Morgunblaðið - 13.12.2002, Síða 54

MINNINGAR
54 FÖSTUDAGUR 13. DESEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Elsku Símon, þú
komst til dyranna eins
og þú varst klæddur,
sagðir þína meiningu,
sást skondnu hlið-
arnar á hlutunum,
háðir harða baráttu við örlögin,
hafðir oft betur en mótlætið var
stundum of erfitt. Þegar ég og
Hlynur kynntumst þér, bauðst þú
okkur velkomin inn í þitt líf.
Hlynur fangaði hjarta þitt, þið
náðuð vel saman, afi og afastrákur,
oft var erfitt að sjá aldursmun á
ykkur þegar þið sátuð og lékuð
ykkur eða horfðuð á Formúluna.
Þú hafðir gaman af prakkara-
strikunum hans, sérstaklega af því
þegar hann var að reyna að fljúga
eins og Harry Potter, ég var nú
ekkert sérstaklega hrifin, hann
eyðilagði hjólið sitt við aðfarirnar.
Ég á eftir að sakna þess að hitta
þig ekki, sjá ekki þetta sérstaka
blik í augunum þínum, strákslegt
brosið, heyra ekki röddina þína,
skemmtilegu sögurnar þínar og
brandarana.
Kæri vinur, far þú í friði.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um réttan veg
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býrð mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi drottins bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Fjölskyldu þinni og ástvinum
sendi ég innilegar samúðarkveðjur.
Ragnheiður Eggertsdóttir
(Radda).
Elsku afi Símon, manstu þegar
ég kom í heimsókn til þín í litla,
sæta húsið á Eyrarbakka, ég var
tveggja ára, þú dróst fram kassa,
fullan af allskonar dóti, bílum og
kubbum og ýmsu öðru sem gladdi
lítinn afastrák. Oft settist þú á
gólfið hjá mér og við lékum okkur
lengi saman. Einu sinni var ég hjá
þér og Andra Degi í heimsókn og
þú byrjaðir að kalla mig „pappa-
kassa“og ég kallaði þig „hrossa-
kjöt“, þetta skildi enginn nema við,
þú og ég, afi.
Takk fyrir allt, afi minn, vonandi
líður þér vel hjá Guði, hann er góð-
ur, ég veit það, því að um jólin í
fyrra gaf pabbi mér snjósleða og
kuldagalla, en það var enginn
snjór, svo að ég bað Guð um snjó-
komu. Morguninn eftir vaknaði ég
og leit út um gluggann og sá að
það hafði snjóað, ég veit að Guð
hlustar.
Þinn afastrákur,
Hlynur Snær Ásgeirsson.
Minn hinsta draum veit enginn, sem
ekki sér
auglit þitt í fegurð líðandi stundar
á kyrrlátum morgni, er lýkur upp
ljósri brá
í litrófi geislans, vekjandi allt, sem
blundar,
þá finn ég minn guð, þá fagnar mitt
hjarta í þér,
SÍMON ÁSGEIR
GRÉTARSSON
✝ Símon ÁsgeirGrétarsson
fæddist á Selfossi 15.
janúar 1950. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Suðurlands 1. des-
ember síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Selfoss-
kirkju 10. desember.
ó fagra sól, þú
drottning himinborna.
Og þegar að síðustu
hnígur mín hinsta stund,
mun hjartað kalla á ilm
slíkra sólskinsmorgna.
(Vilhjálmur frá Skáholti.)
Í dag kveðjum við
ástkæran frænda okk-
ar, Símon Ásgeir
Grétarsson. Það er
erfitt að hugsa til þess
að njóta ekki nærveru
hans framar. Einstak-
lega líflegar minning-
ar um Símon kalla
fram söknuð sem við þurfum nú að
takast á við. Það eru minningarnar
sem hjálpa okkur þegar tárin
bresta fram. Símon hafði einstakan
húmor. Það var á við óteljandi
hlátursnámskeið að hitta Símon á
góðum degi og heyra hann segja
brandara eða sniðuga sögu. Hann
naut þess fram í fingurgóma að
segja frá, svo mikið að hann gat
varla lokið við brandarann vegna
eigin hláturs og kátínu. Það var
ekki hægt annað en að hrífast með
og hlæja sig máttlausan, ekki það
að nokkuð hafi verið varið í brand-
arann, það þurfti bara Símon til að
segja hann. Þegar við hittumst
fjölskyldan þá nauðuðum við í hon-
um um að segja okkur brandara,
einhvern sem við höfðum heyrt áð-
ur, brandarann um hundinn, eða
konuna í pilsinu í kirkjunni og allt-
af hló Símon jafn mikið að brand-
aranum loknum. Hlátur hans á eft-
ir að hljóma áfram innra með
okkur, svo smitandi og uppfullur af
lífsgleði sem erfitt var að standast.
Símon fylgdist alltaf mjög vel
með því sem við systkinabörn hans
vorum að gera og spurði okkur
óspart út úr. Spurningar hans voru
alltaf blandnar kímni og tvíræðni.
Það var honum mesta skemmtun
að stríða okkur sem mest hann
mátti en auðvitað alltaf í góðu og
með sinni hlýju. Þessi stríðni byrj-
aði snemma og frá því við vorum
börn spurði hann okkur alltaf
sömu spurningarinnar þegar við
hittum hann. Hann spurði ósjald-
an: „Gugga, hvernig var pabbi þinn
þegar hann kom heim með spýt-
una?“ Svarið: „brindfullur“ var al-
veg í anda Símonar, svo hló hann
af öllum krafti, alveg eins og hann
væri að heyra svarið í fyrsta skipti!
Mest þótti honum gaman ef hann
gat spurt okkur út úr ástamál-
unum eða eins og hann orðaði það:
„Elfa, er einhver „hittingur“
núna?“ Þá var mest gaman að vera
ekkert að fela fyrir honum, opna
frekar fyrir meiri stríðni og inni-
legan hlátur. Mikið naut hann sín
að spyrja okkur spjörunum úr um
atburði kvölds og nætur um versl-
unarmannahelgarnar í Vaðnesinu.
Þá greip hann setningar á lofti og
rifjaði þær reglulega upp alla
helgina og langt fram eftir hausti.
Allar þessar minningar og marg-
ar margar fleiri munu lifa með
okkur áfram í fullvissu þess að
Símon er kominn á fagran og betri
stað sem er sólríkur og fagur eins
og ljóðið hér að ofan vitnar um.
Hér eftir gefst englum himins lítill
tími til að gráta þegar Símon byrj-
ar að skella upp úr, seinna hlæjum
við öll saman aftur.
Góður Guð styrki ykkur og fjöl-
skyldur ykkar, elsku frændur,
Grétar, Ásgeir og Andri Dagur.
Guðbjörg og Elfa Arnardætur.
Fallinn er frá frændi minn og
vinur Símon Grétarsson. Með fá-
einum fátæklegum orðum langar
mig að minnast frænda, en þó orð-
in séu fátækleg þá er minningin
stór. Þegar ég lít um öxl og minn-
ist þeirra samverustunda sem ég
átti með Símoni þá kemur mér
ávallt hlátur í hug, Símon var að
eðlisfari svo innilega hláturmildur
og fátt fannst honum skemmtilegra
en að segja brandara og gaman-
sögur. Hann hafði þann einkenni-
lega eiginleika að endurtaka loka-
línu brandarans og hlæja síðan
aftur og enn meira í seinna skiptið
og oftar ef svo bar undir og alltaf
gat hann hlegið jafn dátt og
þreyttist seint á að skemmta sam-
ferðamönnum sínum með sögum,
krydduðum af leiftrandi frásagn-
argleði og beinskeyttum húmor.
En þó svo að hláturinn hafi verið
aðalsmerki frænda þá var líf hans
ekki alltaf dans á rósum. Símon
háði mikla og langa baráttum við
Bakkus og var sú barátta oft á tíð-
um æði hörð og ströng. Hann átti
sínar góðu stundir en á seinni ár-
um voru vondu stundirnar farnar
að vera fleiri og þá varð hláturinn
stundum að gráti.
Hann Símon frændi minn var
bæði fallegur maður og góður,
hann gerði sitt besta til að láta öll-
um líða vel og ég veit í hjarta mínu
að hann vildi gera mörgum betur
heldur en hann gerði, en veikindi
hans öftruðu honum frá því að
koma því í verk. Við frændurnir
töluðum oft saman um hinar og
þessar hliðar mannlífsins og þá
kom mjög glögglega í ljós að Sím-
on átti sínar væntingar til lífsins,
hann átti sér drauma, sem kannski
ekki voru stórir, en þeir voru ein-
faldir og einlægir. Hann þráði frið
og sátt. Það var að kveldi 1. des.
sem hjartað sló sinn síðasta takt,
og kannski þá fékk hann friðinn
sem hann hafði svo lengi sóst eftir.
Að heilsast og kveðjast, það er
lífsins saga.
Ég kveð þig, frændi, með sökn-
uði, Guð veri með þér.
Sigurður Fannar
Guðmundsson.
Það helltist yfir mig vanmátt-
artilfinning er ég frétti að Símon
frændi væri dáinn. Við vorum
sama marki brenndir, haldnir
ólæknandi sjúkdómi, lævísum og
óútreiknanlegum.
Alltaf tók hann hátíðlega á móti
mér, með sterkri rödd: Sæll,
frændi. Ég kynntist honum eig-
inlega ekki að ráði fyrr en 1994,
þar sem við sátum og funduðum
um sjúkdóm okkar. Þvílíkur kar-
akter með hjartahlýju og bros sem
hertók andlitið, svo ekki sé minnst
á smitandi hláturinn. Það var hægt
að sitja með honum tímum saman
og hann sá um skemmtiatriðin, en
svo var gírað niður og hann talaði
út um sín innstu mál. Frændi var
stoltur faðir, talaði mikið um börn-
in sín og hve vænt sér þætti um
þau. Og fjölskyldunni hrósaði hann
oft fyrir að hafa staðið við bakið á
sér í baráttunni við Bakkus, bar-
áttunni sem nú er lokið.Þó harmur
minn sé mikill þá eru fleiri sem
standa honum nær og votta ég
þeim samúð mína alla.
„Guð gefi mér æðruleysi til að
sætta mig við það sem ég fæ ekki
breytt, kjark til að breyta því sem
ég get breytt, og vit til að greina
þar á milli.“
(Æðruleysisbænin)
Vertu sæll, frændi.
Birgir Örn Arnarson.
Of snemma og of snöggt kvaddi
vinur minn, Símon Grétarsson,
þennan lífsvettvang. Eftir stöndum
við samferðamenn hans og drúpum
höfði, einungis hugsýn minning-
anna er haldreipið á þessum döpru
desemberdögum.
Einkum á þrennum vettvangi
áttum við Símon samleið. Eins og
títt er um unglinga sem alast upp í
ekki allt of fjölmennu þorpi eins og
Selfoss var á uppvaxtarárum okkar
þá myndast náin tengsl á milli ein-
staklinga á svipuðu reki og með
svipuð áhugamál. Í okkar hópi
geislaði Símon af gjörvileik, honum
lék allt í hendi og hann var sann-
arlega vinsæll í félagahópi.
Þegar unglingsárunum sleppti
vorum við saman til sjós og rerum
frá Þorlákshöfn. Hér reyndi e.t.v.
fyrst á manndóm Símonar, hversu
hann var fylginn sér og ósérhlífinn
og lét hvergi sinn hlut eftir liggja.
Hann skynjaði vel að óvíða skiptir
liðsheildin meira máli.
Loks lágu leiðir okkar saman í
hestamennskunni hér á Selfossi.
Kannski kynntist ég honum best á
þeim vettvangi. Þar kom hugarþel
hans og næmi vissulega vel í ljós.
Símon var þá orðinn þroskaður
maður, hertur í hörðum skóla lífs-
ins þar sem hann oft hafði þurft að
takast á við andstreymi og sigrast
á því á aðdáunarverðan hátt.
Endurminningin merlar æ
í mánasilfri hvað sem var,
yfir hið liðna bregður blæ,
blikandi fjarlægðar,
gleðina jafnar, sefar sorg,
svipþyrping,
sækir þing,
í sinnis hljóðri borg.
(Grímur Thomsen.)
Ég sendi sambýliskonu, sonum
og fjölskyldum þeirra, foreldrum,
systkinum, hugheilar samúðar-
kveðjur. Guð blessi minningu Sím-
onar Grétarssonar.
Hilmar Þór Pálsson.
Góður drengur er genginn.
Símon Grétarsson var afburða-
maður að upplagi, bráðgreindur og
svo skemmtilegur var hann að fáir
voru honum jafnir. Hann hafði
mikla og fjölþætta hæfileika, meiri
og fleiri en flestum eru gefnir. En
hann var brothættur og þrátt fyrir
góðar guðs gjafir var lífið honum
mótdrægara en öll efni þó stóðu til
að manni fannst. Ég vildi óska að
hann hefði haft meiri meðbyr í líf-
inu og náð tökum á að lifa því í
jafnvægi og hamingju.
Við kynntumst einhvern tímann
upp úr miðri síðustu öld og þótt við
hefðum ekki daglegt samband síð-
ustu árin þá var vináttan alltaf til
staðar. Ég sakna vinar, sakna vin-
gjarnlegs húmors manns sem ekki
lagði illt til annars fólks – sakna
góðs drengs. Blessuð veri minning
Símonar Grétarssonar.
Stefán Ásgrímsson.
Sólin skín, það er vor í lofti. Lít-
ill en ótrúlega kraftmikill strákur
hjólar niður Gaulverjabæjarveg og
fer hratt í átt að Glóru. Það er
sveitin hans sem hann heimsækir
nánast daglega á sumrin. Þegar
hann kemur að afleggjaranum
stekkur hann út í móa, sækir kýrn-
ar og rekur þær heim að bæ og
skipar síðan fólki að koma út að
mjólka. Oft er enginn vaknaður
nema Ingibjörg móðir mín, enda
klukkan ekki orðin sjö. Hér hef ég
dregið upp mynd úr bernsku minni
en margar mínar bestu minningar
eru tengdar þessum dreng, honum
Símoni vini mínum.
Við fæddumst í sama húsi,
Sænska húsinu við Austurveg á
Selfossi, árið 1950. Báðir vorum við
hætt komnir við fæðingu og var
bjargað með snarræði. Símon var
að kafna úr slími í öndunarfærum
og móðir mín, sem var viðstödd
fæðinguna, saug upp úr honum svo
hann náði andanum. Ég fæddist
aftur á móti svarblár með nafla-
strenginn þrívafinn um hálsinn.
Það horfði því ekki björgulega fyr-
ir okkur fyrstu andartökin hér í
heimi.
Þegar ég var eins árs flutti fjöl-
skylda mín niður í Glóru og
skömmu síðar hans fjölskylda upp
á Akranes. Vinskapurinn rofnaði
þó aldrei. Fólkið hans kom svo aft-
ur á Selfoss ári síðar og dafnaði
vinskapur okkar Símonar upp frá
því. Eftir að hann fékk hjólið sitt
sex eða sjö ára gamall héldu hon-
um engin bönd og kom hann niður
í Glóru þegar færi gafst í lengri
eða styttri ferðir enda mikið nátt-
úrubarn að eðlisfari. Á veturna var
aftur á móti gott fyrir mig að eiga
skjól hjá Guggu og Grétari eftir að
skólagangan hófst.
Nú þegar ég sit og rifja upp
minningarnar átta ég mig betur á
þessari einstöku vináttu milli okk-
ar Símonar, við vorum nánast eins
og bræður. Ég minnist þess ekki
að komið hafi upp ósætti á milli
okkar.
Ógleymanlegt atvik varð þegar
við vorum um átta ára aldur og
vorum að ganga heim af engjunum.
Það hafði rignt hressilega fyrr um
daginn, mikið vatn og drulla sat í
hjólförum á brautinni út á engjar
en síðdegissólin hafði yljað örlítið
leðjuna. Fáum við þá ekki þessa
snilldarhugmynd og drífum okkur
úr öllum fötunum, tökum síðan til-
hlaup og látum okkur gossa á ber-
an rassinn í hjólförin og rennum
þannig langar leiðir í leðjunni svo
gusurnar gengu í allar áttir. Hvílík
skemmtun. Við höfum oft verið
minntir á þetta því leikurinn end-
aði ekki fyrr en Stína systir var
send eftir okkur, helbláum af kulda
og útötuðum, enda liðið nær kvöldi.
Okkur var skellt ofan í bala á eld-
húsgólfinu og hitaðir upp og hátt-
aðir ofan í rúm. Hvorugum varð þó
meint af volkinu.
Annað atvik er mér ofarlega í
minni því þá munaði litlu að illa
færi. Við höfðum sagað litla búta af
kústskafti og stungið hænsnafjöðr-
um í annan enda bútsins en rákum
nagla í hinn endann sem við brýnd-
um á hverfisteini. Þetta notuðum
við eins og pílur sem við skutum í
mark. Í óvitaskap skaut ég einni
pílunni út um fjósdyrnar og ætlaði
að hæfa staur á hlaðinu. Á sama
augnabliki þurfti Símon að hlaupa
fyrir dyrnar og pílan hæfði hann,
að því er mér sýndist, beint í gagn-
augað. Við þetta rak piltur upp
skaðræðisöskur og mamma kom í
loftköstum út og sýndist það sama
og mér, kippti pílunni úr sárinu,
þaut með Símon í fanginu inn í bæ
þar sem hún hélt köldum þvotta-
poka við sárið og mátti ekki á milli
sjá hvort hljóðaði hærra, hún af
hræðslu en hann af sársauka. Ég
stóð hjá í losti og lét fara lítið fyrir
mér. Eftir dágóða stund áræddi
mamma að taka pokann af sárinu
og kom þá í ljós að pílan stóð ekki í
gagnauganu heldur kinnbeininu
svo þetta jafnaði sig fljótt, en Sím-
on sagði: „Labbi við skulum brjóta
allar pílurnar.“ Ég var honum
hjartanlega sammála og verkið var
unnið fljótt og vel.
Eitt sinn um hábjargræðistím-
ann veiktist Símon þegar hann var
hjá okkur og fékk fjörutíu stiga
hita. Solla frænka okkar, sem einn-
ig var hjá okkur í sveit, var látin
vera inni hjá Símoni. Hún þurfti
einnig að hafa auga með gyltu sem
komin var að goti. Símon tók ekki í
mál að vera inni í bæ þegar svo
spennandi atburður var í aðsigi.
Hann fór hríðskjálfandi út í svína-
stíu og sat þar á röri við vegginn
vafinn í ullarteppi og í ullarsokkum
og sagði: „Ég ætla sko ekki að
missa af þessu.“ Þetta bætti nú
ekki úr skák varðandi veikindin en
daginn eftir fór að brá af pilti og
bað hann þá um mat. Solla sat enn
yfir honum og fann gallsúrt skyr
sem hún mokaði í hann. Skömmu
síðar kom pabbi heim og var með
nýtt skyr sem mamma hrærði og
hélt áfram að moka í hann. Henni
var hætt að standa á sama því
strákur bað stöðugt um meira og
þegar loks var komið nóg hafði
hann sporðrennt sjö diskum af
skyri og var orðinn heill heilsu.
Við Símon vorum bekkjarbræð-
ur í skóla. Uppáhaldsgrein okkar
beggja var leikfimin. Þar bar hann
af og er ég þess fullviss að ef hann
hefði ræktað hæfileika sína á þeim
sviðum hefði hann staðið á verð-
launapöllum víða um heim, slíkir
voru yfirburðir hans. Símon fékk
marga góða kosti og hæfileika í
vöggugjöf og margt lék í höndum
hans.
Við baukuðum síðar margt sam-
an, með svolítið breyttum
áherslum (því miður). Við tókum
stundum fullstór lán í gleðibank-
anum og líkt og í öðrum bönkum
keyra okurvextirnir og miskunn-
arleysið marga í kaf.
Hann var þó alltaf innst inni
mikið náttúrubarn, var góður
hestamaður og vann marga sigra á
þeim vettvangi. Ég fylgdi honum
lítið eftir í þeim efnum því ég datt
alltaf af baki. Hann byggði upp
loðdýrabú og hestaaðstöðu á Efra-
Seli við Stokkseyri ásamt sonum
sínum. Ég dáðist alltaf að snyrti-
mennskunni sem var hans aðals-
merki í öllu sem hann tók sér fyrir
hendur. Ekki dugðu þó dugnaður
og snyrtimennska til að komast af
þegar loðdýraræktin hrundi.
Því miður urðu samverustundir
okkar á síðustu árum ekki eins