Morgunblaðið - 18.12.2004, Blaðsíða 62

62 LAUGARDAGUR 18. DESEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Edda Jónsdóttirfæddist á Djúpa-
vogi 6. október 1940.
Hún lést á gjörgæslu-
deild Landspítalans
við Hringbraut laug-
ardaginn 11. desem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Jón Ófeigsson, f.
11.11. 1918, d. 5.12.
1996 og Margrét Að-
alsteinsdóttir, f. 28.7.
1917, d. 11.2. 2002,
bændur í Hafnarnesi
í Hornafirði.
Edda giftist 30.12. 1962 Jóhann-
esi Arnljóts Sigurðssyni, f. 10.12.
1931, d. 17.12. 1971. Börn þeirra
eru: 1) Trausti, f. 19.11. 1957, maki
Rúnar Þórir Ingólfsson, f. 4.6. 1964.
Dætur Trausta og Kristborgar
Ingibergsdóttur, f. 25.2. 1961 eru
börn þeirra eru Elva Björk og
Gunnar Örn. Áður áttu Olgeir og
Ragnheiður Hilmarsdóttir, f. 17.10.
1962, dótturina Hjördísi Eddu, unn-
usti Halldór Kristinn Haraldsson
og sonur þeirra Patrekur Máni. 5)
Jóna Margrét, f. 27.12. 1965, maki
Gestur Halldórsson, f. 4.9. 1960.
Börn þeirra eru Jóhannes Halldór,
Rúnar Þór og Anna Lilja. Fyrir átti
Jóna Anitu Sóleyju Jónudóttur,
maki Guðmundur Ragnarsson, þau
eiga Jóhann Ragnar og Margréti
Rós.
Edda ólst upp í Hafnarnesi og
hóf síðan búskap þar með Jóhann-
esi í félagi með foreldrum sínum.
Eftir missi manns síns flutti Edda
með börnin fimm á Höfn og bjó þar
síðan. Hún hóf störf í kaupfélaginu
og vann þar í mörg ár. Síðar fór
hún í mötuneyti KASK og síðustu
16 árin vann hún í mötuneytinu á
dvalarheimilinu Skjólgarði. Ára-
tugum saman söng Edda í kirkju-
kór staðarins.
Útför Eddu fer fram frá Hafn-
arkirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Esther Eygló og Íris
Ósk. 2) Jóhanna Þrúð-
ur, f. 5.1. 1959, maki
Þórarinn Hjörleifur
Sigvaldason, f. 2.2.
1953, börn þeirra eru
Friðrikka Edda, maki
Stefán Unnar Sigur-
jónsson og Atli Arn-
ljóts, unnusta Laufey
Rós Hallsdóttir. Áður
áttu Jóhanna og Ottó
Ólafur Gunnarsson, f.
26.11. 1958, soninn Jó-
hannes Arnljóts, unn-
usta Rakel Ólafsdóttir,
sonur þeirra er Marinó Máni. 3)
Ófeigur Guðbjörn, f. 3.9. 1960,
maki Birna Ingólfsdóttir, börn
þeirra eru Jón Björn, unnusta
Carina og Heiða Björg. 4) Olgeir
Aðalsteinn, f. 10.7. 1962, maki
Ragna Péturdóttir, f. 13.10. 1969,
Elsku mamma og tengdamamma.
Nú er baráttu þinni lokið í þessum
heimi. Enginn gerði sér grein fyrir
hversu lasin þú varst í allt sumar og
haust.
Það sem kemur helst upp í hugann
er litli notalegi sumarbústaðurinn
sem við útbjuggum með þér og þú
skreyttir svo huggulega, gott fannst
okkur að vita af þér í næsta nágrenni.
Gaman var að sjá hvernig þú tileink-
aðir þér tæknina, s.s. gsm, tölvur og
sendir ungu kynslóðinni hlýjar kveðj-
ur á msn. Þú varst ákveðin kona og
vildir ekki vera upp á aðra komin en
fljót varstu ef við leituðum til þín.
Þú stóðst þig eins og hetja, þú gast
bara ekki meira. Takk fyrir allt.
Hinsta kveðja
Olgeir og Ragna.
Elsku amma, það varð okkur mikið
áfall á laugardaginn þegar pabbi
sagði okkur að þú værir dáin. Við er-
um viss um það að þú hefur fengið
mjög góðar móttökur hinum megin.
Það er svo ótrúlega margt sem
kemur upp í hugann þegar við hugs-
um til þín og engin leið að koma því
öllu í svona litla grein. Við eigum öll
eftir að sakna þess að spjalla við þig á
msn og í sms-skilaboðum því þú varst
örugglega eina amman sem var jafn
tæknivædd og við unga fólkið. Það
verður erfitt að venjast því að hafa
enga Eddu ömmu til að heimsækja á
Höfn eða í bústaðinn í Lóninu.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Elsku amma, hvíldu í friði, við
sjáumst aftur síðar.
Hjördís Edda, Halldór Kristinn,
Elva Björk, Gunnar Örn og
Patrekur Máni.
Elsku amma, það er svo margt sem
kemur upp í hugann þegar ég hugsa
til þín. Svo margar góðar minningar
og stundir sem við áttum saman. En
ef ég set það allt niður á blað er það
efni í margar bækur.
Það var alveg óvænt þegar Olgeir
frændi hringdi í mömmu mína og
sagði henni að þú værir dáin. Það var
eitthvað svo óraunverulegt, og er
enn. Við erum búin að fara upp í íbúð-
ina þína nokkrum sinnum og það er
svo tómlegt þar. Það er engin amma
þar til að spjalla við. Þetta verður erf-
itt að yfirstíga en með góðri hjálp
gerist það.
Það var alltaf mjög spennandi fyrir
mig og Hjördísi frænku að fá að koma
til þín og skoða allt gamla dótið sem
þú áttir og allar myndirnar af okkur
frá því við vorum litlar. Og það kom
líka oft fyrir að við gerðum eitthvað
sem varð ekki mjög vinsælt hjá þér,
þau voru þónokkur prakkarastrikin
sem við stunduðum.
Það er svo margt sem mig langar
til að segja en það er ekki pláss fyrir
það hér. Ég skrifa það kannski niður
einhvern tímann og les það fyrir þig.
Og verð dugleg að segja Jóhanni
Ragnari og Margréti Rós frá „ömmu
dædæ“ eins og þau kölluðu þig. Þau
eru ekki enn farin að skilja að þú
kemur ekki aftur, enda bara 3ja og 1
og ½ árs. Þau ólust nánast upp heima
hjá þér og þau héldu svo mikið upp á
þig. Það leið varla sá dagur að þau
fengju ekki að hitta þig. Og alltaf var
það jafngaman. Og þú varst alltaf svo
stolt af þeim og fannst gaman að hafa
þau hjá þér. Það var líka rosagaman
hjá þeim að fá að fara í Lónið hennar
ömmu. Þau eiga eftir að sakna þín
mjög mikið.
Það verður mikil breyting að geta
ekki lengur farið til ömmu og kjaftað
heilu tímana og fá ekki lengur allar
góðu kökurnar sem þú bakaðir. Og
reyndir að kenna mér í leiðinni, það
gekk misvel og alltaf gastu hlegið að
því þegar ég stóð við baksturinn og
klúðraði öllu og allt eldhúsið í rúst.
Ég á eftir að sakna þess mjög mikið.
Ég vona að þér líði sem best þar
sem þú ert núna. Ég er viss um að afi
er að passa þig fyrir mig. Ég kem inn
eftir og heilsa upp á þig reglulega í
garðinum. Ég mun aldrei gleyma þér
og ég á eftir að sakna þín mikið. Það
er ekki hægt að finna betri ömmu.
Hvíldu í friði, elsku amma. Þín
Aníta Sóley Jónudóttir.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
Höndin þín, Drottinn, hlífi mér,
þá heims ég aðstoð missi,
en nær sem þú mig hirtir hér,
hönd þína eg glaður kyssi.
Dauðans stríð af þín heilög hönd
hjálpi mér vel að þreyja,
meðtak þá, faðir, mína önd,
mun ég svo glaður deyja.
Minn Jesús, andlátsorðið þitt
í mínu hjarta eg geymi,
sé það og líka síðast mitt,
þá sofna eg burt úr heimi.
(Hallgrímur Pétursson.)
Hvíl í friði elsku amma dædæ, við
munum sakna þín mikið. Þín lang-
ömmubörn,
Jóhann Ragnar og Margrét Rós.
Að kynnast góðu fólki um ævina er
ekki sjálfgefið.
Edda var ein þeirra sem ég þakka
forsjóninni fyrir að hafa kynnst. Hún
tók mér 17 ára gamalli afskaplega vel
og var mér afar góð, nokkuð sem ég
átti eiginlega ekki að venjast af
ókunnugu fólki.
Þegar ég kynntist föður hennar þá
skildist mér hvaðan öll þessi gæði og
hlýja voru upprunnin. Hann var
svona yndisleg persóna líka.
Við áttum nú ekki langa samleið
við Edda en samt héldust tengsl okk-
ar alla tíð enda eignaðist ég dóttur
með Olgeiri syni hennar. Við fæðingu
hennar ákvað ég að nefna hana eftir
þeim tveimur konum sem mér höfðu
verið bestar allra, Hjördísi föðursyst-
ur minni og Eddu í Hafnarnesi. Núna
er Hjördís mín búin að missa báðar
ömmurnar sínar og báðar 64 ára
gamlar. Það er enginn aldur.
Við leiðarlok rifjast upp gamlar
minningar. Edda var alla tíð afar
glæsileg kona og hafði mikið yndi af
fallegum hlutum og smekkvísi henn-
ar bar af.
Hún varð ung ekkja en kom til
manns börnunum sínum fimm með
heiðri og sóma. Harmur hennar við
fráfall bóndans entist ævina út. Það
áfall varð svo snöggt og höggið svo
þungt.
Börnin hennar Eddu eru öll vand-
að sómafólk eins og þau eiga kyn til.
Nú hafa þau öll, afkomendur hennar
Eddu, mikið misst.
Börnum Eddu, tengdabörnum,
barnabörnum og barnabarnabörnum
sendi ég samúðarkveðjur frá okkur
öllum í móðurfjölskyldu Hjördísar
Eddu.
Megi algóður Guð vera með ykkur
og lýsa ykkur veginn í gegnum þessa
dimmu skugga sem fallið hafa nú á
aðventunni.
Ragnheiður Hilmarsdóttir.
Það eru liðin 50 ár frá því að við
fermdumst í kirkjunni við Laxá, sjö
börn úr Nesjum og fjögur frá Höfn.
Af þessum ellefu hafa sjö búið á
Hornafirði alla tíð, þar á meðal við
báðar. Við vorum búnar að spjalla um
þessi tímamót, og rifja upp minning-
ar, en við höfum aldrei hist öll aftur.
Þú varðst fyrir mikilli sorg sem
ung eiginkona og móðir fimm barna,
þegar eiginmaður þinn féll frá fertug-
ur að aldri. Það voru sorgardagar þá í
Nesjaskóla þar sem börnin þín voru,
sem voru komin á skólaaldur. Ég
minnist þess að þau meðal annarra
voru að æfa fyrir Litlu jólin í skól-
anum, þegar þau voru kvödd heim
vegna þessa sorglega atburðar. Það
var engin jólaskemmtun haldin í skól-
anum það árið.
Leiðir okkar hafa aðallega legið
saman í gegnum kirkjukórinn en þar
varst þú góður félagi, með þína ljúfu
og fallegu söngrödd og alltaf tilbúin
að leggja þitt af mörkum, ef nokkur
möguleiki var á því en það var langt
frá þínu eðli að láta mikið bera á því
sem þú gerðir.
Það er í raun stórkostlega upplifun
að vera í kirkjukór. Við hittumst oft-
ast tvisvar í viku og eyðum 2–4
klukkutímum saman í hverri viku.
Við höfum gert margt í sameiningu
við höfum hlegið saman, við höfum
beðið saman og sungið saman. Sam-
kenndin er mikil, þegar við finnum að
okkur tekst vel upp og kirkjugestir
verða jafnvel snortnir smástund. Við
fögnum í sameiningu, okkur þykir
vænt hverju um annað. En það er
fleira sem við eigum sameiginlegt, við
eigum líka erfiðar stundir í samein-
ingu. Og nú er komið að erfiðri stund
hjá okkur félögum þínum í Samkórn-
um.
Á kveðjustundinni er okkur efst í
huga þakklæti fyrir allar góðu sam-
verustundirnar.
Guðs heilagi andi fylgi þér á braut.
Við biðjum hann að vera með okkur,
og blessa og styðja allt þitt fólk.
Kristín Gísladóttir.
Það var árið 1979 er ég flutti austur
til Hornafjarðar með manni mínum
að ég kynntist Eddu eða Eddu ömmu
eins og börnin mín kalla hana. Marg-
ar góðar minningar koma upp í huga
minn er ég hugsa til baka. Hvað ég
var heppin að kynnast Eddu, hún var
mér alltaf eins og móðir. Þegar ein-
hver var veikur eða annað kom upp á
var hún komin, alltaf jafnróleg og yf-
irveguð. Edda gaf mér mikinn styrk
og kenndi mér að það borgar sig allt-
af að vera þolinmóður. Eftir að við
fluttum til Keflavíkur héldust alltaf
góð tengsl.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Elsku Trausti, Hanna, Bjössi, Ol-
geir, Jóna og fjölskyldur ykkar, megi
guð vera með ykkur á þessum erfiðu
tímum.
Margrét Sigurðardóttir.
Ég stend á strönd og horfi á skip
sigla í morgunblænum út á hafið.
Það er falleg smíði og ég stend þar og horfi á það
unz það hverfur sjónum mínum úti við sjón-
deildarhring.
„Það er farið!“
Farið! Hvert? Farið úr minni augsýn.
Það er allt og sumt.
Það er þó enn jafnstórt í möstrum, bol og siglu-
trjám
og þegar ég sá það
og getur flutt jafnmikinn farm og mannfjölda
á ákvörðunarstað.
Minnkandi stærð og hvarf þess úr minni augsýn
er í huga mér en ekki hví.
Og einmitt þegar einhver nálægur segir: „Það
er farið!“
Þá eru aðrir, sem horfa á það koma
Og aðrar raddir heyrast kalla: „Þarna kemur
það!“
Og þannig er að deyja.“
(C. Bent.)
Nú ert þú lögð af stað í þína sigl-
ingu til annarrar strandar þar sem
ástvinir þínir sem farnir eru, taka á
móti þér opnum örmum. Það er gott
til þess að hugsa að því fleiri sem fara
á undan okkur því stærri verður sá
hópur sem á ströndinni stendur og
tekur á móti okkur þegar kemur að
okkar ferð. Við veltum fyrir okkur til-
ganginum með lífinu en erum jafnan
litlu nær, og það hefur þú svo oft
hugsað á ævi þinni því guð valdi ekki
alltaf auðveldustu leiðina fyrir þig.
Við vorum öll orðin svo bjartsýn á að
þú kæmir heim hress og kát þar sem
hlutirnir voru farnir að ganga betur
en það er ekkert öruggt í þessum
heimi og verður aldrei. Við verðum að
hafa það hugfast að dagurinn í dag er
það sem við eigum að lifa fyrir og
njóta augnabliksins því við vitum
ekkert um morgundaginn, við höfum
enga vissu fyrir því hvort eða hvernig
hann birtist okkur. Þau eru orðin svo
mörg samstarfsárin og því er stórt
skarðið sem þú skilur eftir og verður
seint fyllt. Við trúum því að þér líði
vel umvafin kærleika og hlýju frá öll-
um þeim sem á móti þér taka á
ströndinni sem við fáum að sjá þegar
okkar tími kemur. Og þá verður þú
örugglega þar og veifar til okkar. Við
biðjum góðan guð að gæta þín og
þökkum þér samfylgdina. Fjölskyldu
þinni sendum við innilegar samúðar-
kveðjur. Hafðu þökk fyrir allt.
Fyrir hönd samstarfskvenna í eld-
húsi HSSA.
Ágústa B.
EDDA
JÓNSDÓTTIR
✝ Jón Pedersenfæddist í Reykja-
vík 18. október 1935.
Hann andaðist á
heimili sínu á Pat-
reksfirði 7. desember
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans eru Herbert
Pedersen, matsveinn
frá Danmörku, d.
1972, og kona hans
Matthea Jónsdóttir
Pedersen, frá Auð-
kúlu í Arnarfirði,
sem nú dvelur á Sól-
vangi á 101. aldurs-
ári. Bróðir Jóns er Poul Erling,
kvæntur Mörtu Maríu Hálfdánar-
dóttur.
Jón kvæntist 11. febrúar 1972
Arnheiði Guðfinnsdóttur ljósmóð-
ur, f. á Patreksfirði
31. janúar 1931, d.
23. ágúst 2004. Bróð-
ir hennar er Páll
byggingameistari,
býr á dvalarheimili
aldraðra á Patreks-
firði. Jón og Heiða
voru barnlaus.
Að loknu gagn-
fræðaprófi fór Jón
að vinna fyrir sér og
vann þá ýmis störf,
við verzlun og sjó-
mennsku, var hús-
vörður og vann hjá
Ísl. álfélaginu, en síðustu starfsár-
in vann Jón hjá Shell í Reykjavík.
Útför Jóns fer fram frá Patreks-
fjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Elskulegur mágur minn Jón Ped-
ersen varð bráðkvaddur á heimili
sínu á Patreksfirði sjöunda þessa
mánaðar – aðeins rúmum þremur
mánuðum eftir lát eiginkonu sinnar
Arnheiðar Guðfinnsdóttur. Þau voru
barnlaus og leggst því þetta litla
heimili niður. Þetta eru þungbærar
staðreyndir fyrir ættingja og vini,
sem nú standa hnípnir og ráðvilltir –
og þurfa sína stund og sinn tíma til
að átta sig sig á þessum breytta
veruleika. Þau voru hress og gust-
mikil hjónin Nonni og Heiða og glað-
sinna bæði tvö. Fyrir þremur árum
tóku þau sig upp frá Kópavogi, þar
sem þau höfðu átt sitt heimili í all-
mörg ár, og keyptu sér dágott ein-
býlishús á fallegum stað – miðsvæðis
í Patreksfjarðarkaupstað – með fag-
urt útsýni yfir fjörðinn. Patreks-
fjarðarkaupstaður var fæðingarstað-
ur og heimabær Heiðu og þarna
eignuðust þau sitt litla konungsríki –
og hugsuðu glöð fram á tímann.
Þarna skyldi lífinu lifað – fara í ferða-
lög innanlands sem utan og ýmislegt
skyldi látið eftir sér, sem ekki hafði
verið hægt áður. En hverful er vor
veröld. Heilsuleysi hamlaði þeim í að
láta þessa drauma sína rætast að
fullu, en ýmsir þeirra rættust þó.
Þau voru ötul við að ferðast hér um
landið okkar – og þekktu vel til. Jón
mágur minn var mikill stangveiði-
maður og fá voru þau vötnin, sem
hann ekki vætti sínar flugur í.
Jón var ör í skapi, og kom það hon-
um sjálfum oft illa, en umhverfið
sýndi því umburðarlyndi, sem trú-
lega gerði, að ekki var tekist á við
það vandamál. En hann kunni þá list
að nálgast fólk. Með sínu létta fasi,
glaðlyndi og skrafhreifni braut hann
allan ís. Skipti það hann ekki máli
hvort hann þekkti viðkomandi eða
ekki – alltaf sama létta framkoman í
nálgun. Það skipti hann heldur ekki
máli, hvort orð hans féllu í grýttan
jarðveg eða frjóan – hann stóð keik-
ur. Þetta hafði góð áhrif á fólk – þetta
gera gjarnan þeir sterku. Illt umtal
var eitur í eyrum Jóns. Þeir sem um
sárt áttu að binda, þeir sem að ein-
hverju leyti stóðu höllum fæti eða
þeir sem notið gátu aðstoðar hans
voru alltaf ofarlega í huga Jóns mágs
míns. Já, Jón og Heiða voru hress og
skemmtileg og þeirra er sárt saknað
– heimili þeirra stendur nú tómt og
nú er það okkar ættingja og vina að
vinna úr þeim söknuði. Ég votta
minni kæru tengdamóður Mattheu,
sem nú er komin á sitt 101. aldursár
og sér á eftir tengdadóttur og syni á
aðeins rúmum þremur mánuðum,
mína innilegustu samúð, sem og öll-
um öðrum ættingjum og vinum. Hvíl
í friði, elskulegu Jón og Heiða.
Marta María.
JÓN PEDERSEN