Morgunblaðið - 15.01.2002, Side 49

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 15. JANÚAR 2002 49
vann ég í Byggingariðjunni hf. við
strengjasteypugerð, en Óli var með-
al stofnenda þess fyrirtækis. Ég
minnist þess að Óli var framsýnn og
opinn fyrir nýjungum í húsagerð og
fyrir áhöldum er létt gætu störfin.
Það var góður skóli að vinna hjá Óla.
Hann þoldi ekkert slufs, lét oft
hressileg orð falla, en var samt ljúf-
ur og skilningsríkur ef þess þurfti
með. Hann leiðbeindi og sýndi réttu
handbrögðin en lét mönnum annars
eftir sjálfstæði. Hann treysti mér
unglingspiltinum til margvíslegrar
verkstjórnar og ábyrgðarstarfa.
Frítíma sínum varði Óli að mestu í
hestamennsku. Ég var mikið með
honum og föður mínum í hestastússi
á sjöunda áratugnum. Við hirtum
hesta okkar sjálfir. Fyrst í skúr við
Háleitisbraut og síðar í útihúsum við
Mörk í Blesugróf. Að vetrum var
riðið út hvernig sem viðraði. Páll
faðir minn og Óli keyptu jarðirnar
Hof og Jörfa á Kjalarnesi fyrst og
fremst í þeim tilgangi að hafa þar
sumarbeit fyrir hrossin. Ég minnist
margra yndislegra snemmsumar-
kvölda í útreiðartúrum á Kjalarnesi
og í Mosfellssveit. Í því sambandi er
mér þó eitt sérstaklega minnisstætt
með Óla. Hann var morgunmaður.
Hann gekk snemma til náða og fór
snemma á fætur. Þegar hallaði að
kveldi fór Óli að hallast. Við ferða-
félagarnir urðum að gæta þess sér-
staklega er áð var, að Óli næði ekki
að leggjast útaf á grasbala. Tækist
honum það var ekki heiglum hent að
vekja hann og koma honum á bak
aftur. Tímaklukka hans lét ekki
leika á sig. Þessi tímaklukka reynd-
ist honum þó vel í starfi og má í því
sambandi minnast spakmæla úr
Hávamálum:. Ár skal rísa/sá er á
yrkjendur fáa/og ganga síns verka á
vit./Margt um dvelur/þann er um
morgun sefur./Hálfur er auður und
hvötum. Óli sóttist þó ekki eftir auði.
Hann efnaðist á stundum, en tapaði
líka. Markmiðið var ekki auðsöfnun
heldur fyrst og fremst að byggja og
það úr steypu. Segja má að Óli hafi
marga steypuna háð. Steypti veggi
og steypti plötur. Hann steypti fram
í andlátið og nú bíða hans síðustu
plötur þess að aðrir reisi á þeim hús.
Ég sé Óla fyrir mér í minningunni
rauðbirkinn, burstaklipptan og þétt-
an á velli. Hann var maður fram-
kvæmda og válynd veður stöðvuðu
hann ekki. Sjaldnast ástæða til að
hneppa upp í háls heldur bitið á jaxl-
inn og mélin brudd, ef svo bar undir.
Óli var hraustmenni og þrátt fyrir
að illkynja innanmein hafi hrjáð
hann fyrir allmörgum árum er varla
hægt að segja að við sem umgeng-
umst hann ekki daglega höfum orðið
þess vör. Hann var alltaf í sínu
stússi, einhversstaðar að byggja og
steypa.
Óli var fæddur í Sauðanesi á Ás-
um í Austur-Húnavatnssýslu. Hann
var þriðji yngstur af tólf systkinum.
Faðir hans féll frá er Óli var sex ára,
en móðir hans hélt áfram búskap
þar til hún féll frá er Óli var sextán
ára. Víst er að uppvaxtarárin hafa
verið erfið, en Óli hélt alltaf tryggð
við átthagana enda frændrækinn og
lét fá tækifæri ónotuð til norður-
ferða.
Um miðjan sjöunda áratuginn
eignaðist Óli jörðina Hamrakot á
Ásum, sem er næsta jörð fyrir sunn-
an Sauðanes og liggur að Laxár-
vatni. Hann byggði sumarhús á
jörðinni – og það úr steypu – og var
þar með hross. Með jörðinni aust-
anverðri rennur Fremri-Laxá sem
er gjöful silungsveiðiá með laxavon.
Óla var umhugað um að efla laxa-
rækt í ánni og minnist ég þess að
vorið 1965 fórum við tveir á sunn-
anvert Snæfellsnes og sóttum þang-
að laxaseiði. Þetta voru kviðpoka-
seiði úr hrognum frá Laxá á Ásum
og fluttum við þau í mjólkurbrúsum
í bifreið Óla, sem var í senn atvinnu-
tæki og fjölskyldubifreið. Hresst var
uppá vatnið í brúsunum með súrefn-
isgjöf í gegnum plastslöngur og er
mér enn minnistæð músikin er við
ókum yfir heiðarnar og brúsarnir
skröltu í óeinangruðum dísiljeppan-
um. Þessir flutningar eru eitt lítið
dæmi um framkvæmdasemi Óla.
Seiðin þurftu norður og þau skyldu
norður. Best að framkvæma það
sjálfur, og það strax. Seiðunum var
síðan sleppt í Fremri-Laxá og jókst
laxveiðin verulega í ánni nokkrum
árum síðar. Þótt Óli væri að mestu
hættur laxveiðum beitti hann sér
alla tíð fyrir sleppingum í ána þótt
afrakstur væri misjafn.
Með Ólafi er genginn einn af þess-
um dæmigerðu framkvæmdamönn-
um síðustu aldar er ólust upp á efna-
litlum sveitaheimilum en byggðu
upp með ósérhlífni það þjóðfélags-
umhverfi er við nú þekkjum. Það er
hollt að minnast verka slíkra manna
og minningin um Óla er góð. Ég
sendi börnum hans og eiginkonu
innilegar samúðarkveðjur.
Stefán Pálsson.
Óli frændi minn er lagður af stað í
það ferðalag sem bíður okkar allra.
Við hefðum viljað hafa hann svolítið
lengur hjá okkur en þegar svona
reisa stendur fyrir dyrum er enginn
spurður álits.
Á kveðjustund sem þessari reikar
hugurinn aftur til liðinnar tíðar og
minningar hrannast upp. Þegar ég
var lítil stelpa fór ég oft í heimsókn
til Óla og Völlu í Bogahlíðina því að
þar var gaman að vera, notalegt
heimili og ljúft viðmót. Ekki sagði
Óli margt en í návist lítillar frænku
leyfði hann sér að vera blíður og um-
hyggjusamur og oft strauk hrjúf og
vinnulúin hönd um ljósan koll.
Það var gaman að spjalla við Óla.
Hann var spar á gamanyrðin en þeg-
ar hann lét þau fjúka hittu þau æv-
inlega í mark. Hann var ekkert sér-
staklega hrifinn af því að vera í
veislum, sparifötin stíf og stóllinn
óþægilegur. Heima kunni hann best
við sig, heimilið og fjölskyldan var
hans akkeri í lífinu. Einnig var sveit-
in honum hugleikin og hafði fjöl-
skyldan komið sér upp notalegu at-
hvarfi í skjóli fjalla norður í landi.
Ég kveð frænda minn með sökn-
uði. Ég og fjölskylda mín vottum
Völlu, Lilju, Sigrúnu, Flosa, Verði,
Hörpu og öllum öðrum aðstandend-
um okkar dýpstu samúð. Megi
blessun Guðs fylgja þeim.
Hvíli frændi minn í friði.
Brynja Baldursdóttir.
Sæl frænka! Svona heilsaði afi
mér alltaf þegar ég kom í heimsókn.
Mér fannst þetta einkennilegt,
hvernig gat hann bæði verið afi
minn og frændi, þessu velti ég mikið
fyrir mér án þess að komast að nið-
urstöðu.
Afi hafði alltaf mikinn áhuga á
okkur barnabörnunum. Hann gat
setið tímunum saman og spilað við
okkur. Þegar við vorum yngri kom
hann á hverjum laugar- og sunnu-
dagsmorgni og fór með okkur í bíl-
túr upp í hesthús. Þetta fannst mér
mjög skemmtilegt, sérstaklega
vegna þess að ferðin endaði venju-
lega í sjoppu þar sem við fengum
bland í poka. Það var í einni slíkri
ferð sem ævintýrið gerðist. Ferðin
var á enda, afi búinn að skila hinum
barnabörnunum og ég var ein eftir í
bílnum. Áður en heim til mín var
haldið þurfti afi að koma við á bens-
ínstöð og sagði mér að bíða í bílnum
á meðan. Ég hlýddi þessu og beið í
fyrstu þolinmóð, en eftir nokkuð
langan tíma var mér farið að leiðast,
enda var afi ekkert að flýta sér, las
ef til vill dagblaðið og keypti sér
pilsner. Ég ákvað að fara inn á bens-
ínstöð og sækja gamla manninn. Ég
fór til hans en lét hann ekki beinlínis
vita að ég væri komin heldur gerði
ráð fyrir að hann sæi mig. Eitthvað
var það sem náði athygli minni því
ég leit eitthvað undan og allt í einu
sá ég afa ekki lengur. Ég leitaði og
kallaði, en án árangurs. Svo varð
mér litið út um glugga bensínstöðv-
arinnar og sá þá afa keyra í burtu og
var alein eftir. Þetta var ekkert
vandamál, ég hringdi bara heim og
mamma kom og sótti mig, en aðra
sögu er að segja af afa. Hann stóð í
þeirri trú að ég sæti enn í aftursæt-
inu og talaði við mig alla leiðina,
honum fannst ég að vísu vera nokk-
uð þögul og brá heldur betur í brún
þegar hann var kominn á Háaleit-
isbraut og engin stelpa í aftursæt-
inu. Hann brunaði eins og óður mað-
ur aftur á bensínstöðina en þá var ég
nýfarin.
Ég mun ávallt minnast þín með
söknuði, afi minn, en fyrst þinn tími
var kominn held ég að þetta hafi ver-
ið sá endir sem þú hefðir helst óskað
eftir, að deyja með virðingu í starf-
inu sem þú unnir. Þó svo að þú hefð-
ir getað átt nokkur ár í viðbót með
því að fara betur með þig var það þín
helsta martröð að hætta að vinna og
setjast í helgan stein. Bless frændi.
Við sjáumst síðar.
Dröfn.
Látin er kær vin-
kona, Sigrún Sigur-
jónsdóttir, 68 ára að
aldri. Okkur langar að
minnast hennar með
nokkrum orðum. Sam-
band okkar hófst á unglingsárum
þegar hópar ungmenna hittust að
staðaldri og blönduðu geði í gleði og
dansi. Úr því varð ævilöng vinátta
okkar og Sigrúnar sem aldrei bar
skugga á. Við kynntumst góðu
æskuheimili hennar í Skipasundi 71
og sómafólkinu foreldrum hennar,
þeim Björgu og Sigurjóni. Þar vor-
um við ávallt velkomnar. Á lagg-
irnar var settur saumaklúbburinn
Iðja sem starfar enn í dag þó að
langt sé orðið síðan nál hafi verið
stungið í púða á þeim vettvangi en
hann hefur verið okkur gleðigjafi í
áranna rás. Síðar tóku við hjóna-
bönd og barneignir. Sigrún giftist
rúmlega tvítug Halldóri Ágústssyni
vélstjóra en þau slitu síðar sam-
vistir. Þau eignuðust þrjú börn,
Sigurjón, Kristínu og Lindu, sem
voru hennar líf og yndi og eru öll
mannkostafólk. Gleði hennar náði
hámarki þegar dótturdóttirin Diljá
bættist í hópinn.
Sigrún var góður vinur, heiðarleg
SIGRÚN
SIGURJÓNSDÓTTIR
✝ Sigrún Sigur-jónsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 7.
október 1933. Hún
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 25. des-
ember síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Áskirkju 7.
janúar.
og traust. Hún var
glaðsinna og hlátur-
mild og jákvæð í hvers
manns garð og alltaf
var hægt að reiða sig á
hana þegar með þurfti.
Hún var barnelsk og
oft minntist hún
barnanna sem hún
gætti í Laufásborg á
árum áður með hlýjum
hug. Hún stundaði
handknattleik af kappi
á unga aldri og sat í
stjórn Leiknis,
íþróttafélags Breið-
hyltinga.
Sigrún höndlaði gæfuna á ný
þegar hún kynntist samstarfsmanni
sínum í versluninni Geysi, Sigurði
T. Magnússyni, og áttu þau saman
mörg hamingjurík ár. Elskuríkara
samband er tæpast hægt að hugsa
sér. Þau ferðuðust víða, léku golf,
voru saman í hjónaklúbbi, virkir fé-
lagar í Kiwanis og Sinawik og áttu
saman hlýlegt heimili.
Örlögin fara misjöfnum höndum
um menn og þar kom að heilsu Sig-
rúnar tók að hraka um sextugt.
Barátta hennar var óvægin en þá
naut hún frábærs stuðnings og
umönnunar Sigurðar og barna
sinna og stjúpbarna. Hún andaðist
á jóladag. Við þökkum henni sam-
fylgdina og sendum Sigurði og
börnum hennar, stjúpbörnum og
barnabörnum innilegar samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning Sig-
rúnar.
Guðrún Marinósdóttir,
Guðrún Þórðardóttir,
Ragnheiður Þórðardóttir.
Elsku Elvar, ég trúi
ekki að þú sért farinn
og komir aldrei aftur.
Þegar Helga frænka
hringdi snemma laug-
ardagsmorguninn 29.
desember vissi pabbi að eitthvað
hefði gerst. Hún sagði mömmu
fréttirnar og mamma fór að gráta
og ég líka. Ég man það svo vel
þegar við fórum með mömmu,
ömmu og Önnu í burknaland síð-
astliðið sumar og þú barst mig yfir
ána, skórnir þínir urðu rennandi
ELVAR
RAGNARSSON
✝ Elvar Ragnars-son fæddist í
Súðavík 16. janúar
1957. Hann lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Ísafirði 29. des-
ember síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Súðavíkur-
kirkju 5. janúar.
blautir en þér var al-
veg sama. Ég man
líka þegar við kubbuð-
um saman á eldhús-
gólfinu í fína húsinu
ykkar Önnu í Súðavík
og þegar við vorum að
skola stóra steininn í
garðinum og litli fugl-
inn kom og baðaði sig
í vatninu kringum
steininn. Þú varst allt-
af svo góður við mig.
Bless kæri vinur, nú
veit ég að þér líður vel
því mamma og pabbi
voru búin að segja
mér að þú værir mjög veikur.
Elsku Anna, Guðrún Astrid og
Ragnar Berg, ég ætla að biðja Guð
að passa ykkur.
Elvar var vinur minn, en nú er
hann farinn, ég sé hann ekki um
sinn, og enginn kemur í staðinn.
Eleonora.


    
   
  .)*/<)/

.3444.
"/ 0 $'
"'  0 6!#

% 0 5!




  
 

  $  
      / # "   &   0    $$-
1
     &    &



  # 

    1  *"     8 "!! %!
9
 '##$ 

 5! #$ 

$'1 0 9( #$ 

 $ #$ 

 #'
 6 0(

 

           
# (1#( )(
)2,

 &'0=>



     / *"   2"  
  

  3   % #   
 4
 

   5     $$-
1
   

  &    & 


 #         
8$ #8% '##$ 

8% '# $!%!
0' 6 8$ 0 #$ 

) 0 5!$!#$  /?&1!!
 
 %!

) !! 8$ $!%!

 5!" $!#$ 
/6 !" %!

 ! 6 !%  !  !  !(
6   &      

'  #'#  

  

    
  

 
 

)*+2+)244*

$'&1 1>

(
7    &  8

    #  #
 7 8
 8 
 %   9   )
 ) 7      / # .! 8$ ) !! 6 !%!
 ! !!
'#$ 

!!.! #$ 
 !$   "!%!

) !! 6 !8$ .! %!

$!95 )'#$ 
?&%'(@ &? A%!
   %  !  ! 6 !(
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.