var
eitthvað sem enginn kunni betur.
Við eldhúsborðið í Neslöndum var
margt spjallað.
Þú varst viskubrunnur af gömlum
fróðleik og sögum, sagðir einstak-
lega skemmtilega frá og mundir
nöfn, ártöl og annað af einstakri ná-
kvæmni. Þú barst alla tíð mikla virð-
ingu fyrir landinu og sveitin þín með
öllu sínu mikla lífi var þér sérstak-
lega hugleikin. Þar hafðir þú allt sem
þú þurftir. Klukkan skipti ekki svo
miklu máli, lífið gekk sinn vanagang
eins og það hafði alltaf gert.
Minnisstætt er okkur er rætt var
um áramótin og öll þau ljósalæti er
þeim fylgja, hvort mikið væri um það
í sveitinni, svaraði hún: „Ætli það
ekki, svona eins og víðar, en ég fer nú
að sofa á sama tíma, þau fara nú ekki
langt áramótin.“ Allt var gert með
sömu róseminni og jafnaðargeðinu.
Það hlýtur að vera einstakt að geta
farið í gegnum lífið í svo mikilli sátt
við allt og alla.
„Einstakur“ er orð
sem notað er þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt,
faðmlagi eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki
sem stjórnast af rödd síns hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur“ á við þá sem eru dáðir
og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Terry Fernandez.)
Elsku Veiga okkar, þakka þér fyr-
ir samfylgdina í gegnum árin. Þú
verður alltaf hjá okkur í huganum.
Minning þín er ljós í lífi okkar.
Páll Tryggvason, Sigríður
Björnsdóttir.
Í dag er lögð til hinstu hvílu aldin
frænka og mikil heiðursmanneskja,
Sigurveig Sigtryggsdóttir, húsfreyja
að Syðri-Neslöndum í Mývatnssveit.
Langri og farsælli ævi er lokið eftir
nánast 95 ár. Sigurveig eða „Veiga“
eins og hún var oftast nefnd, bjó alla
sína ævi á bakka Mývatns í fögru
umhverfi Neslandabæjarins; framan
af í foreldrahúsum með systkinum og
öðru heimilisfólki, en eftir árið 1950
bjó hún með bróður sínum, Jóni Sig-
tryggssyni. Þau systkinin stunduðu
búskapinn af kappi og veiðina í vatn-
inu sér til viðurværis, bæði harðdug-
SIGURVEIG
SIGTRYGGSDÓTTIR
SJÁ SÍÐU 54