Morgunblaðið - 06.08.2003, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 6. ÁGÚST 2003 33
Hönnu, öllum reyndist hann traust-
ur vinur, einstaklega greiðvikinn og
góður að eiga að. Það kann að virka
væmið á þessari stundu að segja að
Kristján hafi verið einstakur og stór-
merkilegur persónuleiki og hann
hafi átt fáa sína líka, en sannleikur-
inn er sá, að þann er hér skrifar
skortir í raun orð til þess að lýsa
kynnum af þessum frábæra manni.
Kristján var í raun og sann stór-
menni af þeirri gerð, að maður kynn-
ist fáum slíkum á lífsleiðinni.
Hönnu, börnunum og barnabörn-
unum sendum við okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur og eina huggunin í
harmi þeirra er, að minningin um
einstakan mann mun lifa með okkur
öllum.
Eva Pétursdóttir
og Axel Axelsson.
Mig langar til að minnast frænda
míns og vinar Kristjáns Péturs Ingi-
mundarsonar. Eitt er alveg víst, að
sá sem eitt sinn fæðist, mun fyrr eða
síðar deyja. Eftir langa og harða
baráttu við erfiðan sjúkdóm hefur nú
góður drengur fallið frá. Ég átti því
láni að fagna að kynnast Kritjáni og
naut þeirra forréttinda að vera sam-
ferðamaður hans frá því að ég man
eftir mér.
Ég og fjölskylda mín komum oft á
Kársnesbrautina í Kópavogi þar sem
afi minn og amma, Ingimundur Þor-
steinsson og Guðmunda Jóna Krist-
jánsdóttir, bjuggu ásamt börnum
sínum Kristjáni Pétri, Þorsteini og
Ingu Ólöfu. Fjölskyldan á Kársnes-
brautinni hafði ávallt tíma fyrir okk-
ur börnin, hvort sem var í leik eða
starfi. Þegar ég lít yfir farinn veg þá
er mér minnisstætt hvað Kristján
var ávallt kraftmikill, glaður og já-
kvæður. Það var alltaf gott að leita
ráða hjá frænda. Ekkert mál var of
stórt eða erfitt að frændi sæi ekki
leið út, enda var ekki um vandamál
að ræða hjá honum, heldur verkefni
sem þurfti að leysa.
Kritján lærði ungur blikkmíði í
Blikksmiðjunni Vogi hf. Hann stofn-
aði Blikksmiðjuna Blikkver hf. og
rak til margra ára. Ég átti því láni að
fagna að læra blikksmíði hjá fyrir-
tæki hans. Það verkaðist með þeim
hætti að hann vildi fá mig til starfa,
en ég var þá ungur maður á milli
vita, og eftir þriggja mánaða renni-
bandaframleiðslu í gluggalausu
kjallaraherbergi tók hann þá
ákvörðun að ég væri efni í blikksmið
og ekki varð til baka snúið. Kristján
var þannig maður. Ég lít á Kristján
sem velgjörðarmann.
Við Kristján áttum samleið bæði í
leik og starfi. Mér eru minnisstæð öll
þau ferðalög sem við fórum í saman,
þá sérstaklega ferðirnar í Þórsmörk
og Aðaldal.
Ég var tíður gestur á heimili
þeirra hjóna í Víðihvammi 3 í Kópa-
vogi. Þar var oft líflegt, börnin fjög-
ur, félagar þeirra og amma Jóhönnu.
Þar sást glöggt að þar bjuggu hjón
sem hlúðu einstaklega vel að heimili
og fjölskyldu.
Kristján var búinn að berjast
hetjulega við krabbamein í hartnær
fjörutíu ár. Oft hef ég dáðst að
frænda hve glaður og jákvæður hann
var í gegnum allar þessar raunir.
Frændi hefur aldeilis ekki staðið
einn því kona hans hefur staðið sem
klettur við hlið hans og hvergi hikað.
Hún á heiður og þökk skilið fyrir dug
sinn, hugrekki og kærleika. Fjöl-
skyldan stóð reyndar sem einn mað-
ur í boðaföllunum.
Kristján átti sterka trú í hjarta
sínu á Jesú Krist og hann vissi að eft-
ir þetta líf tæki við eilíf himnavist.
Blessuð sé minning hans og megi
góður Guð hugga og styrkja fjöl-
skylduna í sorg þeirra.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Óskar Jóhann Björnsson.
Með andláti Kristjáns Péturs
Ingimundarsonar er fallinn frá einn
af traustustu og áhrifamestu fé-
lögum Félags blikksmiðjueigenda
um árabil.
Þegar hann stofnaði sína eigin
blikksmiðju árið 1972 gerðist hann
strax virkur félagi í hagsmunasam-
tökum greinarinnar. Hann lét fljótt
til sín taka enda áhugasamur og til-
lögugóður með afbrigðum Það var
því síst að undra að þessi ungi maður
var kosinn í stjórn félagsins og síðan,
fyrir hönd blikksmíðameistara, í
stjórnir heildarsamtaka sem félagið
var aðili að. Alls staðar aflaði hann
sér mikillar virðingar enda sífellt að
leita leiða að öllu því sem til framfara
horfði í blikkgreininni og fyrir iðn-
aðinn í heild. Af mikilli ósérhlífni
vann hann síðan að því að koma hlut-
unum í framkvæmd enda var ein-
kenni hans að láta aðgerðir fylgja
orðum, sjá hlutina gerast. Fátt
gladdi hann meir en framfarir í iðn-
grein sinni og þar lagði hann sann-
arlega fram sinn stóra skerf, sem
varð til þess að hann var kosinn heið-
ursfélagi FBE.
Kristján Pétur lét sér sérstaklega
annt um iðnnámið og að þeir sem
ætluðu að vinna að blikksmíði í fram-
tíðinni fengju alla þá menntun og
þjálfun sem ný tækni krefst. Hann
var um árabil formaður sveinsprófs-
nefndar í blikksmíði og mótaði verk-
lagsreglur á þeim vettvangi.
Kristján Pétur var ekki einasta
forvígismaður um hag og framfarir
iðngreinar sinnar, hann var líka
hrókur alls fagnaðar þegar það átti
við og leiddi gjarnan söng og gleði
þegar menn komu saman með sína
betri helminga. Hann var gleðimað-
ur í þess orðs bestu merkingu. Þessi
eiginleiki nýttist honum líka vel í
sinni hörðu baráttu við óvæginn
sjúkdóm. Eftir hverja stóraðgerðina
á fætur annarri spratt hann upp eins
og fjöður, neitaði að láta undan síga
og hellti sér í næstu verkefni – ekk-
ert virtist bíta á þennan góða dreng.
Nú er löngu stríði lokið og eftir er
minningin um frábæran félaga og
baráttumann.
Um leið og Kristjáni Pétri eru
þökkuð margháttuð störf fyrir blikk-
smíðagreinina er Jóhönnu Margréti
eiginkonu hans og öðrum ættingjum
vottuð djúp samúð.
Félag blikksmiðjueigenda.
Mig langar að minnast með nokkr-
um orðum Stjána, góðs og trausts
vinar til margra ára. Okkar kynni
hófust í Gúttó á gömlu dönsunum, þá
var ég aðeins fimmtán ára og hann
sextán. Saman lærðum við alla
gömlu dansana, þetta var góð og
heilbrigð skemmtun og við minnt-
umst yfir árin oft á þennan góða og
skemmtilega tíma.
Stjáni var mjög traustur og vilja-
sterkur maður sem sýndi sig vel við
baráttu hans til margra ára við ill-
vígan sjúkdóm.
Margar góðar stundir áttum við
vinirnir saman með honum og ým-
islegt brallað, farið í ferðalög, útilegu
og komið saman í heimahúsum.
Hans verður sárt saknað af mörg-
um, því þarna fór góður maður.
Hanna, Sævar, Jónína, Pétur,
Guðmunda og barnabörn, Guð styrki
ykkur og styðji við þennan mikla
missi.
Guðbjörg Jakobsdóttir.
Kær vinur er fallinn frá, Kristján
Pétur Ingimundarson. Okkur var
brugðið þegar Sævar, sonur Stjána,
eins og hann var alltaf kallaður á
okkar heimili, hringdi í okkur þar
sem við vorum stödd á Hallormsstað
og sagði að stutt væri í kveðjustund
hjá pabba sínum. Morguninn eftir
var ævigöngunni lokið.
Stjáni var sú mesta hetja sem við
þekktum í áratuga baráttu við
krabbamein.
Hann brotnaði aldrei, barðist eins
og ljón og lék á öll vísindi trekk í
trekk. Stóð upp aftur tvíefldur.
Hann bugaðist aldrei en sagði eitt
sitt: Betra er haltur að ganga en
ganga ekki. Margs er að minnast eft-
ir yfir 40 ára vinskap. Þegar Sævar
hringdi þá stóðum við við tjaldvagn-
inn okkar og var hugurinn látinn
reika til mjög eftirminnilegra ferða
sem við fórum í saman. Stjáni var að
vona að hann kæmist í sumar að
Herðubreið, fegurstri fjalla, sú ferð
var ekki farin á þessu tilverustigi en
hver veit nema hann hafi tyllt sér á
koll hennar á leið sinni til æðri
heima. Stjáni átti þá bestu eiginkonu
sem hægt var að hugsa sér, hún var
kletturinn við hlið hans þar til yfir
lauk. Munum við geyma í minninga-
sjóði allar okkar góðu stundir saman
hér heima og erlendis.
Elsku Hanna, börn, tengdabörn
og barnabörn, okkar innilegustu
samúðarkveðjur og megi minningin
um góðan dreng lifa.
Langar okkur að enda þessi orð
með fyrsta og síðasta erindinu af
Rósinni sem Stjáni söng fyrir okkur
úti á Ítalíu forðum daga.
Undir háu hamrabelti,
höfði drúpir lítil rós.
Þráir lífsins vængja víddir,
vorsins yl og sólarljós.
Finn ég hjá þér ást og unað,
yndislega rósin mín.
Eitt er það sem aldrei gleymist,
aldrei, það er minning þín.
(Guðmundur Halldórsson.)
Kæri vinur, hafðu þökk fyrir allt.
Sigríður Hjálmarsdóttir
og Jóhann Kristjánsson
(Bassý og Jói).
Langri og strangri baráttu er lok-
ið. Endalokin þurftu engum að koma
á óvart. Hinn sterkbyggði, æðrulausi
og trúaði maður laut að lokum í
lægra haldi fyrir þeim óvini sem
engu eirir. Sjúkdóm sinn bar hann
með mikilli reisn svo þeir sem ekki til
þekktu héldu lengst af að þar færi
heilbrigður maður. Kristján og kona
hans voru meðal frumbyggjanna í
Lundarbrekkunni í lok sjöunda ára-
tugarins. Hann gekk ungur til liðs
við Framsóknarflokkinn og þar
munaði mikið um hann. Hann sóttist
ekki eftir vegtyllum en stóð sem
klettur í baklandi flokksins. Hann
hikaði samt ekki við að ganga fram
fyrir skjöldu ef honum þótti við
þurfa, ekki síst ef honum þótti ómak-
lega að mönnum sótt. Fyrir áratuga
samstarf og drengskap skal nú
þakkað að leiðarlokum. Ástvinum
hans sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Magnús Bjarnfreðsson,
Páll Magnússon.
Þegar Frímúrarakórinn var stofn-
aður fyrir rúmum áratug var Krist-
ján Pétur Ingimundarson einn stofn-
félaga og ávallt síðan einn traustasti
félaginn. Skapferli Kristjáns Péturs
var með þeim hætti að mönnum leið
vel í návist hans. Í söngnum var
styrkur að lagvissri tenórrödd. Með
fráfalli Kristjáns Péturs er stórt
skarð höggvið í Frímúrarakórinn.
Kristján Pétur hafði um fjölda ára
barist við fleiri tegundir krabba-
meins en flestir. Með einstakri
þrautseigju hafði hann ávallt sigur
þar til nú síðast. Þegar ég heimsótti
hann á Landspítalann fyrir fáeinum
vikum var hann að venju léttur í
lund, æðrulaus og viðræðugóður en
greinilegt var að átökin við sjúkdóm-
inn höfðu gengið honum nærri. Við
kvöddumst með þeirri ósk að færi
gæfist til þess að syngja saman enn
eitt lag. Af því verður því miður ekki,
en minning lifir um góðan bróður.
Halldór S. Magnússon.
Elsku besti afi, ég mun alltaf
muna tímann sem við áttum sam-
an og allt sem þú kenndir mér.
Takk fyrir allt, Guð geymi þig.
Þín
Rannveig Ágústa.
HINSTA KVEÐJA
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi og langalangafi,
BJÖRN ZOPHANÍAS GUNNLAUGSSON,
lést á dvalarheimilinu Dalbæ, Dalvík, laugardaginn 2. ágúst.
Guðlaug Björnsdóttir, Hilmar Daníelsson,
Erla Björnsdóttir, Sigurður Haraldsson,
Ríkarður Björnsson, Hallfríður Þorsteinsdóttir,
Arna Björnsdóttir,
barnabörn, langafabörn
og langalangafabörn.
Útför eiginmanns míns,
DANÍELS DANÍELSSONAR
frá Tannastöðum,
verður gerð frá Hvammstangakirkju laugar-
daginn 9. ágúst kl. 14.00.
Jarðsett verður í Staðarkirkjugarði.
Blóm afþökkuð en þeim sem vilja minnast
hans er bent á Sjúkrahúsið á Hvammstanga.
Fyrir hönd barna okkar, tengdabarna, barnabarna og annarra vanda-
manna,
Sigurbjörg Þorgímsdóttir.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓN JÓNSSON,
fyrrv. verkstjóri hjá Eimskip,
Austurbyggð 17,
Akureyri,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri mánu-
daginn 4. ágúst.
Jarðarförin auglýst síðar.
Guðný Jónsdóttir, Knútur Óskarsson,
Oddný H. Jónsdóttir, Jón H. Lárusson,
Karla H. Karlsdóttir,
afabörn og langafabörn.
Ástkær móðir okkar,
GUÐRÚN SUMARLIÐADÓTTIR,
Vesturbergi 143,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni þriðjudaginn
5. ágúst.
Kristín Hinriksdóttir og fjölskylda
Ragnheiður Hinriksdóttir og fjölskylda.
Faðir okkar,
MAGNÚS ÁRNASON,
múrarameistari,
Blönduhlíð 31,
lést á Landspítala Fossvogi 4. ágúst síðast-
liðinn.
Útförin verður gerð frá Fossvogskirkju mánu-
daginn 11. ágúst kl. 11.00.
Ásdís Sæmundsdóttir,
Guðrún Magnúsdóttir.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
ÞORVALDUR ÁSGEIRSSON
frá Blönduósi,
verður jarðsunginn frá Landakirkju, Vest-
mannaeyjum, föstudaginn 8. ágúst kl. 16.30.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir, en
þeir, sem vilja minnast hans, láti Regnboga-
börn njóta þess, reikn. 601919 í Íslandsbanka, Vestmannaeyjum.
Sigurborg Gísladóttir,
Ásgeir Þorvaldsson, Guðfinna Sveinsdóttir,
Hrefna Þorvaldsdóttir, Valgeir Benediktsson,
Olgeir Þorvaldsson, Sigríður Óskarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.