Morgunblaðið - 13.12.2002, Síða 49

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. DESEMBER 2002 49
✝ Unnur Ágústs-dóttir fæddist á
Ánastöðum á Vatns-
nesi 18. maí 1920.
Hún lést á Hvamms-
tanga 5. desember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Ágúst Jakobsson
bóndi frá Þverá í
Vesturhópi, f. 10.6.
1895, d. 30.11. 1984,
og Helga Jónsdóttir
frá Ánastöðum, f.
7.9 1895, d. 23.9
1973. Systkini Unn-
ar eru: Jakob, f. 6.8.
1921, d. 29.9. 1994; Ósk, f. 20.2.
1923; Jón, f. 28.7. 1924; Þóra, f.
14.10. 1927; Alma, f. 24.8. 1929;
Sigurbjörg f. 10.6. 1931, d.12.2.
1999; Jóhanna, f. 18.3. 1934, og
Anna, f. 3.6. 1936.
Árið 1947 giftist Unnur Sig-
urði Gestssyni bónda í Mörk, f.
17.2. 1918. Börn þeirra eru: 1)
Helga, f. 1944, d. 1990, maki
Sævar Snorrason, f. 1943, börn
þeirra: a) Þórunn, maki Gylfi
Rúnarsson, börn þeirra: Helga
og Sandri. b) Anna Kristín, maki
Sigurberg Hauksson, börn: Sæv-
ar Karl, Erla, Aron
Ingi og Unnar Már.
c) Snorri, maki:
Anna Björk Magn-
úsdóttir, synir:
Sævar, Jón Helgi
og Einar Snorri. d)
Sigrún, maki:
Hrafn Grétarsson,
börn: Elvar, Helga
og Friðbjörn. 2)
Jón, f. 1947, maki
Laufey Jónsdóttir,
f. 1944, börn: Sóley,
maki Þorsteinn
Ólafsson, börn:
Hrafnhildur, Bryn-
dís, Elvar og Andri, og; Unnur
Sigrún, maki Souni Abdillatif. 3)
Magnhildur f. 1950, maki: Níels
Hafstein, f. 1947, sonur þeirra
Haraldur. 4) Ágúst, f. 1954,
maki Þuríður Þorleifsdóttir, f.
1957, synir þeirra: a) Sigurður
Þór, maki Elísabet Albertsdótt-
ir, dóttir hennar: Viktoría. b)
Arnar Páll, maki Olga Dmit-
rieva, börn: Tómas Arnar og
Alexandra Olga.
Útför Unnar verður gerð frá
Hvammstangakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Okkur systkinin langar að minn-
ast ömmu okkar í nokkrum orðum,
hennar er átti stóran þátt í uppeldi
okkar. Hjá Unni ömmu dvöldum við
ríflega hvert sumar fram á unglings-
ár og er margs að minnast frá þeim
tíma. Alltaf var gott að koma til
hennar og allir velkomnir. Á hverju
vori biðum við spennt eftir að kom-
ast í Mörkina og enn á fullorðins-
árum er Mörkin okkar helsti griða-
staður, þar leið okkur vel og alltaf
átti amma falleg orð fyrir okkur.
Amma var ein af þessum konum
sem allt lék í höndunum á, hún eld-
aði, bakaði og að ógleymdum öllum
jólfötunum sem hún saumaði á okkur
systkinin. Það var tekið vel á móti
öllum hvort sem um var að ræða far-
andsala, börn eða mikilmenni, allt
blómstraði hjá henni, mennirnir,
dýrin og gróðurinn. Unnur amma
gat komið lífi í hvað sem var og öllum
leið vel í kringum hana. Amma var
gestrisin með eindæmum en hafði ei-
lífar áhyggjur af að ekki væri nægur
matur á borðum. Hvenær dagsins
sem við komum beið alltaf krásum
hlaðið borð og uppbúin rúm. Á
morgnana átti hún svo til að færa
fólki morgunmat í rúmið. Ekki síst
lærðum við hjá ömmu að allir menn
eru jafnir og umburðarlyndi gagn-
vart fjölbreytileika mannlífsins, að
vera heiðarlegur í samskiptum sín-
um við aðra. Aldrei heyrðum við
ömmu hallmæla öðru fólki, hún kom
frekar auga á kosti fólks en galla
þess. Hún rak stórt heimili en hafði
þó ávallt tíma til að sinna þörfum
barnanna, á hverju kvöldi fór hún
með bænirnar með okkur. Amma var
bóngóð og ávallt tilbúin að aðstoða ef
þess var þörf. Hún var glettin og tók
prakkarastrikum okkar systkina
með jafnaðargeði, enda var hún ekki
búin að gleyma sínum eigin prakk-
arastrikum. Þegar amma og syst-
urnar komu saman var jafnan líf og
fjör og flugu þar á milli vísur og grín,
þær gátu gert grín að sjálfum sér og
sáu skoplegu hliðarnar á málunum.
Hún var heimakær og undi sér
hvergi jafnvel og í kartöflugarðinum
eða að tína fjallagrös. Amma hafði
mikla trú á auðlindum náttúrunnar
og á mátt íslenskra jurta til lækn-
inga.
Að lokum látum við fylgja með ljóð
sem minnir okkur á þá lífssýn sem
hún reyndi að miðla okkur barna-
börnunum.
Æviskeið mitt, ungi vinur,
ætla má að styttist senn,
harla fátt af fornum dómum
fullu gildi heldur enn.
Endurmeti sínar sakir
sá er dæmir aðra menn
Gleðstu yfir góðum degi,
gleymdu því sem miður fer.
Sýndu þrek og þolinmæði
þegar nokkuð út af ber.
Hafi slys að höndum borið
hefði getað farið ver.
Aldrei skaltu að leiðum lesti
leita í fari annars manns,
aðeins grafa ennþá dýpra
eftir bestu kostum hans.
Geymdu ekki gjafir þínar
góðum vini – í dánarkrans.
(Heiðrekur Guðm.)
Elsku afi, missir okkar allra er
mikill en þinn þó mestur. Við send-
um þér okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Þórunn, Anna Kristín,
Snorri og Sigrún (Didda).
Núna er amma farin, hún er kom-
in til annars heims og gætir okkar
þangað til við verðum saman á ný.
Þegar ég var lítil ólst ég upp með
annan fótinn í Mörkinni, en Mörkin
var húsið þeirra ömmu og afa. Það
var svo ósköp stutt að trítla á milli
með Týru sína við hlið og tína blóm á
leiðinni til að færa ömmu. En uppá-
haldið okkar Týru var að koma við
eftir góðan leik og fá okkur heitt
kakó og brauð með osti, Týra fékk
hafrakex með smjöri, því amma
skildi aldrei dýrin út undan, sérstak-
lega hafði hrafninn það alltaf gott á
veturna.
Mörkin var einhvern veginn mið-
depillinn hjá okkur krökkunum, allt-
af enduðum við í hlýju húsinu umvaf-
in ástúð og kærleik eftir langan
erfiðan dag í leik og starfi. Amma
var einstaklega þolinmóð, því oft
gátu uppátækin verið ansi strembin.
Á sumrin var yndislegt að fara
með ömmu niður í fjöru, tína kræk-
linga og skeljar, svo komum við heim
og amma sauð sér sjávardýrin, en
henni tókst nú samt ekki að fá mig til
að smakka á þeim. Síðan var brugg-
að te úr blóðbergi, tíndar gorkúlur
og skellt sér upp í garð og nælt í ný-
sprottnar gulrætur. Amma var ein-
stakur náttúruunnandi, hún átti einn
þann fegursta blómagarð sem ég hef
augum litið. Á vorin fórum við nöfn-
urnar saman í æðarvarpið með pott-
lok á höfðinu til varnar kríunum og
tíndum dún, oftar en ekki kom það
fyrir að það var tekinn ungi með
heim sem var kannski móðurlaus á
vappi, aleinn og yfirgefinn. Á sumrin
þegar heyannir voru fórum við oft út
á tún saman, berfættar, því amma
sagði að það alheilbrigðasta væri að
raka hey þannig. Um jólin 9́2 fékk ég
skíði í jólagjöf, amma var nú ekki
lengi að kippa gömlu skíðunum sín-
um fram og renna sér mér við hlið,
svo var farið inn, lagað kakó og
amma prjónaði sokka og vettlinga á
engri stund, því heldur kalt fannst
henni úti. Ég get talið upp endalaust
minningar um þig, elsku amma, en
ég ætla að stoppa hér. Með söknuð í
hjarta kveð ég þig í hinsta sinn.
Þín
Unnur.
Elsku langamma. Það er ekki
hægt að trúa því að þú sért farin.
Okkur finnst vera nokkrir dagar síð-
an þú sagðir okkur sögur og gafst
okkur nammi. Þú varst alltaf hraust
og kát og góð við allt og alla. Nú ertu
komin til betri heima eftir löng veik-
indi og langa baráttu. Við þökkum
þér fyrir allan tímann sem þú leyfðir
okkur að vera með þér. Við vitum að
þér líður vel núna.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir,
þá líður sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Elsku langamma, þú munt ávallt
lifa í huga okkar og hjarta.
Kveðja.
Hrafnhildur, Bryndís,
Elvar og Andri.
Elsku Unna, ég kveð þig nú með
söknuði og þakklæti. Þakklæti fyrir
að hafa kynnst þér og þínum kostum.
Oft hef ég hugsað til þinna lífsgilda
og reynt að læra af þeim. Þú varst
alltaf hlédræg og lítillát en um leið
stórhuga og órög að takast á við
verkefnin, hörkudugleg, ósérhlífin
og kvartaðir aldrei. Gekkst í öll verk
af miklum krafti og afkastaðir svo
miklu eins og heimili þitt bar vott
um, garðurinn og æðarvarpið sem
var þitt líf og yndi. En í lokin varst
þú orðin þreytt og tilbúin að kveðja.
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær,
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp var þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson.)
Hvíl þú í friði, elskulega Unna
mín. Blessuð sé minning þín.
Sóley og Þorsteinn.
Eftir því sem æviárum okkar
fjölgar gerist það æ oftar að vinir og
samferðafólk kveðja og leggja í
hinstu för. Komið er að kveðjustund
húsfreyjunnar í Mörk, Unnar
Ágústsdóttur. Hún var elst í stórum
systkinahópi, barna Helgu Jónsdótt-
ur og Ágústs Jakobssonar, sem
bjuggu fyrst í Ánastaðaseli en síðar í
Gröf. Næstur henni að aldri var Jak-
ob, einstakur dugnaðarpiltur. Þau
munu ekki hafa verið há í loftinu
þegar þau voru farin að létta undir
við heimilisstörfin. Alls urðu syst-
urnar sjö og bræðurnir tveir. Öll eru
systkinin vel gerð og dugnaðarfólk.
Unnur er sú þriðja af systkinunum
sem hverfur af þessari jarðvist, hin
eru Jakob og Sigurbjörg, sem bæði
eru látin fyrir nokkrum árum. Unn-
ur var snemma myndarleg við
saumaskap og saumaði á systur sín-
ar. Allt var það fallega af hendi leyst.
Það var jafnan gestkvæmt í Gröf, oft
glatt á hjalla og mikið fjör. Ekki síst
ef móðirin Helga tók þátt í gleð-
skapnum. Þá var jafnvel dansað,
stundum við munnhörpuleik eða
bara spilað á hárgreiðu. Ungur mað-
ur, Sigurður Gestsson, flutti í ná-
grennið. Þau Unnur gengu í hjóna-
band og keyptu Mörk, lítið býli í
nágrenni Hvammstanga. Smátt og
smátt eignuðust þau meira land,
bjuggu þar um sig og byggðu mynd-
arlega. Þau eignuðust þrjú börn. Áð-
ur hafði Unnur eignast dótturina
Helgu, en hún lést í hörmulegu bíl-
slysi. Auk þess að vera myndarleg
húsmóðir hafði Unnur mikla ánægju
af allri matjurta- og blómarækt. Lík-
legt er að bestu stundir hennar hafi
verið þegar hún var að hlúa að fal-
legum gróðri. Eitt vorið gerðist æv-
intýri í Mörk. Nokkrar æðarkollur
settust að í landinu þeirra og fjölgaði
þeim ár frá ári. Unnur hafði mikið
yndi af því að fylgjast með þessum
fuglabúskap og hlúði að honum eftir
bestu getu. Allt vakti þetta gleði.
Hún var heimakær og tóku þau hjón
á móti gestum af mikilli rausn og al-
úð. Eftir að við fluttum til Reykja-
víkur, en fórum norður á sumrin, var
það alltaf fastur punktur í ferðinni að
koma að Mörk. Það er margs að
minnast frá þessum heimsóknum.
Við þökkum henni vinsemd, hlýju og
góðvild. Biðjum henni blessunar og
fararheilla til nýrra heimkynna. Sig-
urði, eiginmanni hennar, börnum
þeirra og aðstandendum öllum,
sendum við samúðarkveðjur.
Halldóra og Ólafur
frá Ánastöðum.
Sú sem lifir af haustið deyr inn í
veturinn og vaknar á ný annars stað-
ar, með sjávarnið í eyrum, við angan
blóma og þýðan vorklið, fuglasöng,
hún vaknar hjá guði andvara og
sælu, guði tærleika, kyrrðar og
helgi; hún fær hlutdeild í himninum.
Þannig er viðbragð fólks við dán-
arfregn konunnar ljúfu sem dreifði
gliti í slóð sína, ræktaði arfleifð,
frændgarð og kunningsskap, örvaði
fólk til dáða, gladdi það og veitti því
af rausn.
Hún hlúði að gróðri og uppskar
ríkulega, tók ókunnugum eins og
fjarlægum vinum, gaf börnum og
unglingum tækifæri til að láta ljós
sitt skína, því að hún trúði á sakleysi,
fyrstu kynni, fyrstu spor, vandað
uppeldi og fagurfræði vinnunnar,
þroska hugans og framhaldslíf vit-
undarinnar.
Hún skildi fólk, drauma þess og
þrár, löngun til að afreka eitthvað
sérstakt og fagurt til þess að gefa
heiminum. Laun hennar voru kjarni
gjafmildinnar, brosið, persónuleiki
hennar var sú skuggsjá sem speglaði
blik kærleikans – og í henni skín hún
ógleymanleg skír mynd. Arfleifð
hennar er blíða, umhyggja, ástúð,
sannleikur og hjartans einlægni, þar
sem sérhver athöfn er reist af djúp-
um skilningi, mannúð og samkennd,
lýst af hugrekki göfugrar sálar í
ljósaskiptum baráttu sinnar á þeirri
hvössu egg sem aðskilur líf og dauða.
Hvíli hún í fögnuði og njóti ham-
ingju í friðarfaðmi þeirra sem á und-
an eru farnir og í minningu þeirra
sem lifa og fæðast.
Níels Hafstein.
UNNUR
ÁGÚSTSDÓTTIR
✝ Halldóra Sigfús-dóttir fæddist á
Krosshóli í Skíðadal
23. júlí 1908. Hún
lést á Dvalarheim-
ilinu Hlíð á Akur-
eyri laugardaginn
30. nóvember síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Sigfús
Sigfússon, bóndi á
Steinsstöðum í
Öxnadal, f. 18. sept-
ember 1879 á
Krosshóli, d. 27.
desember 1942 á
Steinsstöðum, og
kona hans Soffía Guðrún Þórðar-
dóttir, húsmóðir, f. 1. október 1875
á Hnjúki í Skíðadal, d. 2. desember
1974 á Akureyri. Systur Halldóru
voru þrjár: ) Helga, f. 12. febrúar
1902, d. 2. ágúst 1979, húsmóðir á
Akureyri. Eiginmaður hennar var
Oddur Jónsson skósmiður. 2) Ingi-
björg, f. 23. júní 1905, d. 9. nóv.
1988, klæðskeri á Akureyri. Hún
var ógift. 3) Lára, f. 23. júní 1910,
húsmóðir á Akureyri. Eiginmaður
hennar var Konráð Sigurbjörn
Kristjánsson járnsmiður og versl-
unarmaður. Halldóra átti einn
bróður samfeðra, Sigfús, f. 30. júní
1939, vélamaður hjá Akureyrarbæ.
Móðir hans var Svanhvít Jónsdótt-
ir. Eiginkona hans er Erla Gunn-
laugsdóttir.
Halldóra giftist 25. apríl 1929
Bjarna Kristjánssyni vörubílstjóra
á Akureyri, síðar vaktmaður í
Reykjavík, f. 19. desember 1901 á
Holtsmúla í Staðarhr.í Skag., d. 31.
ágúst 1969. Foreldrar
hans voru Kristján
Daníel Bjarnason,
bóndi síðast á Lækjar-
bakka í Eyjafirði, f. 2.
mars 1877 á Miðlandi í
Öxnadal, d. 21. okt
1949, og kona hans
Guðrún Stefanía Jóns-
dóttir, f. 24. des 1870 á
Þríhyrningi í Hörgár-
dal, d. 3. sept 1945.
Börn Halldóru og
Bjarna eru fjögur: a)
Ingibjörg húsmóðir í
Reykjavík, f. 5. maí
1930. Eiginmaður
hennar er Jens Sumarliðason kenn-
ari og eignuðust þau fjögur börn,
Bjarna, f. 1950, Arnar, f. 1955, Sól-
veigu, f. 1958, og Sigrúnu, f. 1965.
b) Soffía Guðrún, húsmóðir á Ak-
ureyri, f. 7. sept. 1934, d. 6. júlí
2002. Hún var gift Jakobi R.
Bjarnasyni múrara, en þau skildu.
Börn þeirra eru tvö, Halldóra, f.
1960, og Bjarni, f. 1963. Fyrir átti
hún Gunnar Bergsveinsson, f. 1954.
c) Dýrleif, píanókennari á Akur-
eyri, f. 23. mars 1943. Eiginmaður
hennar er Örn Ingi Gíslason mynd-
listarmaður. Þau eiga eina dóttur,
Halldóru, f. 1967. Fyrir átti hún
Þórarin Stefánsson, f. 1964. d)
Bjarni Rúnar tónmeistari í Reykja-
vík, f. 1. apríl 1952. Kona hans er
Margrét Þormar arkitekt. Dætur
þeirra eru tvær, Dýrleif, f. 1977, og
Arnheiður, f. 1979.
Útför Halldóru fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku amma mín, nú ertu horfin
frá mér.
Það er ótrúlegt að þó að þú hafir
náð 94 ára aldri hafði ég alltaf þá til-
finningu að þú myndir aldrei fara frá
mér, að ávallt þegar ég kæmi heim
utan úr löndum myndi ég mæta brosi
þínu og taka utan um hlýjar og
mjúkar hendur þínar. Nú, þegar ég
kveð þig, er stundin sár, ég hef alltaf
leitað til þín allt frá barnæsku. Þú
hjálpaðir mér að ná leikni við lest-
urinn með bókum Stefáns Jónsson-
ar, þú komst og hlustaðir á mig spila
á fiðluna á laugardagstónleikunum
(ég man meira að segja hvar þú
sast!). Þegar við fluttum upp í
Klettagerði komstu oft í heimsókn
og þá beið ég eftir þér með eftir-
væntingu uppi á klöppum til að
hlaupa á móti þér og fylgja þér upp
þröngan stíginn. Enn minnist ég líka
allra laugardaganna sem við mamma
komum til þín og fengum heitar
pönnukökur beint af pönnunni,
stökkar og mjúkar í senn. Enginn
hefur gert þær betri! Þegar við fór-
um í ferðalag, og þá sérstaklega á
leiðinni til Reykjavíkur, lékum við
okkur að því að segja nöfnin á öllum
stöðunum sem við fórum framhjá,
ekkert fór framhjá okkur: árnar,
fjöllin, dalirnir, hraunið, bóndabæir,
kirkjustaðir og önnur kennileiti.
Sem fullorðin manneskja reyni ég nú
að rifja þessa staði upp, en það er
ekki það sama.
Elsku amma mín, þú ert ennþá
hluti af lífi mínu, ég tala til þín í
gegnum börnin mín, Halldór og Sól-
veigu, sem hafa erft frá þér lífsgleð-
ina og vellíðanina að vera í úti nátt-
úrunni. Ég segi þeim líka sögur af
þér eins og þegar þú varst uppi á
heiðunum að smala fénu fyrir föður
þinn og þokan skall á. En þó að þú
hafir hræðst myndirnar í þokunni
fannstu að þú varðst að gera það sem
þú varst beðin um.
Það tekur mig sárt að vera ekki
hjá þér í dag en þótt fjarlægðin skilji
okkur að þá liggur hugur minn beint
til þín. Ég veit að það fyrsta sem ég
mun gera þegar ég kem aftur heim
er að faðma þig þar sem þú liggur við
hlið afa. Amma mín, ég mun ávallt
geyma minningu þína í hjarta mínu.
Hvíl þú í friði.
Þín
Halldóra.
HALLDÓRA
SIGFÚSDÓTTIR