Morgunblaðið - 14.10.2003, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 ÞRIÐJUDAGUR 14. OKTÓBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigurlín Ágústs-dóttir fæddist í
Hjallabúð á Snæfells-
nesi 1. júlí 1923. Hún
andaðist á Landspít-
alanum mánudaginn
29. september síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Ágúst
Jóhannesson sjómað-
ur, f. í Bakkabúð á
Brimilsvöllum 6.
ágúst 1898, d. 28.
júní 1993, og Lilja
Kristjánsdóttir hús-
móðir, f. í Mávahlíð í
Neshreppi innan
Ennis 22. október 1896, d. 29.
nóvember 1981. Systkini Sigur-
línar eru: Aðalbjörg, f. 3. septem-
ber 1920, d. 7. febrúar 2003,
Kristján, f. 1. júlí 1923, Bjarni, f.
14. febrúar 1925, og Hilmar, f. 16.
mars 1927, d. 3. mars 1970.
Sigurlín giftist 15. júní 1946
Guðmundi Ársæl Guðmundssyni,
f. á Hellissandi 28. september
1921, d. 7. mars 2002, sonur Guð-
mundar Guðbjörnssonar skip-
stjóra, f. á Kolbeinsstöðum í sam-
nefndum hreppi 15. október 1894,
d. 18. september 1934, og Guð-
rúnar Ásbjörnsdóttur, f. á Önd-
verðarnesi 2. október 1895, d. 20.
mars 1996.
Guðmundur og Sigurlín bjuggu
alla tíð á Hringbraut 15 í Hafn-
arfirði og ólu þar upp börn sín.
Sigurlín átti Gústaf Magnússon, f.
11. nóvember 1942, sem Guð-
mundur gekk í föðurstað. Gústaf
kvæntist Björgu Sigmundsdóttur,
f. 10. apríl 1948, d. 25. febrúar
1988. Þau eiga þrjú börn og tvö
barnabörn. Saman
eignuðust Guð-
mundur og Sigurlín
fimm börn: Alfreð, f.
1. ágúst 1946, maki
Mae R. Opina. Hann
á sex börn og fimm
barnabörn. Lilja
Ágústa, f. 17. febr-
úar 1948, maki Ing-
ólfur Sverrisson f.
30. júní 1943. Hún
eignaðist þrjú börn.
Guðmundur Gunn-
ar, f. 17. febrúar
1948, kvæntur Stein-
unni Jónsdóttur, f. 5.
október 1943. Hann á þrjú börn af
fyrra hjónabandi og fimm barna-
börn. Ársæll, f. 16. júní 1952,
kvæntur Ragnheiði Birnu Krist-
jánsdóttur, f. 25. mars 1951. Þau
eiga þrjú börn og tvö barnabörn.
Guðrún Hrefna, f. 8. febrúar
1957, gift Atla Þór Ólasyni, f. 6.
janúar 1949. Þau eiga þrjú börn.
Fyrir hjónaband átti Guðmundur
Ástvald, f. 8. september 1941, sem
ólst upp með móður sinni. Hann
er kvæntur Þórdísi Einarsdóttur,
f. 24. júní 1944, og eiga þau þrjú
börn og þrjú barnabörn.
Sigurlín flutti með fjölskyldu
sinni til Hafnarfjarðar árið 1927
og bjó þar allt sitt líf. Hún varð
gagnfræðingur frá Flensborgar-
skóla árið 1939, vann ýmis versl-
unarstörf og var húsmóðir á
heimili þeirra Guðmundar á
Hringbraut 15 í Hafnarfirði til
æviloka.
Útför Sigurlínar verður gerð
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Móðir mín er látin á áttugasta og
fyrsta aldursári. Litrík og heillandi
fram á síðustu stundu. Hún töfraði
þá er í kringum hana voru. Hjá
henni slitum við barnsskónum við
Hamarinn í Hafnarfirði í bland við
huldufólk og álfa með hafið bláa haf-
ið fyrir stafni, töfra Snæfellsjökuls í
fjarlægð og nutum „fegurstu kvöld-
sólar á Íslandi“. Hinum megin var
fjósið hans Inga í Hábæ, kindurnar
hans Einars í Ertu og bóndabærinn
hans Friðfinns á næstu grösum. Og
kirkjugarðurinn. Húsið okkar var
hið fyrsta sem reis fyrir ofan Ham-
arinn.
Manni leiddist aldrei þegar hún
var nærri. Brygði hún sér hins vegar
af bæ var enginn heima, þótt húsið
væri fullt af fólki. Þá vantaði hjart-
sláttinn sem sló í takt við lífið sjálft.
En hún var ekki allra. Hún var
kona sem hafði skoðanir og lá ekki á
þeim. Hún var ákaflega pólitísk og
tók afstöðu til flestra mála. Á upp-
vaxtarárum mínum voru mikil póli-
tísk átök í Hafnarfirði og bæjarbúar
skipuðu sér í fylkingar. Móðir mín
lét sig þjóðmál varða og var einlæg-
ur stuðningsmaður Sjálfstæðis-
flokksins. Ólafur Thors var á háum
stalli og þvílíkt mikilmenni, að ég
trúði vart mínum eigin augum, er ég
sá hann í eigin persónu á kosninga-
daginn í Sjálfstæðishúsinu í Hafn-
arfirði og áttaði mig á hve lágvaxinn
hann var. En hann var stór og það
geislaði af honum. Bjarni Benedikts-
son var ekki síður mikilmenni í
hennar augum og sorglegt fráfall
hans hafði djúp áhrif á okkur öll.
Hún umbar krata, Framsókn var
ekki flokkur í hennar huga og Al-
þýðubandalag var eitt af blótsyrð-
unum og slík orð lagði maður sér
ekki í munn í okkar húsum. Hins
vegar gerðist hið ótrúlega þegar hún
sjötug konan ákvað að styðja Þjóð-
vaka við stofnun þess framboðs. Eft-
ir það var hún eindreginn stuðnings-
maður jafnaðarmanna. Hún var
dyggur lesandi Morgunblaðsins sem
hún var áskrifandi að í næstum sex-
tíu ár og las spjaldanna á milli hvern
einasta dag, svo nákvæmlega, að
blaðið gekk undir nafninu Biblían á
heimilinu.
Hins vegar vissum við alltaf hvar
við höfðum hana og hjá henni kom
maður aldrei að tómum kofunum.
Hún var alltaf til staðar og það var
ávallt ljóst að hún studdi okkur
systkinin hvar sem við vorum stödd
á vegferð okkar. Hvort sem við vor-
um langdvölum erlendis eða í næsta
húsi. Hún var stoðin og styttan sem
allt mæddi á og oft með storminn í
fangið. Það var ekki einfalt að vera
sjómannskona með sex börn. Það
gustaði oft bæði innan húss og utan.
Á einhvern óskiljanlegan hátt
tókst móður minni að stýra okkur í
gegnum þetta hafrót og koma okkur
öllum til þroska á meðan faðir okkar
sótti gull í greipar Ægis í vályndum
veðrum. Og margar stundir stóð hún
við stofugluggann og horfði út á sjó-
inn með blik í auga og hugsaði til
hans í glímunni við sjávarguðinn.
Það var ekki einfalt að vera sjó-
mannskona þegar allra veðra var
von. Og við fórum heldur ekki var-
hluta af þeirri glímu þegar skip föð-
ur okkar, Eddan, fórst í aftakaveðri
á Grundarfirði. Ein af skýrustu
minningum mínum úr barnæsku er,
þegar móðir mín safnaði okkur sam-
an í eldhúsinu á Hringbrautinni, ná-
föl en einörð á svip, umfaðmaði okk-
ur öll í sinn stóra og trausta faðm og
tjáði okkur að faðir okkar væri í
sjávarháska. Ekki skildum við til
fulls hvað um var að vera, því okkar
stoð var til staðar. Faðir okkar var
nánast aðeins gestur á heimilinu á
þessum árum. En við vorum heppin.
Faðir okkar komst lífs af, en meira
en helmingur áhafnarinnar fórst í
þessu slysi og hátt á annan tug
barna urðu föðurlaus.
Móðir mín átti sér auðvitað fleiri
hliðar. Hún var listamaður, eins og
myndirnar hennar allar eru til
marks um, liðtækur bridgespilari og
bókmenntaunnandi. Við gleymum
seint upplestri hennar úr Brekku-
kotsannál, kaflanum um farand-
prestinn og ígildi heilagrar ritningar
í bandi. Það fór ekkert á milli mála,
að Halldór Kiljan Laxness var henn-
ar uppáhaldshöfundur. Brekkukots-
annáll var alltaf á náttborðinu henn-
ar, seinna bættist Kristnihald undir
jökli við og loks bók herra Sigur-
björns Einarssonar, enda var hún
mjög trúuð og einlæg í sinni trú. „Ég
á mína barnatrú,“ sagði hún og
kenndi okkur að fara með bænir.
Það var dýrmæt gjöf. Og gjafir móð-
ur minnar voru margar. Þær eru
fjársjóður sem við eigum hið innra
og munum ávallt geta leitað til. Guð
gefi að okkur auðnist að deila honum
með okkar samferðamönnum.
Já, móðir okkar er látin. Nú er
enginn lengur heima á æskuheimili
okkar. Með henni er gengin svip-
mikil kona. Íslensk alþýðukona, eitt
af mikilmennum þessa lands, að okk-
ar mati. Hún setti mark sitt á þá sem
næstir henni stóðu. Yfir litlu var hún
trú. Hún kunni að rækta garðinn
sinn. Á því erum við nú að átta okkur
þegar við skoðum myndirnar henn-
ar, steinana og englana sem umlykja
heimilið. Heimilið sem var svo vel
þrifið og snyrt af því hún „tók alltaf
allt í gegn á föstudögum“. Brunnur
minninganna virðist óþrjótandi, sem
betur fer. Við munum sakna hennar
sárt. Ég er þakklát fyrir að hafa átt
einstaka móður. Megi hún hvíla í
friði.
Lilja Ágústa.
Elsku mamma mín. Núna hefur
þú kvatt okkur í hinsta sinn. Ég á
margs að minnast úr minni bernsku,
sem tók á taugar þínar og ég ætla að
geyma með mér að mestu, þó ég
nefni dæmi. Ég minnist þess að þú
þurftir bara að nefna það einu sinni
við mig að gera fyrir þig viðvik t.d.
að vaska upp eða að fara og kaupa
mjólk, þó við systkinin værum mörg.
Ég var eitthvað erfiður í uppeldinu
framan af aldri, t.d. einu sinni þegar
þú lagðir mig á gólfið í ganginum og
sóttir Lilju í kerruna, að ég skreið úr
kerrupokanum og var ekki í sjón-
máli þegar þú komst upp með Lilju.
Það hafði þá verið skilin eftir opin
kjallarahurðin og ég lá hreyfingar-
laus fyrir neðan stigann en þegar þú
komst að mér brosti ég bara glað-
lega til þín, stálsleginn. Þetta var nú
eitt af fyrstu prakkarastrikunum hjá
mér að þinni sögn og þau áttu sko
eftir að verða fleiri. Þegar ég var 8
ára lenti ég í félagsskap með 10 ára
strák, sem hafði mikil áhrif á mig og
við gerðum marga óknyttina saman,
og þess vegna var ég sendur í sum-
arbúðir í Krísuvík eftir skólann, þeg-
ar ég var 10 ára. Ég undi mér mjög
illa í sumarbúðunum svo ég ákvað
það við annan strák að strjúka og
labba heim. Við vorum búnir að
labba lengi þegar loksins við þorðum
að stoppa bíl sem ók okkur til Hafn-
arfjarðar. Ég man ekki eftir móttök-
unum heima nema því að hinn strák-
urinn var sendur aftur í
sumarbúðirnar en ég var látinn fara
með pabba norður á síldveiðar, en þá
var hann skipstjóri á Álftanesinu.
Jæja, ég ætla nú ekki að vera að
rifja upp svona glappaskot, en ég er
þakklátur þér fyrir þinn stuðning í
uppeldinu, sem var enginn dans á
rósum með okkur sex, ólátaseggina.
En árin liðu í tímans rás og þér
fannst gaman að ferðast, sérstak-
lega til Benidorm síðustu árin. Þú
hafðir mjög gaman af því að mála og
þú sast löngum stundum uppi á lofti
fyrir framan trönurnar og málaðir
margar englamyndirnar auk margs
annars af nágrenni Hringbrautar-
innar og fleira. Annað áhugamálið
þitt var að spila brids og varst þú
kjörin formaður bridsdeildar eldri
borgara í Hafnarfirði. Þið pabbi spil-
uðuð saman á meðan heilsa hans
leyfði en þegar hann komst ekki,
valdir þú mig sem makker og við
spiluðum saman alveg þangað til að
heilsan leyfði ekki meira, en það var
í febrúar, að ég kom til að ná í þig í
spilamennskuna og þú varst alveg
tilbúin að koma en þá kom eitthvað
upp á og þú hættir við að koma með
og eftir það spiluðum við ekki oftar
saman á spilamótum eldri borgar-
anna vegna þinna veikinda.
Elsku mamma mín, nú þegar
komið er að kveðjustund í lífinu, vil
ég þakka þér fyrir allar góðu stund-
irnar, sem við áttum saman og seint
munu gleymast. Guð veri alltaf með
þér.
Þinn sonur,
Guðmundur Gunnar.
Sigurlín Ágústsdóttir, tengda-
móðir mín, er látin eftir erfiða sjúk-
dómslegu. Með henni er gengin
merkileg kona sem skilur eftir sig
mannvænlegan ættboga.
Ég kynntist Sigurlínu fyrst er ég
á menntaskólaárunum var sumar-
langt á sjó með Alla syni hennar og
kom með honum í landlegu að heim-
sækja móður hans á Hringbraut 15 í
Hafnarfirði. Alli hafði talað með
virðingu um móður sína og ljóst var
að hún skipti hann miklu máli. Við
útidyrnar tók á móti okkur hlý kona,
svipmikil og fríð. Í viðmóti var hún
sérstæð, í senn ákveðin og dularfull
en hafði útgeislun. Hún gekk í litrík-
um klæðum, reykti pípu og tók síðar
í nefið um tíma. Hún bauð okkur inn
í snyrtilega íbúð myndum prýdda
með blómahafi.
Svo undarleg voru örlögin að
mörgum árum síðar varð ég fasta-
gestur á heimili Sillu þegar ég
kynntist Gíu, eiginkonu minni. Ég sá
fljótt að Hringbraut 15 var fjöl-
skyldumiðstöð og Silla var þar mið-
punktur. Þangað sóttu börnin henn-
ar með fjölskyldur sínar svo og aðrir
ættingjar og vinir. Silla hafði þann
góða sið að bjóða öllum í skötu á
Þorláksmessu og var það mikil hátíð
og fyrir mörg okkar upphaf jólahá-
tíðarinnar. Á gamlárskvöld komu
margir og skutu flugeldum á Hamr-
inum við mikinn fögnuð yngri kyn-
slóðarinnar. Silla bar hlýjan hug til
barnabarna sinna, sinnti þeim vel og
tengdist þeim sterkum böndum
enda sóttust þau eftir að koma til
hennar. Hún var þeim stuðningur ef
þau þurftu hjálpar við.
Á Hringbrautinni var oft rökrætt
um tilveruna og menn ekki meining-
arlausir. Þar var Silla enginn eft-
irbátur, síður en svo. Hún hafði
raunar mjög ákveðnar skoðanir til
hægri og hennar blað var Mogginn
og allt gott sem í honum stóð. Börn-
in hennar flest voru hins vegar
vinstrisinnuð og því var skemmtileg
spenna í umræðunni, en þeirri
gömlu varð ekki þokað. Svo var það
mörgum árum síðar að skyndileg
umpólun varð í pólitísku hugarfari
ættmóðurinnar líkt og hjá segulsviði
móður jarðar. Þessi pólitíski kollhnís
varð þegar Lilja dóttir hennar fór í
framboð til Alþingis fyrir Þjóðvaka
og systkinin studdu hana. Nú var
Mogginn allt í einu ómögulegur og
allar vinstriskoðanir góðar og hefur
svo verið síðan. Annars sagðist Silla
ekki vera pólitísk.
Silla hafði alla tíð mikinn áhuga á
bókmenntum og listum. Hún las
mikið, stundaði myndlistarsýningar
heima og erlendis, lærði og fékkst
við að mála á efri árum sér til mik-
illar hugfróunar. Henni tókst að
kveikja sterkan listaáhuga hjá börn-
um sínum sem barst yfir til barna-
barnanna.
Silla var sérlega skýr kona, vel
ritfær og átti auðvelt með að koma
fyrir sig orði. Mér er sérlega minn-
isstætt greinargott útvarpsviðtal við
hana sem sjómannskonu, sem sinnti
öllu ein á heimilinu, tók á móti bónd-
anum í landlegum, átti með honum
sæg af börnum, en þekkti hann ekki
er hann hætti á sjónum og varð að
kynnast honum upp á nýtt. Þau nýju
kynni tókust vel og voru þau sam-
hent roskin hjón. Þau kunnu þá list
að njóta lífsins saman. Þau tóku
virkan þátt í starfi eldri borgara og
nutu þess að dansa og spila bridge
og gambra. Við spilaborðið var Silla
óvægin í gagnrýni sinni á spilafélag-
ana, því spilamennskan var henni al-
vörumál. Við okkur Gíu, byrjendur í
bridgespili, var hún heldur mildari
en var samt skorinorð. Silla var um
tíma formaður í spilaklúbbi eldri
borgara og sinnti því starfi með
sóma.
Silla og Guðmundur höfðu gaman
af ferðalögum utan- og innanlands.
Þau komu til Þýskalands er við Gía
bjuggum þar og fórum við saman í
margar skemmtilegar ferðir. Silla
lagði það á sig að læra þýsku svo
hún gæti talað við landsmenn. Þá er
mér minnisstæð ferð á Brimilsvelli á
Snæfellsnesi þar sem við gengum
um tún og Silla kynnti okkur heima-
sveit sína.
Sigurlín hefur kvatt þennan heim
og haldið í ferðina löngu þar sem
fyrir er Guðmundur Guðmundsson
eiginmaður hennar er lést fyrir
hálfu öðru ári. Hringbrautin stendur
eftir auð og verður ekki sú sama sem
hún var. Miðpunkturinn er horfinn.
Ættingjarnir sitja eftir í sárum og
sjá eftir góðri konu sem öllum vildi
vel. Missir þeirra er mikill. Megi
góður guð styrkja þau og blessa.
Atli Þór Ólason.
Okkur bræðurna langar að minn-
ast ömmu okkar með fáeinum orð-
um.
Í okkar huga munt þú alltaf vera
sú glæsilega og virðulega kona sem
tókst svo hlýlega á móti okkur á
Hringbrautinni og aldrei fórum við
þaðan án þess að hafa fengið ein-
hverjar kræsingar og hlustað á sög-
ur um gamla tíma eða skoðanir þínar
um þjóðfélagsmál, persónur, ást-
kæra staði, bridgeafrek, fótbolta
o.fl.
Ég minnist heitra umræðna um
hollenska snillinga sem voru í miklu
uppáhaldi, enda varst þú bæði mikill
mannþekkjari og víðsýn út í fing-
urgóma.
Yndislegar minningar eigum við
bræðurnir um ferðalög og sumar-
bústaðadvöl með þér og afa. Víða
fórum við og mætti nefna Akureyri
og Ísafjörð en eftirminnilegastar eru
þó tíðar ferðir í sjómannabústaðina
þegar þið spiluðuð bridge við
mömmu og pabba og við fylgdumst
grannt með snillingunum enda engir
venjulegir snillingar á ferð með ótal
bikara á bakinu. Við og við fóru þó
mamma og pabbi í matargerðina og
þá fengum við að spila við ykkur og
oftar en ekki laumaði afi þá einum
brjóstsykri eða tveimur til okkar
enda var þarna hópur af sælkerum á
ferð þó að þið vilduð helst fá feitustu
bitana af lambakjötinu sem pabbi
var með á grillinu. Gaman höfðum
við af því þegar þú kynntir okkur
ilminn og fegurðina af nærliggjandi
gróðri sem og heiti og hljóðin í fugl-
unum því alltaf varst þú mikill nátt-
úruunnandi og situr margur fróð-
leikurinn í okkur bræðrunum eftir
þig.
En núna erum við bræðurnir
komnir með hnút í magann við til-
hugsunina um jólin, því varla þekkj-
um við jól án þess að hafa þig hjá
okkur, hvort sem það var á Hring-
brautinni í jólaskinku sem ég burð-
aðist með í bakpoka frá Svíþjóð,
bara smápatti, eða nú á síðari árum í
foreldrahúsum. Jólin eiga eftir að
vera ansi tómleg án þín, og hér eftir
eiga aldrei eftir að líða þau jól sem
við munum ekki minnast þín og afa.
Innilegar þakkir fyrir tímann sem
við áttum saman og allt það sem þú
hefur gefið okkur.
Með söknuð í hjarta og fallegar
minningar, ávallt þínir
Ágúst, Ársæll Þór
og Árni Freyr.
Langamma Silla.
Það er sorglegt að þú varst að
deyja, ég fann að mamma var mikið
sorgmædd og þá fattaði ég af
hverju, því þú varst að deyja.
En ég vil aldrei gleyma að þú eld-
aðir svo góðan mat. Ég kallaði þig
alltaf ömmu mat.
Það var líka svo skemmtilegt að
spila með afa Gumma og þér og líka
gaman að horfa á Tomma og Jenna
hjá ykkur.
Þú gafst mér ýmislegt sem ég
ætla að passa vel. Ef þú hittir
hamsturinn minn viltu þá passa
hann vel.
Guð geymi þig og alla hina.
Kveðja
Bjarni Halldór Janusson.
Kveðja frá Kvenfélagi
Hafnarfjarðarkirkju
Í dag kveðjum við Sigurlín
Ágústsdóttur eða Sillu eins og hún
var alltaf kölluð, félaga okkar í
Kvenfélagi Hafnarfjarðarkirkju. Við
minnumst hennar með hlýhug og
þökk fyrir allt það sem hún lagði af
mörkum í félagsskap okkar. Silla var
mikill fagurkeri, hafði áhuga á list-
um og hún málaði fallegar myndir.
Hamarinn var henni hugleikinn,
enda fallegt útsýni út um gluggana á
Hringbrautinni þar sem hún bjó.
Silla var í skemmtinefnd fyrir
jólafundinn til margra ára. Það var
ánægjulegt að vinna með henni, allt-
af svo hress og skemmtileg. Fjöl-
skylda Sillu hefur mikið átt og mikið
misst og hefur margs að sakna, en
hún er líka rík af góðum minningum
frá liðnum árum.
Við vottum fjölskyldunni dýpstu
samúð. Guð blessi minningu Sigur-
línar Ágústsdóttur.
SIGURLÍN
ÁGÚSTSDÓTTIR