Morgunblaðið - 11.02.2003, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 ÞRIÐJUDAGUR 11. FEBRÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigurður Sig-urðsson fæddist í
Reykjavík 28. apríl
1926. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 31. jan-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðmundína Sigur-
veig Stefánsdóttir, f.
15.9. 1906, d. 15.10.
1992, og Sigurður
Friðriksson, f. 22.8.
1898, d. 7.5. 1980.
Systur Sigurðar sam-
mæðra eru Unnur
Sólveig Vilbergsdótt-
ir, f. 5.11. 1933, og Hafdís Stein-
grímsdóttir f. 7.1. 1945. Systur Sig-
urðar samfeðra eru Högna, f. 6.7.
1929, og Móeiður, f. 20.4. 1944.
Eiginkona Sigurðar er Sæunn
Andrésdóttir, f. 20.11. 1930. For-
eldrar hennar eru Kristín Sigurð-
ardóttir, f. 12.1. 1912, og Andrés
Konráðsson f. 15. 9. 1906, d. 4.5.
1994. Börn Sigurðar og Sæunnar
eru: 1) Kristín, f. 21.2. 1950, gift
Ólafi Jónsyni, f. 8.6. 1945. Dætur
þeirra eru: a) Sæunn, f. 19.9. 1972,
gift Benedikt Arnarsyni, f. 28.11.
1972. Börn þeirra eru Baldur, f. 1.5.
1999, og Freyja, f. 23.7. 2001. b) Ið-
unn, f. 31.1. 1974, gift Árna Val
Skarphéðinssyni, f. 14.2. 1977.
Börn þeirra eru Ólöf Rún, f. 17.8.
1995, Skarphéðinn Stefán, f. 6.10.
1998, og Ríkharður Rafn, f. 24.11.
sjómaður á Stafnesi. Í framhaldi af
því fór hann á togara og sigldi með-
al annars á Rán St. 50 öll stríðsárin.
Hinn 19. nóvember 1949 gekk Sig-
urður að eiga Sæunni Andrésdótt-
ur frá Hólmavík. Sigurður hóf um
svipað leyti störf hjá Landssíma Ís-
lands. Þau hjónin voru lengst af bú-
sett í Reykjavík og í Kópavogi. Árið
1984 fluttu þau hjónin í hús sem þau
reistu á Vonarholti á Kjalarnesi þar
sem þau hafa búið síðan. Árið 1962
stofnaði hann ásamt mági sínum
Konráði Andréssyni verktakafyrir-
tækið Loftorku og sinnti hann
rekstri þess fyrst um sinn samhliða
störfum sínum hjá Landssímanum.
Umsvif Loftorku jukust mjög fljótt
og árið 1964 lét hann af störfum hjá
Landssímanum til þess að sinna fyr-
irtækjarekstrinum. Sigurður starf-
aði fyrst um sinn sem fram-
kvæmdastjóri Loftorku í Reykjavík
en tók síðar við stöðu forstjóra fyr-
irtækisins og Konráð varð forstjóri
Loftorku í Borgarnesi. Loftorka er
eitt elsta verktakafyrirtæki lands-
ins. Fyrirtækið hefur sinnt marg-
víslegum verkefnum í tengslum við
gatnagerð, hafnargerð og ýmis
byggingarverkefni, auk þess að
hafa komið að byggingu ýmissa
stórvirkjana landsmanna. Sigurður
var umsvifamikill í félagsstörfum
sem tengdust verktakarekstri.
Hann sat um árabil í stjórn Félags
vinnuvélaeigenda. Hann var einn
stofnfélaga Verktakasambands Ís-
lands og var þar í stjórn, og síðar
virkur í starfi Félags jarðvinnu-
verktaka eftir stofnun þess.
Útför Sigurðar verður gerð í dag
frá Fossvogskirkju og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
2000. 2) Sigurveig, f.
22.9. 1952, sambýlis-
maður er Björn Þráinn
Þórðarson f. 30.10.
1954. Fyrir átti Sigur-
veig tvo syni: a) Sig-
urður Sævarsson, f.
24.12. 1971, giftur Ás-
dísi Líndal Finnboga-
dóttur, f. 29.8. 1971.
Börn þeirra eru Snæ-
dís Björk, f. 23.2. 1993,
og Daníel Þór Líndal,
f. 30.7. 2001. b) Viðar
Másson, f. 18.6. 1974.
Börn Sigurveigar og
Björns eru: Þórður, f.
30.12. 1989, og Sigríður Lóa, f. 13.3.
1993. 3) Ari, f. 5.8. 1954, kvæntur
Önnu Ólafsdóttir Björnsson, f. 4.6.
1952. Börn þeirra eru: Jóhanna, f.
3.5. 1977, og Ólafur, f. 4.3. 1979. 4)
Freyr, f. 6.2. 1959, kvæntur Merce-
des Berger, f. 1.2. 1965. Börn þeirra
eru: Matthías Francisco, f. 14.6.
1990, og Kristófer Darío, f. 22.6.
1992. 5) Andrés, f. 18.5. 1961,
kvæntur Hjördísi Jónu Gísladóttur,
f. 7.1. 1967. Fyrir átti Andrés einn
son, Friðrik, f. 11.5. 1983. Börn
Andrésar og Hjördísar eru Rós-
anna, f. 22.9. 1989, Sindri, f. 26.2.
1993, og Sölvi, f. 7.4. 2000.
Sigurður fæddist á Öldugötu 4 í
Reykjavík og dvaldist frá þriggja
ára aldri hjá frændfólki sínu á
Lambafelli undir Austur-Eyjafjöll-
um. Upp úr fermingu gerðist hann
Við, sem þekktum Sigurð Sigurðs-
son tengdaföður minn, hefðum sann-
arlega kosið það að kveðja hann
hinstu kveðjunni einhverjum árum
eða jafnvel áratugum síðar. Í dag
virðist það vera svo allt of, allt of
snemmt. En það var auðvitað ekki á
okkar færi að ráða neinu í þeim efn-
um. Andlát hans kom okkur flestum í
opna skjöldu, þótt við vissum af því að
veikindi hans að undanförnu voru
býsna alvarleg. Það var ekki hægt
annað en vera vongóður í návist hans,
því einn af hans mörgu góðu eigin-
leikum var sú gáfa að geta ávallt verið
uppörvandi, styrkur en þó umfram
allt einstaklega hlýr.
Þessu náði Sigurður að miðla til
fjölskyldu sinnar, vina og samstarfs-
manna í ríkum mæli. Ef rekja ætti
þau góðu áhrif sem nærvera hans í til-
verunni hafði held ég að sú arfleifð
dreifist ótrúlega víða. Ekki treysti ég
mér til að rekja þá þræði alla, sé þó
fyrir mér eins og efni í aðra Íslend-
ingabók, enda fer því fjarri að hans
góðu áhrif séu hætt að berast áfram.
Þegar ég kynntist Ara syni þeirra
Sigurðar og Sæunnar Andrésdóttur
konu hans, fyrir næstum þrjátíu ár-
um, verð ég að viðurkenna að mér
datt ekki fyrst í hug að hugsa: Skyldi
hann eiga notalega foreldra,
skemmtilega fjölskyldu? Tengdafólk
var mér þar fyrir utan nokkuð fjar-
lægur heimur. Hvað þá það einstaka
fjölskyldusamfélag sem ég smátt og
smátt fékk að kynnast, þar sem störf
og daglegt líf fléttuðust saman með
fjölbreyttum hætti. Fjölskyldufyrir-
tækið Loftorka, sem þeir Sigurður og
Konráð mágur hans stofnuðu, var þá
enn ungt. Flestir í fjölskyldunni
höfðu einhverja reynslu af því að
starfa í fyrirtækinu og áhuginn á
vexti og viðgangi þess setti svip sinn á
fjölskylduboðin. Á örskömmum tíma
lærði ég allmörg nýyrði, vissi fljót-
lega hvernig Payloader leit út og
gerði mér grein fyrir að grús gat ver-
ið af ýmsu tagi. Umræðurnar voru
skemmtilegar, sennilega vegna þess
að fólkið sem tók þátt í þeim var
skemmtilegt. Og það var enginn að
draga sig út úr, setja upp spekings-
svip og halda faglegri umræðu fyrir
sig og „sérfræðingana“. Allir máttu
vera með og börnin og barnabörnin,
sem allaf voru nálæg þegar Sigurður
og Sæunn voru annars vegar, voru
ávallt velkomin með í samræðurnar.
Þar sem Ari starfaði hjá Loftorku
þá eins og nú leið ekki á löngu þar til
veröldin var orðin full af fólki úr verk-
takageiranum. Þá fann ég strax fyrir
þeirri virðingu og velvild sem Sigurð-
ur tengdafaðir minn naut, bæði meðal
starfsmanna Loftorku og annarra
fyrirtækja í svipuðum rekstri eða allt
öðrum. Seint verður víst sagt að verk-
takabransinn sé auðveldur og svipt-
ingar eru miklar, en þrátt fyrir það
virtist Sigurður aldrei glata vinsæld-
um sínum. Þau eru æði mörg skiptin
sem ég hef heyrt þessi orð: ,,Ertu
tengdadóttir Sigurðar í Loftorku?“
með samblandi af aðdáun og ánægju,
eins og þar með væri komin fullnað-
arsönnun þess að ég hlyti að vera
ágæt. Eflaust höfum við öll, tengda-
börnin, þannig fengið að finna hvað
hann var vel kynntur. Ég veit hann
sýndi samstarfsmönnum sínum
traust og hlýju en ætlaðist um leið til
mikils af þeim. Ófáir þeirra hafa
starfað um langa hríð hjá fyrirtækinu
og þar átti Sigurður góða liðsmenn
með víðtæka reynslu og þekkingu.
Mesta gæfa Sigurðar held ég þó að
hafi verið sú að hafa ungur bundist
Sæunni tengdamóður minni. Þau
voru svo samrýnd að hvarvetna var
eftir tekið. Bæði höfðu geislandi bros
og góða nærveru. Á vissan hátt lík, en
á margan hátt líka skemmtilega ólík.
Brosið hennar fullt af gleði, hans ým-
ist örlítið angurvært eða að það vott-
aði fyrir prakkarasvip. Hjá Sigurði
lærði ég nefnilega að græskulaus
stríðni er listgrein. Og enn dáist ég að
því hvað honum tókst oft að leika á
mig, sem taldi mig þó færa í flestan
sjó. Alvarlegri samræður okkar eru
mér þó enn minnisstæðari, spurning-
ar sem alltaf vöktu umhugsun og
ábendingar sem ég tel eitthvert dýr-
mætasta veganesti sem mér hefur
áskotnast.
Sigurður var hlýr faðir og börnum
sínum mikill félagi. Þau, barnabörnin
og barnabarnabörnin hafa misst mik-
ið. Best kynntist ég auðvitað sam-
bandi hans og Ara, sem var marg-
slungið, í fjölskyldu, starfi, frí-
stundum og nú seinast í þeim
veikindum sem reyndust svo afdrifa-
rík. Það samband var ómetanlegt og
fallegt. Ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að fylgjast með því í öllum
myndum. Sameiginleg frí okkar voru
yndislegur tími, en hversdagurinn
ekki síðri. Að sjá þá feðga arm í arm,
sem var ekki fátíð sjón, er mynd sem
ég leyfi mér að geyma á besta stað í
minningunni. Ég veit það líka að
börnin okkar, Jóhanna og Ólafur, eru
gæfubörn að hafa átt slíkan afa og
auðvitað sakna þau hans líka sárt.
Ég sendi allri fjölskyldu Sigurðar
innilegar samúðarkveðjur. Mesti
styrkurinn mun þegar fram í sækir
felast í þeirri staðreynd að hann skildi
eftir sig hlýju, visku og fallegar minn-
ingar.
Anna Ó. Björnsson.
Í dag verður til moldar borinn
elskulegur tengdafaðir minn Sigurð-
ur Sigurðsson, ýmist kenndur við
Vonarholt eða Loftorku.
Kynni okkar hófust þegar ég kom á
heimili hans og Sæunnar konu hans
eftir að við Andrés sonur þeirra fór-
um að vera saman á árinu 1985.
Það voru töluverð umskipti fyrir
mig, sem var alin upp í frekar lítilli
fjölskyldu, að koma kornung að
stórfjölskyldu Andrésar. Sérstök
hlýja er í samskiptum fjölskyldunn-
ar, til dæmis heilsast allir og kveðj-
ast með kossum og þótti mér þetta
kossaflens frekar óþægilegt til að
byrja með en sá fljótt hvað þetta var
innilegt og fölskvalaust og gaf fjöl-
skyldunni hlýju og stuðlaði að sam-
heldni.
Allt saman blessaðist mjög vel og
var ég strax tekin inn sem einn af
meðlimum í stórfjölskylduna. Sam-
skipti okkar voru veruleg í gegnum
árin, börnin okkar Andrésar sóttust
eftir samskiptum við afa og ömmu í
Vonarholti. Ekki spillti það ánægju
barnanna að afinn var alla tíð með
hesta sem börnin fengu að umgang-
ast að vild.
Ég upplifði Sigurð sem sérlega
hlýjan mann, hann var glettinn og sló
á létta strengi ef því var að skipta,
hann var maður sem mjög þægilegt
var að umgangast. Þau hjón hafa alla
tíð borið hag fjölskyldu sinnar fyrir
brjósti og fylgst vel með hvað allir eru
að gera.
Ég bjó með fjölskylduna inni á
þeim hjónum í Vonarholti í hálft ár.
Við þær aðstæður reynir á samskipti
fólks og á þessum tíma féll aldrei
skuggi á samveruna. Þau voru ein-
staklega þolinmóð að umbera okkur
með börnin.
Oft áttum við yndislegar kvöld-
stundir yfir tebolla og spjalli og verða
þessar stundir ekki samar án hans.
Ég vil að lokum þakka Sigurði fyrir
allt það sem hann gaf mér og kenndi
og mun minning hans lifa áfram með
mér. Megi Guð styrkja þig á þessum
erfiðu tímum elsku Sæja mín.
Hjördís Jóna Gísladóttir.
Í vor þegar lóan syngur á melnum í
Vonarholti verður þú ekki þar. Þegar
hestarnir verða járnaðir og teknir að
bíta í nýgræðinginn, enn á fullri gjöf,
þá verður þú ekki þar, né þegar al-
grænt verður orðið og hestarnir enn á
gjöf svona til öryggis eins og þú vildir
hafa það, þá verður þú ekki þar.
Og ef við ættum eftir að fara í
hestaferð, lengri eða skemmri, úr
þjóðbrautinni í Vonarholti í Þórs-
mörk í skriðureið, upp í Borgarfjörð í
kjötsúpu til ömmu Stínu og afa Andr-
ésar, norður Gnúpverjaafrétt allt að
Arnarfelli hinu mikla, um sefgræn
Þjórsárverin hjá eyrarrós á mel,
sundríða Þjórsá í ausandi rigningu
undir styrkri leiðsögn Strandarbónda
og prestssonar, austur á Þingvöll um
stíga í kjarrinu græna og grónar gjár,
þaðan austur heiði að Strönd, í áföng-
um í Húsmúlarétt og í Marardalinn til
að á og beita og njóta nestis, í árlega
gestafylgd á föstudaginn langa niður
að Korpúlfsstöðum, í sunnudagsreið
kringum Mosfellið, kvöldferð um
Mosfellsdalinn, á tölti út Leiruvoginn
á fjöru til móts við miðnætursólarlag-
ið eða að Móakoti í vöfflur, þá verður
þú ekki þar.
Ekkert fær lýst þeim söknuði til
hlítar að hafa misst slíkan ferðafélaga
og vin. Eða að koma í hesthúsið, þeg-
ar þú ert þar ekki lengur til að tala við
vinina þína. Ég nýt ekki lengur hand-
bragðanna þinna og verklagni jafnt í
stóru sem smáu. Lítill hnútur, þvílíkt
handverk sem þú fékkst í arf frá
fornri sveit og sjómennsku á síðutog-
ara á stríðsárunum. Aðeins fjórtán
ára og kveiðst því að vera skotinn nið-
ur og að minningargreinin fjallaði um
lágt skrifaðan hjálparkokk. Margt
hlýtur að hafa verið þér mótdrægt
sem ungum dreng, annað ekki. Og þó
að fóstra og fóstri sem tóku við þér
þriggja ára hafi reynst þér sem best
hefurðu án efa leitað til hesta og
hunds með hugrenningar og vináttu.
Enda áttu þau þakkir þínar þegar
fram liðu stundir, rollur í fjárborgum,
fuglinn í mónum, hrafninn sem fékk
feitmetið, músin sem fékk brauðið,
Pollý sem fékk drottningarhlutverk,
höfðingjarnir þínir, Drífandi, Draum-
ur, Móalingur og sá skjótti.
Kæri tengdafaðir. Nú að ótíma-
bærum leiðarlokum vil ég þakka þér
fyrir svo margt; þolinmæðina við dýr
og menn, þann eiginleika að gefa
meira af þér í samskiptum en þú
tókst, sáttfýsina, umburðarlyndið og
barngæskuna, gleðina og gáskann
sem fyllti þau herbergi sem þú gekkst
um í lífinu. Nú þegar þú ert hættur að
kenna mér fyndin vísukorn, sem ég
gat aldrei lært, verðum við sem eftir
lifum að minnast hnyttnu tilsvaranna
og hugga okkur við minningu um ein-
stakan mann, full þakklætis yfir þeim
forréttindum að hafa fengið tækifæri
til að kynnast þér.
Elsku Sæa mín, þú sem missir
mest eftir fimmtíu og þriggja ára
gæfuríkt hjónaband, styrki þig allt
gott.
Björn Þráinn.
Hvaða gullfallega stúlka er þetta?
Afinn spyr með aðdáun í röddinni.
Svona spyr hann alltaf þegar hann
sér hana. Viðstaddir líta upp en sjá
ekki það sem gamli maðurinn sér.
Það er ekkert að sjá nema freknótt
stelputrippi.
Stelpan er dyntótt. Stundum tekur
hún gullhömrunum fagnandi, hleypur
upp um hálsinn á gamla manninum,
faðmar hann og kjassar á kinnina svo
hún stingur sig á skeggbroddunum.
Stundum smellir hún í góm, er fálát
og snýr upp á sig. Afinn hlær. Hann
hlær alltaf. Honum finnst hún sniðug
þegar hún er létt í skapi, ennþá snið-
ugri þegar hún er afundin. Hann
kjassar á móti þegar hún er kát og
klípur hana stríðnislega þegar hún er
í fýlu. Honum er alveg sama hvernig
liggur á henni, hann er alltaf glaður
að sjá hana.
Það eru ekki langar orðræður sem
einkenna þeirra samskipti. Stundum
þarf engin orð. Stundum er væntum-
þykjan og skilningurinn skilyrðislaus.
Þannig var þessi afi. Hann sá stelp-
una með sínum augum og gaf af sér
án þess að krefjast neins á móti. Með
kveðju frá afastelpu,
Sæunn Ólafsdóttir.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Takk fyrir allt, elsku afi.
Rósanna og Sindri.
SIGURÐUR
SIGURÐSSON
Ástkær eiginkona, móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
ALIZA KJARTANSON,
Víðihvammi 24,
Kópavogi,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans í Fossvogi
sunnudaginn 9. febrúar.
Útförin fer fram í Jerúsalem í Ísrael miðviku-
daginn 12. febrúar.
Grétar Kjartansson,
Íris Grétarsdóttir, Shlomo Bigi-Levi,
Mikael Tal Grétarsson, Þórunn Eva Bogadóttir
og barnabörn.
Elskuleg fósturmóðir mín,
ÞÓRDÍS SIGURÐARDÓTTIR,
Austurvegi 5,
Grindavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Víðihlíð, Grindavík,
laugardaginn 8. febrúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
Þórdís Ágústsdóttir, Marteinn Karlsson,
Dagmar Lilja Marteinsdóttir, Guðbjartur Hinriksson,
Karl Marteinsson, Þóranna Jónsdóttir
og barnabarnabörn.
Maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
EBENESER ÞÓRARINSSON,
lést á heimili sínu, Hafraholti 50, Ísafirði,
sunnudaginn 9. febrúar.
Elísabet Agnarsdóttir,
börn, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.