Morgunblaðið - 15.01.2002, Page 46

MINNINGAR
46 ÞRIÐJUDAGUR 15. JANÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Í dag kveðjum við
hjartans systur mína
og vinkonu. Árin eru
orðin mörg og við orðn-
ar aldnar en aldur er
svo afstæður og systir
mín var ætíð ung í anda og létt í
lund.
Við áttum yndislega æsku hjá
góðum foreldrum. Við vorum þrjár
systurnar, Binna elst, svo Dídí og ég
yngst. Binna lést fyrir tæpum 14 ár-
um og var það okkur öllum mikill og
sár missir.
Við Dídí vorum svo lánsamar að
búa alltaf nálægt hvor annarri og
hefur alla tíð verið mikill samgangur
milli fjölskyldna okkar og við systur
haft samband daglega og alltaf verið
til staðar hvor fyrir aðra.
Dídí átti yndislegan eiginmann,
Ingvar N. Pálsson, sem svo sann-
arlega stóð við hlið og studdi sína
konu í gegnum súrt og sætt.
Margs er að minnast frá samveru-
stundum okkar, hvort sem það voru
ferðalög erlendis eða innanlands svo
ekki sé talað um þær yndislegu
stundir sem við eyddum í sumarbú-
stöðum okkar, það voru dásamlegir
tímar sem aldrei gleymast.
Síðustu fimm til sex árin háði Dídí
baráttu við erfiðan sjúkdóm sem svo
að lokum batt hana við hjólastól, en
góða skapið hennar og kímni var
alltaf til staðar. Þetta voru erfið ár
fyrir Ingvar, börnin og tengdabörn-
in, en það var með eindæmum hve
vel var hugsað um hana og allt gert
til að létta henni lífið. Það er sárt að
sjá ástvin sinn þurfa að ganga í
gegnum þessi ósköp, en allan tímann
hélt hún reisn sinni og kvartaði aldr-
ei.
Það segir meira en mörg orð um
það hve hún systir mín var lífsglöð
og félagslynd að hún og Ingvar
mættu í nýársfagnað sem við hjónin
héldum í ár og skemmtu sér með
okkur og góðum og tryggum sam-
eiginlegum vinum okkar.
STEINUNN
BERNDSEN
✝ Steinunn HerdísBerndsen fædd-
ist á Blönduósi 20.
nóvember 1925. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Eir 5. jan-
úar síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Bústaða-
kirkju 14. janúar.
Að leiðarlokum
þakka ég elsku systur
minni alla ást, vináttu
og umhyggju og bið al-
góðan Guð að styrkja
Ingvar og börnin í
þeirra sorg.
Hún hvíli í friði.
Björg systir.
Elsku amma. Þú
varst alltaf svo lífsglöð
og fín þegar ég var lít-
ill, sú minning kemur
mér til að brosa í gegn-
um þá sorg sem hvílir á
mér og öðrum í fjölskyldunni. Nú á
þessari stundu ertu farin en ég á all-
ar þær góðu minningar um þig, sem
ég mun geyma í hjarta mínu. Ég
man eftir því þegar við fórum í heim-
sókn til þín og afa í Rauðagerðið. Þú
lumaðir alltaf á einhverju góðgæti
fyrir okkur krakkana í hornskápn-
um í eldhúsinu, sem var gæddur
þeim kostum að það var lykill að
honum sem geymdur var á góðum
stað, þar sem ekki til hans náðist. Afi
sagði manni skemmtilegar sögur og
þú sóttir krúsina með smákökunum
og við borðuðum smákökur og
drukkum mjólk með. Ég man einnig
þegar þið afi fóruð til útlanda og við
pabbi skutluðum ykkur upp á flug-
völl. Þegar þið fóruð í gegnum hliðið
á flugvellinum fann ég strax til mik-
ils saknaðar og runnu tár niður kinn-
arnar.
Einnig koma upp í hugann sum-
arbústaðarferðirnar til ykkar afa á
Þingvöllum. Þangað var alltaf gam-
an að koma og slappa af í kyrrð og
ró. Þú fannst alltaf einn og einn arfa
í beðunum, sem þú hugsaðir svo vel
um. Eitt sinn í sumarbústaðnum,
þegar öll fjölskyldan var saman
komin þar, var rosalega heitt í veðri.
Tvær stórar tunnur, fullar af vatni,
stóðu við bústaðinn og einhver byrj-
aði að gusa og skvetta yfir fólkið og
úr varð mikill hamagangur, allir
hlógu og skemmtu sér og auðvitað
enduðu allir rennandi blautir. Þá
kom sólin að góðum notum og við
létum hana þurrka okkur. Afi fór svo
alltaf með okkur krakkana að pen-
ingagjánni og gaf okkur pening sem
við hentum í gjána og við óskuðum
okkur einhvers.
Mörg og skemmtileg jólaboð voru
haldin í Rauðagerðinu og þú varst
alltaf svo rosalega dugleg við und-
irbúning þeirra. Fyrir nokkrum ár-
um fór heilsu þinni að hraka og
máttur þinn fór minnkandi. Samt
varstu alltaf svo lífsglöð kona. Fyrir
ekki svo löngu var ég að labba heim
úr vinnunni og kalt var í veðri, ákvað
ég að taka smákrók og heimsækja
þig og afa. Þú bauðst mér upp á heitt
kakó og auðvitað smákökur úr krús-
inni, þarna sátum við og afi og spjöll-
uðum um daginn og veginn. Á þeirri
stundu hugsaði maður ekki um að
stundir okkar saman yrði ekki fleiri,
og að ekki yrði alltaf hægt að koma
til ykkar í kyrrð og ró og sötra úr
kakóbolla.
Á síðasta ári var svo komið að því
að þú þurftir að leggjast inn á spítala
og notast við hjólastól. Afi var svo
duglegur að koma til þín á kvöldin
eftir vinnu, sitja hjá þér og hjálpa
þér í baráttu þinni við veikindin. Ég
kom að heimsækja þig upp á spítala
og þú varst svo glöð að sjá mig. Ég
sat og horfði og vonaði, að einhvern
tímann gætir þú stigið upp úr rúm-
inu og allt myndi verða eins og áður,
en því miður rætast ekki allar óskir
og þessi ósk rættist því miður ekki.
Þegar þið fluttuð úr Rauðagerð-
inu var það mikill missir. Þið höfðuð
búið þar svo lengi. En tímabært var
að minnka við ykkur, þið bara orðin
tvö og þú svo mikið veik og oft á
sjúkrahúsi. Þið fluttuð í fína íbúð á
hjúkrunarheimilinu Eir.
Á 17 ára afmælisdaginn minn hinn
10. október sl. kom ég í heimsókn til
ykkar með pabba og það var í síðasta
skiptið sem ég kom í heimsókn til
ykkar beggja. Þið gáfuð mér pakka
með tilheyrandi kossum og afi sagði
að ég þyrfti að vara mig á umferð-
inni með nýja ökuskírteinið sem ég
fékk fyrr um daginn.
Um jólin talaði ég við þig í síma og
svo hittumst við á jólaballinu á öðr-
um í jólum. Þú varst í hjólastól með
súrefnisslöngur upp í nefið og þá sá
ég að heilsu þinni hafði hrakað mik-
ið. Þetta var í síðasta sinn sem ég sá
þig á lífi og síðustu orð þín, amma, til
mín voru: „Farðu vel með þig, eng-
illinn minn.“ Svo kysstumst við
bless.
Ég veit að þú ert í öruggum hönd-
um núna og að vel var tekið á móti
þér. Ég sit hér á jörðu niðri, horfi
upp í skýin og veit af þér sveimandi
þarna uppi. Ég veit að þér líður bet-
ur núna.
Elsku afi, Guð gefi þér styrk til að
sigrast á sorginni sem hvílir yfir svo
stuttu eftir jólahátíðarnar, þar sem
var hlegið og sungið. Sorgin gerir
ekki boð á undan sér og svo fer sem
fer. Svona er lífið.
Lítill drengur lófa strýkur
létt um vota móðurkinn,
– augun spyrja eins og myrkvuð
ótta og grun í fyrsta sinn:
Hvar er amma, hvar er amma,
hún sem gaf mér brosið sitt
yndislega og alltaf skildi
ófullkomna hjalið mitt?
Lítill sveinn á leyndardómum
lífs og dauða kann ei skil:
hann vill bara eins og áður
ömmu sinnar komast til,
hann vill fá að hjúfra sig að
hennar brjósti sætt og rótt.
Amma er dáin – amma finnur
augasteininn sinn í nótt.
Lítill drengur leggst á koddann
– lokar sinni þreyttu brá
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir – amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
Breiðist ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Þitt barnabarn,
Daníel Ingi Þórisson.
Kveikt er ljós við ljós,
burt er sortans svið.
Angar rós við rós,
opnast himins hlið.
Niður stjörnum stráð,
engill fram hjá fer.
Drottins nægð og náð
boðin alþjóð er.
(Stefán frá Hvítadal.)
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast ömmu minnar Steinunn-
ar, sem kvaddi þessa jarðvist, hægt
og hljótt, að morgni laugardagsins 5.
janúar. Söknuðurinn er sár en minn-
ingarnar ylja. Amma Dídí var ein-
staklega hress og lífsglöð kona. Hún
hafði yndi af því að vera innan um
ættingja og vini. Mér er ofarlega í
huga ættarmót sem haldið var á
Skagaströnd fyrir nokkrum árum.
Um kvöldið var dansleikur fyrir alla,
unga sem aldna, og ég man hversu
skemmtilegt mér þótti að dansa við
hana ömmu, og ég var þess fullviss,
að ekki væru margir sem væru eins
heppnir og ég, að eiga svona fjöruga
og skemmtilega ömmu.
Ég man hvað ég hlakkaði alltaf til
jólaboðanna hennar ömmu, það voru
engar smáveislur. Mér er einnig
minnisstætt þegar hún kom svo oft
hingað heim á Túngötuna til að
hjálpa mömmu. Ég hef verið svona
11 ára og man hversu notalegt var
að koma heim úr skólanum og hafa
ömmu hér heima. Amma var með
eindæmum söngelsk og hafði fallega
rödd og ósjaldan sungum við saman
hin ýmsu lög.
Allt of fljótt var hún kölluð burt
frá okkur, en minningin um hana
mun lifa með okkur, björt og falleg.
Elsku amma, hafðu þökk fyrir
allt.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þín
Harpa Hrund.
Elsku amma. Fyrir 14 árum hitti
ég þig fyrst eða þegar ég fæddist, en
þá áttum við mamma heima hjá þér
og afa í gamla góða Rauðagerði. Ég
man auðvitað ekki eftir því, en allir
segja mér að þið hafið alltaf elskað
mig og passað mig vel.
Eftir að við mamma fluttum frá
ykkur komum við á hverjum degi í
heimsókn og þið tókuð á móti okkur
með opnum örmum. Það var alltaf
jafn gaman að koma í Rauðagerðið
og mér fannst alltaf jafn gaman að
koma með ykkur hvert sem þið fór-
uð, t.d. upp í sumarbústaðinn á Þing-
völlum og ég man að í hvert skipti
sem við keyrðum frá Rauðagerðinu
þá fórum við með þessa vísu.
Ég byrja reisu mín
Jesús, í nafni þín,
höndin þín helg mig leiði
úr hættu allri greiði.
Jesús mér fylgi í friði
með fögru englaliði.
(Hallgr. Pét.)
Þegar ég var níu ára flutti fjöl-
skyldan mín til Danmerkur. Það
voru erfiðir tímar og mörg tár
runnu. En við töluðum reglulega
saman í síma og svo komuð þið í
heimsókn. Og ekki gleymi ég þegar
þið komuð líka í heimsókn jólin sem
við héldum í Horsens. Það voru
fyrstu jólin okkar sem við vorum
ekki í Rauðagerði. Það var skrítið en
dásamlegt að hafa ykkur hjá okkur.
Þegar við fluttum heim fór ég í
Breiðagerðisskóla sem var rétt hjá
ykkur. Ég kom í heimsókn á hverj-
✝ Ingvar Kárasonfæddist í Staðar-
holti í Ljósavatns-
hreppi 16. október
1931. Hann lést á
Sjúkrahúsinu á
Húsavík 30. nóvem-
ber 2001. Ingvar var
sonur hjónanna Kára
Arngrímssonar,
pósts og bónda í
Staðarholti, f. 28.
mars 1888, d. 9. sept-
ember 1967, og Elín-
ar Ingjaldsdóttur, f.
2. ágúst 1891, d. 5.
ágúst 1969. Ingvar
átti einn bróður, Ara, f. 4. janúar
1919, d. 25. febrúar 1997.
Ingvar stofnaði nýbýlið Árland
1957 úr syðsta þriðjungi hins
forna Fellsselslands
sem móðurbróðir
hans, Kristján, átti.
Ingvar byggði þar
íbúðarhús árið 1959
og bjó þar það sem
eftir lifði ævi.
Ingvar kvæntist
eftirlifandi eigin-
konu sinni Stein-
gerði Alfreðsdóttur
frá Hlíð árið 1973.
Börn þeirra eru Elín
Svava, f. 11. desem-
ber 1972, í sambúð
með Haraldi Bergi
Ævarssyni, og Kári,
f. 16. apríl 1979.
Útför Ingvars fór fram frá Þór-
oddsstaðakirkju laugardaginn 8.
desember.
Dæm svo mildan dauða
drottinn, þínu barni, –
eins og léttu laufi
lyfti blær frá hjarni, –
eins og lítill lækur
ljúki sínu hjali
þar sem lygn í leyni
liggur marinn svali.
Þessi orð þjóðskáldsins Matthíasar
Jocumssonar komu mér í hug er ég
frétti andlát gamals sveitunga míns,
frænda og vinar, Ingvars Kárasonar í
Árlandi. Hann lést síðasta dag nóv-
embermánaðar sl. Þá var hann þrot-
inn að kröftum og öllu atgervi sem
einkenndu hann á árum áður.
Hratt flýgur stund segir máltækið
og manni verða sannleiksgildi þeirra
orða vel ljós þegar litið er til baka.
Fyrst man ég eftir Ingvari sem lið-
tækum íþróttamanni. Það var á
skíðamóti uppi í Fjalli heima í Kinn.
Stórsvig í Stokkalág, svig í Skíðalág
og brunbraut þar á milli. Mikil
keppni og geysilega gaman að fylgj-
ast með. Sumir duttu en brugðust
misjafnlega við. Flestir stóðu upp og
hristu af sér snjóinn eins og ekkert
hefði í skorist en nokkrir urðu dálítið
reiðir og kenndu aðstæðum um ófarir
sínar. Mér þótti hið síðarnefnda
meira spennandi og tilkomumeira þó
Ingvar fyllti ekki þann flokk, enda
mikið prúðmenni.
Seinna lágu leiðir okkar Ingvars
saman við árlega viðburði svo sem
göngur og réttir. Þar naut hann sín
vel, bæði í fjárragi og öðru sem til-
heyrir slíkum dögum með söng og
gleði. Gangnadagarnir lífguðu upp á
hversdagsleikann og þá naut frændi
sín. Þó Ingvar stundaði ýmsa vinnu
um sína daga varð búskapur hans
hlutskipti lengst af og ræktun og
uppbygging í Árlandi útheimtu
krafta hans meðan framkvæmdir
stóðu sem hæst. Framan af búskap
þar naut hann liðsinnis foreldra sinna
sem síðan áttu gott skjól hjá syni sín-
um þegar ellin sótti að þeim. Þá ann-
aðist Ingvar þau af mikilli umhyggju-
semi þar til yfir lauk.
Ingvari var tónlistargáfa í blóð
borin. Hann var lipur á harmoniku og
spilaði einnig á orgel. Ekki man ég
aðrar stundir skemmtilegri frá þess-
um árum en þegar orgelið í Árlandi
var þanið í kapp við raddbönd. Hús-
bóndinn Ingvar rýndi í nóturnar og
spennti fingur um nótnaborðið eins
og honum einum var lagið, enda lét
hann þess stundum getið við söng-
menn að fingrasetningin yrði að vera
rétt. Úrvalslið söngvara lét ekki sitt
eftir liggja. Þar má nefna meðal
góðra Geira heitinn í Felli, Rangár-
bræður og Hjalta föðurbróður minn
og nágranna Ingvars. Þá hljómuðu
„Drykkjureglur“, „Ég Bláfjöll elska“,
„Þótt leið liggi um borgir“ og „Kveðja
hermannsins“ (Nú fatast von) ásamt
fleiri perlum söngbókmenntanna. Ef
dagsformið var gott voru „Ærbæk-
urnar“ sungnar spjaldanna á milli. Þá
var mikilvægt að menn ofþornuðu
ekki í hálsinum.
Ég hef hér dvalið við íþrótta- og
tónlistarmanninn í Ingvari en í hon-
um bjó einnig mikill veiðimaður.
Ingvar hafði yndi af veiðimennsku,
bæði með byssu og stöng. Við Skjálf-
andafljótið átti hann margar ánægju-
stundir eins og fleiri og þar mátti
margur laxinn bíða lægri hlut fyrir
honum. Gæsir og rjúpur féllu einnig í
valinn, enda voru veiðar á þessum
fuglum sjálfsagður hluti þess að
draga björg í bú.
Eftirminnileg ferð var farin „á öðr-
um í rjúpu“ 16. október 1971 á fer-
tugsafmæli Ingvars. Ég heimsótti
þennan frænda minn snemma dags
og við ákváðum að fara til veiða.
Gamla Bjallan (Volkswagen) var tek-
in til kostanna og ekið út í Hólsgerði.
Þaðan austur að Fljóti. Vaðið var um
alla ála og gengið um eyrar og hólma
en hugurinn var ekki mjög bundinn
veiðum. Veðrið gott, umhverfið
dásamlegt og haustlitirnir skörtuðu
sínu fegursta. Ein rjúpa nægði til að
uppfylla kröfur um árangur veiði-
mannsins. Tímanum var varið í spak-
legar samræður og söng, en einnig
hvíld og bara njóta þess að vera til.
Síðan óðum við alla leið austuryfir og
tókum hús á heiðurshjónunum á
Vaði, Steina og Ellu (Vésteini Garð-
arssyni og Elínu Steingrímsdóttur).
Þar var ekki í kot vísað fremur en
endranær enda nutum við frændur
gestrisni og góðra veitinga. Afmæl-
isdagar gerast ekki öllu betri.
Að mínu mati bjó í Ingvari mikill
lífslistamaður (bóhem) eins og fram-
angreint ber með sér í tónlist, veiðum
og íþróttum. Þessu til viðbótar var
hann mikill lestrarhestur og þar var
ekki komið að tómum kofunum. Ljóð,
veiðisögur, sögur um ættir og örlög
og ævisögur manna í bland við ým-
islegt léttmeti las hann af miklu
kappi og í góðra vina hópi gat hann
verið skemmtilegur ritdómari. Þá var
stundum látið vaða á súðum og talað
tæpitungulaust.
Árið 1971 var mikið ár örlaga og
tímamóta fyrir Ingvar. Þá hófust ná-
in kynni hans og Steingerðar Alfreðs-
dóttur, fóstursystur minnar. Hún
fluttist í Árland og þar bjuggu þau
allan sinn búskap þar til yfir lauk hjá
Ingvari. Þar hlotnaðist Ingvari mesta
hamingja lífsins þegar hann eignaðist
börnin sín Elínu Svövu og Kára.
Að leiðarlokum er full ástæða til að
þakka gengnar gleðistundir í Árlandi
og viðurgjörning allan, bæði til sálar
og líkama. Minningarnar ylja og
verða aldrei frá manni teknar þó góð-
ur vinur hafi haft vistaskipti.
Mágkonur Ingvars, Ásta og Krist-
ín Alfreðsdætur og þeirra eiginmenn
Benedikt Leósson og Guðmundur
Kristinn Bjarnason báðu fyrir bestu
kveðju sem mér er ljúft að koma á
framfæri.
Eftirlifandi eiginkonu Ingvars,
börnum hans og aðstandendum öll-
um votta ég mína dýpstu samúð.
Farðu kært kvaddur, frændi sæll, og
í guðs friði.
Valtýr Sigurbjarnarson.
INGVAR
KÁRASON