Morgunblaðið - 18.02.2003, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 18. FEBRÚAR 2003 33
urmál og mannleg örlög og sveitin
sem seiðir í fjarska fram bernsku-
drauma. Hann er kominn norður í
land. Þar sem afi hans og amma
bjuggu bæ í Kálfanesi og brenni-
netlan sem glitrar í morgundögg-
inni er ein eftir fyrir neðan forna
tóft. Þaðan er stutt inn á Hólmavík
og hann blæs af útnorðri. Líka hér
er verk að vinna. Huga að föllnum
bautastein, þekkja aftur hverja
þúfu og flytja minningarnar heim.
Hér hvíla þau afinn og amman,
móðir hans og faðir. Hann nafni
minn var ungur enn. Þorkell rétt
kominn með ökuréttindi og Hrólfur
strákur eins og ég. Dúna sér um að
enginn verði útundan og svo er
lagt í skátaferð. Borgin sem er
þessi bræðra og systkinahöll í
Reykjavík er komin af stað eins og
æskuslóðirnar hafi aldrei rofnað og
eru þó á nýjum stað.
Nú er kveikt á sýningarvél og
drengir ganga aftur á bak. Svo
kippir hann nafni minn þessu í lag
og löngu eru komin ný andlit í okk-
ar stað. Hann horfir stoltur yfir
hópinn sem fjölskyldur frænda
minna og bræðranna hafa eignast í
dag. Nú er framtíðin orðin heimur
svo fjarskalega nær og handan ver-
aldarvafsturs kemur hann enn í
bæ. Með smíðagrip eða líka tösku
og tól að leggja nýju heimili lið. Og
náttúrumyndir bernskunnar falla
eins og vel við hlið á nýju heimili
sem er að verða til. Nafni minn var
orðinn roskinn þá en þarna stendur
hann enn atorkusamur og bjart-
sýnn í senn. Já hann nafni okkar,
Ragnar Jón, var fermdur í vor sem
leið og barnabarnabörnin eru kom-
in á skeið. Hamingjan er að horfa
aftur um svo langan veg og að hafa
átt þann förunaut sem Dúna er og
afkomendurna mörgu sem fjöl-
skyldan ber með sér.
Ég lít til baka um horfin jól.
Hann nafni er að hengja upp seríur
og líka jóladót. Hér er hann af lífi
og sál. Hann vill hafa hátíð í bæ og
Kristur er eins og björgin sem
mæla öllum samastað og fæði í
hungruðum heimi þar sem annars
ríkir höfðingjanna vald. Hann
gleðst á góðri stundu og nú voru
liðin níutíu ár. Fjölskylda hans og
vinir hittast hjá einu frumbyggj-
unum á Bræðraborg sem enn eru
þar. Hann hefir mikið hugsað um
þennan dag og gleðin skín í andliti
þessa gamla manns. Hann er ræð-
inn og vill fylgjast með eins og ell-
in sé ekki til.
Þá hallar að annarri hátið senn
sem urðu síðustu jólin. Þau er
komin í heimsókn í Kópavoginn
Dúna og Jón. Honum þykir gaman
að skoða sig um í bíltúr með sonum
sínum og horfa út um gluggann í
þessari höll. Hann er bjartur þessi
jóladagsmorgunn og jökullinn
blaktir við hún. Esjan er í fókus og
þessi lygni sjór. Fer báturinn ekki
að fara eitthvað, spyr hann Ásgeir
bróður sinn, og þeir spjalla um ár-
anna hljóm. Eina jóladagsstund
hverfur tími og rúm og ég hlusta á
gamla fólkið frá Hólmavík ræða
um atburði liðanna ára eins og í
andrá einnar spegilmyndar. Þau
tala um tímana tvo en það er ennþá
von. Svo skálum við í tón og ég er
kominn að kveðja á leið til Róms.
Hann nafni minn spyr mig í þaula
um þessa ferð en núna situr hann
til baka þegar ég kveð. Ég fylgi
þér ekki lengra í þetta sinnið nafni
minn, segir hann. Það leggjast
kannské fleiri í langa ferð, bætir
hann við. Og ég er staddur í heil-
agri kapellu í þessari framandi
borg. Það er kveikt á kerti helgað
honum nafna mínum að lýsa hon-
um þennan hinsta veg. Báturinn er
horfinn af vognum en minningarn-
ar staldra hér. Ég sé hann í skuti
höfðinglegan á brún. Hann er kom-
inn heim.
Með einlægum samúðarkveðjum
og þakklæti fyrir að hafa átt hann
að.
Jón Ma. Ásgeirsson í Róm.
Við andlát Jóns Magnússonar
húsgagnasmíðameistara, móður-
bróður míns, er fallinn frá sannur
öðlingur og listamaður. Þegar ég
fór að norðan til náms í Reykjavík,
16 ára gamall, var það mitt lán, að
fá inni á heimili þeirra hjóna, Jóns
og Dúnu. Þar naut ég frábærrar
umhyggju og aðhlynningar og
gekk um eins og heimamaður í
nokkur ár, fyrst í Karfavogi og síð-
ar í Bólstaðarhlíð. Sama var um
bræður mína tvo, sem voru inni á
heimili þeirra um skeið við líkar
kringumstæður. Fyrir þetta verður
seint fullþakkað.
Jón stundaði iðn sína, húsgagna-
smíði, til 73 ára aldurs. Frístundir
notaði hann m.a. til útskurðar í tré.
Þar komu listahæfileikar hans
fram og ber fjöldi gripa, sem hann
skilur eftir sig, vitni þar um. Er
þar fágætt handbragð. Því miður
stundaði Jón útskurðinn einungis í
frístundum. Ég impraði nokkrum
sinnum á því við hann að snúa sér
alfarið að tréskurðinum, en hann
hló jafnan við í hógværð sinni og
lítillæti og sagði þetta sér eingöngu
tómstundaiðju. Auk útskurðar
fékkst Jón einnig nokkuð við frí-
stundamálun.
Það hefur alltaf verið jafnnota-
legt að koma á heimili þeirra Jóns
og Dúnu. Ég tel að kynni við þau
hafi verið mótandi og holl og þakka
hér með fyrir þau og allt það sem
þau hafa fyrir mig gert. Dúnu og
fjölskyldu hennar ber ég beztu
kveðjur frá fjölskyldu minni.
Ingimar S. Hjálmarsson.
Vinur minn og frændi Jón
Magnússon fluttist til Hólmavíkur
frá Fagradal í Saurbæ í Dalasýslu
um 11 ára aldur. Foreldrar okkar
og móðurbróðir Jóns keyptu jörð-
ina Kálfanes við Steingrímsfjörð,
og fluttum við þessar þrjár fjöl-
skyldur að Kálfanesi yfir átta til
tíu sumarvikur til að heyja fyrir
kindum og kúm. En öll áttum við
hús á Hólmavík sem aðalbústað.
Þessar vikur í Kálfanesi vorum við
öll í sama húsi og það mátti segja
að oft var glatt á hjalla. Samkomu-
staður unga fólkins var háaloft,
stór og rúmgóður staður. Ég var
sú eina af unga fólkinu sem aldrei
kunni vel við mig í Kálfanesi, var
alltaf tilbúin að fara í sendiferðir til
Hólmavíkur, en þá var aðalvanda-
málið að fá lánaðan hjólhest til að
geta hjólað. Jón og Finnur bróðir
hans áttu hjólhesta og bróðir minn
líka en svar bróður míns um láns-
beiðnirnar var oftast nei, enda var
hans hjól hálfónýtt en blessaður
Jón sá oftast aumur á mér og lán-
aði mér sitt hjól, sem var nýtt stórt
hjól úr Erninum, en ég gat ekki
setið á hnakknum en hjólaði sem
við kölluðum á pípunni. Þessa sögu
segi ég aðeins til þess að sýna
hversu góður þessi drengur var
mér þótt auðvitað væri honum sárt
um sitt fína hjól. Svo liðu dagar og
svo liðu ár og Jón fór til mennta til
Reykjavíkur í gagnfræðaskóla
Ágústar H. Bjarnasonar sem þótti
úrvalsskóli, og bauðst honum fljótt
vinna í útvarpinu svo segja mátti
að hann væri alfarinn frá Hólma-
vík. Ég var orðin gift kona á
Hólmavík þegar ég fékk þær gleði-
fregnir að Jón Magnússon og Sig-
rún Sigurjónsdóttir mín elskulega
æskuvinkona væru trúlofuð og auð-
vitað ætluðu þau að búa í Reykja-
vík. Nú fannst mér að minn tími
væri kominn til að flytja búferlum í
höfuðstaðinn og linnti ekki látum
fyrr en ég gat komið mínum manni
til að sækja um starf í Reykjavík
sem hann fékk og fluttum við 1944.
Síðan hefur verið stöðugur vin-
skapur og samgangur á milli okkar
fjölskyldna og tel ég það eitt af
mínu lífsláni að hafa átt þessa vini.
Og þó að við séum öll orðin gömul
finnum við sárt til þegar einn fer
úr hópnum. Jón hætti fljótlega
vinnu við útvarpið og tók að læra
húsgagnasmíði sem áreiðanlega
hefur átt vel við hann því hann var
afburðasmiður í því fagi og listaút-
skurðarmaður og í öllu hagleiks-
smiður, það sýna öll hans listaverk.
Ég hef haft ómælda gleði af að sjá
hans list bæði á tré og léreft á
heimili hans.
Elsku Dúna mín, ég samhryggist
þér innilega og vona að við eigum
eftir að halda fast í þann vinskap
sem hefur varað svo lengi sem ég
man eftir mér.
Kristín Tómasdóttir.
frændsystkinin tróðum upp á ýms-
um fjölskyldusamkomum. Hún hafði
líka gaman af handavinnu og bjó til
margt sniðugt sem við og aðrir í fjöl-
skyldunni fengum svo gjarnan í jóla-
gjöf. Mæja var vinmörg enda opin
og skemmtileg manneskja. Stoð og
stytta Mæju var mamma hennar,
hún Ninna, og við sendum okkar
innilegustu samúðarkveðjur til
hennar.
Elsku Ninna, Sigga, Dolli og fjöl-
skyldur, megi Guð vera með ykkur.
Guðrún Lára og Elín Birna
Skarphéðinsdætur.
Með nokkrum fátæklegum orðum
langar okkur að minnast þín Maja
mín, en orð hafa lítið að segja þegar
fólk er sótt skyndilega af æðri mátt-
arvöldum. En við þökkum þér fyrir
allan þann tíma sem við áttum sam-
an í okkar æsku og á seinni tíma.
Einnig þökkum við þér fyrir þann
tíma sem þú áttir með Rakel Önnu
okkar. Margs er að minnast, sér-
staklega þó afmælis hennar móður
okkar í Þórsmörk síðasta sumar, en
það var frábært að þú skyldir kom-
ast með og eiga þeir Útivistarmenn
heiður skilinn fyrir alla hjálpina og
aðstöðuna í Básum í Þórsmörk. Við
trúum því öll að nú hlaupir þú um
túnin og akrana hjá Guði og
skemmtir þér vel og haldir áfram að
passa börnin og segja þeim sögur og
syngja með þeim eins og þú gerðir
með okkur.
Kveðja.
Óskar Ingi, Rakel Anna
og Vilhjálmur.
„Maja er að koma! Maja er að
koma!“ Þessi orð bergmáluðu marg-
rödduð á milli húsanna í Fífuselinu
þegar Maja sást rölta heim til okkar.
Fljótlega heyrðust hurðir skellast
aftur, krakkarnir þustu út úr hús-
unum í kring og skildu mæður sínar
eftir með hendurnar mundaðar til að
hneppa síðustu tölunni. Við Gunnar
héldum bestu afmælin, því Maja
stjórnaði þeim með hugmyndaflugi
sínu og röggsemi. Ekki höfðu allir
eigin skemmtanastjóra.
En bergmálið er þagnað og Maja
er horfin á braut. Úti er svört febr-
úarnótt, köld, svo að snjórinn marr-
ar undir skónum. Norðurljósin í eld-
móð sínum dansa trylltan
kuldadans. Mér er samt ekki kalt.
Innra með mér brýst fram sá ylur
sem ástúð og hlýja Maju hefur hlúð
að í gegnum árin. Maja frænka var
ein af þeim sem snerti þá djúpt sem
kynntust henni. Að fá að alast upp í
návist hennar voru því dýrmæt for-
réttindi. Þegar við Gunnar vorum
litlir var hún stóra systir sem var
boðin og búin til þess að annast okk-
ur. Eftir því sem við eltumst breytt-
ust hlutverkin og Maja fór að
treysta á okkur. Þannig vöfðust
tryggðaböndin þétt er fram liðu
stundir.
Maja hafði afar sterkan og mót-
aðan persónuleika. Hún vissi að hún
gekk ekki heil til skógar en henni
var síst í huga að biðjast afsökunar á
sjálfri sér. Þvert á móti gerði hún þá
réttmætu kröfu að við meðtækjum
hana eins og aðra, með þeim kostum
og göllum sem fylgja hverri mann-
eskju.
Maja var mjög eljusöm og dúxaði
í öllu sem hún tók sér fyrir hendur.
Það getur hver maður séð á hug-
myndaríku handverki hennar sem
hún var örlát á, hvort sem það var
teikning, púðasaumur, perlur eða
kertasteypa, svo fátt eitt sé nefnt.
Nú síðast tók Maja tölvunni og
Netinu opnum örmum. Ekki vantaði
kappið í hana frænku mína og hún
og mamma hennar náðu furðufljótt
valdi á tölvunni og flakki um Netið.
Hugurinn ber mann hálfa leið
segir máltækið og það á svo sann-
arlega við um Maju. Hún háði erf-
iðari lífsbaráttu en flestir aðrir en
með ofurmannlegum styrk frá
mömmu sinni tókst Maju að ljúka
grýttri lífsgöngu með sól í sinni og
bros á vör.
Nú er Maja laus úr viðjum brost-
ins líkama og ég veit að hún nýtur
sín núna, heil heilsu, með pabba sín-
um, Óskari afa og öðrum gengnum
ættingjum og vinum. Ég veit líka að
Maja bíður okkar þolinmóð, tilbúin
til að bregða á leik þegar stundin
kemur.
Karl Óskar Þráinsson.
Leiði þig í hæstu heima
höndin drottins kærleiks blíð.
Ég vil biðja Guð að geyma
góða sál um alla tíð.
Öðrum stærra áttir hjarta
æ þín stjarna á himni skín.
Myndin geymir brosið bjarta
blessuð veri minning þín.
(Friðrik Steingrímsson.)
Herdís Steingrímsdóttir
(Dísa á Grímsstöðum).
Kær vinkona mín, María Jóna
Geirsdóttir, er látin, langt um aldur
fram, aðeins 42 ára. Hún var dóttir
hjónanna Geirs Guðlaugs Jónssonar
og Signýjar Þórkötlu Óskarsdóttur.
Systkini Maríu eru Sigríður Ósk og
Þorkell. Ég á alveg kristaltærar
minningar um þig og það er erfitt og
sárt að hugsa til þess að þú sért ekki
lengur með okkur. Þú varst alltaf
glöð og kát og reyndir alltaf að vera
með, þótt þrekið og þreytan væri
farin að segja til sín. Nú ert þú orðin
fallegur engill á himninum, laus við
allar þjáningar og þrautir og ég er
þakklát fyrir að hafa fengið að kynn-
ast þér og taka þátt í lífi þínu. Kæra
vina, ég þakka þér fyrir samfylgdina
í gegnum árin og allar góðu stund-
irnar sem við áttum saman. Friður
sé með þér.
Aðstandendum Maríu óska ég
Guðs blessunar á þessum erfiðu tím-
um.
Guðbjörg, Einar og Jón Björn.
Ég kynntist Maríu Jónu þegar ég
fór með hóp af fötluðum í ferð til
Vestmannaeyja þar sem við fórum í
bátsferð út í helli þar sem spilað var
á trompet lag sem Eyjamenn voru
frægir fyrir. Næst fórum við í ferð
til Hafnar í Hornafirði þar sem við
fórum um svæðið. Ég kynntist líka
mömmu hennar og Aðalsteini stjúpa
hennar, þar sem þau fóru til kirkju.
Seinna bjó hún í Hátúni 10, en svo
fluttist hún hingað niður í Hátún 12
þar sem við vorum saman í leikhópi
þar sem bæði voru fatlaðir og ófatl-
aðir að leika í mörgum góðum leik-
ritum svo sem Rómeó og Ingibjörgu
og Allra meina bót svo einhver séu
nefnd.
Hún kom oft í heimsókn til okkar
hingað niður á aðra hæð þegar hún
kom úr mat og gátum við setið sam-
an og spjallað um heima og geima.
Hún stóð fast á sínu, og þegar þær
Sigga systir hennar komu til okkar
flugu brandarar á milli þeirra og þá
var mikið hlegið.
Hún sagði oft að ég væri ólaunuð
hjúkrunarkona fyrir sig því ég
þurfti oft að hjálpa henni í sokkana
því að það gat hún ekki eftir að hún
var komin í hjólastól.
Við sendum Signýju mömmu
hennar og systkinum og öðrum
vandamönnum innilegustu samúð-
arkveðjur.
Kristinn Guðmundsson og
Ingveldur Einarsdóttir.
Elsku Maríu Jónu eða Maju lang-
ar mig að kveðja í stuttri grein þó að
trúlega mætti skrifa heila bók um
hana eins hress og dugleg og hún
var þrátt fyrir fötlun sína. Við erum
búnar að þekkjast síðan hún var lítil
stelpa að koma í heimsókn til
mömmu sinnar og okkar hinna á
Barónsborg. Það var engin logn-
molla yfir henni. Röggsöm og
skemmtileg var hún þegar hún var
með börnunum á deildinni minni að
segja þeim sögur, þau 5–6 ára gömul
og hún e.t.v. 9 ára, og náði athygli
þeirra ótrúlega vel með frásagnar-
gleði sinni. Í leik litu þau mikið upp
til hennar þa sem hún lék við þau vel
og lengi og af miklum áhuga, hvort
sem það var í bílaleik, í dúkkukrók,
að púsla eða úti í garði, alltaf hóp-
uðust börnin í kringum hana. Nú í
gegnum árin höfum við hist eða ég
frétt af henni hjá Fanneyju móður-
systur hennar.
Ferðin sem við fórum nokkur
saman út í Flatey á Breiðafirði fyrir
tveimur árum er ógleymanleg, ekki
síst fyrir það að Maja var með og
ævintýrin voru flest í kringum hana.
Í ferðinni var hún svo dugleg, m.a.
að leika við Rakel Önnu, litlu
frænku sína, og hafa ofan af fyrir
þeim báðum meðan við hin létum
fara vel um okkur í sófunum í
Grænagarði. Ferðasagan sem hún
skrifaði í Flatey var frábær og ekki
var verið að gefast upp þó að hún
þyrfti að spyrja oft hvernig ætti að
skrifa hin og þessi orð, bara halda
áfram þar til verkinu var lokið.
Þetta lýsir Maju vel. Hún gafst aldr-
ei upp við að ná settu marki þó að
fyrirhöfnin væri mikil. Það var nú
ekkert verið að tvínóna við hlutina
þegar Maja var að kenna mér á
spilakassa um borð í Baldri, renndi
sér í hjólastólnum til mín þótt ekki
væri plássið mikið og henni fannst
svo fyndið að ég hafði ekki hugmynd
um hvað átti að gera við þetta
apparat. Eins og ég sagði þá er af
mörgu að taka því Maja var opin og
áhugasöm um allt milli himins og
jarðar. Margt af því sem Maja tók
sér fyrir hendur var ef til vill meira
af vilja en getu, en með hjálp og
þrautseigju mömmu hennar og fjöl-
skyldunnar var ótrúlegt það sem
hún komst, þessi elska.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Við í fjölskyldu minni vottum Sig-
nýju, Aðalsteini, Siggu, Jónda, Dolla
og börnunum hans, Sigríði ömmu
hennar og öllum þeim fjölmörgu
sem þótti vænt um Maju og sakna
hennar mikið, okkar innilegustu
samúð. Blessuð sé minning Maríu
Jónu.
Ástríður Ásbjarnardóttir.
Minningarkort
Krabbameinsfélagsins
540 1990
krabb.is/minning