Morgunblaðið - 11.02.2003, Blaðsíða 35

Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
UNNUR ÁSTA STEFÁNSDÓTTIR,
Reykjabraut 11,
Reykhólum,
sem lést á líknardeild Landspítala Kópavogi
fimmtudaginn 6. febrúar, verður jarðsungin
frá Reykhólakirkju laugardaginn 15. febrúar
kl. 14.00.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á líknardeildina í Kópavogi.
Páll Finnbogi Jónsson,
Inga María Pálsdóttir, Hilmar Óskarsson,
Aðalbjörg Pálsdóttir, Einar Jóhannsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. FEBRÚAR 2003 35
Ég vil hér með þakka elskuleg-
um mági mínum fyrir farsæla
samfylgd í yfir 50 ár og fyrir
hönd okkar systkina þakka ég
einstaka ástúð og umhyggju sem
hann sýndi foreldrum okkar,
hann var þeim jafn kær sem væri
hann þeirra.
Móðir okkar sendir al-
úðarþakkir fyrir kærleiksríka
vináttu frá fyrstu tíð.
Ég bið Sigga mínum allrar
guðs blessunar í landi eilífð-
arinnar.
Megi góður guð styrkja elsku
Sæju og syrgjendur alla.
Guðrún.
HINSTA KVEÐJA
Elskulegur bróðir okkar, mágur og frændi,
GUÐMUNDUR ÖRN GUÐMUNDSSON,
Hátúni 12,
Reykjavík,
andaðist að morgni laugardagsins 8. febrúar.
Magnús Þ. Guðmundsson, Björk Guðmundsdóttir
og fjölskyldur.
Elskuleg fóstra okkar, frænka og systir,
SIGRÍÐUR GÍSLADÓTTIR
frá Papey,
lést á öldrunardeild Heilbrigðisstofnunar Þingeyinga sunnudaginn
9. febrúar.
Svandís Sverrisdóttir,
Gísli Ingólfsson
og systkini.
Ástkæra eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
SIGRÍÐUR MARGRÉT EINARSDÓTTIR,
Akurgerði 24,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli sunnudaginn
9. febrúar.
Útförin fer fram frá Bústaðakirkju föstudaginn
14. febrúar kl. 10.30.
Þorgeir H. Jónsson,
Borghildur Þorgeirsdóttir, Arnar S. Andersen,
Jón H. Þorgeirsson, Jana Hansen Þorgeirsson,
Vilhjálmur Þorgeirsson, Sigrún Sigurbjörnsdóttir,
Þorgeir Þorgeirsson, Valdís Sveinsdóttir,
Ólafur Þorgeirsson, R. Linda Eyjólfsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Eftir ein á strönd við stöndum,
störum eftir svörtum nökkva,
sem að burtu lífs frá löndum
lætur út á hafið dökkva.
Ein er huggun, ei fær grandað
ólgusjór, né fær á skeri
dauðans hann í dimmu strandað. –
Drottinn sjálfur stýrir kneri.
(Grímur Thomsen.)
Það virðist oft vera erfitt að trúa
staðreyndum hvað þá að sætta sig við
þær. Þannig er það, að það verður
erfitt að átta sig á því að mágur minn
og vinur Sigurður sé lagður af stað í
sína hinstu för. Fyrir röskri hálfri öld
kynntist ég Sigurði er hann giftist
Sæunni systur minni. Þá áttum við
heima norður á Hólmavík, í þá daga
var það langt frá Reykjavík. Siggi,
eins og hann var alltaf kallaður af fjöl-
skyldunni, var þá starfsmaður Land-
símans og sást því ekki eins oft og síð-
ar varð. Það er svo þegar foreldrar
mínir flytja að Jafnaskarði í Staf-
holtstungum að kynnin verða meiri.
Því þá var nokkuð víst að Siggi og
Sæa kæmu um hátíðir og í sumarfrí-
um. Það var því alltaf tilhlökkunar-
efni, því þeim fylgdi glaðværð og
hressileiki.
Síðan er ég til húsa hjá þeim í litla
húsinu þeirra á Borgarholtsbrautinni
í heilan vetur. Eins var alltaf talið
sjálfsagt að setjast upp og gista
lengri eða styttri tíma hjá þeim hjón-
um. Þar var alltaf opið hús fyrir alla
sem á ferð voru. Í einni af slíkum
gistingum vekur Siggi máls á því að
við ættum að kaupa vinnuvél og fara
að láta hana létta okkur lífsbarátt-
una. Þetta var svo ákveðið og var
upphaf að því fyrirtæki sem Sigurður
rak og var við kenndur í rúm fjörutíu
ár. Það má heit að það sé ofurmann-
legt að hafa rekið jarðvinnufyrirtæki
þetta langan tíma. Þetta hefur ekki
alltaf verið dans á rósum. Þó kemst
hann í gegnum þetta með sínum sér-
stöku persónutöfrum og glaðværð,
því að með því að geta séð spaugu-
legu hliðina á öllum málum gefur það
ákveðið svigrúm, að minnsta kosti í
smástund. Ég þykist þó vita að allar
nætur hafa ekki verið svefnsamar.
Sigurður var raunverulega fyrstur til
að rjúfa verklega einangrun Vega-
gerðarinnar þegar Vegagerðin var
látin bjóða út gerð Ártúnsbrekkunn-
ar. Það var þá skoðun að minnsta
kosti margra vegagerðarmanna að
þeirra sérþekking væri sú eina í land-
inu og enginn gæti unnið svona verk
nema þeir. Boðið var lágt og var rætt
á Alþingi og þá uppgötvuðu menn
það, að það væri hægt að auka fram-
kvæmdirnar þrátt fyrir minnkandi
fjármagn.
Sigurður var ákaflega hjúasæll,
flestir af hans starfsmönnum hafa
unnið hjá honum í áratugi og bundist
honum sterkum vináttuböndum-
.Hann hafði sérstakt lag á að um-
gangast starfsmenn, brosandi tók
hann þá undir arminn og ræddi við þá
um það sem úrskeiðis fór eða ef ein-
hver vandamál voru. Hann var vinur
þeirra og trúnaðarmaður.
Við mágarnir áttum Loftorku sam-
an í nær fjörutíu ár og það fór aldrei
styggðarorð á milli okkar og þegar
við vegna aldurs skiptum fyrirtækinu
var það allt með sama jákvæða hug-
arfarinu og án alls ergelsis.
Að lokum þakka ég og fjölskylda
mín Sigga vegferðina, vináttu, tryggð
og gleðistundir sem hann og Sæunn
hafa veitt okkur í rúma hálfa öld.
Elsku Sæa, ég veit að missir þinn
er mikill, við Didda biðjum góðan Guð
að gefa ykkur styrk í sorginni. Guð
blessi ykkur öll.
Konráð Andrésson.
Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá aftur huga þinn,
og þú munt sjá að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín.
(Kahlil Gibran.)
Þessi orð eiga vel við þegar ég vil
minnast mágs mín Sigurðar eða
Sigga eins og við öll kölluðum hann.
Enginn fyrir utan foreldra mína og
börn hefur verið mér nánari en hann
og Sæunn systir. Siggi giftist Sæunni
elstu systir minni áður en ég fæddist
svo hann hefur verið hluti af fjöl-
skyldunni svo lengi ég man eftir mér.
Tengslin innan fjölskyldunnar hafa
alltaf verið sterk og hlutur Sigga og
Sæu verður seint ofmetinn hvað það
varðar. Heimili þeirra hefur alltaf
verið miðpunktur okkar sem bjugg-
um á Reykjavíkursvæðinu og fastur
viðkomu- og gististaður hinna sem
bjuggu úti á landi.
Ég flutti ung á Reykjavíkursvæðið
og þeirra heimili varð mitt annað
heimili. Ég varð eins og eitt af þeirra
börnum og það sama gilti um fjöl-
skyldu mína þegar hún kom til sög-
unnar. Enda sagði ég einu sinni við
þau hjónin að ég liti á þau sem mína
„varaforeldra“ og sú skoðun hefur
bara styrkst með árunum.
Eftir yfir 50 ára kynni gefur auga-
leið að margs er hægt að minnast. Ég
hef ekki hugsað mér að byrja að telja
upp allar þær skemmtilegu stundir
sem við áttum saman. Það yrði alltof
langt mál. Eins atburðar verð ég þó
að geta. Þau hjónin komu ásamt
mömmu í heimsókn til mín hingað til
Noregs síðastliðið sumar. Hér eydd-
um við einni viku saman. Fórum í
dagsferðir eða nutum sumarblíðunn-
ar sem var einstök. Synir mínir komu
í heimsókn og eftir þá helgi geymist í
huganum eitt myndskeið sem
kannski lýsir Sigga sem persónu alla
best: „Hann og strákarnir eru úti á
palli bakvið húsið á meðan ég undirbý
matinn. Gluggar og dyr eru opnar
vegna hitans. Ég heyri óminn af djúp-
um umræðum um nýjustu tækni inn-
an byggingarverkfræði og um lifnað-
arhætti í Noregi. Ég sé Sigga taka
utan um strákana og hæla þeim og
hvetja þá áfram í þeirra verkefnum.
Að lokum sé ég Sigga standa með
stríðnisglampann í augunum og heyri
þá skellihlæjandi að einhverjum
brandara eða að hans góðlátlegu
stríðni.“
Þannig var Siggi, ótæmandi fróð-
leiksbrunnur, góður hlustandi, hlýr
og umhyggjusamur, jafnframt því að
vera fullur af glettni. ,,Hann Siggi er
ótrúlega vitur maður,“ sagði Gísli
sonur minn við mig stuttu eftir þessa
heimsókn. Ennþá minnumst við þess-
arar viku með mikilli gleði. Síðast
núna í nóvember sat ég hjá þeim
hjónum og við töluðum um að þetta
yrðum við að endurtaka, því við hefð-
um ekki komist yfir allt sem þau lang-
aði til að skoða hér. Nú verður ekkert
af því, þrátt fyrir að ég og Siggi hefð-
um ákveðið núna í janúar að hann
skyldi verða orðin hress þegar ég
kæmi aftur í mars. Í staðinn sé ég fyr-
ir mér að hann og pabbi séu sestir við
að rifja upp öll ferðalögin sem þeir
fóru saman og hver veit nema Maggi
mágur hafi slegist í hópinn. Ef svo er,
þá er örugglega glatt á hjalla hjá
þeim þarna hinu megin.
Elsku Sæa mín og þið öll. Ég,
strákarnir, Elín og hennar fjölskylda
sendum ykkur öllum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Hugurinn er
hjá ykkur og ég geri orð Elínar minn-
ar að mínum ,,Ég sakna hans nú þeg-
ar.“
Arnheiður Andrésdóttir.
Í dag eiga margir um sárt að binda.
Sigurður Sigurðsson skilur mikið eft-
ir sig. Ekki einungis stóra og sam-
heldna fjölskyldu og vinafjöld, heldur
einnig arfleifð engu líka, sem felst í
því veganesti sem hann veitti sam-
ferðamönnum sínum gegnum lífið.
Sigurður gaf af sér með nærver-
unni einni. Brosið hans hlýjaði öllum
um hjartarætur. Hann glóði af góð-
mennsku og kærleika, jákvæðni og
glaðværð. Í mínum huga var hann
gæddur öllum þeim kostum sem
prýða mætan mann.
Ég var svo heppin að tengjast Sig-
urði fyrir löngu þegar Björn bróðir
minn varð tengdasonur hans. Frá
fyrstu stundu fannst mér ég eiga
hlutdeild í þessari stóru fjölskyldu og
naut þess alltaf að koma á heimili Sig-
urðar og Sæunnar. Aðrir eins öðling-
ar og húsráðendur í Vonarholti eru
vandfundnir. Börnin þeirra bera þess
líka merki og afkomendur allir. Gott
hefur verið að alast upp í faðmi þeirra
hjóna og missir barna þeirra, tengda-
barna, barnabarna og barnabarna-
barna er mikill. Mestur er þó missir
Sæunnar sem kveður nú í bili sinn
besta vin. Ég er þess fullviss að Sig-
urður Sigurðsson mun halda áfram
að lifa og gefa af sér í gegnum fólkið
sitt. Guð gefi þeim styrk í sárri raun
og blessi minningu þessa mæta
manns.
Ingveldur Lára.
Félag jarðvinnuverktaka kveður í
dag Sigurð Sigurðsson, forstjóra
Loftorku. Hann var einn af frum-
kvöðlum í hópi jarðvinnuverktaka og
sannarlega mikill baráttumaður fyrir
bættum hag verktaka.
Fyrir réttum 10 árum áttum við
spjall saman um hag greinarinnar. Þá
var ástand á markaðnum fremur dap-
urt enda hafði samdráttur verið við-
varandi um nokkurra ára skeið. Í
kjölfar samtals okkar Sigurðar köll-
uðum við til valinn hóp eigenda stærri
fyrirtækja í greininni og stofnuðum
félag sem síðar varð Félag jarðvinnu-
verktaka. Alla tíð var Sigurður virkur
þátttakandi, lét sér fátt óviðkomandi
sem snerti hag greinarinnar. Fram-
ganga hans og framsaga var afar
áhrifarík og sérstök. Tillögur sínar og
athugasemdir setti hann gjarnan
fram á einkar yfirvegaðan hátt, þar
sem fór saman orðfar hins ráðagóða
manns sem prýddi mál sitt hógværð
og kaldhæðni. Fór Sigurður vel með
vopn sín, naut mikillar virðingar og
velvildar og farnaðist vel í starfi.
Á fyrstu starfsárum Félags jarð-
vinnuverktaka bundust menn bönd-
um og tengslin náðu langt út fyrir
hina faglegu starfsemi. Það vakti víða
athygli að þótt menn bærust á bana-
spjót og spöruðu sig hvergi við að afla
fyrirtækjum sínum verkefna, þá
auðnaðist okkur að rækta tengsl sem
leiddu til vinskapar. Margs er að
minnast frá ánægjulegum samveru-
stundum, ekki síst þegar við brugð-
um undir okkur betri fætinum og fór-
um í skoðunar- og skemmtiferðir
bæði innanlands og utan. Hvergi naut
hnyttni Sigurðar sín betur en á slík-
um stundum.
Minning um einstakan mann mun
geymast í huga okkar sem fengum að
njóta samvista við hann.
Eiður Haraldsson, formaður
Félags jarðvinnuverktaka.
Jarðvist Sigurðar í Loftorku er nú
á enda. Hann lifði tæp 77 ár og hefði
þótt ágætur ævitími fyrrir nokkrum
áratugum. Nú er öldin önnur og líf
manna lengist með betri heilsu og
bættum aðbúnaði. Við sem þekktum
Sigurð og umgengumst hann nánast
daglega finnst viðskilnaður hans nú
alveg ótímabær. Það er væntanlega
vegna þess hversu vel hann eltist og
hve hraustur hann var alla tíð bæði
líkamlega og andlega. Ég hef enda
orðið var við það nú síðustu daga hjá
okkar viðskiptamönnum sem Sigurð-
ur var í daglegu sambandi við að þeir
töldu hann mun yngri og þá sérstak-
lega vegna hraustlegs útlits og hans
léttu lundar.
Sigurður stofnaði Loftorku ásamt
KonráðiAndréssyni mági sínum og
eigikonum þeirra árið 1962 og átti
sína starfsævi í verktakaiðnaðinum
að undanskildum árum til sjós sem
togarasjómaður og síðan hjá Lands-
símanum við ýmis störf. Verktaka-
vinnan átti vel við Sigurð og gekk
honum sérstaklega vel að vinna með
sínum mönnum og ekki síður í sam-
starfi við önnu fyrirtæki í þeim til-
fellum sem Loftorka vann verkefni í
samvinnu við aðra svo sem við virkj-
anaframkvæmdir í Hrauneyjum og
Blöndu. Fyrir mig í stjórnunarstarfi
hjá Loftorku frá unga aldri hefur ver-
ið ómetanlegt að hafa óskorað traust
frá Sigurði og þá ekki síður að hafa
hans bakland við allar stærri ákvarð-
anir svo sem við gerð tilboða o.fl. Sig-
urður var mjög varkár í flestu sem
snerti rekstur Loftorku sem er mikill
kostur í erfiðri og áhættusamri starf-
semi sem verktakastarfsemi í mann-
virkjagerð vissulega er. Stundum
þótti okkur sem yngri erum óþarflega
mikið gert úr hugsanlegum vanda-
málum þeirra verka sem boðið var í
en þegar upp er staðið hefur varkárni
Sigurðar og hans góðu samskiptaeig-
inleikar við verkkaupa okkar fleytt
okkur áfram þannig að í dag erum við
meðal elstu fyrirtækja í okkar starfs-
grein. Þó að ég sé búinn að starfa við
hlið Sigurðar í þrjá áratugi er ég
langt í frá einn um það því kjarni
starfsmanna Loftorku hefur starfað
með honum jafnlengi og sumir þó
nokkuð lengur. Þessi langi starfsald-
ur lýsir best hvern mann Sigurður
hafði að geyma og þótt menn hættu
um stundarsakir hafa flestir komið
aftur.
Sigurður hafði þann eiginleika að
laða til sín ungt fólk og geta sett sig
fordómalaust inn í þeirra mál en þess-
um eiginleika deildi hann svo sann-
arlega með sínum besta vini Sæunni
eiginkonu sinni. Samrýndari hjónum
hef ég ekki kynnst og gagnkvæm
væntumþykja hafin yfir alla væmni.
Mér fannst það táknrænt um þennan
eiginleika gagnvart ungu fólki við-
brögð 17 ára dóttur minnar er hún
heyrði af andláti Sigurðar en þá
fannst henni eins og hún hefði verið
að missa afa sinn. Hann sem talaði
alltaf við hana í dágóða stund ef hún
svaraði símtali sem ætlað var pabba
hennar og lagði á ráðin um lífið og til-
veruna og þá ekki síst hvaða klækjum
hún ætti að beita til að ná sem mestu
út úr föður sínum. Ég ætlaði ekki að
vera langorður í þessum greinarstúf
enda ekki í anda Sigurðar að mæra
menn þótt látnir séu.
Ég vil nú að leiðarlokum þakka fyr-
ir samfylgd Sigurðar bæði í vinnu og
með fjölskyldu minni og verður hans
sárt saknað. Við Maja ásamt börnum
okkar biðjum æðri máttarvöld að
styrkja Sæunni og fjölskyldu í þeirra
sorg. Fari félagi og vinur í friði.
Sævar Jónsson.
 Fleiri minningargreinar um Sig-
urð Sigurðsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.