Morgunblaðið - 15.12.2001, Blaðsíða 54

MINNINGAR
54 LAUGARDAGUR 15. DESEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
leg, nýtin og sparsöm. Eftir að Jón
lést árið 1987 bjó Veiga ein í Syðri-
Neslöndum þar til fyrir tæpu ári, er
veikindi hennar fóru að gera vart við
sig, enda komin á efri ár.
Gömul vinnubrögð og gömul verk-
færi voru henni ávallt kær og var
hún óspör á að sýna og segja frá
hvernig hlutirnir voru notaðir hér
áður fyrr. Í þá daga var ekki hlaupið
út í verslun og keypt tilbúið, heldur
unnið úr því sem til var, saumað og
prjónað. Til að gera enn betur, lærði
Veiga karlmannafatasaum á Akur-
eyri einn vetur og vann við sauma-
skap árum saman með bústörfunum.
Að vinna úr ull var sérgrein Veigu,
hún rúði af ánum og fullvann ullina
algjörlega í örfínt garn. Prjónavörur
hennar hafa orðið víðfrægar, enda
vandaðar og fíngerðar og þótt sjónin
dapraðist mikið nú hin síðari ár, hélt
hún samt áfram að prjóna.
Veiga var einstök sómakona til
orðs og æðis. Eftirtektarvert var hve
börn hændust að henni sem og mál-
leysingjar. Einnig var hún mjög
áhugasöm um líðan og velferð ann-
arra, hafði öll nöfn á hreinu og aldur
hvers og eins, einkanlega smáfólks-
ins. Oft mátti sjá lotningarsvip á litlu
andliti þegar Veiga spurði og spjall-
aði, og hve mikið hún vissi. Ófáir eru
og þeir einstaklingar sem hafa verið
sumarbörn hjá Veigu, eiga frá henni
góðar minningar og hafa vafalaust
fengið í veganesti góðvildina og lít-
illætið.
Hún hefur á sínum búskaparár-
um, og ekki síst þegar aldurinn færð-
ist yfir, átt góða sveitunga. Frænd-
fólkið hér nyrðra leit til með henni,
hvort eitthvað vantaði eða að allt
væri í lagi. Dísa í Helluhrauni, syst-
urnar í Ytri-Neslöndum, Steini á
Strönd, og svo mætti lengi telja.
Veiga var ósköp þakklát þeim sem
komu við eða aðstoðuðu hana á ein-
hvern hátt enda hafði hún á orði, að-
spurð, „að hún væri nú ekki í vand-
ræðum, hún ætti svo góða að“. Í
hinni helgu bók segir: „Sælir eru
hjartahreinir, því þeir munu Guð
sjá.“ Ekki þarf nokkur að efast um,
að þegar Veiga gengur inn í ljóssins
ríki mun hún sjá hinn Almáttuga og
verða boðin hjartanlega velkomin.
Slík manneskja var hún.
Við hin sem eftir stöndum, finnum
til tómleika og erum fátækari eftir.
Skarð hefur myndast sem aldrei
verður fyllt. Hins vegar getum við
verið ákaflega þakklát og hreykin af
því að hafa átt Veigu að, sem frænku
og vin, og að hafa fengið að vera
henni samferða um lífsins stuttu
stund.
Guð blessi minningu Veigu
frænku, og henni óskum við farar-
heilla til nýrra heimkynna.
Þóra, Helga, Inga, Guðrún
og Smári.
Hún Veiga mín er dáin. Veiga var
vinkona mín til fjölda ára. Aldurs-
munurinn á milli okkar var mikill í
árum en vináttan var gagnkvæm,
einlæg og dýrmæt. Veiga er sú heið-
arlegasta og prúðasta manneskja
sem ég hef kynnst. Hún ætlaðist
aldrei til neins af neinum, var alltaf
jákvæð og gefandi. Það eru ekki nein
smá forréttindi að hafa átt hana að
vin í meira en tuttugu ár.
Veiga var rúmlega sjötug þegar
ég kynntist henni. Ég kom og bank-
aði upp á í Syðri-Neslöndum með
fjölskylduna mína og var strax kom-
in inn í Veigueldhúsið hjá stóru Aga
eldavélinni, kaffi komið á flösku,
jólabrauð, gyðingar og kleinur. Svo
var það mjólkurkannan sem var allt-
af tekin innan úr ísskáp og var með
„húfu“ eða það fannst okkur, þetta
var svona plasthetta með teygju.
Kringlótta borðið hennar Veigu er
ekki stórt en alltaf var pláss, það var
eins og borðið stækkaði bara ef fleiri
komu. Eitt sinn vorum við svo mörg
að dekkað var upp inní stofu. Þá voru
Hollendingar með mér, Helgu og
Sigurgeir ljósmyndara á ferð. Veiga
talaði íslensku og gestirnir hollensku
og allir skildu alla. Þannig var Veiga.
Hún Veiga mín með svuntuna. Hún
Veiga mín með prjónana, Veiga mín
við rokkinn, Veiga mín með hala-
snælduna, Veiga mín brosandi.
Veiga mín var þekkt fyrir Veiguvett-
lingana, eins og við köllum þá, vett-
linga úr þeli, sem hún spann sjálf úr
ull af skjátunum sínum, vettlingar
prjónaðir á örfína prjóna og allir út-
prjónaðir. Engir venjulegir vettling-
ar. Hún prjónaði líka handa mér
leista með Halldóruhæl.
Veiga kunni að knipla og sýndi
mér stundum forrláta knipling-
abretti og kniplaðar blúndur og hét
eitt mynstrið kattaþófi. Veiga talaði
kjarnyrt og fallegt mál og notaði orð,
sem ég heyrði engan nota nema
hana. Það kom fyrir að ég varð að
spyrja „Veiga mín, hvað merkir:
„drullukesja“, eða „að eggið smogni
úr kopp“. Hún kunni ófá orð um
veðrið og veðurfar. Veiga ætlaðist
aldrei til neins af neinum og sagði oft
þegar spurt var einhvers, „það kem-
ur bara í ljós góðurnar mínar“. Veiga
bauð öllum úr „bauknum“ rétt áður
en kvatt var. Baukurinn er MacInt-
oshdós, fóðruð innan með smjör-
pappír og oná honum hvíla suðu-
súkkulaðimolar frá Síríus og ýmsir
brjóstsykrar. „Þú verður að minnsta
kosti að fá úr bauknum áður en þú
ferð“, sagði hún um leið og hún opn-
aði skúffu í eldhúsinu og tók baukinn
upp. Krakkarnir mínir og ég kunn-
um vel að meta vináttu Veigu og
tímalausu stundirnar í Syðri-Nes-
löndum. Veiga var góð við alla menn
og dýr. Kindurnar hennar bönkuðu
stundum á hurðina og fengu eitt-
hvert góðgæti, Skotta úr Ytri-Nes-
löndum stundum kleinu í eldhús-
gættinni þegar hún kom með
systrunum að vita um Veigu.
Nú er Veiga mín horfin úr þessu
lífi en hún lifir í minningunni. Veiga
mín sem sagði „Blessuð“ og dró að-
eins tóninn á uinu þegar hún kvaddi
mig í símanum og ég stóð mig að því
að gera það sama, svo bætti hún allt-
af við „Ég bið að heilsa drengjun-
um... og Helgu“. Stundum flaut
kveðja til Sigurgeirs með.
Ég er meira en heppin að eiga
minningu um svo góða konu, heppin
að hafa fengið að vera samvistum við
hana. Veiguminningarnar tekur eng-
inn frá mér.
Sigrún.
Fram í heiðanna ró
fann ég bólstað og bjó,
þar sem birkið og fjalldrapinn grær.
Þar er vistin mér góð,
aldrei heyrist þar hnjóð,
þar er himinninn víður og tær.
Ekki hef ég kynnst mörgum um
dagana sem standa undir þessum
fallegu orðum Friðriks Friðriksson-
ar, en Veiga í Neslöndum var ein af
þeim. Það er alveg víst að aldrei
heyrði ég hana segja hnjóðsyrði um
nokkurn mann eða málefni. Einhver
kynni þá að halda að hún hefði ekki
flíkað skoðunum sínum en það er nú
öðru nær. Hún hafði einmitt mjög
fastmótaðar skoðanir hvort heldur
það voru heimsmálin eða önnur
smærri. Hún setti þær fram á svo
skýran og hæverskan hátt að unun
var á að hlýða. Það var notalegt að
sitja við eldhúsborðið hjá Veigu og
horfa fram á vatnið. Umræðuefnið
gat spannað allt milli himins og jarð-
ar því hún var jafn áhugasöm um alla
hluti og hélt því til hinstu stundar
þrátt fyrir háan aldur. Aðeins einu
sinni varð ég vör við að hún skipti
skapi. Það var þegar synir mínir
spurðu af ungæðishætti hvort þeir
mættu reka beljuna. Þá fann ég að
henni sárnaði verulega fyrir hönd
kusu sinnar. Ekki heyrðist frá henni
hnjóð í það skiptið frekar en önnur
en hún lét þá samt skilja að svona
segði maður ekki um hana kusu. Fal-
leg er myndin sem ég geymi í huga
mér af heyskapnum í Syðri-Neslönd-
um. Við erum að snúa töðuflekk með
hrífum og kusa röltir á eftir Veigu
sinni fram og til baka. Það var gagn-
kvæm og sönn vinátta.
Það eru forréttindi að hafa fengið
að kynnast Veigu og fyrir það vil ég
þakka. Heimurinn væri betri ef við
ættum fleiri slíkar.
Guðný Jónsdóttir.
SIGURVEIG
SIGTRYGGSDÓTTIR
✝ Jón Þórissonfæddist í Álfta-
gerði í Mývatns-
sveit 22. september
1920. Hann lést á
Sjúkrahúsinu á
Akranesi 5. desem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Þórir Stein-
þórsson, f. 7. maí
1895, d. 5. júní
1972, bóndi og
skólastjóri í Reyk-
holti, og Þuríður
Friðbjarnardóttir,
f. 18. september
1900, d. 11. febrúar 1932. Stjúp-
móðir Jóns var Laufey Þór-
mundsdóttir, f. 4. desember
1908, d. 11. desember 1999. Jón
var elstur sex systkina sem öll
lifa hann en þau eru: Steingrím-
ur, f. 15. júlí 1923, búsettur í
Kópavogi, Steinþóra Sigríður, f.
3. apríl 1926, búsett í Reykjavík,
Kristján Þór, f. 28. janúar 1932,
búsettur í Laugagerðisskóla, og
hálfsystur hans samfeðra, Sig-
rún, f. 19. desember 1936, búsett
í Reykjavík, og Þóra, f. 8. febr-
úar 1944, búsett í Reykjavík.
Jón kvæntist 29. desember
1945 Halldóru J. Þorvaldsdótt-
ur, f. 15. júlí 1921, fyrrv. stöðv-
arstjóra Pósts og síma í Reyk-
holti. Foreldrar hennar voru
Þorvaldur Klemenzson og Stef-
desember 1956, starfsmaður á
lögmannsstofu, Reykjavík, gift
Haraldi Gunnarssyni, f. 10.
mars 1964, forritara, og eiga
þau eina dóttur, Steinþóru.
Langafabörnin Jóns eru átta.
Jón ólst upp í Mývatnssveit til
tíu ára aldurs en hann fluttist
með foreldrum sínum í Reyk-
holt í Borgarfirði þar sem hann
hefur búið síðan. Hann lauk
námi frá Reykholtsskóla 1938,
íþróttakennaraprófi frá
Íþróttaskólanum á Laugarvatni
1940 og kennaraprófi frá Kenn-
araskóla Íslands 1946.
Jón stundaði íþróttakennslu á
vegum Ungmennafélags Íslands
víða um land á árunum 1940–
43, var barnakennari í Staðar-
skólahverfi í Vestur-Húnavatns-
sýslu 1943–44 og við Reykholts-
dalsskólahverfi 1946–47, var
kennari við Héraðsskólann í
Reykholti 1947–86 og bóndi í
Reykholti 1947–88. Jón sat í
stjórn Ungmennasambands
Borgarfjarðar 1945–49, í stjórn
Ungmennafélags Reykdæla
1947–50 og var formaður þess
1958–59, sat í stjórn Samtaka
sveitarfélaga í Vesturlandskjör-
dæmi 1978–80 og var formaður
þeirra síðasta árið, hann var
oddviti Reykholtsdalshrepps
1974–82, sat í sýslunefnd 1982–
89, í stjórn SVFÍ 1976–88, rit-
stjóri Fréttabréfs SVFÍ 1985–91
og formaður Félags aldraðra í
Borgarfjarðardölum frá stofn-
un þess 1991 til 1997.
Útför Jóns fer fram frá Reyk-
holtskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
anía Tómasdóttir og
bjuggu þau á Járn-
gerðarstöðum í
Grindavík. Börn
Jóns og Halldóru
eru: 1) Þórir, f. 25.
júní 1946, húsa-
smíðameistari og
verslunarmaður í
Mosfellsbæ, kvæntur
Huldu Olgeirsdótt-
ur, f. 16. nóvember
1949, póstaf-
greiðslumanni, og
eiga þau þrjá syni,
Olgeir Jón, Halldór
Karl og Jóhann Má.
2) Þorvaldur, f. 1. ágúst 1949,
húsasmiður og bóndi í Brekku-
koti í Reykholtsdal, kvæntur
Ólöfu Guðmundsdóttur af-
greiðslustjóra Íslandspósts í
Reykholti og eiga þau fjögur
börn, Guðmund Inga, Jón Þór,
Halldóru Lóu og Helga Eyleif.
3) Eiríkur, f. 6. júlí 1951, for-
maður Kennarasambands Ís-
lands, Reykjavík. Hann var
kvæntur Maríu Ingadóttur, f. 9.
apríl 1953, og eignuðust þau
tvö börn, Hjört Inga og Hörpu
Rún. Þau slitu samvistir. Eirík-
ur kvæntist Björgu Guðrúnu
Bjarnadóttur, f. 27. maí 1955,
formani Félags leikskólakenn-
ara, og á hún fjögur börn, Eddu
Kristínu, Rán, Aðalstein og
Bjarna Símon. 4) Kolbrún, f. 26.
Nú er stundin upp runnin. Það er
ótrúlega erfitt að setjast niður og
skrifa kveðjuorð til elskulegs föður
okkar. Minningarnar um hann eru
svo margar og svo góðar. Eftir því
sem við rifjum meira upp í hugan-
um verður missirinn sárari en jafn-
framt verður þakklætið fyrir að
hafa átt hann sem föður innilegra.
Hvað er hægt að hugsa sér betra í
lífinu en að eiga góða foreldra?
Foreldrar okkar hafa verið okkur
systkinunum öllum og fjölskyldum
okkar ómetanleg í gegnum tíðina.
Hjá þeim höfum við átt öruggt skjól
og stuðning jafnt í blíðu sem stríðu.
Pabbi leit alla tíð á það sem hinn
eðlilegasta hlut að láta fjölskylduna
ganga fyrir og það breyttist ekkert
þótt við systkinin flyttum að heim-
an og stofnuðum fjölskyldur. Hann
fylgdist alltaf með okkur og var
tilbúinn að styðja okkur til allra
góðra verka og deila með okkur
sorgum og gleði.
Við lítum á það sem forréttindi að
hafa fengið að hafa pabba hjá okkur
í öll þessi ár og geta litið til baka og
rifjað upp samveru okkar á þessari
jörð án þess nokkurn tíma að rek-
ast á óþægilega minningu. Allar
minningar um hann tengjast heið-
arleika, þolinmæði, hlýju og vænt-
umþykju. Við gætum rifjað upp svo
margt úr barnæsku, frá unglings-
árum og frá árunum eftir að við
fluttum að heiman. Vandamálið
felst hins vegar í því að atvikin eru
svo mörg og það er svo erfitt að
velja. Við ætlum því ekki að tiltaka
eitt öðru fremur heldur munum við
systkinin varðveita allar notalegu
minningarnar um hann í huganum
og ylja okkur við þær um ókomin
ár.
Það hefur alltaf verið sérstök til-
finning að koma heim í Reykholt og
dvelja hjá pabba og mömmu. Þang-
að hafa alltaf allir verið velkomnir
og þar hefur alltaf verið rúm fyrir
alla, ekki síst í hjörtum foreldra
okkar.
Við systkinin kveðjum nú ást-
kæran föður okkar með söknuði en
þó fyrst og fremst með djúpri virð-
ingu og einlægri þökk fyrir allt sem
hann var okkur og allt sem hann
gerði fyrir okkur.
Við biðjum algóðan Guð að vaka
yfir henni mömmu okkar sem nú
sér á eftir ástkærum eiginmanni og
lífsförunaut.
Við vitum að pabbi fær ótal verk-
efni að vinna að á nýjum vettvangi
og biðjum Guð að vernda hann og
blessa.
Guð blessi minninguna um elsku-
legan föður okkar. Megi hann hvíla í
friði.
Ástarkveðjur
Þórir (Dúdi), Þorvaldur (Valdi),
Eiríkur (Rúkki), Kolbrún (Dolla)
og fjölskyldur.
Elsku afi minn, ég var að vona að
þú mundir koma í stúdentsveisluna
mína. En þú verður bara með mér í
anda, það verður að vera nóg.
Ég man svo vel þegar ég var lítil
og var hjá þér og þegar það var vont
veður spiluðum við olsen olsen sam-
an, ég varð svo móðguð þegar ég tap-
aði að þú leyfðir mér alltaf að vinna
þig. Svo fórum við saman austur í
skemmu, við gátum dundað okkur
þar heilu dagana við hvað sem var.
Alltaf þegar ég var ekki búin að
hitta þig lengi þá hljóp ég til þín og
greip um fótinn á þér, þú varst mér
alltaf svo góður, elsku besti afi minn,
ef einhver var vondur við mig eða
skammaði mig komst þú alltaf og
hjálpaðir mér. Þú huggaðir mig allt-
af ef eitthvað var að. Ég mun aldrei
gleyma hvernig þú kallaðir mig alltaf
litlu telputuðruna þína, þú varst eini
afi minn, þú varst besti afi í heimi, ég
mun alltaf verða litla telputuðran
þín.
Þín
Steinþóra Jónsdóttir.
Elsku afi. Takk fyrir öll árin sem
þú varst til staðar í Reykholti. Við
viljum sérstaklega þakka þér um-
burðarlyndið og jafnaðargeðið sem
þú sýndir okkur, skæruliðunum þín-
um. Það var vissulega mismikið en
seint munum við neita því að við höf-
um átt duglegar skammir skilið öðru
hverju (í ein tvö skipti allavega). Þú
varst uppfullur af fróðleik og einsett-
ir þér að kenna okkur fyrst og síðast
að vanda okkur; það þyrfti ekki alltaf
að keppa í öllu. Sakir anna gafst okk-
ur lítill tími til að taka þetta til greina
– þá – en eitthvað síaðist inn og erum
við innilega þakklát fyrir það. Þú
settir okkur boð og bönn að virða og
fara eftir í umgengni við vélar, menn
og málleysingja og við reyndum allt-
af eftir fremsta megni að gera hlut-
ina einmitt ekki eins og þú hafðir
sagt okkur að gera, þó ekki væri
nema til að afsanna kenningar þínar.
Þær reyndust nú oftar en ekki réttar
hjá þér og eftir á er ekki hægt annað
en að dást að þolinmæði þinni og
þrautseigju við að berja í okkur eitt-
hvert uppeldi og verksvit. Einnig
sitja margar sögur eftir sem þú
sagðir okkur um ferðir þínar milli
landshluta á þínum yngri árum sem
íþróttakennari. Þær voru oft ævin-
týralegar og skemmtilegar og ekk-
ert verri þó maður væri farinn að
kunna þær nokkurn veginn utan að.
Hvað um það, við gætum eytt mörg-
um Morgunblöðum í að telja upp
dásamleg og ógleymanleg atvik sem
gerðust í návist þinni en látum það
vera og geymum minninguna um þig
í hjörtum okkar. Láttu þér líða vel
þarna hinum megin, við vitum að þú
ferð ekki langt og fylgist með okkur.
Passaðu ömmu.
Guðmundur og Jón Þór,
Halldóra og Helgi.
Elsku afi Nonni. Nú þegar þú ert
farinn úr þessari jarðvist hrannast
upp margvíslegar minningar um
samskipti þín og okkar bræðra.
Það voru ófáar stundirnar sem við
eyddum saman heima hjá ykkur
ömmu sem og í ýmsum erindagjörð-
um í fjárhúsunum og skemmunni.
Allar þessar stundir hafa kennt okk-
ur margt sem við eigum eftir að taka
með okkur í gegnum lífið.
Þú kenndir okkur meðal annars
nákvæmni, þolinmæði og stærð-
fræði.
Einnig hefur þú kennt okkur
margt sem við höfum ekki náð að
skilja enn þann dag í dag. Svo sem að
lambrollur ber að reka inn og út úr
öllum króm í fjárhúsunum áður en
þeim er sleppt út á vorin.
Við minnumst þín fyrir allar
stundirnar í skemmunni þar sem þú
vannst löngum stundum við endur-
smíði Gráusar og smíði líkans af
gamla bænum í Reykholti.
En það sem við eflaust minnumst
helst eru ferðirnar sem við fórum
saman upp á Arnarvatnsheiði. Vilj-
um við því heiðra minningu þína með
hluta úr ljóði þínu, Vornótt á Arn-
arvatnsheiði.
Einhver seiður um mig fer,
ek ég leiðar minnar.
Faðminn breiðir móti mér
máttur Heiðarinnar.
Upp um stalla stirnir á
stóra mjallardregla.
Vötnin falla fagurblá
fegurð alla spegla.
Þegar sest er sólin að,
sindrar efst á tindum.
Aldrei sést í orðum það,
aðeins fest á myndum.
Takk fyrir að fá að alast upp í ná-
grenni við þig og hversu lengi þín
naut við.
Kveðja
Olgeir Jón, Halldór Karl
og Jóhann Már.
JÓN
ÞÓRISSON