Morgunblaðið - 15.01.2002, Qupperneq 50

MINNINGAR
50 ÞRIÐJUDAGUR 15. JANÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Heiðursmaður er
fallinn frá. Auðunn
Hermannsson, fyrrver-
andi forstjóri Happ-
drættis DAS, Hrafnistu í Reykjavík
og Laugarásbíós, lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði mánudaginn 7. janúar.
Það var rétt eftir 1960 þegar ég og
Hermann sonur Auðuns urðum
skólafélagar í Réttarholtsskóla, að
ég kynntist fjölskyldunni, Auðuni,
Unni Guðbergsdóttur konu hans og
börnum þeirra, Dúnu (Guðrún),
AUÐUNN
HERMANNSSON
✝ Auðunn Her-mannsson fædd-
ist í Álftafirði 24.
ágúst 1911. Hann
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði hinn 7.
janúar síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Laugar-
neskirkju 14. jan-
úar.
Guðbergi, Hermanni
og Hebu (Herborg).
Unnur lést árið 1985.
Á þessum árum bjó
fjölskyldan á Soga-
mýrarbletti 32 í
Reykjavík og varð ég
fljótlega heimagangur
á heimili Auðuns og
Unnar. Mér var strax
tekið sem einum af fjöl-
skyldunni og þar með
hófst áralöng vinátta
sem alla tíð síðan hefur
haldist, sérstaklega
hefur vinátta okkar
Hermanns verið kær
og traust frá upphafi.
Auðunn Hermannsson var alla tíð
mjög þægilegur maður, rólegur og
yfirvegaður, maður sem gott var að
umgangast, maður sem bar höfuðið
hátt. Þó svo að hann gegndi mikil-
vægum og tímafrekum störfum hafði
hann ávallt tíma fyrir sig og sína.
Það var aðdáunarvert hvað hann gaf
sér tíma til að sinna okkur Her-
manni, okkur ungu mönnunum, gaf
okkur góð ráð og var ávallt tilbúinn
að aðstoða okkur á allan hátt. Ekki
er hægt að minnast Auðuns án þess
að hugsa til skemmtilegu tímanna
þegar við Hermann vorum að vinna í
Laugarásbíói við dyravörslu og
sætavísan, það voru góðar stundir í
návist Auðuns. Svo skemmtilega
vildi til að Auðunn og Unnur urðu
nágrannar mínir á Silfurteigi síðar á
lífsleiðinni, eftir að ég stofnaði mína
fjölskyldu, þar bjuggum við hlið við
hlið.
Samskipti mín við Auðun undan-
farin ár voru ekki mikil, en ég hafði
fréttir af honum þar sem hann bjó á
Hrafnistu í Hafnarfirði. Í ágúst á sl.
ári var haldið upp á 90 ára afmæli
Auðuns á heimili Hermanns og Guð-
laugar, þar sem fjölskyldan var sam-
an komin. Þar fékk ég ánægjulegt
tækifæri til að ræða við Auðun og
rifja upp góðar stundir. Þessi aldni
vinur minn var farinn að láta á sjá,
enda árin orðin 90, en hann var vel
ern og mundi vel liðna tíma.
Ég sendi fjölskyldunni samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning Auðuns
Hermannssonar.
Agnar Þór Hjartar.
✝ Gyða Ásdís Sig-fúsdóttir fæddist
í Reykjavík 4. jan-
úar 1935. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
8. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Sigfús
Sigfússon, f. 24.
október 1900, d. 2.
júlí 1982, málari, og
Hulda Ó. Guðjóns-
dóttir, f. 19. apríl
1913, húsmóðir. Þau
skildu. Systkini
Gyðu eru Erla, f. 13.
september 1932, og samfeðra
Örn Hólmar, f. 12. júní 1928,
maki Fríða Valdimarsdóttir.
Sammæðra eru Kristín Sæ-
mundsdóttir, f. 21. apríl 1948,
maki Þórður Þórðarsson, og
Þórarinn Sæmundsson, f. 9. nóv-
ember 1951, maki Brynja Bene-
diktsdóttir.
Hinn 23. ágúst 1954 giftist
Gyða Jóhannesi Ingólfssyni
skipstjóra, f, 9. nóvember 1933,
d. 6. maí 1995. Foreldrar Jó-
hannesar voru Ingólfur Matt-
híasson, d. 1950, stöðvarstjóri í
Gufunesi, og Unnur Sigríður
Einarsdóttir, d. 1976, húsmóðir.
Systkini Jóhannesar eru Jónína,
f. 1929, maki Sigurjón Kristins-
son, og Einar Jónas, f. 1935,
maki Arndís Sig-
urðardóttir. Börn
Gyðu og Jóhannes-
ar eru: 1) Ingólfur,
f: 7. júlí 1955, stýri-
maður, maki Edda
Bára Guðbjarts-
dóttir, f. 27. sept-
ember 1961, hús-
móðir. 2) Hulda,
Kristín, f. 18. júlí
1957, húsmóðir,
sonur hennar er
Ingólfur Jökull, f.
2. nóvember 1982,
nemi. 3) Jóhannes
Jökull, f. 3. ágúst
1962, matreiðslumeistari, maki
R. Steinunn Björnsdóttir, f. 23.
maí 1963, skrifstofumaður, syn-
ir þeirra eru Jóhannes Jökull, f.
14. september 1990, og Björn
Pálmi, f. 9. nóvember 1995. 4)
Sigrún, f. 2. ágúst 1970, afbrota-
fræðingur, maki Kristinn Sig-
ursteinn Kristinsson, f. 8. nóv-
ember 1959, húsasmiður, dóttir
þeirra er Gyða Ásdís, f. 21. jan-
úar 2001.
Gyða nam blómaskreytingar í
Danmörku og rak eigin blóma-
verslanir, fyrst í Suðuveri og
síðar í Domus Medica. Frá árinu
1986 til 1996 rak hún veitinga-
stað í Reykjavík. Útför Gyðu fer
fram frá Dómkirkjunni í dag og
hefst athöfnin klukkan 10.30.
Nú skilja leiðir. Stundin er þung-
bær þó vitað væri að hverju hallaði.
Við leiddumst í gegnum súrt og
sætt á seinustu árum og tengdumst
böndum sem aldrei verða rofin.
Seinustu mánuðirnir voru erfiðir og
óraunverulegir en þú tókst á þínu
hlutverki eins og öllu sem þú tókst
þér fyrir hendur, með ákveðni og
festu.
Þegar að þú fréttir að von væri á
fjölgun í fjölskyldunni fylltist þú
eldmóði og tilhlökkun þín var mikil.
Aldrei fæ ég fullþakkað þér þá
natni og umhyggju sem þú sýndir
mér á meðgöngunni. Þú fékkst
loksins nöfnuna sem þú hafðir talað
um svo lengi.
Þú varst minn besti vinur og þitt
skarð verður ekki fyllt. Tilvera fjöl-
skyldu minnar mun breytast með
brotthvarfi þínu. Söknuðurinn er
mikill en minningarnar um þig
munu ávallt lifa með okkur.
Fyrir mína hönd og systkina
minna þakka ég starfsfólki líkn-
ardeildar Landspítalans í Kópavogi
og heimahlynningar Karitas fyrir
ómetanlegan stuðning við fjölskyld-
una.
Hvíl í friði, mamma mín.
Þín
Sigrún.
Það var lítil stúlka sem fæddist
nokkru fyrir stríð, hún upplifði ást-
ríki og ríkidæmi foreldra sinna, en
snauð af öðrum lífsins gæðum. Bjó
með foreldrum sínum og systur í
bragga. Stúlkan varð að dömu og
daman varð að eiginkonu, mömmu,
tengdamömmu og ömmu. Tengda-
mamman varð mín og amman varð
amma sona minna tveggja. Henni
leist nú ekki par vel á mig við
fyrstu sýn, fannst ég ekki nógu
„gerðarleg“. Ég hugsaði á Látra-
ströndinni fyrir næstum tuttugu og
þremur árum að ég væri ekki nógu
stór og feit fyrir hennar smekk. Ég
var fljót að finna að hún meinti
ekki alltaf það sem hún sagði. Á
milli okkar ríktu stálbönd, sem
aldrei slitna, við skildum hvor aðra
oft á tíðum svo vel. Við vorum ekki
alltaf sammála og rifumst stundum
en það styrkti bara okkar tengda-
bönd. Við flökkuðum um landið,
vorum saman í bústaðnum og fór-
um til útlanda. Vinir mínir spurðu
oft hvernig við nenntum eiginlega
alltaf að hangsa með tengdó. Svarið
var alltaf: Það er bara svo gaman
að vera með þeim. En stórt ský dró
fyrir sólu, Jói lést fyrir aldur fram
og Gyða greindist með MND-sjúk-
dóminn, sem dró hana til dauða.
Lífsviljinn hvarf og Gyðu fór af-
skaplega aftur. En hún var ótrú-
lega seig og þegar nær dró gaf hún
ekkert eftir, aftur og aftur náði hún
sér á strik.
Nú er hún hefur yfirgefið okkur,
veit ég að þau Jói dansa einhvers
staðar saman í sólinni og kíkja nið-
ur til okkar, sem eftir erum, með
bros á vör.
Ekkert hæfir þér betur en lagið
sem þú söngst svo oft með Harry
Belafonte, „Shut your mouth go
away“.
Gyða mín. Hvíldu í friði.
Þín
Steinunn.
Fátækleg kveðjuorð skulu flutt
er ég kveð góðan vin, tengdamóður
mína Gyðu Ásdísi Sigfúsdóttur.
Henni kynntist ég fyrir rúmum
fimm árum er ég fór að rugla sam-
an reytum við yngstu dóttur henn-
ar, Sigrúnu. Strax var mér tekið af
mikilli ljúfmennsku og hjartahlýju.
Þá nýverið hafði Gyða greinst með
alvarlegan hrörnunarsjúkdóm
M.N.D. en bar sig vel. Kvartaði
hún ekki fyrir sína hönd heldur
hafði meiri áhyggjur af öðrum,
sjúkum sem heilum. Það var ekki í
hennar fari að vorkenna sjálfri sér.
Hlýju hennar og góðvild í ann-
arra garð lærði ég fljótt að meta og
mun búa að alla tíð.
Árið 1995 lést eiginmaður Gyðu,
Jóhannes Ingólfsson skipstjóri, og
var það henni mikill missir. Ekki
bara eiginmaður heldur hennar
besti vinur. Það er trú mín að hann
taki vel á móti henni nú, er þau
finnast á ný. Skopskyn Gyðu var
gott og tilsvör hennar þannig að
eftir var tekið.
Ekki get ég kvatt minn góða vin
án þess að minnast glampans í aug-
um hennar, er hún þá þegar orðin
mikið veik hélt á litlu dótturdóttur
sinni og nöfnu undir skírn á síðasta
ári. Stoltari amma var ekki til.
Ekki var stolt föðurins minna að fá
að eiga dóttur sem ber nafn ömmu
sinnar. Að lokum vil ég þakka af al-
hug allar samverustundirnar sem
við áttum saman og kveð þig hinsta
sinni.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Móður Gyðu, sómakonunni
Huldu Guðjónsdóttur, svo og ást-
vinum öllum, votta ég mína dýpstu
samúð.
Kristinn Sigursteinn
Kristinsson.
Kæra systir og mágkona.
Alltaf kemur kveðjustundin jafn
mikið á óvart. Við viljum að lokum
þakka þér innilega fyrir allar góðar
samverustundir sem hefðu mátt
vera fleiri. Þú varst okkur svo ynd-
islega góð og geymist sú minning.
Við vottum öllum nánustu ættingj-
um alla okkar samúð og erum með
ykkur í huganum þó við komust
ekki til hinstu minningarathafnar.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Guð veri með þér, elsku Gyða
Þinn bróðir
Örn og Fríða.
Mig langar til að minnast Gyðu
frænku með nokkrum orðum.
Minningin um hana teygir sig aftur
til fyrstu minningar frá barnæsku
minni. Þegar ég var barn lékum við
Sigrun dóttir hennar okkur oft og
mikið saman. Eitt fyrsta minninga-
brotið er frá Kópavoginum, ég hef
varla verið nema fimm ára. Það var
lagt á borð og í staðinn fyrir venju-
legan borðbúnað lögðu Gyða eða
Jói fat, ausu, steikarhníf og steik-
argaffal á borð fyrir mig. Ég varð
mjög hissa og vissi ekki alveg
hvernig átti að bregðast við þessu
en síðan sprungum við öll úr hlátri.
Þá eru fleiri og skýrari minningar
af risastóra húsinu á Látraströnd.
Þar var ég oft gestur og frá þeim
tíma er Gyða í mínum huga hluti af
„Gyðu og Jóa, þau hjón voru óað-
skiljanlegt teymi í mínum huga,
eins og „pipar og salt“. Ein sú fal-
legasta minning sem ég á frá þeim
tíma er þegar ég sat með Sigrúnu
frænku inni í sjónvarpsherbergi.
Ég heyrði stöðugan óm af rödd
Jóa. Ég skildi ekkert í því en
spurði: „Við hvern er pabbi þinn
eiginlega að tala?“ „Hann les alltaf
fyrir mömmu á kvöldin,“ svaraði
Sigrún. Mér hlýnar um hjartarætur
við tilhugsunina um að núna séu
þau saman og kannski er Jói að
lesa einhverja himneska bók fyrir
Gyðu.
Svo þegar ég var unglingur fékk
ég vinnu hjá Gyðu frænku. Bæði í
blómabúðinni og Duus húsi. Þá
fékk ég að sjá fleiri hliðar á henni.
Það er ekki ofsögum sagt að hún
hafi verið dugnaðarforkur. Ég held
að hún hafi vel getað gengið í öll
þau störf sem fylgdu rekstri, nema
kannski plötusnúðarstarfið. Það var
ótrúlegt að sjá hvernig hún gat tal-
að til fólk sem var kannski ekki
beint í fýsilegu ástandi og jafnvel
reyndustu dyraverðir komu ekki
tauti við. Það sem einkenndi þá
Gyðu sem ég fékk að kynnast er
einmitt dugnaður og að sérhlífni
var ekki til í hennar orðaforða.
Annað sem stendur upp úr er
óborganlegur húmor, hún gat alltaf
séð skoplegu hliðarnar á veikleik-
um og kostum annarra. Gyða var
líka með hjarta úr gulli og oft fékk
ég að njóta gjafmildi hennar. Ég er
mjög fegin því hversu ólíkan smekk
ég og þær frænkur mínar, Sigrún
og Hulda, dætur Gyðu, hafa, þess
naut ég því margar eru þær klassa
flíkurnar sem Gyða gaf mér. Þar á
meðal er æðislegur klæðskera-
saumaður kjóll ein sú flottasta flík
sem ég á, bleikur med handmáluðu
mynstri, honum er skartað við sér-
stök tækifæri.
Þegar Jói dó fyrir nokkrum ár-
um, gat ég ekki ímyndað mér
hvernig Gyða gæti lifað það af, svo
samrýnd voru þau í mínum huga.
Rétt fyrir fráfall hans veiktist
hún af þeim sjúkdómi sem síðar
leiddi hana á leiðarenda. En það
var eins og mótlæti blési í hana
meiri lífsorku, blíðu og húmor.
Í hitti Gyðu frænku í síðasta sinn
fyrir réttu ári. Ég fór til að kveðja,
því að ég var að flytja til útlanda og
ég vissi að það væri ekki langt í síð-
asta tækifærið til að kveðja frænku
mína. Auðvitað kveið ég fyrir, mér
finnst óþægilegt að sjá þá sem mér
þykkir vænt um veika. Að sjá
hörkutólið hana Gyðu hér um bil
ófæra um gang. En mér til mikillar
undrunar var þessi heimsókn hin
mesta andlega upplyfting. Gyða tók
á móti okkur með bros á vör og
hlýju í hjarta, ekki vottur af bit-
urleika eða sjálfsvorkunn. Ég held
að ég hafi í eitt augnablik náð að
skilja merkingu orðanna æðruleysi
og auðmýkt. Hún grínaðist heil-
mikið og við hlógum og hlógum.
Þegar við kvöddumst bað hún mig í
fúlustu alvöru um vera ekki að
drekka mig fulla í fjarlægum lönd-
um og ég lofaði því. Þegar ég hugsa
til baka virðast þau vandamál sem
stundum eru að hrjá mann vera ná-
kvæmlega það sem þau eru, „lítil“.
Það eru ekki hlutir og aðstæður
sem eru vandamál heldur viðhorf
okkar til þeirra. Ég er guði þakklát
fyrir þessa fallegu kveðjustund sem
ég átti með Gyðu frænku.
Ég votta Huldu ömmu, Ingólfi,
Huldu, Jonna, Sigrúnu og fjölskyld-
um þeirra samúð mína og hugur
minn er hjá ykkur í dag.
Sæunn Huld.
Í dag er kvödd hinstu kveðju Ás-
dís Margrét Guðjónsdóttir, sem ég
ávallt kallaði Dísu. Henni kynntist
ég á heimili Hrafnhildar frænku
hennar fyrir mörgum árum.
Dísa kom mér fyrir sjónir sem
hæglát kona sem hafði fallega og
ljúfa framkomu. Hún kunni skil á
öllu er varðaði matargerð og
saumaskap og kunni svo vel að
miðla þekkingu sinni til mín og
annarra.
Ég á góðar minningar um Dísu
og ein af mörgum er kvöld eitt sem
við áttum saman við sláturgerð.
Við vinkonurnar, ég og Hrafn-
hildur, frænka Dísu, ákváðum eitt
sinn að taka slátur, sem mörgum
þykir ekki vera mikið mál eða yf-
irleitt í frásögur færandi. Við ungu
húsmæðurnar vorum alls ekki í
stakk búnar að fara í slíka aðgerð
einar og óstuddar. Var því ákveðið
að tala við Dísu og biðja um hennar
liðsinni sem var auðsótt mál.
Ekki þótti Dísu slátur innan úr
þremur lömbun vera sérlega bú-
konulegt og ráðlagði að hvor okkar
tæki innan úr fimm.
Við vorum því harla ánægðar
með okkur þegar farið var af stað
með innkaupalistann.
Eftir að Dísa hafði sniðið vamb-
irnar eftir kúnstarinnar reglum
kjólameistarans var hafist handa
undir öruggri verkstjórn hennar.
Sumt var vegið og mælt, annað
smakkað til af verkstjóranum sjálf-
um.
Ekki þarf að orðlengja að slát-
urgerðin heppnaðist fullkomlega og
það var henni Dísu að þakka.
Þetta kvöld sem við áttum saman
var svo einstakt og mun lifa í minn-
ingunni um ókomna tíð.
Dísa kunni betur skil á sauma-
skap en flestir aðrir og þar var hún
svo sannarlega á heimavelli. Oftar
en ekki kom hún til hjálpar þegar
saumakunnáttan var komin í þrot
og þaðan fór enginn bónleiður til
búðar.
Ekki auðnaðist henni að halda
andlegu atgervi sínu alla tíð því
Alzheimer-sjúkdómurinn tók að
setja mark sitt á líf hennar.
Smám saman þvarr krafturinn
hjá þessari sómakonu sem vildi öll-
um svo vel.
Hjá Hrafnhildi frænku sinni og
fjölskyldu hennar var Dísa ávallt
sem ein af fjölskyldunni. Þau veittu
henni alla þá aðstoð og hjálp sem
hún þarfnaðist og fjölskylduböndin
voru henni mikill styrkur.
Nú er lífsgöngunni lokið og kom-
ið að kveðjustund. Ég og fjölskylda
mín sendum Hrafnhildi, Rabba, Ás-
dísi, Óla og öðrum ástvinum inni-
legar samúðarkveðjur.
Vertu kært kvödd.
Ásta Guðjónsdóttir.
GYÐA ÁSDÍS
SIGFÚSDÓTTIR
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með-
allínubil og hæfilega línulengd – eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.